ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 458

"ข่าวลือใด?"

ฉินเซิงเอ่ยถามอย่างสงสัย ไม่รู้ว่าในช่วงระยะเวลาที่เขามิได้อยู่ในเมืองหลวงนั้นในกลุ่มผู้มีอำนาจกับเหล่าประชาชนกลับมีข่าวลือแพร่สะพัดไปกันเสียแล้ว

กล่าวว่าเซียวเฉวียนนายท่านคนก่อนของจวนฉิน ถูกกลั่นแกล้งรังแกที่จวนฉิน อีกทั้งจวนฉินยังปฏิบัติด้วยอย่างรุนแรงเช่นนั้นอีก

เซียวเฉวียนเป็นผู้นำในการปราบจลาจลที่รัฐไป๋ลู่ เขาจะต้องสร้างความยากลำบากให้กับฉินเซิงและฉินเฟิงอย่างแน่นอน

ไม่แน่ว่าอาจเป็นเพราะว่าเซียวเฉวียนมีถือส่วนรวมเพื่อส่วนตัว อาจสังหารฉินเฟิงไปแล้วก็เป็นได้

"การที่ฉินเฟิงมิได้กลับมาเป็นเพราะว่าเซียวเฉวียนสังหารบุตรชายของข้าไปแล้วอย่างนั้นหรือ?" แม่ฉินคว้าจับท่อนแขนของฉินเซิงเอาไว้แน่น หากเป็นเช่นนี้จริง ๆ แล้วละก็ นางจะสังหารเซียวเฉวียนเดรัจฉานตัวนี้ให้ได้!

"องค์หญิงใหญ่! มิใช่แบบนั้น!"

ภรรยาของฉินเซิงกำลังจะกล่าวโทษเซียวเฉวียนอย่างไม่แยกแยะเขียนแดงดำขาว ในท้ายที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใบบุตรชายและบุตรีจึงมีอุปนิสัยเช่นนี้ เป็นเพราะมีแม่ฉินผู้เป็นมารดาที่มิได้สั่งสอนบุตรหลานให้เป็นอย่างดีนั่นเอง

ฉินเซิงนำเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในรัฐไป๋ลู่บอกกล่าวให้แม่ฉินฟังด้วยเสียงเบาทั้งหมด

เขาเข้าใจถึงอุปนิสัยและอารมณ์ของแม่ฉินได้อยากลึกซึ้ง หากไม่กล่าวให้กระจ่างแล้วละก็ เพื่อบุตรชายและบุตรสาวแล้ว นางจะต้องสร้างความวุ่นวายพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินจนไม่สามารถตามเก็บกวาดได้เป็นแน่

ความเป็นไปทั้งหมดได้กล่าวไปแล้ว ฉินเซิงถอดถอนใจยาว ๆ ออกมาหนึ่งหน "การให้เฟิงเอ๋อร์อยู่ที่รัฐไป๋ลู่นั้น ถือเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว"

"บุตรชายข้าจะสามารถห่างจากข้าไปได้อย่างไร!" แม่ฉินกลับคิดว่าฉินเฟิงและฉินซูโหรวต่างก็มิได้มีความผิดเลยแม้แต่นิดเดียว "คนเห็นแก่ตัวเหล่านั้นหลบหนีออกมาจากเกาะจูเสินแล้ว นั่นคือขุนนางนักโทษนะ! บุตรชายกับบุตรสาวของข้าทำผิดกระไร! นี่พวกเขากำลังสร้างความดีความชอบในสงคราม!"

"หุบปาก! นั่นคือเหล่าสหายของเซียวเฉวียน! เป็นผู้ปราบจลาจล! ขุนนางนักโทษกระไร!"

ฉินเซิงอดกลั้นจนไม่ไหวแล้ว "สรุป! เจ้าไม่ต้องยุ่งแล้ว! บัดนี้บุตรีไปเป็นแขกเหรื่ออยู่ที่จวนเซียว! ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าไปหานาง! ไม่อนุญาตให้ไปสร้างความวุ่นวายที่จวนเซียว!"

