ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 473

เซียวเทียนกับปีศาจกวีพุ่งไปบนท้องฟ้าสุกสกาวอย่างไร้ความลังเลทันที หลังจากนั้นพลังของพวกเขาก็ถูกปลุกเสก น้ำก็ยิ่งมหาศาลมากขึ้น

"ท่านพ่อ!"

"อาจารย์!"

เซียวเฉวียนร้องเรียกเสียงดัง ทว่าสมองกลับเริ่มเลือนรางขึ้นมาเสียแล้ว

บัดนี้เซียวเฉวียนคือผู้ที่สัมผัสถึงกวีสมุทรได้ กวีสมุทรถูกทำลายจนวุ่นวายเช่นนี้ เซียวเฉวียนจึงได้รับผลกระทบเป็นการชั่วคราว

เซียวเฉวียนทราบดีว่าการที่บิดากับอาจารย์ทำเช่นนี้นั้น ไม่เพียงเพื่อช่วยให้เขาออกไปจากที่นี่ได้เท่านั้น แต่ยังเป็นการตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฉินซูโหรวให้สิ้นซากด้วย

ทว่า...

ไม่ เซียวเฉวียนยอมที่จะอีนุงตุงนังกับฉินซูโหรวไปตลอดชีวิต แต่จะไม่ยอมให้บิดากับอาจารย์หายไปอย่างเด็ดขาด!

"ท่านพ่อ! ไม่เอา!"

น้ำขนาดมหึมาแปรเปลี่ยนเป็นรูปร่างเกลียวคลื่น เริ่มม้วนกลืนกวีสมุทรคุนหลุนอย่างรวดเร็ว!

ในสมองของเซียวเฉวียนกับกวีสมุทรตอนนี้เหมือนกัน คล้ายกับถูกคลื่นปกคลุมฟ้าดินพาดผ่าน สมองส่งเสียงหึ่ง ๆ ไม่หยุด เขาตาลายและมึนงง ฉากตรงหน้าไม่สมบูรณ์อีกต่อไปแล้ว คล้ายกับกระจกก็ไม่ปาน ยิ่งแตกหักมากยิ่งขึ้น ยิ่งแตกหักมากเข้าไปอีก สุดท้ายกลายเป็นดาวดวงเล็กดวงน้อย...

มีสติหน่อย!

มีสติหน่อย!

เซียวเฉวียนฟาดฝ่ามือตบใบหน้าของตนเองอย่างแรงไปหนึ่งหน บังคับตนเองไม่ให้สลบไป!

เห็นเพียงแค่เกลียวคลื่นขนาดใหญ่กำลังพุ่งไปยังเซียวเฉวียนแล้วเท่านั้น เซียวเฉวียนเห็นสถานการณ์ดังนั้นแล้วจึงรีบพยุงไป๋ฉี่ทันที

คิดไม่ถึงเลยว่าเกลียวคลื่นมหึมานั่นจะตีพุ่งเข้ามาหาเซียวเฉวียน ทว่ากลับแปรเปลี่ยนเป็นพลังสายหนึ่งอย่างรวดเร็ว คล้ายกับน้ำที่มองไม่เห็นทำให้เซียวเฉวียนกับไป๋ฉี่ลอยอยู่ทางด้านบน กระทั่งองค์หญิงกับชิงกั่วเองก็ถูกน้ำที่มองไม่เห็นพัดลอยอยู่ทางด้านบนด้วยเช่นเดียวกัน

กวีสมุทรส่งเสียงร้องโหยหวนไปทั่ว หลังวิหคและสัตว์ร้ายสัมผัสน้ำเข้าให้แล้ว ทุกอย่างต่างก็ล้วนแปรเปลี่ยนเป็นแสงสว่างเรืองรอง มลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเมื่อพวกมันสัมผัสกับน้ำแล้ว พวกเขาจะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด พวกมันสัมผัสกับน้ำจะต้องเจ็บปวดราวกับถูกกินกระดูกเลยก็ไม่ปานเป็นแน่น!

แม้กระทั่งต้นไม้ใบหญ้าเหล่านั้นต่างก็กำลังสั่นสะเทือนกันอย่างบ้าคลั่ง!

