ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 474

"เหยดเข้ เซียวเฉวียนเรียกข้าว่าท่านพ่อ"

เว่ยอวี๋ร้องตะโกนเสียงดังลั่นด้วยความปีติ คล้ายกับว่าเป็นการเอาเปรียบได้เหนือกว่าสุดยอดอย่างหนึ่งก็ไม่ปาน

สีหน้าของชิงหลงงุนงงสับสนไปทั้งหมด เขาเป็นคนยุคโบราณผู้หนึ่ง ดังนั้นจึงย่อมไม่เข้าใจความสุขของคนยุคใหม่ที่ชมชอบการเป็นปะป๊าคนของอื่นอยู่แล้ว

"ฮ่า ๆ ๆ! ฮี่ ๆ! เรียกอีกสักประโยคให้ฟังหน่อย!"

เว่ยอวี๋ยังคงปลื้มปีติไม่หยุด ทว่าเซียวเฉวียนกลับส่งหนึ่งฝ่ามือตีเข้ามาเสียแล้ว ในตอนนั้นเขาตื่นขึ้นมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว "เอาเปรียบตรูให้มันน้อย ๆ หน่อยเถอะ!"

"ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้ว!"

เว่ยอวี๋ชี้ไปที่เซียวเฉวียนไปมา "ท่านได้สร้างความวุ่นวายให้กับใต้หล้าแล้วเด้อ!"

นับตั้งแต่เซียวเฉวียนกลับมาจากกวีสมุทร เขาได้หลับไปเป็นเวลาห้าวันห้าคืน องค์หญิงกับชิงกั่วตื่นขึ้นมากันตั้งนานแล้ว มีเพียงเซียวเฉวียนกับไป๋ฉี่เท่านั้นที่ยังคงหลับใหลมาโดยตลอด

เมื่อตื่นขึ้นมาเรื่องงานฌาปนกิจของจ้าวจินไหลนั้นเซียวเฉวียนก็มิได้ไปร่วมเสียแล้ว

เพราะเป็นเช่นนี้เอง เหล่าผู้มีอำนาจในเมืองหลวงต่างก็ยิ่งคิดกันไปต่าง ๆ นานาว่าการจบชีวิตของจ้าวจินไหลนั้น นั่นก็คือความผิดของเซียวเฉวียน!

เซียวเฉวียนไม่เข้าร่วมงานฌาปนกิจ นั่นก็ยิ่งหมายความว่าเซียวเฉวียนใจฝ่อ

"ข้าก็นึกกว่าจะเป็นเรื่องราวใหญ่โตอะไร แค่นี้น่ะหรือ?"

"การที่ท่านล่วงเกินตระกูลจ้าว นั่นเท่ากับว่าได้ล่วงเกินผู้มีอำนาจอิทธิพลกลุ่มใหญ่อย่างไรเล่า! สถานะของเขาสูงส่งทรงอำนาจ เรื่องนี้ยังมิใช่โตอีกหรือ?"

แม้เว่ยอวี๋จะมิได้ใส่ใจความสัมพันธ์ของคนยุคโบราณมากนัก แต่เขาก็ฟังข่าวซุบซิบมา ทราบว่าตระกูลจ้าวเป็นต้นไม้ใหญ่ฝังรากลึก เซียวเฉวียนล่วงเกินผิดคนไปแล้วจริง ๆ!

"ท่านดูท่านสิ ยังไประเบิดขาของจูโชงเขาอีก จวนเจียนกั๋วท่านเองก็ล่วงเกินไปแล้วด้วยเช่นกัน" เว่ยอวี๋ลูบศีรษะไปมา "หลังจากนี้ท่านจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรอีกเล่า!"

"เรื่องเล็ก"

เซียวเฉวียนยืดตัวบิดเอวไปหนึ่งหน ไม่สนใจไยดีแม้แต่น้อย เว่ยอวี๋บ่นอีกหนึ่งประโยคว่า "การที่ท่านสัมผัสได้ถึงกวีสมุทรคุนหลุนได้มิได้หมายความว่าจะอวดดีเช่นนี้ได้นะ! การรักษาชีวิตเป็นเรื่องสำคัญนะสหาย!"

บนใบหน้าของเซียวเฉวียน เว่ยอวี๋กับชิงหลงมองไม่เห็นความตื่นตระหนกเลยแม้แต่นิดเดียว

สิ่งที่ทำให้เซียวเฉวียนตื่นตระหนกได้นั้น พวกเขานั้นไม่เข้าใจหรอก "ปากบ่อนั่นเป็นอย่างไรแล้วบ้าง?"

"บ่อ? ปากทางนั่นที่ท่านตกลงไปน่ะหรือ?" เว่ยอวี๋ขมวดคิ้วแน่นทันที

"อืม"

"ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวกล่าวว่าปากบ่อนั่นมิเป็นมงคล ดังนั้นจึงหาคนมาเติมดินเติมหินปิดไปแล้ว"

วันนี้ยามเมื่อเว่ยอวี๋ผ่านทางมานั้น ยังได้เห็นรั่วที่สร้างขึ้นมาล้อมเป็นพิเศษที่ตรงนั้นแล้วอีกด้วย

"จะปิดไปได้อย่างไรเล่า!" เซียวเฉวียนตื่นตระหนกขึ้นมาแล้ว ชิงหลงกับเว่ยอวี๋หันไปสบตามองกัน นี่เซียวเฉวียนเป็นกระไรไปกันนะ?

