ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 430

เซียวเฉวียนไม่ใช่ลูกศิษย์คนแรกของปีศาจกวี

ก่อนหน้านี้หลายปี นานถึงขนาดตอนที่ต้าเว่ยยังไม่ได้สร้างขึ้นเป็นประเทศ ปีศาจกวีเดินทางไปทั่วโลก ไปทุกทิศทุกทาง เคยรับลูกศิษย์มาแล้วสองคน

คนหนึ่งอายุสี่ขวบ

คนหนึ่งอายุสิบสองปี

ลูกศิษย์ทั้งสองคนนี้มีจิตใจแห่งการฝึกตน

และอีกอย่าง ในตอนนั้นปีศาจกวีทำเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขามีจิตใจแห่งการฝึกตน ยังตั้งใจพาเด็กทั้งสองคนมาที่คุนหลุนด้วย เชิญอาจารย์ของเทือกเขาคุนหลุนมาวัดชีพจรด้วย

เด็กทั้งสองคนนั้น ชีพจรราบรื่น แน่ใจอย่างไม่ต้องสงสัยได้ว่ามีจิตใจแห่งการฝึกตน

ฟ้าดินเห็นใจปีศาจกวี เด็กทั้งสองคนนี้มีพรสวรรค์ เพลงบทกวีพรสวรรค์ต้องไขว่คว้าหา มีความสามารถที่โดดเด่น

เด็กที่มีจิตใจแห่งการฝึกตน เมื่อเทียบแล้วแตกต่างจากเด็กทั่วๆ ไปจริงๆ ปีศาจกวีมีความสุขมาก

และลูกศิษย์ทั้งสองคนนี้ก็ไม่ทำให้ปีศาจกวีผิดหวัง ตั้งใจผ่านการฝึกฝนจากปีศาจกวีแล้ว ลูกศิษย์ทั้งสองคนเข้าใจลึกซึ้งถึงเทพกวี หลังจากบทกวีที่น่าทึ่ง ก็จะต้องได้สัมผัสกับกวีสมุทรคุนหลุน

ผลสุดท้าย ตอนที่ปีศาจกวีคิดว่ามีคนสืบทอดแล้ว ลูกศิษย์ทั้งสองคนได้สัมผัสกับกวีสมุทรคุนหลุนแค่ชั่วขณะเดียว ก็หายไปแล้ว

กวีสมุทรมีพลังมหาศาล สามารถกลายเป็นดาบคมนับพันเล่ม ทิ่มแทงร่างกายของลูกศิษย์ทั้งสอง

ในตอนนั้นปีศาจกวีตกใจอย่างมาก เอาตัวบังลูกศิษย์ทั้งสองไว้ แต่มีดเหล่านั้นกลับอ้อมข้ามตัวของปีศาจกวี พุ่งตรงไปที่ลูกศิษย์ทั้งสอง

กวีสมุทรมีพลังมากที่สุด เนื้อหนังจะทนทานต่อการทิ่มแทงได้อย่างไร พวกเขาตายกลายเป็นเถ้าถ่านลงต่อหน้าปีศาจกวี

ตั้งแต่นั้นมา ปีศาจกวีก็ไม่รับลูกศิษย์อีกเลย

ตอนที่รับเซียวเฉวียน ห่างจากเหตุการณ์เรื่องของลูกศิษย์ทั้งสองคนนั้น ก็เกือบยี่สิบปีแล้ว

“การตายของปีศาจกวี กับเกี่ยวอะไรกับการมีจิตใจแห่งการฝึกตน?” เซียวเฉวียนกับเว่ยอวี๋ไม่เข้าใจพูดขึ้นพร้อมกัน

ชิงหลงน้ำเสียงหนักแน่นพูดว่า：“ตอนหลัง พวกข้าพึ่งจะรู้ว่าจิตใจแห่งการฝึกตนเรียกว่าจิตใจแห่งการฝึกตน คำคำนี้ตั้งได้เหมาะสมอย่างมาก”

“คนหนึ่งคน ไม่อาจมีด้วยใจสองดวง กวีสมุทรคุนหลุน ก็ไม่อาจมีสองจิตใจแห่งการฝึกตนได้”

พูดมาถึงตรงนี้ชิงหลงก็หยุดลง เขาเชื่อว่าเซียวเฉวียนเข้าใจ

เซียวเฉวียนเข้าใจในทันที เหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าชาไปทั่วร่าง เขาถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว เหมือนน้ำตาจะไหล ที่แท้......ปีศาจกวีทำเพื่อเขา เต็มใจยอมตาย

เซียวเฉวียนนึกถึงวันเวลาในช่วงนั้น ตั้งแต่หลังจากที่ปีศาจกวีรับเขาเป็นลูกศิษย์ กินอยู่ด้วยกัน ทะเลาะเล่นสนุกกันมาตลอด ในทุกวันที่ผ่านมาไร้สาระไปวันๆ

สิ่งที่ปีศาจกวีคิดมาตลอด ก็คือกะหล่ำปลีสดใหม่ในฤดูใบไม้ผลิของเจียงหนาน

ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป เขาได้บอกลาเซียวเฉวียนในทุกวัน

เขาเตรียมพร้อมที่จะตายในทุกๆ วัน?

