ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 441

“ใครกล้า!”

ในเวลานี้เอง มีเสียงตะคอกดังเย็นชา

เซียวเฉวียน?

ฉินซูโหรวหันหน้ากลับไปมองก่อนจะถอนหายใจครั้งหนึ่ง ไม่ใช่เซียวเฉวียนแต่เป็นเว่ยอวี๋

เว่ยอวี๋กำลังนอนอยู่ ทันใดนั้นก็มีทหารราบรายหนึ่งวิ่งเข้ามาบอกว่าห้องครัวพังไปแล้ว เว่ยอวี๋จำเป็นต้องมาดูสักหน่อย

“เสด็จลุง” ฉินซูโหรวคารวะ “เสด็จลุง คนพวกนี้ล้วนเป็นผู้กระทำความผิด ท่านอย่าได้ถูกหลอกไปละ”

“บังอาจ! คนที่เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเช่นเจ้าจะเข้าใจอะไร? ต่งจัวเป็นผู้อารักขาของข้า เจ้ากลับกล้าสังหารเขาหรือ?”

“เสด็จลุง พระองค์จะทรงพาต่งจัวไปเสียก็ได้ ทว่าอีกสิบเจ็ดคนนั้นต้องตายในวันนี้เพคะ!” ฉินซูโหรวกัดฟัน นางพลันดื้อดึงขึ้นมาโดยไม่สนว่าจะเป็นใครทั้งนั้น

“มีแบบนี้ที่ไหน! ข้าเป็นท่านอ๋องสิบหก เจ้าจะไม่ฟังคำข้าได้งั้นหรือ?” เว่ยอวี๋โมโหจนร้อนใจ ไม่ว่าตอนนี้สถานการณ์ของเซียวเฉวียนจะเป็นเช่นไร แต่เขาจะต้องปกป้องคนของเซียวเฉวียนเอาไว้ให้ได้!

“ทรงลองลงมือกับพวกเขาดูสิเพคะ?”

เว่ยอวี๋โมโหแทบระเบิดแล้ว “คนพวกนี้ปราบจลาจลเมืองหนานโตว ต่อให้ไม่ตบรางวัลแก่ผลงานของพวกเขา แต่พวกเขาก็ลงแรงไปเช่นกัน! เจ้าบอกว่าจะฆ่าก็จะฆ่าเนี่ยนะ?”

“เจ้าอย่าได้นึกว่าเซ๊ยวเฉวียนไม่อยู่ ก็จะไม่มีใครจัดการเจ้าได้!”

เว่ยอวี๋ชี้หน้าฉินซูโหรว มากไปแล้ว เกินไปแล้วจริงๆ!

“เซียวเฉวียนเองก็เป็นแค่นักโทษผู้หนึ่งเท่านั้น!” ฉินซูโหรวขมวดคิ้ว “เสด็จลุง หรือว่าท่านถูกคนพวกนี้หลอกเอาแล้วหรือเพคะ? วันนี้บิดาของหม่อมฉันเอาชนะแนวหน้ามาได้ คนอย่างเซียวเฉวียนนี้มีผลงานทางทหารหรือว่าเหน็ดเหนื่อยตรากตรำอย่างไรหรือ?”

คำพูดหน้าไม่อาจเช่นนี้ เว่ยอวี๋เพิ่งจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรก เขาโมโหยากจะระงับ “เซียวเฉวียนเป็นคนวางแผน! และเขาก็เป็นคนควบคุมผู้อารักขาด้วย! ราชโองการก็สั่งให้เซียวเฉวียนปราบจลาจล! ยามนี้เซียวเฉวียนไม่ทราบว่าเป็นหรือตาย เจ้ากลับจะพลิกสีหน้าไม่รู้จักเขาแล้วหรือไร?”

“ไม่อยมรับเขาก็ช่างเถอะ! เจ้ายังจะสังหารพี่น้องของเขาด้วยหรือ?”

เว่ยอวี๋ตะคอกอย่างโมโห “คนโบราณเช่นพวกเจ้าคิดว่ามีฐานะตำแหน่งนิดหน่อยแล้วจะกระทำการอันใดก็ได้อย่างนั้นหรือ?”

นางขี้เกียจจะเสวนากับเว่ยอวี๋แล้ว! พูดอะไรคนโบราณคนปัจจุบันกัน? นี่เขาโง่ไปแล้วหรือไร? พูดจาประหลาดพิลึก!

