ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 447

ในเวลาที่คนจากกระกูลฉินสู้ไม่ชนะ ก่อความวุ่นวายไม่ชนะ กล่าววาจาก็ไม่ชนะ มักจะนำกระบี่อาญาสิทธิ์ออกมาเปล่งประกาย ท้ายที่สุดก็ถูกเซียวเฉวียนเก็บเรียบไป

ปัจจุบันฉินซูโหรวผ่านพิธีแต่งงานสองครั้ง ไม่สิ พูดให้ถูกสามครั้งแล้ว สัญญาและคำสาบานของเซียวเฉวียนกับฉินปาฟางได้สิ้นสุดแล้ว

วินาทีที่ฉินซูโหรวเลือกที่จะแต่งงานกับเหลียงไหวโหรวก็ได้สิ้นสุดแล้ว

“นับตั้งแต่วันนี้บุญคุณความแค้นข้ากับจวนฉินถือว่าไม่ติดค้างแล้ว บุญคุณที่จวนฉินเจ้ามีต่อข้า ข้าชดใช้ให้หมดแล้ว”

เซียวเฉวียนจ้องมองฉินซูโหรวด้วยความนิ่งเฉย “หากกล่าวถึงตอนนั้นที่แม่ทัพฉินปาฟางให้ข้าเซียวเฉวียนได้เกิด ถือเป็นบุญคุณอย่างใหญ่หลวงแก่ตระกูลเซียวข้าและเซียวเฉวียนตัวข้าเอง งั้นคืนวันส่งท้ายปีก็ได้ใช้คืนด้วยชีวิตข้านี้แล้ว”

ฉินซูโหรวหน้าซีดขาว ปากแห้งอ้าพะงาบๆ พูดไม่ออกสักประโยค

“คืนวันส่งท้ายปีอันใดกัน?” ฉินเซิงเห็นท่าทางไร้วิญญาณราวกับมะเขือม่วงแช่แข็ง ไม่มีความโกรธโมโหร้ายที่โอหังทะนงตนเหมือนเมื่อครู่เลยก็รู้สึกตกใจถึงความแปลกๆ “คืนวันส่งท้ายปีเกิดเหตุอะไร?”

“ท่านพ่อ……” ฉินซูโหรวส่ายหน้า นางพูดไม่ได้ ไม่อาจพูด

“ในเมื่อท่านหญิงอายที่จะกล่าว” เซียวเฉวียนยิ้มเยาะแล้วหันหน้ามองฉินเซิง “งั้นคงเป็นข้าที่จะแจ้งแก่ท่านแม่ทัพฉินเซิงสินะ”

ฉินซูโหรวส่ายหน้า ไม่ อย่าพูด!

ทันทีที่พูดไปแล้ว ท่านพ่อคงผิดหวังในตัวท่านพี่คนโตอย่างยิ่งแน่นอน!

เยี่ยงนั้นการที่ท่านพี่ปรารถนาจะกลับมายังเมืองหลวงเกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้อีก!

แต่ละคนล้วนมีเส้นที่ไม่อาจล้ำได้ ในใจของฉินเซิง ไม่สังหารขุนนางตงฉิน ไม่สังหารญาติมิตร ก็คือฟางเส้นสุดท้ายของเขา

ยิ่งกว่านั้นในทางการทหารไม่มีคำว่าพ่อลูก ท่านพ่อที่เป็นแม่ทัพ หากปล่อยปละตามใจลูกชายของตระกูลคนเกินไปภายหลังก็ยากที่จะโน้มน้าวปกครองผู้คน

ทุกวันนี้ฉินเฟิงได้ล้ำเส้นไปแล้ว หากท่านพ่อรู้เรื่องคืนวันส่งท้ายปีอีกละก็ ฉินเฟิงคงถูกตระกูลฉินละทิ้งแน่แท้!

“อย่าพูด! อย่าพูด!” ฉินซูโหรวส่งเสียงดัง “ตุบ” คุกเข่าอย่างดี “เซียวเฉวียน ข้าขอร้องเจ้า อย่าได้พูด เหลือทางรอดให้พี่ชายข้าเถิด!”

หากเอ่ยถึงใครที่จะสามารถช่วยให้ฉินเฟิงกลับมาจากระหว่างทางถูกเนรเทศได้ก็ต้องเป็นท่านพ่อ!

ใบหน้าและดวงตาที่งามของฉินซูโหรวเปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้า ความโอหังในสายตาเมื่อครู่ไม่เหลือแล้ว นางคุกเข่าอย่างเรียบร้อยตัวตรง “เรื่องราวไปผ่านไปแล้ว ขอร้องเจ้าอย่าได้กล่าวอีกเลย”

“ไม่ ท่านพูดมา” ฉินเซิงหันหน้าจ้องมองเซียวเฉวียน “ใต้เท้าเซียว ข้าจำได้ว่างานเลี้ยงที่จัดขึ้นในวังวันส่งท้ายปีท่านกับฉินเฟิงและฉินหนานมิได้เข้าร่วม เกิดเหตุขึ้นใช่หรือไม่?”

