ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 466

ฉินซูโหรวคิดเองว่านางรอบคอบมากพอ แต่กลับนึกไม่ถึงว่าสุนัขเพียงตัวเดียว จะสร้างปัญหาให้แก่นาง

สุนัขตัวนั้นเห่าไปที่นางไม่หยุด ฉินซูโหรวรู้ในทันทีว่าเป็นเพราะเหตุใด แต่นางกลับแสดงท่าทางใสซื่อ “ไอ้หมาตัวนี้เป็นอะไรกัน เหตุใดวันนี้จึงบ้าคลั่งเช่นนี้? ดุเกินไปแล้วนะ!”

ฉินซูโหรวต้องการที่จะปกปิดแต่มันกลับยิ่งเด่นชัดเช่นนี้ เซียวเฉวียนมองออกในแวบเดียว

เขารู้จักนางดีเกินไป

สายตาและท่าทางของนาง เซียวเฉวียนรู้ดีว่านางมีความคิดที่ชั่วร้ายอยู่

“เจ้าเป็นคนทำใช่หรือไม่?”

เซียวเฉวียนยังคงเผื่อใจไว้ เพราะถ้าหาก ถ้าหากเป็นเพียงแค่การเข้าใจผิดเล่า?

ถ้าหาก องค์หญิงเพียงแค่ออกไปเดินเล่น หรือวันนี้สุนัขสีเหลืองตัวน้อยคิดผิดไปเล่า?

ถ้าหาก ฉินซูโหรวรู้สึกสำนึกผิดตั้งนานแล้ว และไม่กล้ากำเริบเสิบสานอีกแล้วเล่า?

แต่ฉินซูโหรวลนลาน

นางเลิกคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าที่งดงามไม่เป็นสองรองใคร ดูเหมือนกับกำลังคิดจะโต้แย้งอย่างไรดี

“โฮ่ง ๆ ๆ ๆ!”

สุนัขสีเหลืองตัวน้อยแยกเขี้ยวยิงฟัน นอกจากการเผชิญหน้ากับตราประทับจูเสินที่เกาะจูเสิน ก็ไม่เคยเห็นมันหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อน

ขนบนร่างกายของมันตั้งชันขึ้น และเห่าใส่ฉินซูโหรวอย่างบ้าคลั่ง

เห่าเสียจนทุกคนต่างพากันหวาดกลัว เซียวเฉวียนและคนอื่น ๆ ต่างหวังอย่างมาก ขอให้ทุกสิ่งเป็นเพียงภาพลวงตา

แต่ฉินซูโหรวค่อย ๆ ถอยหลังทีละก้าว ไม่รู้ว่านางกลัวหรือร้อนตัวกันแน่

“ไอ้… ไอ้หมาตัวนี้บ้าไปแล้ว! ข้าไปก่อนล่ะ!” ฉินซูโหรวพึมพำและหันหลังจะเดินออกไป

คาดไม่ถึงว่า สุนัขสีเหลืองตัวน้อยจะกล้ากระโดดจู่โจม และกัดที่ชายกระโปรงของนาง ฉินซูโหรวตกใจกลัวจนร้องเสียงดังโวยวาย “แกทำอะไร! ปล่อยนะ! ปล่อยนะ!”

มันลากตัวของนางไปยังบ่อน้ำ

สีหน้าฉินซูโหรวค่อย ๆ ซีดลง พยายามดึงชายกระโปรงตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย “ไอ้หมาบ้า! ออกไปนะ!”

“หงอวี้!”

ฉินซูโหรวตะโกนเรียก หงอวี้ถือดาบพร้อมจะแทงไปยังสุนัขสีเหลืองตัวน้อย!

“ไป๋ฉี่!”

เซียวเฉวียนตะโกนเสียงกร้าว!

ไป๋ฉี่แวบตัวมา และอุ้มสุนัขหลบจากการโจมตีของหงอวี้!

“ฉินซูโหรว! เจ้าเป็นคนทำจริง ๆ สินะ!” เซียวเฉวียนตะคอกเสียงเกรี้ยวกราด ตะคอกเสียจนฉินซูโหรวสั่นไปทั้งตัว

“เจ้า เจ้าพูดเรื่องใดกัน! ข้าไม่เข้าใจ!” ฉินซูโหรวส่ายหัว “ข้าหวังดีมาเตือนเจ้าเรื่องที่ฉินหลังลอบเข้ามาในจวนเซียว เจ้าไม่ขอบคุณข้าก็ไม่เป็นไร แต่ยังมากล่าวหาข้าอีก!”

ฉินซูโหรวไม่เข้าใจก็ย่อมได้

ไม่เป็นไร

เซียวเฉวียนสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด พลางเอ่ยปากเรียก “ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน!”

ชิงหลงบอกว่า ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน ไม่เพียงแต่สามารถอดทนและปล่อยวางจากทุกสรรพสิ่งได้ แต่ยังสามารถบันทึกสิ่งต่าง ๆ ในโลกได้ ซึ่งเทียบเท่ากับกล้องวงจรปิดสมัยใหม่

นับตั้งแต่เซียวเฉวียนกลับมา เขาก็ไม่ได้นำพู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเก็บซ่อนไว้ในแขนเสื้อเหมือนเมื่อก่อน แต่ให้ล่องลอยอยู่ใจกลางจวนเซียว และสั่งให้มันคุ้มครองจวนเซียว

ภายในจวนเซียว ตราบใดที่มองเห็นด้วยตาเปล่า มันก็จะมองเห็นได้ทุกอย่าง

ฉินซูโหรวสีหน้าซีด เสียงหัวเราะหายไป ท่าทางมั่นใจเมื่อครู่เริ่มน้อยลงในทันที “ต่อ ต่อให้เจ้าเห็นอะไร ข้า... ข้าก็ไม่กลัว!”

“ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ! เปิด!”

เพียงได้ยินคำสั่งของเซียวเฉวียน ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิก็เปิดออกอย่างช้า ๆ ทุกคนต่างพากันกลั้นหายใจ บรรยากาศก็อึมครึมอย่างมาก

เซียวเฉวียนกำหมัดแน่น รอคอยภาพที่กำลังจะเปิดออกในไม่ช้า

“โฮก!”

ทันทีที่ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเปิดออก ไม่เห็นภาพที่ถูกถ่ายไว้ แต่เซี่ยวเฟิงกลับวิ่งออกมาอย่างน่าเกรงขาม!

ความจริงแล้วเซี่ยวเฟิงเพิ่งถูกเว่ยเชียนชิวส่งกลับจวนเซียว มันยังไม่ทันได้พบหน้าเจ้านายของมันก็ถูกภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิขังไว้เสียแล้ว

แม้เซียวเฉวียนจะได้ครอบครองอาวุธอย่างพู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ แต่ยังไม่ได้เรียนรู้วิธีใช้มันอย่างเป็นระบบ จึงปล่อยเซี่ยวเฟิงออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เซี่ยวเฟิงถูกทำร้ายทุกวันขณะที่อยู่ในจวนเจียนกั๋ว ตัวมันเองก็คิดถึงเจ้าของอย่างมาก แต่กลับถูกภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิขังไว้ในทันทีที่กลับมา มิหนำซ้ำยังขังมันอย่างบ้าระห่ำ

เมื่อออกมาได้มันจึงชูคอขึ้น และคำรามจนเกิดลมกรรโลกแรง! ระบายความขุ่นเคืองในหลายวันที่ผ่านมา!

“โฮก ๆ ๆ ๆ!”