ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 438

เมืองหนานโตวรัฐไป๋ลู่ ป่าดงดิบในเทือกเขาลึกทางตะวันตก

พวกเฉินอี้นับสามหมื่นคนกำลังรับมือกับพวกสัตว์นกงูแมลงด้านในนั้น รวมถึงหญ่าที่สูงกว่าตัวคน ทำเอาพวกชาวยุทธ์แต่ละคนด่าพ่อล่อแม่ “แม่งเมิง! นายน้อยของรัฐไป๋ลู่รายนั้นเองก็เป็นเชื้อพระวงศ์ ทำไมถึงมาหลบเป็นอาหารยุงอยู่ในสถานที่แบบนี้ด้วย!”

“เกรงว่าคงแตกตื่นจนสติพังสิ้น ตกใจจนสมองขี้เลื่อยไปแล้วถึงได้มาหลบอยู่ที่นี่!”

“ฮ่าๆๆ! คงจะเป็นอย่างนั้นไม่ผิดแน่!”

ทั้งสามหมื่นคนนั้นกำลังส่งเสียงบ่นจิ๊จ๊ะกันอยู่ในป่า หนวกหูเป็นที่สุดแล้ว พวกเขาต่างขึ้นเนินลงเขาพลิกหาตัวนายน้อยไม่ปล่อยไปแม้กระทั่งรูหรือช่องแคบเล็กๆ

และท่ามกลางเสียงโหวกเหวกของพวกเขา มีคนหลายคนส่งเสียงโหยหวนขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง น่าประหลาดที่พวกเขากลับไม่ได้ยิน

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยาม เฉินอี้ถึงได้พบว่าเหล่าผู้นำรายอื่นนั้นหายไปแล้ว “พวกเขาล่ะ?”

“อ๊าก!”

ในยามนี้ นักฆ่าที่นับว่ามีสายตาดีสักหน่อยนั้นต่างพบว่าผู้นำเหล่านั้นล้วนตายเสียแล้ว

ลักษณะการตายของพวกเขาประหลาด ทว่าล้วนถูกคนปาดหอคอยเอาจากในที่ลับทั้งสิ้นจนเป็นเหตุให้ก่อนหน้าจะตายพวกเขาไม่สามารถส่งเสียงได้สักนิด

ไม่ดีแล้ว ติดกับแล้ว!

ต่อให้เฉินอี้จะโง่เพียงใด ในเวลานี้ยามนี้เขาก็รู้ว่านี่คือกับดักฉากหนึ่งแล้ว

วันนี้ที่เข้าภูเขามา ถือได้ว่าเขามารนหาที่ตายให้ตัวเอง!

ในที่นี้ ไม่ได้มีนายน้อยอะไรที่ไหนสักหน่อย!

อีกทั้งทั้งสามหมื่นคนในสถานที่นี้ ก็ยังมีสายลับที่แฝงจากภายนอกอยู่ด้วย!

“ไปๆๆ! ออกจากภูเขาเสีย!”

เฉินอี้ในฐานะที่เป็นผู้นำของเหล่าชาวยุทธ์ก็ยังพอมีสมองอยู่บ้าง เขาออกคำสั่งคราหนึ่งก่อนจะให้คนพาทั้งขบวนหันหลังกลับเส้นทางเก่า!

แม่เมิง!

เซียวเฉวียนเจ้าคนหลอกลวง!

ต่อให้เป็นแค่เทพเซียนองค์หนึ่ง เขาเองก็เป็นเทพเซียนจอมหลอกลวง!

เฉินอี้โมโหแทบระเบิด!

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนหลอกขนาดนี้!

“ออกจากภูเขา! ออกจากภูเขา!”

เฉินอี้นำคนพุ่งตัวออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็วด้วยอารามรีบร้อนหนัก

เขาย่อมไม่รู้ว่าตอนนี้เซียวเฉวียนได้พาคนมารอเขาอยู่ที่ปากภูเขาเรียบร้อยแล้ว และกระทั่งฉินเซิงก็อยู่ด้วย

ปากภูเขา

การปรากฏตัวของฉินเซิงนั้น เซียวเฉวียนยังแค่ประหลาดใจเล็กน้อย หากว่ากระทำไปตามแผนเดิม ฉินเซิงแค่ทิ้งทหารไว้เฝ้าหนานโตวก็พอแล้ว เขากลับยังจะมาด้วย

แถมยังมีสถานที่ที่อันตรายที่สุดเช่นนี้อีก

“แม่ทัพฉิน”

เซียวเฉวียนคารวะ ฉินเซิงผงกหัวรับกลับ “ใต้เท้าเซียว ข้ามาช่วยท่านออกแรงอีกทางหนึ่ง”

“แม่ทัพฉินถ่อมตนเกินไปแล้ว” เซียวเฉวียนมองดูอดีตพ่อตาของตนก่อนจะยิ้ม “ยังจะพูดเรื่องมาช่วยอะไรกัน? ท่านคือผู้ชำนาญสนามรบ เป็นตัวข้าที่มาช่วยท่านลงแรงถึงจะถูก”