ฉินซูโหรวเพ่งสายตาเอ่ย “เด็กๆ ท่านอ๋องสิบหกถูกนักโทษเหล่านี้หลอกเข้าแล้ว สติไม่ค่อยสมประดีเท่าไหร่ เชิญท่านอ๋องสิบหกกลับห้องไปพักผ่อนเถอะ!”

“เจ้ากล้าหรือ! ต่งจัว!” เว่ยอวี๋ตะคอกเสียงดัง “ใครกล้าแตะข้า ใครกล้าแตะพวกเว่ยไป๋ละก็! ฆ่าไม่ต้องเว้น!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ภายในใจของเว่ยอวี๋ลนลานเล็กน้อย เขาภาวนาในใจให้เซียวเฉวียนกลับมาโดยเร็ว แม่ง ฉินซูโหรวเป็นแม่เสือดุตัวหนึ่งชัดๆ คุมไม่อยู่แล้ว!

คนของฉินซูโหรวก้าวเข้ามาบังคับต่อกรกับต่งจัวแล้ว ดูจากสภาพการณ์นี้ ฉินซูโหรวคิดอยากสังหารพวกเว่ยไป๋

ปรกติแล้วเห็นฉินซูโหรวอยู่ต่อหน้าพวกชาวยุทธ์แล้วเป็นหญิงสาวอ่อนแอได้แต่ร้องไห้กระซิกกระซิก มาตอนนี้ครั้นได้มีอำนาจ ฉินซูโหรวก็เปลี่ยนเป็นคนชั่วร้ายเช่นนี้!

“พรวด!”

“อ๊าก!”

ด้านหลังของเว่ยไป๋นั้นพลันมีเสียงร้องโอดครวญดังขึ้นมา มีทหารราบรายหนึ่งต่อสู้กับต่งจัวอยู่ ทันใดนั้นเขาก็หันคมดาบกลับมาแทงหนึ่งในอรหันต์หนึ่งดาบ

“สิบแปด! สิบแปด!”

เว่ยไป๋ลนลานตระหนก นี่คืออรหันต์ที่เด็กที่สุดในบรรดาสิบแปดอรหันต์ของพวกเขา ยามปรกติแล้วไม่ชอบเอ่ยวาจานัก ทำเรื่องราวใดๆ ก็เป็นคนถ่อมตนที่สุดคนหนึ่ง

ดาบนั้นแทงทะลุทรวงอก ตายในกระบวนท่าเดียว

“สิบแปด!” เว่ยไป๋เข้าไปประคองสิบแปดที่ล้มลงบนพื้นเอาไว้ สิบแปดเพียงแค่ร้องออกมาหนึ่งเสียง หลังจากนั้นก็ไม่มีลมหายใจอีก

ตายเสียแล้ว

“สิบแปด!” พวกเว่ยไป๋ร้องไห้ขานเรียกชื่อของเขา อรหันต์รายหนึ่งโมโหเป็นที่ยิ่ง เขาหยิบกระบี่พุ่งเข้าไปหาฉินซูโหรว “ข้าจะสังหารเจ้า! นางชั้นต่ำ!”

เว่ยไป๋ตกตะลึง “สิบหก! อย่า!”

ฉินซูโหรวเผยรอยยิ้มพึงพอใจ พอดีเลยไม่มีเหตุผลจะหาเรื่องพวกเขา มาในยามนี้ประจวบเหมาะนัก “เด็กๆ! เจ้านักโทษของเกาะจูเสินพวกนี้ก่อเรื่องวุ่นวายในค่ายทหาร! ฆ่าไม่ต้องเว้น!”

กล่าวจบแล้ว ฉินซูโหรวก็หยิบเอาป้ายคำสั่งของตระกูลฉินออกมา!

พอป้ายคำสั่งนี้ออกมา ทหารราบจำนวนมากกว่านั้นก็พลันชักดาบกระบี่ออกมา!

“เจ้าสิบ! สิบเอ็ด!”

เว่ยไป๋เข้าห้ามคนนู้นคนนี้ที แต่จะเป็ใครก็ไม่ฟังคำพูดของเขาเลย ดาบกระบี่ของทหารราบพุ่งเข้ามาไม่ได้หยุด ต่อให้พวกอรหันต์คิดจะหยุดมือ แต่ก็ถูกบีบให้ต้องลงมืออย่างเสียไม่ได้!

จบกันแล้ว

จบกันแล้ว

จะอย่างไรเว่ยไป๋เองก็คิดไม่ถึงว่า พวกเขาจะตายใต้เงื้อมมือสตรีผู้หนึ่ง