ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 429

ที่ชิงหลงกังวลไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล แต่จนถึงวันนี้รัฐไป๋ลู่หมดหนทางแล้ว

เจียงหูเค่อทุกทิศทางมีแต่ความเดือดร้อนไปหมด ชาวบ้านพลัดถิ่นไปคนละทิศทาง แม้แต่จวนเจ้าครองนครก็กลายเป็นที่หลบซ่อนของพวกกลุ่มโจร

แต่ถ้าเซียวเฉวียนไม่ขึ้นมาแทน หรือว่าเพราะเห็นว่ารัฐไป๋ลู่เป็นดินแดนที่สวยงามอุดมสบูรณ์ กลายเป็นที่ที่ประชาชนใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก？

เลือดของเว่ยอวี๋ ยึดติดอยู่บนตราประทับเหวินอิ้น สีแดงบนท้องฟ้ายิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

บาดแผลบนมือของเว่ยอวี๋เป็นแผลโดนกรีดด้วยมีด เจ็บจนเขาร้องออกมา

“เอาละ เจ็บมากรึ?”

เว่ยอวี๋ใช้มือกดบาดแผล ทำให้มีเลือดไหลหยดออกมา “เจ้า นี้มันตราประทับเหวินอิ้นมีไว้เพื่อการใด？เหตุใดต้องใช้เลือดของข้าด้วยเล่า”

“ใช้ส่งสัญญาณผ่านอากาศได้ ทำเหล่าผู้อารักขาได้ยิน”

เซียวเฉวียนสีหน้าเข้มขรึม เขามาที่ต้าเว่ยนานแล้ว และค่อยปรับตัวให้เข้ากับกิจการงานต่างๆ ของต้าเว่ย เว่ยอวี๋มีสีหน้าตกตะลึง “ต้องทำให้ลำบากขนาดนี้เชียวหรือ！เลือดข้าออก！แค่โทรศัพท์เครื่องหนึ่งก็จัดการเรื่องได้แล้ว？”

“อื้ม” เซียวเฉวียนพยักหน้า ตบไหล่ของเว่ยอวี๋ : “เจ้าควรปรับให้เข้ากับต้าเว่ยได้โดยเร็ว โทรศัพท์มือถือนี้ เจ้าไม่ต้องคิดแล้ว”

“ข้าปรับตัวได้อย่างดีนะ！” เว่ยอวี๋ส่งเสียง “เหอะ” ออกมา “ถ้าตราประทับเหวินอิ้นนี้ไม่ต้องใช้เลือดของข้า ข้าจะคิดเรื่องที่เกี่ยวกับโทรศัพท์นี้ได้อย่างไร？”

เว่ยอวี๋ทั้งพูดบ่นไปด้วย และร้องไห้ไปด้วย ท่านอ๋องสิบหกร่างกายอ่อนแอ เว่ยอวี๋เป็นคนหยิ่งผยอง ร้องไห้ออกมาเพื่อทำลายบรรยากาศความกล้าหาญของเซียวเฉวียน คนที่เจ็บก็คือเว่ยอวี๋ ทว่าเซียวเฉวียนกลับนิ่งสงบ

ผู้อารักขาได้ยินเสียงของเซียวเฉวียน ตราประทับเหวินอิ้นยิ่งชัดเจนขึ้น เมฆหมอกหนา พายุฝนกำลังมา

“ดีล่ะ น่าจะได้แล้ว”

เซียวเฉวียนเห็นตราประทับเหวินอิ้นเป็นแสงสีแดงส่องออกมา เพียงพอที่จะสาดส่องทั้งรัฐไป๋ลู่ ดังนั้นไม่ต้องให้เว่ยอวี๋หยดเลือดต่อไปแล้ว ต้องรีบไปทำแผล

ชิงหลงมองดูเว่ยอวี๋ที่สงบนิ่งอยู่ ทันใดนั้นเดินเข้าไปหนึ่งก้าว “ใต้เท้าเซียว ข้าอยากจะขอวัดชีพจรท่านเสียหน่อย”

“ห๊า？” เว่ยอวี๋ตกใจตาโต：“คนที่บาดเจ็บคือข้า！เจ้าจะไปวัดชีพจรเขาเพราะเหตุใด!”

