ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 440

ในค่ายทหารหนานตู เมืองไป๋ลู่

เมื่อข่าวชัยชนะอันยิ่งใหญ่จากแนวหน้ามาถึง ฉินเฟิงและฉินซูโหรวดีใจจนมิอาจจะพรรณนา

พ่อนี้เจ๋งสุดๆ!

อย่างที่คาดไว้ มีพ่ออยู่ ต้องได้ชัยชนะอย่างแน่นอน!

เซียวเฉวียนเป็นผู้รู้หนังสือหนังหาคนหนึ่ง นอกจากท่องบทกวี จะทำอะไรได้? ในยามคับขันของสงคราม ยังไงก็ต้องพึ่งพาพ่ออยู่ดี!

ฉินซูโหรวภูมิใจมาก เธอกังวลว่าตระกูลฉินจะจบเห่ในคราวนี้ แต่ตอนนี้พ่อเธอได้สร้างผลงานทางการทหารแล้ว ใครจะกล้ามากล่าวหาเธอฉินซูโหรวเป็นกบฏ ใครจะกล้ามากล่าวหาตระกูลฉินอีก?

”เร็ว ๆ ๆ! รีบอุ่นอาหารเร็วๆ เข้า พ่อกำลังจะกลับมากินข้าวแล้ว!”

ฉินซูโหรวกำลังชี้ไม้ชี้มืออยู่ในครัว ตอนนี้สนามรบยากลำบาก เธอต้องขอให้แม่ครัวเตรียมอาหารประเภทเนื้อ 3 อย่าง ผัก 1 อย่าง และซุป 1 อย่าง

แม่ครัวไม่มีทางเลือก ก็เธอเป็นเจ้าหญิงและเป็นลูกสาวสุดที่รักของแม่ทัพฉินด้วย?

”ว้าว กลิ่นหอมๆ “

เวลานี้ ต่งจัว เว่ยไป๋ และอรหันต์อีก 18 คนได้ทำภารกิจเสร็จสิ้นและกลับเข้ามายังค่ายทหารหนานตูตามแผน

สถานะของเซียวเฉวียนและชิงหลงถูกเปิดเผย พวกเขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะกลับมายังจวนอ๋องหนานตูได้

หลังจากที่พวกเขาเผายุ้งฉางและสังหารผู้นำคนอื่นๆ ของชาวนักพเนจร พวกเขาก็กลับมาที่ค่ายทหาร

ทันทีที่กลับมาทั้งเหงื่อและเลือดเต็มตัว พวกเขาก็รุดมาที่ครัวเพื่อหาอะไรกิน

พวกเขาเลาะมาตามกลิ่นซึ่งพามาถึงห้องครัว โดยไม่คาดคิดจ๊ะเอ๋เข้ากับฉินซูโหรว

”ฮึ พวกนี้ไม่ใช่พวกสุนัขของเซียวเฉวียนเหรอ?”

วาจาของฉินซูโหรวฟังดูน่าเกลียดเป็นอย่างยิ่ง เว่ยไป๋ยังคิดว่าหูเขาฟังอะไรผิดไป ฉินซูโหรวอย่างน้อยก็เป็นหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ ไม่น่าจะพูดหยาบคายถึงขนาดนี้

ฉินซูโหรวเหลือบมองพวกเขา "ข้าเคยเห็นพวกเจ้าในจวนเจ้าอ๋องครองเมืองมาก่อน ทำไมจำข้าเจ้าหญิงคนนี้ไม่ได้แล้วเหรอ?"

คำพูดของฉินซูโหรวล้วนจะเตือนให้พวกเว่ยไป๋ต้องคำนับแสดงความเคารพให้เธอ

เว่ยไป๋และคนอื่นๆ ก็ไม่โง่เช่นกัน พวกเขายกมือขึ้นแล้วพูดว่า "ขอคำนับเจ้าหญิง"

หลังจากทำความเคารพแล้ว พวกเขาก็จะเคลื่อนเท้าเข้าไปทานข้าวต้มสักชาม แต่ฉินซูโหรวหยุดพวกเขาไว้ "แค่นี้เองเหรอ?"

”ใครให้พวกเจ้ามาที่นี่”

”ในเมื่อพวกเจ้าเป็นสุนัขของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนไม่ได้บอกหรือ ห้องครัวนี้ไม่ใช่ว่าจะให้ใครเข้ามาได้ตามใจ”

ใบหน้าของเว่ยไป๋ขาวซีด แม่ครัวเห็นท่าไม่ดี จึงรีบก้าวมาข้างหน้าและอธิบายว่า "รายงานเจ้าหญิง ใต้เท้าเซียวได้รับคำสั่งให้ปราบพวกโจร คนพวกนี้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของใต้เท้าเซียว แม่ทัพฉินได้สั่งไว้ว่า พวกเขามาทานข้าวที่นี่ตอนไหนก็ได้”

ใต้เท้าเซียว? นักโทษเนรเทศผู้อับจน ใต้เท้าอะไรกัน?

