ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 459

เซียวเฉวียนตะโกน “รอข้าล้างตัวก่อน”

"มาแล้ว"

เสียงของฉินซูโหรวอ่อนแอ ส่วนไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าก็ตะคอกอย่างเย็นชาพร้อมกับภายในใจมีแต่ความเยือกเย็น

ฉินซูโหรวเป็นเหมือนสาวใช้ทั้งถือน้ำ ยื่นผ้าเช็ดตัวและเช็ดมือของเซียวเฉวียน

ท่าทางของนางดูระมัดระวังอย่างมาก แต่ใจจริงๆรู้สึกไม่พอใจเลยสักนิด

เซียวเฉวียนเพลิดเพลินกับการบริการของนางด้วยความรู้สึกสบาย นี่ยิ่งทำให้ฉินชูโหรวยิ่งไม่มีความสุขขึ้นไปอีก รอก่อนอีกไม่นานแม่ของเธอจะมารับเธออย่างแน่นอน!

หลังจากที่เซียวเฉวียนล้างหน้าแล้ว ฉินซูโหรวก็ยื่นชาให้เขา ขณะที่หยิบถ้วยชาเขาก็ผลักกลับทันที “มันเย็นแล้ว”

“งั้นข้ารินให้อีกแก้วเพคะ”

ฉินซูโหรวเปลี่ยนไปรินให้อีกแก้ว

"มันร้อน"

"ท่าน..." ฉินซูโหรวกำลังจะโวยวายขึ้น แต่นางก็ต้องอดทน “งั้นข้าจะทำให้เย็นลงนะเพคะ"

“ชุดข้าราชการของข้าหล่ะอยู่ไหน?”

“อะไรนะ เครื่องแบบราชการอะไร?” เมื่อเซียวเฉวียนถาม ฉินซูโหรวก็ตกตะลึงและไม่ตอบอะไรกลับ มันเป็นแค่วันแรกของนางที่นี่ แล้วนางจะรู้ได้อย่างไรว่าเสื้อผ้าของเซียวเฉวียนอยู่ที่ไหน?

“ฉินซูโหรว เจ้าแกล้งโง่เหรอ?”

หลังจากที่ได้ยินที่เซียวเฉวียนพูด ฉินซูโหรวก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก "เซียวเฉวียนนี่ท่านพูดนั้นมากเกินไปแล้ว ทำไมท่านไม่พูดกับข้าด้วยเหตุและผล!”

เซียวเฉวียนดูไม่พอใจ "ข้าจะไปพบฝ่าบาทในภายหลัง ถ้าหากท่านให้บริการข้าไม่ดี ข้าอาจพูดอะไรบางอย่างที่ไม่ควรพูด ท่านกับฉินเฟิงจะมีเรื่องตามมาเป็นแน่...

ฉินชูโหรวกำมืออย่างแน่นแล้วพูดว่า "เอาล่ะ ข้าจะไปหาเครื่องแบบราชการให้ท่านก่อน”

“ถ้าหากท่านไม่เข้าใจการรับใช้คนก็ลองถามชิงกั่วและหยุนกั่วได้” เซียวเฉวียนยิ้มเล็กน้อย “เพราะพวกเขาฉลาด”

ฉินซูโหรวเด็กสาวที่มีพรสวรรค์จากเมืองหลวงถูกเปรียบเทียบโดยเซียนเฉวียนกับบ่าวสองคน

เซียวเฉวียนจงใจทำให้เธออับอาย!

" ฮึ!" ฉินซูโหรวเดินสะบัดไป โดยไม่สนใจเซียวเฉวียนและไปหาเสื้อผ้าต่อ

ทันทีที่ฉินซูโหรวค่อยๆเดินไปนั้นไป เซียวเฉวียน ไป๋ฉี่ และคนอื่นๆ ก็หันมาหัวเราะเยาะเย้ย

“ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!”

“ ฮ่าๆ! เจ้าเห็นหรือไม่ว่านางหน้าตาเป็นอย่างไร? หึ่ม! นางยังมีวันนี้อยู่ได้อีกนะ!"

เหมิงเอ้าหัวเราะเสียงดังเป็นพิเศษ เพราะก่อนหน้านี้ในจวนฉินมีแต่เรื่องวุ่นวายใจ แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขาเห็นฉินซูโหรวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เหมิงเอ้ากลับมีความสุข!

ไป๋ฉี่ยิ้มและพยักคิ้ว และตอนนี้ฉินซูโหรวก็ยังโกรธมาก!

"นายท่าน เมื่อท่านกลับเข้าไปในวังในครั้งนี้ ใต้เท้าชิงหลงจะกลับมากับท่านหรือไม่？"

ไป๋ฉี่ถามด้วยความคาดหวัง

"ใช่ ใช่ ชิงหลงนี้มีเชื้อสายเดียวกันกับทาสคุนหลุนเหรอ?" ดวงตาของเหมิงเอ้าเป็นประกาย เขาคิดว่ากลุ่มของพวกเขาไม่มีญาติ

"ใช่แล้ว ในทางทฤษฎีพวกเจ้ามีบรรพบุรุษคนเดียวกัน" เซียวเฉวียวยิ้มและพูดว่า "ไม่ต้องห่วง เขาจะกลับมาพร้อมข้าอย่างแน่นอน"

"เย้" เหมิงเอ้าฟังน้ำเสียงของเซียวเฉวียนอย่างมั่นใจมาก "นายท่านของข้าช่างสง่างามจริงๆ! ข้าได้ยินมาว่าบุคคลสําคัญหลายคนต้องการเชิญชิงหลงให้อาศัยอยู่ในบ้านของพวกเขา!"

"เป็นผลให้ใต้เท้าชิงหลงไม่ได้ไปไหน และท่านไม่อยากอยู่ในวัง ท่านบอกว่าท่านยืนยันเหมือนเดิมที่จะมาที่จวนเซียว!"

เมื่อเซียวเฉวียนไม่อยู่ เหมิงเอ้ารู้สึกน้อยใจและหยิ่งผยองขึ้นมา ไป๋ฉี่อดไม่ได้ที่จะเตือน "โอเค พอล่ะ เดี๋ยวคนนอกจะเห็นและคิดว่าเราหยิ่งผยอง"

"คนหยิ่งผยองแล้วยังไงรึ!" เหมิงเอ้าเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "เมื่อนายท่านไม่อยู่ ทุกคนรังแกข้า!" แม้แต่ทาสในบ้านก็กลั่นแกล้งคนอ่อนแอและกลัวคนเข้มแข็ง!"

"ตอนนี้นายท่านกลับมาแล้ว ข้าก็ต้องขอหยิ่งผยองบ้าง!"

"ดีมาก ไม่เลว" เซียวเฉวียนพยักหน้าและมองนางอย่างชื่นชม: "ข้ามีทางของข้า"