ชิงหลงส่ายหัว ยิ้มเล็กน้อย ：“ท่านอ๋องสิบหกล้อเล่นแล้ว ชิงหลงรักษาอาการป่วยไม่ได้ ชิงหลงแค่ต้องการแน่ใจเรื่องเรื่องหนึ่งเท่านั้น”

ชิงหลงมองเซียวเฉวียนโดยไม่คิดจะขัดขวาง ต้องต่อสู้อย่างโดดเดี่ยว ความกล้าหาญแบบนี้ เหมือนกับปีศาจกวีอย่างมาก

ปีศาจกวีเป็นคนแรกของต้าเว่ยที่ได้สัมผัสกับคนของกวีสมุทรคุนหลุน และมีความคุ้นเคยกับคนคุนหลุนอย่างยิ่ง ปีศาจกวีไม่มีความเคารพต่อฮ่องเต้ของต้าเว่ย แต่สำหรับคนคุนหลุนกลับเป็นมิตร

เช่นนั้น ในฐานะคุณหลุน

คนของชิงหลงรู้จักคุ้นเคยเรื่องของปีศาจกวีมาก

ปีศาจกวีรับเซียวเฉวียนเป็นลูกศิษย์ ที่จริงแล้วคนคุนหลุนก็เคยได้ยินมาก่อน เพียงแต่เซียวเฉวียนไม่มีชื่อเสียง ถึงแม้ว่าจะเก่งกาจโดดเด่นจากผู้อื่น แต่ความสามารถก็มีขีดจำกัด เช่นนั้นที่ผ่านมาคนคุณหลุนก็ไม่ได้ให้ความสนใจต่อเซียวเฉวียนมากนัก

ครั้งนี้ เซี่ยวเฉวียนจุดไฟเผาเกาะจูเสิน ถึงทำให้คนคุนหลุนให้ความสนใจต่อเซียวเฉวียนที่เก่งกาจโดดเด่นจากผู้อื่น

หลังจากที่เซียวเฉวียนออกมาจากเกาะจูเสินแล้ว ชิงหลงก็สงสัยเรื่องๆ หนึ่งมาตลอด แต่ไม่เคยพูดออกมา

เขาสงสัยมาตลอด ปีศาจกวีรับเซียวเฉวียนเป็นลูกศิษย์ ไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียนเก่งกาจโดดเด่นจากผู้อื่น แต่เป็นเพราะเซียวเฉวียนมีจิตใจแห่งการฝึกตน

ที่จริง ปีศาจกวีไม่เพียงแต่เป็นเพียงคนเดียวของต้าเว่ยที่สัมผัสติดต่อกับคนของกวีสมุทรคุนหลุนได้ แม้เอาคนทั้งหมดของคุนหลุนมารวมกัน เขาก็เป็นเพียงคนเดียวที่สามารถสัมผัสติดต่อกับคนของกวีสมุทรคุนหลุนได้

ในฐานะที่เป็นคนที่มีจิตใจแห่งการฝึกตน ปีศาจกวีอยู่ที่เทือกเขาคุนหลุนจึงเลื่อมใสศรัทธา

เพียงแต่หลายวันที่ผ่านมานี้ได้รู้แล้วว่า เซียวเฉวียนไม่ปกติ และยังชอบหลอกลวง ไม่เหมือนกับคนที่มีจิตใจแห่งการฝึกตนเลยสักหน่อย

คนที่มีจิตใจแห่งการฝึกตน ควรเหมือนกับปีศาจกวี มีความชอบธรรม มีนิสัยตรงไปตรงมา

แต่กระทั่งบัดนี้ ชิงหลงเห็นเซียวเฉวียนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เมื่อได้ตราประทับเหวินอิ้นก็ต้องการต่อสู้ทันที ชิงหลงสงสัย เซียวเฉวียนมีจิตใจแห่งการฝึกตนจริงหรือ

