ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 447

ในเวลาที่คนจากกระกูลฉินสู้ไม่ชนะ ก่อความวุ่นวายไม่ชนะ กล่าววาจาก็ไม่ชนะ มักจะนำกระบี่อาญาสิทธิ์ออกมาเปล่งประกาย ท้ายที่สุดก็ถูกเซียวเฉวียนเก็บเรียบไป

ปัจจุบันฉินซูโหรวผ่านพิธีแต่งงานสองครั้ง ไม่สิ พูดให้ถูกสามครั้งแล้ว สัญญาและคำสาบานของเซียวเฉวียนกับฉินปาฟางได้สิ้นสุดแล้ว

วินาทีที่ฉินซูโหรวเลือกที่จะแต่งงานกับเหลียงไหวโหรวก็ได้สิ้นสุดแล้ว

“นับตั้งแต่วันนี้บุญคุณความแค้นข้ากับจวนฉินถือว่าไม่ติดค้างแล้ว บุญคุณที่จวนฉินเจ้ามีต่อข้า ข้าชดใช้ให้หมดแล้ว”

เซียวเฉวียนจ้องมองฉินซูโหรวด้วยความนิ่งเฉย “หากกล่าวถึงตอนนั้นที่แม่ทัพฉินปาฟางให้ข้าเซียวเฉวียนได้เกิด ถือเป็นบุญคุณอย่างใหญ่หลวงแก่ตระกูลเซียวข้าและเซียวเฉวียนตัวข้าเอง งั้นคืนวันส่งท้ายปีก็ได้ใช้คืนด้วยชีวิตข้านี้แล้ว”

ฉินซูโหรวหน้าซีดขาว ปากแห้งอ้าพะงาบๆ พูดไม่ออกสักประโยค

“คืนวันส่งท้ายปีอันใดกัน?” ฉินเซิงเห็นท่าทางไร้วิญญาณราวกับมะเขือม่วงแช่แข็ง ไม่มีความโกรธโมโหร้ายที่โอหังทะนงตนเหมือนเมื่อครู่เลยก็รู้สึกตกใจถึงความแปลกๆ “คืนวันส่งท้ายปีเกิดเหตุอะไร?”

“ท่านพ่อ……” ฉินซูโหรวส่ายหน้า นางพูดไม่ได้ ไม่อาจพูด

“ในเมื่อท่านหญิงอายที่จะกล่าว” เซียวเฉวียนยิ้มเยาะแล้วหันหน้ามองฉินเซิง “งั้นคงเป็นข้าที่จะแจ้งแก่ท่านแม่ทัพฉินเซิงสินะ”

ฉินซูโหรวส่ายหน้า ไม่ อย่าพูด!

ทันทีที่พูดไปแล้ว ท่านพ่อคงผิดหวังในตัวท่านพี่คนโตอย่างยิ่งแน่นอน!

เยี่ยงนั้นการที่ท่านพี่ปรารถนาจะกลับมายังเมืองหลวงเกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้อีก!

แต่ละคนล้วนมีเส้นที่ไม่อาจล้ำได้ ในใจของฉินเซิง ไม่สังหารขุนนางตงฉิน ไม่สังหารญาติมิตร ก็คือฟางเส้นสุดท้ายของเขา

ยิ่งกว่านั้นในทางการทหารไม่มีคำว่าพ่อลูก ท่านพ่อที่เป็นแม่ทัพ หากปล่อยปละตามใจลูกชายของตระกูลคนเกินไปภายหลังก็ยากที่จะโน้มน้าวปกครองผู้คน

ทุกวันนี้ฉินเฟิงได้ล้ำเส้นไปแล้ว หากท่านพ่อรู้เรื่องคืนวันส่งท้ายปีอีกละก็ ฉินเฟิงคงถูกตระกูลฉินละทิ้งแน่แท้!

“อย่าพูด! อย่าพูด!” ฉินซูโหรวส่งเสียงดัง “ตุบ” คุกเข่าอย่างดี “เซียวเฉวียน ข้าขอร้องเจ้า อย่าได้พูด เหลือทางรอดให้พี่ชายข้าเถิด!”

