ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 455

ต้องการชีวิตของคนในตระกูลเซียวงั้นหรือ?

ดูท่าว่าหัวของจูโชงจะมิค่อยฉลาดมากนัก

เหมิงเอ้าได้ทำการเคลื่อนย้ายทุกคนไปที่เรือนหลังหมดแล้ว ในยามนี้ ขอเพียงแค่เซียวเฉวียนเอ่ยสั่งการออกมาเท่านั้น ทั้งไป๋ฉี่ และเหมิงเอ้าก็สามารถรับคำสั่งได้ในทันที หาได้จำเป็นต้องเอ่ยปากตะโกนเรียกจนคอแตกเช่นเมื่อก่อนอีก

ในขณะที่จูโชงกำลังพูดพร่ำทำเพลงอยู่นั้น เซียวเฉวียนก็ได้เตรียมการเพื่อความปลอดภัยของครอบครัวของเขาเอาไว้แล้ว

ตอนนี้ทุกคนในตระกูลเซียวต่างก็รู้กันหมดแล้วว่าเซียวเฉวียนอยู่ด้านนอกจวน พวกเขายังรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะองค์หญิงที่ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ในที่สุดเซียวเฉวียนก็กลับมาได้อย่างปลอดภัย ในที่สุดตระกูลเซียวก็จักได้กลับสู่ภาวะปกติเสียที!

“ชิงกั่ว อวิ๋นกั๋ว รีบไปจัดเตรียมชาเขียวหลงจิ่งที่ราชบุตรเขยชื่นชอบเอาไว้เดี๋ยวนี้”

“เพคะ องค์หญิง” ทั้งชิงกั่วและอวิ๋นกั๋วต่างก็ยิ้มแย้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะออกไปทำงานที่ได้รับตามคำสั่งในทันที

“เหมิงเอ้า เจ้ารีบไปที่หอปี๋เซิงเร็ว ไปเชิญคุณชายโย่วควนกลับมาเสีย คุณชายโย่วควนคิดถึงราชบุตรเขยมากถึงเพียงนี้ หากเขารู้ว่าราชบุตรเขยกลับมาแล้วเขาย่อมต้องดีใจมากเป็นแน่”

"ขอรับ"

“ใช้แล้ว ไปเชิญคุณชายอี้กุยมาด้วย” องค์หญิงที่ตกอยู่ในความตื่นเต้นนั้นกล่าวสมทบขึ้นมา วันเวลาที่เซียวเฉวียนไม่อยู่นั้น เป็นโยว่ควนและอี้กุยได้ปกป้องตระกูลเซียวเอาไว้ หากไม่ใช่เพราะสองคนนี้ละก็ ตระกูลเซียวคงมิอาจได้กินแม้แต่กระทั่งกับข้าวและเนื้อสดทำอาหารดี ๆ เลยด้วยซ้ำ

อี้กุยที่มีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลเซียวนั้น ทำให้หลายคนปฏิเสธและยอมรับในตัวอี้กุย พวกเขารู้สึกว่าอี้กุยใกล้ชิดกับตระกูลของนักโทษที่ถูกเนรเทศออกไปมากเกินไป เช่นนี้จึงทำให้ศาลาคุนหวู่ต้องมาพลอยลำบากไปด้วย

โยว่ควนเป็นคนเล่นงิ้วและนักเล่านิทานในเหลาอาหารนั้น เขายังต้องถูกผู้คนรังแกและข่มเหงให้ได้รับความอับอายในทุก ๆ วัน แค่เพื่อปกป้องเหลาอาหารเอาไว้ เขาจึงสร้างพื้นในเหลาอาหารบางส่วน พร้อมทั้งพากลุ่มของเจ้าหนึ่งและคนอื่น ๆ มาช่วยกันซ่อมแซมส่วนที่พังหรือเสียหายไป นับว่าเขาพยายามและลงทุนลงแรงไปไม่น้อยเลย

หากแต่โยว่ควนยังคงกัดฟันและยืนกรานบอกว่า หอปี๋เซิงเป็นทรัพย์สินของเซียวเฉวียน ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ เวทีเล่นงิ้วของเหลาอาหารเช่นหอปี๋เซิง จะยังเปิดอยู่ทุกวัน เขาจักไม่ยอมให้คนพวกนั้นเห็นว่าคนของตระกูลเซียวหมดสิ้นหนทางไปแน่

ในเมื่อเซียวเฉวียนกลับมาแล้ว ทั้งโยว่ควนและอี้กุยย่อมมีความสุขเป็นอย่างมาก

หากเซียวเฉวียนได้พบกับพี่น้องเหล่านี้ เขาก็จักต้องมีความสุขมากขึ้นเช่นกัน

“ขอรับ!” รอบดวงตาของเหมิงเอ้าพลันเปลี่ยนเป็นแดงก่ำเล็กน้อย “กระหม่อมจะไปเชิญพวกเขามาแน่นอนขอรับ”

“อื้ม วันนี้ข้าจักเข้าครัวเอง” ดวงตาขององค์หญิงต้าถงพลันเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอออกมา เสมือนกับไข่มุกที่กำลังร่วงหล่น

นอกจากเหล่าผู้อารักขาและชิงกั่วและอวิ๋นกั๋วแล้วนั้น หาได้มีบ่าวรับใช้คนอื่นเหลืออยู่ไม่ พวกเขาต่างก็พากันหนีไปหมดแล้ว

ก่อนจะหนีออกไปนั้น บ่าวรับใช้พวกนั้นยังหอบเงินหนีไปอีกจำนวนมาก นั่นทำให้แม่เซียวถึงกับโมโหจนเป็นลมล้มป่วยไปในทันที