ปีศาจกวีพูดบอกลาครั้งสุดท้าย บอกว่าเขาจะต้องไปเจียงหนาน หลังจากสั่งกำชับเซียวเฉวียนแล้ว ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง บอกว่าเขาจะต้องไปที่เจียงหนานไปกินกะหล่ำปลี บอกข้าว่าไม่ต้องเป็นห่วง

ตั้งแต่นั้นมา ปีศาจกวีก็ตายจากโลกนี้ไป

เซียวเฉวียนนึกย้อนกลับไปถึงท่าทางของอาจารย์ก่อนที่จะตายจากไป ก็ดูผิดปกติจริงๆ

ในตอนนั้นข้ารู้สึกทำใจไม่ได้ อาจารย์ยังยกหมัดออกแรงตีข้าอยู่หลายครั้ง บอกว่าข้าหยิ่งยโส

เซียวเฉวียนคาดเดาว่า ท่านอาจารย์ออกจากชิงหยวนไปได้ไม่นาน ก็ได้พบกับเว่ยเชียนชิว หลังจากนั้นก็ยินยอมด้วยความเต็มใจตายด้วยน้ำมือของเว่ยเชียนชิว

ไม่เช่นนั้น แม้จะมีเว่ยเชียนชิวซักสิบคน ก็ไม่อาจต่อสู้กับท่านอาจารย์ได้!

“ข้า....ข้าไม่เคยได้สัมผัสกับกวีสมุทรคุนหลุน ท่านอาจารย์.......เหตุใดถึงต้องรีบตายด้วยเล่า?”

ในดวงตาของเซียวเฉวียนมีน้ำตาเอ่อล้น ข้าไม่เข้าใจ ว่าท่านผู้เฒ่าเหตุใดถึงไม่บอกกับข้า?

ในตอนนั้นที่ท่านอาจารย์ตาย กระดูกในร่างกายก็ถูกทำลายไปแล้ว เว่ยเชียวชิวลงมืออย่างโหดเหี้ยม ก่อนที่ท่านอาจารย์จะตาย ต้องเจ็บปวดอย่างมากเพียงใด

เซียวเฉวียนกำหมัดแน่น ไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมาเด็ดขาด

เว่ยอวี๋กับเว่ยไป๋และคนอื่นๆ มองหน้ากันไม่กล้าพูดอะไร ชิงหลงเห็นเซียวเฉวียนเสียใจอย่างมากไม่รู้จะทำอย่างไร จึงพูดปลอบใจ “ใต้เท้าเซียว ท่านไม่ต้องรู้สึกผิด...ปีศาจกวีกล่าวว่า ตั้งแต่ตอนนั้นข้ารับเจ้าเป็นลูกศิษย์ ก็ได้ตัดสินใจอย่างนี้ไว้ก่อนแล้ว มันเป็นสิ่งที่ตัวของข้าเลือกเอง ยินยอมเต็มใจ ไม่รู้สึกเสียใจแม้แต่น้อย”

ยินยอมเต็มใจ

ไม่รู้สึกเสียใจแม้แต่น้อย

“อาจารย์ของข้า...” เซียวเฉวียนใจจะขาด “เหตุใด เหตุใดถึงยินยอมทำเพื่อข้า?”

ใบหน้าหล่อเหล่าของชิงหลงยิ้มเล็กน้อย “ท่านพูดไม่ใช่รึ”

“ข้าพูดอะไร?” เซียวเฉวียนชะงักไป

ชิงหลงมองไปที่เซียวเฉวียน “ฟ้าดินจงเป็นพยาน เพื่อชีวิตที่ดีของปวงชน”

“เพื่อสืบสานความรู้อันเป็นเอกลักษณ์ให้คงอยู่ต่อไป เพื่อสร้างสันติสุขให้โลกนี้”

“ดังนั้น ข้ายินยอมเพื่อเจ้า ยินยอมโอกาสในชีวิตให้กับเจ้า” ชิงหลงยิ้มเล็กน้อย ดวงตามีประกายไฟขึ้นมา

ในตอนนั้นคำพูดสี่ประโยคนี้ของปีศาจกวี ถูกส่งไปถึงเหล่าผู้เฒ่าใหญ่ของเทือกเขาคุนหลุน เหล่าผู้เฒ่าใหญ่ตกตะลึงเป็นอย่างมาก เป็นเพียงคนตัวเล็กๆ แต่กลับกล้าพูดคำพูดเหล่านี้ออกมา

ปีศาจกวีหัวเราะเสียงดังด้วยสีหน้าภาคภูมิใจมาก “เจ้าเป็นลูกศิษย์ที่มีความทะเยอทะยานมากที่สุดของข้า”

เช่นนั้น ปีศาจกวีไม่เพียงแค่รับเซียวเฉวียนเป็นลูกศิษย์เท่านั้น แต่ยังให้เซียวเฉวียนเป็นประมุขแห่งชิงหยวนอีกด้วย และสุดท้ายก็ยอมตายจากไป

ที่จริง ทั้งหมดเป็นเพราะเซียวเฉวียนพูดคำพูดสี่ประโยคนั้น

เซียวเฉวียนชะงักงัน ปีศาจกวีไม่เคยชื่นชมหรือยกย่องตัวเองต่อหน้าตน ในทุกๆ วันก็เอาแต่ชกต่อยตน หรือไม่ก็กลั่นแกล้งตน

เมื่อชิงหลงพูดเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็พอจะนึกออกว่าปีศาจกวีภาคภูมิใจในตัวของตนมากเพียงใด

ชิงหลงยิ้มเล็กน้อย “ใต้เท้าเซียว ท่านไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อตนเองอีกต่อไปแล้ว”