ว่าจบฉินเซิงที่บันดาลโทสะเป็นอย่างมากก็กลับเข้าไปในจวน แม่ฉินโกรธจนกระทืบเท้า "เจ้าก็ให้มันได้อย่างนี้สิฉินเซิง! เจ้าไม่รักบุตรชายกับบุตรสาวของเจ้า! แต่ข้ารัก!"

ทว่าฉินเซิงกลับสาวเท้าเดินไปไกลแล้ว ไม่แม้แต่จะสนใจนางด้วยซ้ำ

แม่ฉินกระทืบเท้าไปมา ต้องการที่จะไปรับฉินซูโหรวกลับมาจากจวนเซียวในทันที ทว่าที่ปากประตูจวนท่านแม่ทัพกลับมีคนขวางนางเอาไว้ "องค์หญิงใหญ่ มิมีป้ายคำสั่งของท่านแม่ทัพ มิว่าผู้ใดก็ไม่สามารถก้าวออกไปจากจวนฉินได้แม้แต่ครึ่งก้าว"

แม่ฉินกำหมัดแน่น ระเบิดเป็นจุณแล้ว บันดาลโทสะจนจะระเบิดเป็นจุณแล้วจริง ๆ!

ได้ ได้สิ!

ไม่ นางจะมิให้เซียวเฉวียนได้ทำสำเร็จอย่างแน่นอน!

นางจะต้องช่วยฉินเฟิงกลับมาจากรัฐไป๋ลู่ให้จงได้!

นางเองก็จะต้องชิงตัวฉินซูโหรวกลับมาจากจวนเซียวให้จงได้เช่นกัน!

แม่ฉินคิดไม่ถึงอย่างสิ้นเชิง การที่เซียวเฉวียนกลับมาที่เมืองหลวงนั้นช่างมันไป แต่นี่กลับวางอำนาจเสพสุขอยู่บนศีรษะของคนตระกูลฉิน!

หึ!

ช่างไร้เดียงสามากเกินไปแล้ว!

อาศัยความสามารถเช่นนี้ของเซียวเฉวียนคิดจะก่อกบฏหรือ?

ทั่วทั้งต้าเว่ยต่างก็เป็นคนของราชวงศ์ทั้งสิ้น ตระกูลฉินยิ่งมีความดีความชอบในสงครามนับไม่ถ้วนเข้าไปกันใหญ่ เซียวเฉวียนได้รับความดีความชอบในการทำสงครามมาเรื่องเล็กน้อยเรื่องหนึ่งก็เท่านั้น มันจะเป็นเรื่องยากพบเจอกระไรกัน!

จวนเซียว

วันที่สอง

เซียวเฉวียนกำลังนอนตระกองกอดภริยาองค์หญิงจนตื่นขึ้นมาด้วยตนเอง ในหลายวันมานี้ เมื่อคืนวานคือวันที่เขาหลับได้ดีมากที่สุด

การดื่มเหล้ามากเกินไปทำให้เซียวเฉวียนหลับสบายเป็นอย่างมาก วันนี้เขาจะเข้าพระราชวังไปขอบพระทัยรางวัลที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ ที่สำคัญที่สุดคือการใช้อำนาจที่ได้มาจากรัฐไป๋ลู่มาครึ่งหนึ่ง เช่นนี้พริกของเขาก็จะสามารถปลูกขึ้นมาได้แล้ว

ฮ่า ๆ

หวนนึกถึงอาหารเผ็ด ๆ ที่สดใหม่นั้น น้ำลายของเซียวเฉวียนก็ล้วนจะไหลออกมาอยู่แล้ว

เซียวเฉวียนลุกจากเตียงอย่างแผ่วเบา องค์หญิงทรงกำลังตั้งครรภ์ นอนหลับค่อนข้างลึก เขามิได้ปลุกนางให้ตื่น

ก่อนที่จะเข้าพระราชวัง เขามีเรื่องราวมากมายใหญ่โตจำเป็นต้องสะสาง

เรื่องที่หนึ่งย่อมเป็นการล้างหน้าล้างตา

สุภาพบุรุษต้องแต่งองค์ทรงเครื่องให้เรียบร้อยอย่างไรเล่า เซียวเฉวียนมาถึงลานบ้าน ร้องกล่าวว่า "ฉินซูโหรว"

"ฉินซูโหรว?"

...

"ใต้เท้าเซียว! ไว้ชีวิต! ไว้ชีวิตด้วย!"

