ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 452

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ท่านแม่ทัพฉินเซิงหาใช่คนที่ชอบพูดโป้ปดไม่ บางทีที่นั่นอาจจะเกิดเหตุที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นจริง กวีสมุทรคุนหลุนหาใช่สิ่งที่มนุษย์เช่นเราจะเข้าถึงตัวได้ง่าย ๆ ไม่ อีกทั้งเซียวเฉวียนก็ยังเด็กมากนัก…”

ขันทีหม่าเอ่ยตอบด้วยท่าทีระมัดระวัง ฝ่าบาทที่มีท่าทีผิดหวังนั้น จึงได้พยักหน้าลงน้อย ๆ "อื้ม พวกเจ้าออกไปเถอะ เจิ้นจักอยู่เงียบ ๆ คนเดียวครู่หนึ่ง"

“พ่ะย่ะค่ะ” ขันทีหม่าจึงโค้งกายทำความเคารพก่อนจะค่อย ๆ เดินจากไป

หลงเหลือไว้เพียงฝ่าบาทที่นั่งเหม่อลอยอยู่ภายในห้องโถงขนาดใหญ่เพียงผู้เดียว

ภายใต้ความเงียบที่ค่อย ๆ คืบคลานมานั้น ฝ่าบาทหาได้เอ่ยอันใดออกมาอีกไม่ พร้อมทั้งกำหมัดในมือเอาไว้แน่น แม้แต่นัยน์ตาของพระองค์ก็มิได้เปล่งประกายเช่นเดิมอีก

จวนเจียนกั๋ว

“เซียวเฉวียนกำลังจะกลับมาแล้วงั้นหรือ?”

เว่ยเชียนชิวหาได้เคยเข้าไปฟังการว่าความยามเช้าไม่ เรื่องราวในราชสำนักนั้น มิว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ล้วนแต่เป็นเหลียงไหวโหรวที่เอามารายงานให้เว่ยเชียนชิวฟังทั้งนั้น

หากจะบอกว่าเขามิตกใจนั้น ก็คงจะโกหก

นับตั้งแต่ที่ต้าเว่ยสถาปนาตนเองขึ้นมาได้สี่สิบสองปีเช่นนี้ มีผู้คนหลายสิบคนหรือนับร้อยคนที่ถูกจักรพรรดิเนรเทศออกนอกแคว้น ทว่า หาได้มีผู้ใดสามารถกลับเข้ามาในเมืองหลวงได้อีกไม่

ทั้งยังมิมีผู้ใด กลับเข้ามาได้อย่างรวดเร็วเท่ากับเซียวเฉวียนอีกแล้ว

ศึกสงครามที่รัฐไป๋ลู่ในครานี้ ดูเสมือนกับว่าเซียวเฉวียนและฉินเซิงจะเอาชนะมาได้ง่ายดายเกินไปนัก

ง่ายดายเสียจนทำเอาเว่ยเชียนชิวถึงกับต้องประหลาดใจออกมา

กลุ่มเหล่าจอมยุทธ์ที่มิเคยจัดการพวกเขาได้ง่าย ๆ ทั้งยังมิอาจต่อกรกับพวกเขาได้อีกนั้น

พวกมันทั้งหมดล้วนแต่เหล่าหมาป่าชั่วร้ายที่เว่ยเชียนชิวและซือชือเลี้ยงดูเอาไว้

หากแต่ในยามนี้ เหล่าหมาป่าชั่วร้ายพวกนั้น กลับมาถูกเซียวเฉวียนปราบปรามลงได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะมีความสามารถเพียงใด เขาก็ไม่มีทางที่จะสามารถเอาชนะเหล่าจอมยุทธ์ไปได้หรอก อีกทั้งพละกำลังที่ไร้ประโยชน์ของค่ายทหารหนานโตวนั้น เขานับว่าคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี

ฉินเซิงกล่าวว่าเซียวเฉวียนมิได้ใกล้ชิดสัมผัสกับกวีสมุทรคุนหลุนนั้น ฉินเซิงคงมิได้โกหกใช่หรือไม่?

ที่แปลกไปกว่านั้นก็คือ สายลับที่คอยแฝงตัวอยู่รัฐไป๋ลู่ยังกล่าวอีกว่า เซียวเฉวียนมิได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวเลยแม้แต่น้อย เป็นไปได้หรือไม่ว่า แม้แต่สายลับพวกนั้นก็ยังโกหกเขาด้วยเช่นกัน?

ไม่ มันเป็นไปไม่ได้...

เว่ยเชียนชิวเชื่อใจสายลับที่เขาชุบเลี้ยงมาโดยตลอด

หาใช่สายลับเหล่านั้นโกหกไม่ หากแต่ในครานี้ ภายนอกนั้นเซียวเฉวียนแสดงออกไปว่าตนมิได้ข้องเกี่ยวหรือยุ่งกับกวีสมุทรคุนหลุนเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังทำท่าทีเฉยเมยเป็นปกติธรรมดา

เซียวเฉวียนระดมกำลังพลของผู้อารักขานับหมื่น ผู้อารักขาที่เคลื่อนไหวกำลังพลรวดเร็วเช่นนี้ ถึงอย่างไรสายลับเหล่านั้นย่อมมิอาจเห็นได้อย่างชัดเจนด้วยซ้ำ

