ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 428

เมืองไป๋ลู่ ผู้คนดีอกดีใจอย่างร่าเริง

เมืองไป๋ลู่และเมืองหลวงอยู่ห่างกันไม่ไกลนัก ผู้รวยมีอำนาจในเมืองหลวงก็มีสายลับประจำอยู่ทั่วทุกหัวเมือง

ข่าวการแต่งงานของเฉินอี้กับฉินซูโหรวแพร่สะพัดเข้าไปในเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

ผู้ร่ำรวยมีอำนาจในเมืองหลวงต่างตกตะลึงอย่างมาก!

ไม่ว่าฉินซูโหรวกับเฉินอี้จะแต่งงานจริงหรือแต่งงานเท็จ มันเป็นเรื่องเสื่อมเสียต่อประเพณีอันดีงาม!

ทุกคนในจวนฉินต่างสะดุ้งตกใจด้วยข่าวนี้ จนไม่กล้าพูดอะไรออก

หมดกัน ชื่อเสียงของเจ้าหญิงเสียหายหมดสิ้น

เหลียงไหวโหรวก็เช่นเดียวกับเซียวเฉวียนก่อนหน้า เขากลายเป็นตัวตลกในเมืองหลวง

เมื่อก่อนเซียวเฉวียนเคยถูกเหยียดหยามแค่ไหน ตอนนี้เหลียงไหวโหรวก็จะโดนมากกว่าสิบเท่า!

”ไม่ได้บอกว่า ฝ่าบาทได้สั่งให้เซียวเฉวียนไปปราบความวุ่นวายแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ?”

เสียงของแม่ฉินสั่นสะท้าน ชีวิตของลูกสาวเธอช่างลำบากเสียจริงๆ

เหลียงไหวโหรวตะโกนด้วยความโกรธ "ข้าจะรู้ได้อย่างไร! ต้องเป็นเพราะเซียวเฉวียนที่ไม่มีน้ำยา ไม่สามารถระงับความวุ่นวายได้ จึงทำให้เจ้าหญิงต้องอัปยศอดสู!"

ไม่เพียงแต่เหลียงไหวโหรวเท่านั้นที่คิดเช่นนั้น ทุกคนยังคิดว่าเซียวเฉวียนคงตายไปแล้ว

ตายอย่างไม่มีเหลือซากด้วย

ไม่อย่างนั้น ทำไมเจ้าหญิงตระกูลฉินถึงยอมมอบตัวกับโจรคนหนึ่งล่ะ?

ข้าราชสำนักทุกหมู่เหล่าต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์นี้จนไส้พุงทั้งหมดของพวกเขาสั่นสะท้าน พวกเขาไม่มีอะไรจะทำจึงเข้าไปในพระราชวังทั้งในยามกลางคืน เพื่อบังคับองค์จักรพรรดิ "ฝ่าบาท โปรดส่งคนอื่นไปเมืองไป๋ลู่เพื่อปราบความวุ่นวายเถอะ ตอนนี้เจ้าหญิงก่อเรื่องอัปยศวุ่นวายขนาดนี้ จะเอาศักดิ์ศรีของราชวงศ์ไปไว้ที่ไหน?”

”ใช่ พวกอันธพาลเหล่านั้นก่อกรรมทำชั่วไปทุกที่ เซียวเฉวียนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาอย่างแน่นอน! ดีไม่ดีเขาอาจตายไปแล้ว!”

”ถึงเขาจะไม่ตาย เซียวเฉวียนก็ไม่ใช่ผู้นำทัพ แม้เขาจะเป็นลูกศิษย์ของปีศาจกวี เขาก็ไม่สามารถขับเคลื่อนผู้อารักขามากมายขนาดนี้! พึ่งพาเขาคนเดียว ไม่ได้เรื่องแล้ว!”