องค์หญิงที่ต้องขึ้นมาเป็นนายหญิงของจวนนั้น ทั้งยังเป็นสตรีที่กำลังตั้งครรภ์อีก พระนางจึงต้องทำอาหารและงานบ้านด้วยตัวเองทุกวัน ทั้งยังต้องคอยรับใช้แม่ของเซียวอีกด้วย พระนางต้องทนเหนื่อยและปวดหลังปวดขาในทุก ๆ วัน แต่พระนางหาได้เคยบ่นโอดครวญออกมาไม่

นางเชื่อว่า เซียวเฉวียนจะรักษาสัญญาที่ให้กับนางไว้ว่าเขาจะกลับมา

ถึงแม้ว่านางจะไม่ทราบว่าเมื่อใด แต่นางก็รู้ดีว่าเซียวเฉวียนจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน

ภายในจวนตระกูลเซียวนั้น ทุกคนต่างก็ยุ่งวุ่นวายอยู่กับการเตรียมการต้อนรับการกลับมาของเซียวเฉวียน ทั้งยังลงมือทำอาหารมากมายเพื่อให้เซียวเฉวียนได้กินร้อน ๆ อีกด้วย

ด้านนอกประตูนั้น ใบหน้าของจูโชงที่เต็มไปด้วยความโมโหพลางกล่าวออกมาว่า "เซียวเฉวียน! ข้าว่าที่เจ้ากลับมาจากเกาะจูเสิน เจ้ากลายเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ !"

“ได้! ในเมื่อเจ้าอยากให้ข้าระเบิด ข้าก็จะระเบิด!”

ใบหน้าของเหล่าลูกหลานจวนตระกูลขุนนางคนอื่น ๆ ต่างพากันงุนงงไปในทันที เป็นพวกเขาเข้าใจผิดไปงั้นหรือ? ความหมายของเซียวเฉวียนก็คือ: หากเจ้ากล้าก็ลองดู?

เหล่าพรรคพวกของจูโชงจึงรู้สึกได้ในทันทีว่าสมองของจูโชงผิดปกติไปเสียแล้ว ความหมายจากคำพูดที่พวกเขาเข้าใจได้ จูโชงกลับฟังไม่เข้าใจ

นอกจากจูโชงแล้ว คนอื่น ๆ กลับรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก

“คุณชายจู! ช่างมันเสียเถอะ!”

“ใช่! ในเมื่อพวกเขากลับมากันหมดแล้ว! ไม่ว่าพวกเขาจักลงมือลงแรงมาหรือไม่ แต่เซียวเฉวียนก็ยังกลับมาในฐานะนักโทษที่มีความผิดอยู่ดี พวกเราอย่าได้สร้างปัญหาอีกเลย!”

คงจะดีไม่น้อยหากจูโชงสามารถเข้าใจความนึกคิดเฉกเช่นเหล่าลูกหลานจวนตระกูลขุนนางคนอื่น ๆ เช่นนี้ ทว่า จูโชงหาได้เข้าใจไม่

“ไปให้พ้น! แค่คนคนเดียว พวกเจ้าก็กลัวแล้ว! แต่ข้าไม่กลัว!”

ภาพวาดเก่าและสิ่งของอันล้ำค่ามากมายในจวนตระกูลเซียวเช่นนี้

เขาต้องการเงิน!

เขาต้องการเงินมากมาย!

เขาอยากเป็นกลับไปเป็นนายน้อยของตระกูลจูเช่นเดิม!

เขาต้องการกอบกู้ความรุ่งโรจน์ของท่านปู่ของเขากลับมา ท่านอัครมหาเสนาบดีสกุลจู!

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ล้วนเป็นเพราะเซียวเฉวียน!

หากเซียวเฉวียนมิได้เป็นราชบุตรเขยละก็ เขาก็คงไม่แพ้เดิมพันเช่นนี้!

หากเขาไม่แพ้เดิมพัน ท่านปู่ของเขาก็คงมิต้องมาโกรธโมโหจนอกแตกตาย!

หากท่านปู่มิได้จากไป ถึงแม้ว่าตระกูลจูจักไม่มีเงินมากมาย แต่พวกเขาก็ยังเป็นตระกูลที่แข็งแกร่งได้!

ทว่าเมื่อไม่มีเงินเหลือแล้ว ท่านปู่ก็ยังมาตกตายไปเช่นนี้อีก ตระกูลจูก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว!

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเซียวเฉวียน!

เซียวเฉวียนเจ้ามันเป็นตัวซวย!

เซียวเฉวียนเจ้าต้องชดเชยให้กับข้า!

จูโชงที่หน้าด้าน พลันหยิบตะบันไฟขึ้นมาด้วยท่าทีตื่นเต้น ก่อนจะจุดไฟลงไป "ฮ่าฮ่าฮ่า! เซียวเฉวียน! เจ้าเป็นหนี้ข้า! เจ้าจักต้องคืนทุกสิ่งทุกอย่างมาให้ข้า!"

“พวกเจ้าคนตระกูลเซียวทั้งหมดจักต้องชดใช้ให้ข้า!”

“ต้องชดใช้!”

เมื่อไฟถูกจุดขึ้นมาแล้วนั้น ประกายไฟพลันโพยพุ่งไปทุกทิศทุกทางในทันที

เหล่าลูกหลานจวนตระกูลขุนนางคนอื่น ๆ ต่างพากันหวาดกลัววิ่งหนีออกไปไกลกว่าสิบก้าว จูโชงเองก็เตรียมที่จะวิ่งหนีออกไปด้วยเช่นกัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” จูโชงยังคงหัวเราะออกมาอย่างภาคภูมิใจ “ของโบราณของข้า!”

"ภาพวาดของข้า!"