รวมไปถึงในครานั้นยังมีลมฝนกระโชกแรงอีก ทำให้ทัศนวิสัยของเหล่าสายลับพวกนั้นมิอาจมองเห็นได้ พวกเขาจึงได้ยินแต่เพียงผู้อารักขากล่าวว่า "ฆ่ามัน" พร้อมทั้งเสียงที่ดังตามมาว่า "พุ่งเข้าไป" พร้อมกับเสียงที่ดังกัมปนาท "ตู้ม" เสมือนกับเสียงของภูเขาที่กำลังพังทลายลงมา

ยังมิทันที่เหล่าสายลับจักได้สติกลับมา ก็พลันถูกฉินเซิงร้องตะโกนใส่ในทันที พร้อมกับพวกเขาที่ถูกบังคับให้ขุดดินเพื่อช่วยผู้คน

สำหรับเซียวเฉวียนผู้ที่สัมผัสกับกวีสมุทรคุนหลุนนั้น ถึงแม้ว่าเขาจักถูกสายลับคอยจับต้องมองดูอยู่ตลอดเวลา ทว่าเหล่าสายลับพวกนั้นโง่เขลายิ่งนัก ย่อมมิอาจมองออกว่า ผู้ใดสัมผัสและเกี่ยวข้องกับกวีสมุทรคุนหลุนนั้นมีท่าทีเช่นไร

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เสมือนกับเว่ยเชียนชิวสั่งให้คนตาบอดมาจับตามองดูเซียวเฉวียนก็ไม่ปาน

หากเซียวเฉวียนรู้เรื่องนี้ละก็ เขาคงจะหัวเราะออกมาเสียฉากใหญ่เป็นแน่

ทว่า เหล่าสายลับหาได้โง่เง่าไปเสียทั้งหมด พวกเขาเองก็ได้เขียนพรรณนานาคร่าว ๆ ให้กับเว่ยเชียนชิวได้รู้ถึงสถานการณ์ของสงครามที่เกิดขึ้น พร้อมกับพู่กันจินหลุนเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนแทน

เช่นนี้เว่ยเชียนชิวจึงอดที่จะมองเซียวเฉวียนอย่างจริงจังขึ้นมามิได้

เยี่ยมจริงๆ เซียวเฉวียนมิเพียงมียาที่เป็นอมตะไม่พอ เขายังได้ครอบครองอาวุธโบราณถึงสองชิ้นอีกด้วย!

มิแปลกใจเลย เหตุใดความสัมพันธ์ระหว่างเว่ยชิงและเซียวเฉวียนที่เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันถึงได้ไม่ถูกกันเช่นนั้น ที่แท้ปีศาจกวีเอาแต่มอบของดีๆ ให้กับเซียวเฉวียนนั่นเอง!

หากเว่ยชิงมิตายไปก่อนละก็ เว่ยเชียนชิวคงจะทุบตีเว่ยชิงจนตายไปแล้ว!

เว่ยชิงที่รู้ว่าเซียวเฉวียนครอบครองอาวุธเหล่านี้มาตั้งนานแล้วนั้น ทว่า เว่ยชิงหาได้ยอมบอกกับเขาไม่! ทั้งยังเก็บงำเรื่องนี้เอาไว้กับตัวอีก!

หากมิใช่เซียวเฉวียนนำอาวุธเหล่านี้ออกมาในระหว่างการต่อสู้ของสงครามที่รัฐไป๋ลู่นั้น เว่ยเชียนชิวก็ยังคงมิรู้เรื่องราวอันใดจนถึงตอนนี้!

“หากเจียนกั๋วชื่นชอบเช่นนี้ เช่นนั้นพวกเราไปแย่งชิงมันมาดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” ภายในใจของเหลียงไหวโหรวรู้สึกอิจฉาตาร้อนยิ่งนัก ถึงแม้ว่าใบหน้าของนางจักเต็มไปด้วยรอยยิ้มก็ตาม

"ไม่ได้!" เว่ยเชียนชิวพลันส่ายหัวไปมา "นี่คืออาวุธของคุนหลุน พวกมันจักต้องรับเซียวเฉวียนเป็นนายไปแล้วอย่างแน่นอนเลย ถึงได้ยินยอมให้เซียวเฉวียนใช้งานพวกมันเช่นนี้ หากพวกเราจักไปขโมยมันมาอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์"

“เช่นนั้น ท่านเจียนกั๋วหมายความว่า...”

“ในเมื่อเซียวเฉวียนกำลังกลับมา เช่นนั้นแล้วทุกอย่างคงจะจัดการได้ง่ายดายขึ้น เขาที่ถูกองค์จักรพรรดิเนรเทศออกไปเช่นนี้ ภายในใจย่อมรู้สึกโกรธเกลียดฝ่าบาทมิน้อย ฉะนั้นแล้วเขาต้องยอมเข้าร่วมกับพวกเราอย่างแน่นอน”

“เดิมทีข้าคิดว่าเซียวเฉวียนเป็นเพียงบัณฑิตที่มีกลิ่นคาวฉาวโฉ่เท่านั้น ไม่ว่าเขาจักมีความสามารถมากเพียงใด ทว่าเขาหาได้เหมือนผู้อื่นไม่” เว่ยเฉียนชิวลูบเคราของตนเอง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยท่าทีพึงพอใจว่า “ในเมื่อเขาสามารถออกมาจากเกาะจูเสินได้นั้น ทั้งยังสามารถนำทัพออกรบจนได้ชัยชนะกลับมาอีก เขาย่อมมีความพิเศษกว่าผู้อื่น”