ฉินซูโหรวหันหลังกลับมาตบหน้าแม่ครัวจนหน้าแดง “อีสวะ! ข้าถามอะไรเธอหรือ? ข้ากำลังสั่งสอนสุนัขอยู่ เธอมาแส่หาอะไร?”

เจ้าหญิง ขอโทษ ขอโทษด้วย!” แม่ครัวตกใจกลัวจนคุกเข่าลงกับพื้น ฉินซูโหรวเป็นคนของราชวงศ์ ชาวบ้านทั่วไปอย่างพวกเขาไม่อาจจะล่วงเกินได้ "ระวังเดี๋ยวมือท่านจะเจ็บ! ผู้น้อยปากเสีย! ผู้น้อยปากเสียเอง!”

พูดจบ แม่ครัวก็ตบหน้าตัวเอง กลัวว่าฉินซูโหรวจะบันดานโทสะไม่ยอมเลิก

“ไปให้พ้น! พวกมีตาหามีแววไม่!”

ทันทีที่ได้รับชัยชนะในแนวหน้า ฉินซูโหรวจึงยืดหลังได้ตรงขึ้น ตอนที่เธอถูกเหยียดหยามในจวนเจ้าอ๋อง พวกผู้ใต้บังคับบัญชาของเซียวเฉวียนต่างก็เห็น ฉินซูโหรวจะปล่อยให้คนพวกนี้มีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไร?

ด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ ฉินซูโหรวก็มาทำร้ายแม่ครัวคนหนึ่ง เว่ยไป๋ขมวดคิ้วและช่วยพยุงแม่ครัวที่คุกเข่าอยู่บนพื้นลุกขึ้น "เจ้าถอยไปก่อน ที่นี่ไม่มีธุระของเจ้าแล้ว"

คนที่มีสายตาฉลาดหลักแหลมจะเห็นว่า ฉินซูโหรวไม่ได้จะมุ่งร้ายแม่ครัว แต่จะมามุ่งร้ายพวกเขาต่างหาก

เวลานี้ ต่งจัวพูดอย่างเย็นชา "ท่านยังไม่ตาย"

ต่งจัวอยู่ที่เมืองหลวงมานาน และรู้เรื่องสันดานของฉินซูโหรว เขาจึงเน้นประเด็นสำคัญออกมาอย่างชาญฉลาด

แน่นอน หัวใจของฉินซูโหรวชักเต้นรัว "เซียวเฉวียยังมีชีวิตอยู่หรือ? ใครว่า?"

ตามรายงานการทหาร ฉินซูโหรวได้ยินมาว่า ชาวนักพเนจรสามหมื่นคนได้รับบาดเจ็บสาหัส เกิดเหตุดินถล่ม นอกจากพ่อของเธอและผู้อารักขาบางคนที่รอดพ้นจากการถล่มของโคลนและหินได้ทันเวลา คนอื่นๆ รวมถึง เซียวเฉวียนและผู้อารักขาหลายพันคน ล้วนถูกฝังกลบเสียชีวิตอยู่ในนั้น

คนเหล่านี้ตายก็ให้มันตายไป ฉินซูโหรวขอแค่ให้พ่อของเธอมีชีวิตอยู่รอดก็พอแล้ว

"ฮึ่ม ภายใต้ดินโคลนบนภูเขาที่ถล่มลงมาอย่างนี้ เซียวเฉวียนจะไม่ตายได้อย่างไร?" ฉินซูโหรวมองพวกเขาอย่างเย็นชา "พวกเจ้าคิดว่ารายงานของกองทัพเป็นเรื่องล้อเล่นหรือ พูดเลอะเทอะอะไรกัน!"

“ข้าคิดว่าพวกเจ้าไม่เต็มใจยอมรับความจริงมากกว่า”

เว่ยไป๋และพวก มีหน้าตาดูเคร่งขรึมมาก ดินโคลนถล่ม?

พวกเขาไม่รู้จริงๆ

ตอนที่พวกเขาออกจากปากทางภูเขา เซียวเฉวียนและชาวนักพเนจรกำลังสู้รบกันอย่างดุเดือด

พวกเขากลับมาล่วงหน้าก่อนก็เพื่อมาคอยควบคุมชาวนักพเนจรคนอื่นๆ ที่ไม่ได้ไปที่ช่องเขา ป้องกันไม่ให้พวกเขาก่อปัญหา

”คนมานี่ ประหารนักโทษ 18 คนนี้ซะ!”

ฉินซูโหรวออกคำสั่ง พวกทหารก็ล้อมต่งจัวและพวกเว่ยไป๋เอาไว้

“พวกเราเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเซียวเฉวียน” เว่ยไป๋ตกใจมาก แต่ต้องเตือนฉินชูโหรวว่า “เจ้าหญิงต้องการจะสังหารผู้คนที่มีคุณงามความดีจริงๆ เหรอ?”

”ก็เพราะพวกเขาเป็นคนของเซียวเฉวียน ยิ่งสมควรถูกประหาร!” ฉินซูโหรวพูดอย่างเยือกเย็นและลงคำสั่ง