ส่วนน้ำเหล่านี้เมื่อสัมผัสเข้ากับเซียวเฉวียนคนเป็นเหล่านี้แล้ว กลับมีพลังที่มองไม่เห็นมองประคองพวกเขาในลอยอยู่กลางฟ้า

รอเมื่อถึงยามที่น้ำเต็มที่นี่แล้วจะทำอย่างไรกับท่านพ่อและอาจารย์ดี?

เซียวเฉวียนที่กระวนกระวายกลับมองไม่เห็นว่าพวกเขาอยู่ตรงไหน

ตอนนี้เซียวเทียนกับปีศาจกวีจงใจหลบเลี่ยงเซียวเฉวียน กำลังอยู่ ณ มุมไหนสักมุมหนึ่งของกวีสมุทร พวกเขากำลังรอคอยอย่างสงบ รอให้ระดับน้ำสูงเพียงพอที่จะส่งเซียวเฉวียนพวกเขาออกไป

"ท่านพ่อ!"

"อาจารย์!"

"รีบหยุดมือเร็วเข้า!"

เซียวเฉวียนคำรามอยู่กลางอากาศ ช่วงเวลา ณ ตอนนี้บรรยากาศงดงามของกวีสมุทรได้มลายหายไปครึ่งใหญ่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

บุปผาวิหคแมลงและมัจฉา ต้นไม้ดอกไม้และใบหญ้าเหล่านั้นแตกละเอียดเป็นแสงสีสาวลำเล็กลำน้อย ลอยละล่องอยู่กลางวารี

จากระดับน้ำที่เพิ่มสูงมากขึ้น สมองของเซียวเฉวียนก็ยิ่งเลอะเลือนมากยิ่งขึ้นไปอีก ในหนนี้สมองจะกลายเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ

บนสวรรค์ชั้นเก้า สุรเสียงหัวร่อคิกคักของปีศาจกวีดังลอยมา

"ศิษย์เอ๋ย! มิต้องกลัว! หลังจากออกไปแล้วให้ลืมเรื่องราวในนี้ทั้งหมดเสีย!"

"ข้าทิ้งชาวยุทธ์แท้ให้กับเจ้าไปผู้หนึ่ง นามว่าเถ๋าจี๋ อยู่ที่ป่าไผ่นอกเมือง วันเวลานี้เขาคงจะฝึกฝนจนสำเร็จแล้ว"

"รับมือเว่ยเจียนกั๋ว เขาคงจะมีประโยชน์อยู่บ้าง!"

"ข้าไม่อยากฟังสิ่งเหล่านี้!" ดวงตาของเซียวเฉวียนมีหยาดน้ำตาหนึ่งสายไหลริน "ไม่ออกไปแล้ว! ข้าไม่ออกไปแล้ว! ท่านหยุดมือประเดี๋ยวนี้!"

"เจ้าหมอนี่! มนุษย์ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องมีวันจากลา มิจำเป็นต้องทำเช่นนี้!"

การที่ปีศาจกวีกล่าวออกมาเช่นนี้นั้น ในน้ำเสียงไม่ยี่หระกลับมีความกล้ำกลืนอยู่เล็กน้อย

สุรเสียงของเซียวเทียนกลับมิได้ปรากฏให้ได้ยินเลย

ภูผาแม่น้ำแตกละเอียด บัดนี้ระดับน้ำเพิ่มสูงแล้ว กระทั่งท้องฟ้ากลุ่มเมฆทางฝั่งนั้นก็เริ่มแตกละเอียดแล้ว

ร่างกายของเซียวเฉวียนถูกพลังที่มองไม่เห็นที่ยิ่งมีเพิ่มมากขึ้นลากไป เขาอยู่ห่างจากปากทางออกนั้นใกล้เข้าไปมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

ส่วนเซียวเทียนกับปีศาจกวีนั้นต่างก็หลบจนไม่รู้ว่าจะหลบอย่างไรแล้ว

แม้ตอนนี้ระดับน้ำจะยังคงเพิ่มสูงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ทว่าเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าใจของเซียวเทียนและปีศาจกวีที่อยากจะส่งเซียวเฉวียนออกไปนั้น มันช่างมั่นคงแน่วแน่อย่างไร้เทียบเทียม

ลำแสงของหมื่นสรรพสิ่งกวีสมุทร บัดนี้กลายเป็นดวงดาวลอยอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเซียวเฉวียน ดาวดวงเล็กดวงน้อยเพิ่มพูนมากยิ่งขึ้น เบียดเสียดกันมากยิ่งขึ้น

"ท่านพ่อ!" เซียวเฉวียนสบตามองปากทางออกนั่นที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ อดกลั้นต่อสมองที่กำลังเลือนราง "อาจารย์ ให้ข้าได้เห็นพวกท่านสักครั้ง แค่ครั้งเดียว!"