"พวกเราไม่กล้าแล้ว! ไม่กล้าอีกแล้ว!"

"ไม่กล้าอีกแล้วอย่างนั้นหรือ?" เซียวเฉวียนช้อนสายตาเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที "พวกเขายังคิดว่าจะมีครั้งต่อไปอีกหรือ พวกเจ้านึกว่าที่ข้าจับพวกเจ้ากลับมาเป็นเพราะจะให้พวกเขากลับมาเป็นบ่าวเป็นไพร่?"

บ่าวสาวและเด็กรับใช้สอบกว่าคนจับก้นเพราะเจ็บปวดอย่างไร้เทียบเทียม เช่นนั้นจับพวกเขากลับมาทำไมเล่า?

คนกลุ่มนี้มีชาติกำเนิดเป็นบ่าวไพร่ สถานะก็คือบ่าว ขายตัวมารับใช้ที่จวนเซียว

ยามเมื่อคนผู้หนึ่งยังคงมีสถานะเป็นบ่าวเป็นไพร่อยู่ หากหลบหนีจากไปโดยพลการ นี่คือโทษมหันต์ในสมัยโบราณ

"ส่งไปที่ว่าการ ที่ว่าการจะจัดการอย่างไรก็จัดการไปอย่างนั้นเถิด"

ประโยคเย็นชาหนึ่งประโยคของเซียวเฉวียนทำเอาคนกลุ่มตกตะลึงจนหน้าถอดสีกันไปหมด หากส่งไปที่ว่าการแล้วละก็ พวกเขามีเพียงแค่ความตายสถานเดียวเท่านั้นแล้ว!

"ใต้เท้าเซียว! ปล่อยพวกเราไปเถิด!"

"พวกเราไม่กล้าอีกแล้ว!"

"ไม่กล้าหรือ?" เซียวเฉวียนหัวร่อเย็นชาหนึ่งเสียง เอ่ยถามคำถามที่พวกเราไม่ว่าใครก็ล้วนมิอาจตอบได้ไปว่า "หากไม่กล้าแล้วละก็ เหตุใดพวกเจ้าจึงขโมยเงินเล่า? เหตุใดจึงให้มารดาข้ากินข้าวเหลือ? เหตุใดจึงให้ภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์ของข้าต้องทำงานหนัก? เหตุใดจึงให้น้องสาวข้านอนบนพื้น!"

"ตัวข้าเซียวเฉวียนไม่อยู่พวกเจ้ายังกล้าทำเช่นนี้! หากตัวข้าเซียวเฉวียนตายไปพวกเจ้าคงจะกล้าสังหารครอบครัวของข้าใช่หรือไม่?"

"บ่าวไพร่ตัวเล็กตัวน้อย! ไม่รู้จักบุญคุณ! มีจิตคิดคด!"

เซียวเฉวียนโบกมือหนึ่งหน "ส่งไปที่ว่าการ! กฎหมายจะลงโทษอย่างไรก็ให้ลงโทษไปอย่างนั้น!"

"ฮือ ๆ ๆ! ผิดแล้ว! พวกเราผิดไปแล้ว!" เหล่าบ่าวและสาวใช้ต่างก็โขลกศีรษะกันไม่หยุด

ไป๋ฉี่กับเหมิงเอ้าสบตามองพวกเขาอย่างเย็นชา เป็นการระบายความแค้นได้เป็นอย่างดี หากมิใช่ว่าองครักษ์มิอาจสังหารประชาชนได้แล้วละก็ พวกมันกลุ่มนี้คงถูกโบยร้อยไม้จนตายไปนานแล้ว

ตอนนี้มาร่ำไห้กันแล้วอย่างนั้นหรือ?

ร่ำไห้ไปก็ไร้ประโยชน์!

เหล่าข้ารับใช้ถูกทหารของทางการที่มารออยู่ก่อนหน้านี้ลากไปแล้ว ฉินซูโหรวเห็นแล้วตกตะลึงทันที ท่าทีและการจัดการทุกอย่างของเซียวเฉวียนมันซ่อนกลิ่นอายกษัตริย์ทรงอำนาจเอาไว้อยู่

"ฉินซูโหรว! ยังไม่เข้ามาอีก!"