“ใช่”

คำพูดเซียวเฉวียนถูกกล่าวออกมา น้ำตาของฉินซูโหรวก็ไหลทันที “กระซิก……”

เซียวเฉวียนมองฉินเซิงด้วยความนิ่งเฉยพร้อมกล่าวออกมาทีละคำทีละประโยค “ในตอนนั้นข้ายังเป็นนายท่านจวนฉิน คืนวันส่งท้ายปี ลูกชายท่านฉินเฟิงใช้กระบี่จิงหงสังหารข้า”

เซียวเฉวียนกล่าวรายละเอียดเรื่องราวในวันนั้น ความเจ็บปวดทรมานฝังกระดูกดำวันนั้นถูกกล่าวมิรู้จบ

ฉินเซิงฟังไปพลางกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูด

“ส่วนข้าโชคดีในความโชคร้าย ดังนั้นจึงเกิดรากเหง้าการฝึกตนหรือรากจิตอักษรเติบโตขึ้นมาช่วยชีวิตข้าไว้”

เซียวเฉวียนเฉยเมยไม่สะทกสะท้านราวกับความเจ็บปวดทรมานสาหัสในค่ำคืนวันส่งท้ายปีเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย

ฉินซูโหรวตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนหน้านี้เซียวเฉวียนไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้ เหตุใดวันนี้ถึงเอ่ยถึงกัน?

“เจ้า……รู้เรื่องนี้?” ฉินเซิงหันหน้าจ้องมองฉินซูโหรวด้วยใบหน้าโมโหมาก แค้นที่ลูกสาวลูกชายน่าผิดหวัง ยิ่งแค้นที่ลูกๆเขาจิตใจอำมหิต!

“ท่านพ่อ…… ข้า…… ข้าก็เพิ่งมารู้ภายหลังเช่นกัน……” ฉินซูโหรวส่ายหน้า “ท่านพ่อ ข้า……”

ฉินซูโหรวไม่เคยพูดปด ท่าทางที่แสดงออกมานี้ของนาง ฉินเซิงที่ไม่อยากเชื่อเมื่อครู่ ก็ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ คำพูดของเซียวเฉวียนเป็นความจริง!

เป็นเรื่องจริงจริงๆ!

ลูกๆของเขาฉินเซิงกลับทำเรื่องเยี่ยงนี้ได้!

“ฉินหนานก็รู้เช่นกันรึ?” ฉินเซิงจ้องฉินซูโหรวด้วยความเหลือเชื่อ ดีนัก ดีนัก!

สังหารขุนนางตงฉิน! สังหารญาติมิตร!

ช่างทำได้ดีเสียจริง!

ฉินเซิงไม่คาดคิดเลยสักนิดว่าชั่วชีวิตนี้ของเขาฉินเซิงไม่เคยทำเรื่องน่าละอาย แต่ลูกสาวลูกชายกลับทำแทนเขาไปหมดแล้ว!

“พวกเจ้าไม่ละอายต่อบรรพบุรุษตระกูลฉิน!”

เรื่องฆ่าญาติมิตรสหายจุดไฟเดือดดาลของฉินเซิงขึ้นมาสุดขีดแล้ว!

ฉินเซิงควักกระบี่ออกมาเล็งไปทางฉินซูโหรว ฉินซูโหรวหน้าซีดไร้สีเลือด “ท่านพ่อ! ท่านพ่อ! ท่านพ่อทำอะไร! ข้าเป็นลูกสาวท่านพ่อนะ! ข้าเป็นลูกสาวท่านเองนะ! ท่านพ่อมิอาจปฏิบัติต่อข้าเพียงเพื่อลูกเขยคนก่อนคนหนึ่ง!”

ฉินเซิงราวกับไม่ได้ยินคำพูดลูกสาว “เจ้าจะให้ข้าตายไปแล้วมีหน้าไปพบปู่เจ้าได้เยี่ยงไร? มีหน้าไปพบแม่ทัพเซียวเทียนได้เยี่ยงไร!”

มือของฉินเซิงกำลังสั่นสะท้าน น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม “บาปของพวกเจ้ามิอาจอภัย!”

“พวกเจ้าไม่คำนึงถึงหลักสวรรค์ หลักธรรมของมนุษย์!”

กระบี่ของฉินเซิงห่อหุ้มด้วยจิตสังหาร มีร่องรอยการร่ำไห้เสียใจในน้ำเสียงของฉินเซิง “อย่าได้กล่าวโทษพ่อเลยที่ไร้จิตใจ จะโทษก็ต้องโทษพวกเจ้าที่เอาแต่ใจจนเกินเหตุ!”

“พ่อฆ่าเจ้าแล้วค่อยฆ่าพี่ชายเจ้า จากนั้นจะไปรับโทษต่อฝ่าบาท!”

“ท่านพ่อ! อย่า! อย่านะ! ข้ารู้ผิดแล้ว! ข้ารู้ถึงความผิดแล้วจริงๆ!”

ฉินซูโหรวโขกศีรษะไม่หยุดหย่อน “ข้าผิดไปแล้ว!”

“ข้าผิดไปแล้วจริงๆ! ข้าไม่ควรฆ่าพวกเว่ยไป๋! เรื่องท่านพี่ฆ่าเซียวเฉวียน! ข้าก็ไม่ควรปกปิดไว้!”

“เซียวเฉวียน! ท่านช่วยข้าหน่อย! ช่วยข้าหน่อยเถอะ!”

ฉินเซิงหันหน้ามองมายังเซียวเฉวียน ทั้งละอายใจและจนปัญญา “ขออภัย ข้ารู้ก็สายไปเสียแล้ว ไม่รู้ว่าเจ้าจะได้รับความอยุติธรรมเช่นนี้ในจวนฉิน”

“หากข้ารู้เร็วกว่านี้ คงต้องให้พวกเจ้าหย่าโดยเร็ว”

“ข้าละอายใจต่อตระกูลเซียว” เขาหันหน้าไปมองฉินซูโหรว “แต่ข้าก็ไม่อาจลงมือเองได้ ท่านช่วยสังหารลูกสาวแทนข้าด้วยเถอะ”

กล่าวเสร็จ ฉินเซิงก็ยื่นกระบี่ให้เซียวเฉวียน

“ท่านพ่อ?”

ฉินซูโหรวถอยหลังติดต่อกัน ไม่ อย่า!