"เฮ้อ..."

เซียวเทียนส่งเสียงทอดถอนใจออกมาเบา ๆ หนึ่งเสียง มันกำลังสะท้อนกลับไปกลับมาบนฟ้า

เขาปรากฏกายตรงหน้าเซียวเฉวียน น้ำของกวีสมุทรเติมเต็มในช่องว่างทั้งหมดทันที ทว่าเขากลับยังคงมีท่าทีเรียบเฉยอยู่

"ท่านพ่อ" ดวงตาของเซียวเฉวียนไม่เบนห่างออกไปจากใบหน้าของเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียว เพราะเกรงว่าจะมองไม่เห็นอีกแล้ว "หยุดมือเถิด ข้าจะคิดหาวิธีอื่นออกไป"

"เฉวียนเอ๋อร์ ดูแลมารดาเจ้ากับจิงเอ๋อร์ให้ดี แล้วก็ดูแลตัวเจ้าเองให้ดีด้วย"

ทุกคำพูดของเซียวเฉวียนไม่กล่าวถึงความเค้นใดเลย บางทีอาจเป็นเพราะเห็นจนชินตาแล้ว หรือบางทีอาจเป็นเพราะไม่สนใจแล้ว ดวงตาสุกสกาวของเขาสบตามองบุตรชาย กล่าวทีละคำทีละประโยคว่า "อย่ารีบร้อนไปเสียทุกเรื่อง"

"พ่อดีใจที่ได้พบเจ้า"

ดวงตาของเซียวเทียนส่องแสงเป็นประกายวับวาว น้ำเสียงราวกับว่ากำลังสั่งเสียคนรุ่นหลังก็ไม่ปาน ทำเอาเซียวเฉวียนบันดาลโทสะเป็นอย่างมาก "ข้าไม่อยากฟังเรื่องนี้! ท่านรีบหยุดน้ำเร็วเข้า!"

"เฉวียนเอ๋อร์ ของสิ่งนี้ เจ้าต้องจดจำไว้"

เซียวเทียนโบกมือหนึ่งหน ตรงหน้าปรากฏวัชพืชต้นหนึ่งออกมา

"นี่คือดาวมฤตยูของชาวยุทธ์แท้ ชาวยุทธ์แม้มิได้อาศัยคำกลอนขับเคลื่อน แต่อาศัยกำลังภายในกับทักษะ"

"วัชพืชนี้นามว่าอสุรา กำเนิด ณ สถานที่หนาวเหน็บแห้งแล้งในซินเจียง เป็นอาหารของชาวยุทธ์แท้ สามารถทำลายร่างกายผู้อื่นได้"

"จดจำได้แล้วใช่ไหม?"

อวิ๋นกั่วที่เฝ้าอยู่ที่ปากบ่อมาโดยตลอดกล่าวร้องด้วยความปีติไปทั้งน้ำตา

ทุกคนรับเข้าไปคว้าสองสามีภรรยาที่เปียกปอนให้ขึ้นมาทันที

พวกเขาที่พึ่งจัดการอะไรเสร็จสรรพไป เซียวจิงร้องกล่าวอยู่ตรงปากบ่อ ใช้ไปในน้ำ "ท่านพี่ไป๋ฉี่! ชิงกั่ว! รีบเข้าไปลากพวกเขามาด้วยเร็ว!"

"เร็ว ๆ ๆ!"

ทุกคนต่างยุ่งวุ่นกันมือไม้เป็นระวิง ทุกท้ายก็คว้าทั้งสี่คนขึ้นมาด้านบนได้สำเร็จ

จมูกของชิงหลงขยับไปมา สูดดมกลิ่นหอมประหลาดบางเบาสายหนึ่งที่มีอยู่บนร่างกายของพวกเขาอย่างรวดเร็ว เขาไม่ทราบว่านั่นคือกลิ่นของกวีสมุทร

ปากบ่อเช่นนี้กลับสามารถบรรจุได้ถึงสี่คนเลยหรือ?