บรรดาข้าราชสำนักส่งเสียงเอะอะเจี๊ยวจ๊าว แต่องค์จักรพรรดิยังคงไม่ไหวติง เฝ้าดูความมืดยามค่ำคืนค่อยๆสว่างขึ้นและต้อนรับยามรุ่งอรุณที่มาถึง

จักรพรรดิเชื่อเพียงว่าใครก็ตามที่สามารถออกมาจากเกาะจูเสินได้ เขาจะคืนความสงบได้อย่างแน่นอน

ในราชวงศ์ต้าเว่ยโดยรวม นอกเหนือจากผู้ที่ถูกเนรเทศบนเกาะจูเสินแล้ว ยังมีอีกคนหนึ่งที่รู้ว่าเกาะจูเสินนั้นโหดร้ายลำบากเพียงใด

บุคคลแรกที่ออกมาจากเกาะจูเสินได้ ไม่ใช่เซียวเฉวียน แต่เป็นจักรพรรดิเอง

ตอนจักรพรรดิยังทรงพระเยาว์ ก็ถูกโยนเข้าไปที่เกาะจูเสินเพื่อฝึกฝน

เขาถูกขังอยู่ที่นั่นสิบวันสิบคืน และในที่สุดก็หลบหนีออกมาได้โดยใช้ตราประทับเหวินอิ้น

จักรพรรดิไม่ต้องการที่จะย้อนความทรงจำในช่วงเวลานั้น

เพราะเขารอดออกมาได้ด้วยการเดินย่ำบนเลือดเนื้อของเหล่าข้าราชบริพาร

ข้าราชบริพารเหล่านั้นหมั่นท่องบทกวี ขับเคลื่อนอาวุธ เพื่อค่อยๆ เปิดช่องรอยร้าวเล็กๆ น้อยๆ ให้องค์จักรพรรดิ

พวกเขาท่องคำหนึ่ง ตราประทับจูเสินก็ส่งฟ้าผ่าทีหนึ่ง

ท่องคำหนึ่ง ผ่าทีหนึ่ง

ผ่าทีหนึ่ง ข้าราชบริพารก็หายเป็นขี้เถ้าคนหนึ่ง

พวกเขาล้วนเป็นข้าราชบริพารที่ยอดเยี่ยม รวมทั้งนักเขียนและกวีที่โดดเด่นในสมัยนั้น และอีกหลายคนเป็นองครักษ์อาวุโสในพระราชวัง มีทั้งบุ๋นและบู๊

จักรพรรดิออกมาจากเกาะจูเสินได้

คนเป็นพันต้องเสียชีวิตไป

จักรพรรดิซึ่งยังทรงพระเยาว์ในเวลานั้นสามารถหลบหนีออกจากเกาะจูเสินได้ เพราะอาศัยเลือดเนื้อและความสามารถของคนนับพัน

ตอนที่เขาหลบหนีมาได้ กระดูกทั้งหมดในร่างกายแทบจะหักเพราะคลื่นยักษ์ของทะเล

ถึงเวลาจะผ่านไปหลายปี องค์จักรพรรดิยังคงรู้สึกหวาดผวาในเรื่องของเกาะจูเสิน

เขายังคงจำได้ว่า ตอนที่เขาหลบหนีและมองย้อนกลับไปที่เกาะ ไม่มีศพให้เห็นเลยแม้แต่น้อยบนเกาะจูเสิน

ผู้คนเป็นพัน กลายเป็นเถ้าถ่านและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่เหลืออะไรสักนิด

หัวใจวัยเด็กของจักรพรรดิกำลังสั่นเทา คนที่รอเขาอยู่นอกเกาะจูเสินตบไหล่ที่เปียกน้ำของเขา "เจ้าต้องเป็นราชาที่มีความสามารถสูงยิ่ง ไม่เช่นนั้น ข้าราชบริพารของเจ้าจะต้องตายเพื่อเจ้า ต่อไป และต่อไป......"

จักรพรรดิสั่นสะท้านในเวลานั้น เหมือนมีก้อนหินขนาดใหญ่จมอยู่ในก้นลึกของหัวใจ ทำให้หัวใจของเขาไม่มีทางลอยขึ้นมาอย่างเบิกบานอีกเลย

ทุกครั้งที่ฝันถึงมันยามเที่ยงคืน เขาจะตัวสั่นสะท้านและสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

เวลาผ่านไปหลายปี เซียวเฉวียนก็ออกมาจากเกาะจูเสินได้อีก