คำพูดประโยคนี้ของเซียวเฉวียนถือว่าไว้หน้าฉินเซิงหลายส่วน

ฉินเซิงได้แต่ยิ้มขื่นขมพลางเอ่ยประโยคหนึ่ง “ข้าน่ะเป็นแค่แม่ทัพที่พ่ายแพ้ให้แก่พวกโจรภูเขา ไม่มีหน้าจะอวดใครทั้งสิ้น”

ตระกูลฉินประสบความสำเร็จในกองทัพอย่างเกรียงไกร พวกเขาคือแม่ทัพชั้นสูงที่แท้จริงของต้าเว่ย ฉินเซิงนั้นยิ่งเป็นถึงหนึ่งในสามพระยา ท่าทางห่อเหี่ยวใจของเขาเช่นนี้ เซียวเฉวียนนับว่าได้เห็นเป็นครั้งแรก

จริงๆ แล้วครั้งนี้ก็ไม่อาจจะโทษฉินเซิงได้เลย

เดิมทีรัฐไป๋ลู่นั้นก็เป็นดังเผือกร้อนในมือลูกหนึ่ง กองงานอันยุ่งเหยิงเช่นนี้ ผู้ใดมาก็ย่อมโชคร้าย

เหล่าทหารราบที่เอาแต่อยู่ดีขี้เกียจเหล่านั้นของทัพเมืองหนานโตว จะไปสู้พวกชาวยุทธ์ที่วันๆ เอาแต่หาเรื่องทะเลาะต่อยตีกันได้อย่างไร?

ต่อให้ฉินเซิงมา แต่ว่าก็อุปมาดังคว้าน้ำเหลว ไม่ได้มีประโยชน์อันใดเลย

ภาพที่เซียวเฉวียนสนทนากับฉินเซิงนั้นถูกสายลับมากมายพบเห็นจากระยะไม่ไกล

ไอ้หยา! แม่ทัพฉินมาแล้ว เช่นนั้นรัฐไป๋ลู่ก็มีทางรอดแล้ว!

พวกสายลับของแต่ละค่ายต่างพากันทยอยส่งข่าวการปรากฏตัวของฉินเซิงกลับเมืองหลวง

ยังไม่ทันเริ่มรบในศึกนี้ คนในเมืองหลวงต่างร้องโอ้โหขึ้นมา ฉินเซิงไปอย่างนั้นหรือ? เช่นนั้นการรบครั้งนี้ ฉินเซิงจะต้องกำชัยกลับมาเป็นอันแน่!

ในใจของคนพวกนี้นั้นยินยอมให้ฉินเซิงสร้างคุณูปการทางทหาร แต่ไม่ยินยอมให้เซียวเฉวียนได้รับคุณูปการทางทหารไป

เซียวเฉวียนเป็นผู้ถูกเนรเทศรายหนึ่ง ขุนนางตำแหน่งเพียงชั้นห้า แต่กลับสร้างผลงานทางทหารมากปานนี้ เช่นนั้นมิใช่เป็นการตบหน้าพวกเขาโดยแรงอย่างนั้นหรือ?

แล้วพวกเขาจะไปยอมให้เซียวเฉวียนใช้พัดตบใบหน้าของพวกเขาได้เช่นไร?

แต่ฉินเซิงนั้นกลับแตกต่าง คนตระกูลฉินล้วนเป็นแม่ทัพใหญ่ สร้างผลงานทางทหารก็มิใช่เรื่องประหลาดอันใด ต่อให้ชนะ ก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาเสียหน้าแต่อย่างใด

“ดูท่า ของขวัญที่พวกเราเตรียมไว้ให้แม่ทัพฉินจะเตรียมได้เหมาะสมแล้ว”

“นั่นสิๆ อีกไม่นานข่าวดีก็จะคงจะแพร่กระจายมาโดยเร็วยิ่งแล้ว”

เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊นับร้อยต่างพากันแอบพูดจา มีเพียงฮ่องเต้พระองค์เดียว ที่ทรงแอบแก้ข้อความก่อนจะรออย่างเงียบเชียบ

ขุนนางบุ๋นบู๊นับร้อยกำลังสนใจนินทากัน สนใจแต่หน้าตาของตัวเองเพียงเท่านั้น ส่วนเซียวเฉวียนอีกฟากกำลังเข่นฆ่ากันเลือดขึ้นตา

ทางฝั่งทิศตะวันออกเฉียงเหนือของหนานโตว ประตูทางออกจากเทือกเขา

มหาวายุพัดยังซู่ซ่า ท้องฟ้ามีเมฆดำปกคลุม พู่กันคุนหลุนทอประกายแสงสีแดงแสบตาท่ามกลางอากาศ ส่วนภาพวาดอรุณรุ่งนั้นก็เปิดออกแล้ว!

“สังหาร!”

“สังหาร!”