ชิงหลงขมวดคิ้วแน่นทันที จับชีพจรเซียวเฉวียนกับองค์หญิง ร่างกายนั้นมิเป็นไร เพียงแค่เมื่อครู่นี้เขาได้ทำการสำรวจกันไปแล้ว เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเซียวเฉวียนพวกเขาไม่ได้อยู่ในบ่อน้ำ แต่เหตุใดจึงออกมาจากบ่อน้ำได้กันเล่า?

...

กวีสมุทร

"เหตุใดท่านต้องโป้ปดเขา"

ในกวีสมุทรว่างเปล่า เซียวเทียนยกยิ้มอย่างไร้ทางเลือก "บุตรข้าจะเสียใจขนาดไหนกับนะ"

"มิให้เขาคิดว่าพวกเราไม่อยู่แล้ว หากเขาคิดอยากที่จะกลับเข้ามาในกวีสมุทรทุกวี่ทุกวันจะทำเช่นไร?"

ปีศาจกวีทิ้งก้นนั่งลงบนพื้นหญ้าชอุ่ม "หนนี้ออกไปยังลำบากเช่นนี้ จมสรรพสิ่งทุกอย่างถึงจะสามารถมีพละกำลังให้เขาออกไปได้"

"คราวหน้าถ้าเจ้าหมอนี่มาอีกยังจะมีสิ่งใดทำให้เขาออกไปได้?"

"อีกอย่างให้เขาคิดว่าพวกเราหลุดพ้นแล้ว มันคงเป็นการดีกว่าที่เขาจะคิดว่าเราต้องติดอยู่ที่นี่ไปตลอดกาลกระมัง"

คำพูดของปีศาจกวีมิได้ไม่มีเหตุผล "วางใจเถิด กวีสมุทรถูกทำลายจนเป็นเช่นนี้แล้ว มีเพียงแค่เปลือกว่างเปล่า ตอนนี้พันธะโลหิตระหว่างเขากับฉินซูโหรวอ่อนกำลังจนสามารถเพิกเฉยไม่ถือสาได้แล้ว"

"ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!"

ปีศาจกวีหัวเราะร่า ล้มตัวลงนอนบนพื้นดินชอุ่ม "ข้าจะนอนแล้ว! วางใจเถิด บุตรชายท่านมากความสามารถ เขาไม่หวาดกลัวต่อเว่ยเชียนชิวคนชั่วนั่นหรอก!"

"ท่านก็มิได้เป็นเพราะเชื่อใจในบุตรชายข้า ดังนั้นเลยนำเรื่องอสุราบอกกับเขาไปหรอกหรือ?"

"เมื่อครู่นี้มิใช่กล่าวกับเขาไปตั้งมากมายแล้วหรอกหรือไร ตอนนี้กลับอาลัยเสียแล้วรึ?" ปีศาจกวีหัวเราะเยาะทันที เซียวเทียนเม้มริมฝีปากแน่น ทว่ากลับไม่กล่าวสิ่งใดเช่นเดียวกัน

เขากำลังสบตามองปากทางออกที่อยู่บนฟ้านั่น มองดูอย่างเนิ่นนาน กำลังสบตามองอยู่

...

จวนเซียว

หลังเซียวเฉวียนถูกลากขึ้นมาก็สลบไสลมาโดยตลอด ชิงหลงกระวนกระวายใจอย่างน่าประหลาด มักรู้สึกว่าจะต้องเกิดเรื่องราวใหญ่โตกระไรขึ้นมาอย่างแน่นอน ทว่ากลับไม่รู้ว่าคือสิ่งใด

หากชิงหลงทราบว่ากวีสมุทรของคุนหลุนอันศักดิ์สิทธิ์ถูกทำลายไปแล้วละก็ คงต้องระเบิดโทสะเป็นแน่ มีอย่างที่ใดที่จะมาเป็นห่วงเซียวเฉวียนกัน?

"ท่านพ่อ..."

เซียวเฉวียนพึมพำออกมาหนึ่งประโยค