หากเอ่ยถึงใครที่จะสามารถช่วยให้ฉินเฟิงกลับมาจากระหว่างทางถูกเนรเทศได้ก็ต้องเป็นท่านพ่อ!

ใบหน้าและดวงตาที่งามของฉินซูโหรวเปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้า ความโอหังในสายตาเมื่อครู่ไม่เหลือแล้ว นางคุกเข่าอย่างเรียบร้อยตัวตรง “เรื่องราวไปผ่านไปแล้ว ขอร้องเจ้าอย่าได้กล่าวอีกเลย”

“ไม่ ท่านพูดมา” ฉินเซิงหันหน้าจ้องมองเซียวเฉวียน “ใต้เท้าเซียว ข้าจำได้ว่างานเลี้ยงที่จัดขึ้นในวังวันส่งท้ายปีท่านกับฉินเฟิงและฉินหนานมิได้เข้าร่วม เกิดเหตุขึ้นใช่หรือไม่?”

“ใช่”

คำพูดเซียวเฉวียนถูกกล่าวออกมา น้ำตาของฉินซูโหรวก็ไหลทันที “กระซิก……”

เซียวเฉวียนมองฉินเซิงด้วยความนิ่งเฉยพร้อมกล่าวออกมาทีละคำทีละประโยค “ในตอนนั้นข้ายังเป็นนายท่านจวนฉิน คืนวันส่งท้ายปี ลูกชายท่านฉินเฟิงใช้กระบี่จิงหงสังหารข้า”

เซียวเฉวียนกล่าวรายละเอียดเรื่องราวในวันนั้น ความเจ็บปวดทรมานฝังกระดูกดำวันนั้นถูกกล่าวมิรู้จบ

ฉินเซิงฟังไปพลางกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูด

“ส่วนข้าโชคดีในความโชคร้าย ดังนั้นจึงเกิดรากเหง้าการฝึกตนหรือรากจิตอักษรเติบโตขึ้นมาช่วยชีวิตข้าไว้”

เซียวเฉวียนเฉยเมยไม่สะทกสะท้านราวกับความเจ็บปวดทรมานสาหัสในค่ำคืนวันส่งท้ายปีเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย

ฉินซูโหรวตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนหน้านี้เซียวเฉวียนไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้ เหตุใดวันนี้ถึงเอ่ยถึงกัน?

“เจ้า……รู้เรื่องนี้?” ฉินเซิงหันหน้าจ้องมองฉินซูโหรวด้วยใบหน้าโมโหมาก แค้นที่ลูกสาวลูกชายน่าผิดหวัง ยิ่งแค้นที่ลูกๆเขาจิตใจอำมหิต!

“ท่านพ่อ…… ข้า…… ข้าก็เพิ่งมารู้ภายหลังเช่นกัน……” ฉินซูโหรวส่ายหน้า “ท่านพ่อ ข้า……”

ฉินซูโหรวไม่เคยพูดปด ท่าทางที่แสดงออกมานี้ของนาง ฉินเซิงที่ไม่อยากเชื่อเมื่อครู่ ก็ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ คำพูดของเซียวเฉวียนเป็นความจริง!

เป็นเรื่องจริงจริงๆ!

ลูกๆของเขาฉินเซิงกลับทำเรื่องเยี่ยงนี้ได้!

“ฉินหนานก็รู้เช่นกันรึ?” ฉินเซิงจ้องฉินซูโหรวด้วยความเหลือเชื่อ ดีนัก ดีนัก!

สังหารขุนนางตงฉิน! สังหารญาติมิตร!

ช่างทำได้ดีเสียจริง!

ฉินเซิงไม่คาดคิดเลยสักนิดว่าชั่วชีวิตนี้ของเขาฉินเซิงไม่เคยทำเรื่องน่าละอาย แต่ลูกสาวลูกชายกลับทำแทนเขาไปหมดแล้ว!