เซียวเฉวียนต้องมีความมั่นใจ ถึงกล้าที่จะทำเช่นนี้

ปีศาจกวีรับเป็นลูกศิษย์ ก็ไม่ไช่ว่าจะรับกันได้ง่ายๆ โดยไม่สนใจอะไร

โลกใบนี้ ไม่มีใครคิดมาก่อนว่าปีศาจกวีทำไมถึงได้รับเซียวเฉวียนเป็นลูกศิษย์ ทุกคนเพียงแค่รู้สึกว่าปีศาจกวีพลาดไปแล้ว รับเป็นศิษย์ทำเหมือนกับเป็นเรื่องเล่นๆ

คำพูดนี้ของเซียวเฉวียน เว่ยอวี๋กับตงจั่วไม่มีท่าทีตอบกลับอะไร ทว่าเว่ยป่ายที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับตกใจตัวสั่น

พี่ใหญ่ฆ่าปีศาจกวี？

ที่เกาะจูเสิน เว่ยป่ายได้ยินเรื่องการตายของปีศาจกวีจากปากของเซียวเฉวียน แต่ตอนนั้นเซียวเฉวียนไม่ได้พูดว่าเว่ยเชียนชิวเป็นคนฆ่า......

เพราะเหตุใด เว่ยอวี๋กับตงจั่วทั้งสองคนนี้ไม่มีท่าทีตอบรับอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว？ท่าทางเป็นปกติ？เหมือนกับว่าเว่ยเชียนชิวฆ่าคนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว

ในใจของเว่ยไป๋ เว่ยเชียนชิวเป็นแบบอย่างของพี่ใหญ่ที่ดีมาตลอด เป็นไปไม่ได้ที่จะเขาฆ่าคน

เซียวเฉวียนเห็นเว่ยไป๋ตกใจจนหน้าซีดขาวเล็กน้อย เซียวเฉวียนพูดเบาว่า：“ลุงเว่ย เดี๋ยวไว้ข้าค่อยบอกรายละเอียดเรื่องเว่ยเชียนชิวกับเจ้า”

“อื้ม” เว่ยไป๋พยักหน้า

เซียวเฉวียนพวกเขากำลังจะกลับไปยังเมืองหลวง เว่ยไป๋ต้องรู้ว่าตอนนี้เว่ยเชียนชิวเป็นอย่างไร มิฉะนั้นเว่ยไป๋จะต้องตกใจจากการกระทำของเว่ยเชียนชิว

“ชิงหลง เจ้าบอกว่าอาจารย์ของข้าตายแล้ว เกี่ยวอะไรกับการมีจิตใจแห่งการฝึกตน？”

เซียวเฉวียนรู้สึกมาตลอดว่าการตายของปีศาจกวีจะต้องมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากล ด้วยความสามารถของปีศาจกวี เว่ยเชียนชิวหลานคนนั้นจะสามารถเอาชนะได้งั้นหรือ？

ชิงหลงรู้สึกลำบากใจ “ท่านยัง......อย่าเพิ่งรู้เลย”

“เพราะเหตุใด”เซียวเฉวียนไม่ชอบคนที่พูดทิ้งไว้ครึ่งๆ กลางๆ คนสมัยก่อนมีคุณธรรมมาก ผ่านเรื่องราวซ้ำไปซ้ำมา อยากจะพูดออกมาแต่ก็ไม่พูด

เว่ยอวี๋เกลียดมากและพูดออกไปตรงๆ ว่า：“ตกลงเจ้าจะพูดหรือไม่พูด！ถ้าไม่อยากพูด แล้วจะพูดขึ้นเพราะเหตุใดเล่า？”

“เอาละ ข้าจะพูด ” ชิงหลงเป็นคนคุนหลุน เซียวเฉวียนและเว่ยอี๋เห็นเขาเป็นเหมือนเพื่อน เรื่องนี้ห้ามให้คนคุณหลุนรู้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน？

ที่จริงที่เขาไม่พูด ก็เพื่อเซียวเฉวียน ชิงหลงมีความรู้สึกสงสัยต่อเซียวเฉวียนอย่างนี้ ปีศาจกวีน่าจะไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับลูกศิษย์คนนี้มาก่อน

จิตใจแห่งการฝึกตน ในโลกนี้มีเพียงคนเดียว

หากมีมากกว่าหนึ่งคน ที่เหลือต้องตายเท่านั้น