ในสมัยโบราณ บ่อที่มีคนตกลงไปคือบ่ออัปมงคล น้ำในนั้นเองก็ไม่สามารถดื่มได้ด้วยเช่นเดียวกัน ดังนั้นจึงต้องปิดไป

"จะว่าไปแล้วก็พิลึกนัก ปากบอกนั้นปิดไปอย่างง่ายดายมาก ๆ ตอนนี้น้ำเองก็ไม่มีเลยแม้แต่หยดเดียว"

เว่ยอวี๋ส่ายศีรษะไปมา ชิงหลงเห็นเซียวเฉวียนไม่พอใจเป็นอย่างมาก "ใต้เท้าเซียว เป็นกระไรไปรึ?"

"แค็ก ๆ ๆ ไม่มีกระไร" เซียวเฉวียนย่อมไม่อาจพูดได้ว่ากวีสมุทรถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว กวีสมุทรไม่เพียงเป็นความต้องการสูงสุดของปัญญาชนในต้าเว่ยเท่านั้น แต่ยังเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของชาวคุนหลุนด้วย

หากชิงหลงทราบว่ากวีสมุทรถูกทำลายไปแล้ว เช่นนั้นคงจะต้องกลับมาฆ่าเขาแน่

"ไป๋ฉี่ เหมิงเอ้า"

เซียวเฉวียนส่งเสียงร้องเบา ๆ ออกมาหนึ่งประโยค ใครจะรู้ว่ากลับไม่มีคนมา

"ท่านส่งเสียงเรียกเบาเช่นนี้ พวกเขาจะได้ยินได้อย่างไรเล่า"

เว่ยอวี๋หัวเราะร่างออกมาเสียงดังทันที เซียวเฉวียนเผชิญมหาภัยไม่ตาย แต่กลับโง่เขลามากขึ้นอย่างนั้นรึ

ไม่ถูก

สุดท้ายเว่ยอวี๋กับชิงหลงก็ค้นพบความผิดปกติแล้ว

ในยามปกติแม้เซียวเฉวียนจะส่งเสียงร้องเรียกอย่างแผ่วเบามากเท่าใด ไป๋ฉี่ก็จะปรากฏตัวตั้งนานแล้ว กระทั่งหนึ่งวินาทีก็ล้วนใช้เวลาไม่ถึง

เว่ยอวี๋กับชิงหลงสบตามองเซียวเฉวียนกันอย่างตกตะลึง เซียวเฉวียนพยักหน้า หาข้ออ้างมาหนึ่งอย่าง "มิผิด ข้าไม่อาจสัมผัสได้ถึงกวีสมุทรคุนหลุนแล้ว ก่อนหน้านี้อาจเป็นเพียงแค่การเข้าใจผิดอย่างหนึ่ง"

เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าชิงหลงผิดหวังเป็นอย่างมาก

เว่ยอวี๋ทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก ราวกับว่าได้ยินเรื่องฟ้าผ่าในตอนกลางวันเลยก็ไม่ปาน "แม่งเอ๊ย ท่านล้วงเกินคนเขาไปทั่วแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงกวีสมุทรคุนหลุนแล้วอย่างนั้นรึ?"

เช่นนั้นเซียวเฉวียนมิใช่เนื้อปลาที่อยู่บนเขียงหรือ?

"เหล่าเซียว" เว่ยอวี๋คว้าจับเซียวเฉวียนเอาไว้ทันที ท่าทางจริงจังเป็นอย่างมาก "ช่างต้าเว่ยแม่ง พวกเราจะหนีเอาชีวิตรอดกันเถอะ!"

เซียวเฉวียนไร้คำที่จะกล่าวต่อทันที "จะหนีไปที่ใดได้?"

"พวกเราก็ไปซินเจียงไปเป็นเขยแต่งเข้าตระกูลไง!"

เว่ยอวี๋กล่าวเตือนอย่างไร้อนาคต

"ข้ามิไป!"

เปลี่ยนเป็นบุรุษคนอื่นมีอย่างที่ใดที่จะมิบันดาลโทสะ? มิเกิดความสงสัย?

เหลียงไหวโหรวมีเว่ยเชียนชิวหนุนหลังอยู่ มิได้หวาดกลัวสิ่งใดในจวนฉิน ฉินซูโหรวมิเคยได้ผ่านไปในแต่ละวันแต่โดยดีเลย

การที่ฉินซูโหรวอยู่จวนเซียว บางทีอาจจะปลอดภัยกว่านิดหน่อย

กวีสมุทรถูกทำลายแล้ว ตอนนี้พันธะโลหิตระหว่างเขากับฉินซูโหรวเองก็ไร้ประโยชน์แล้ว ฉินซูโหรวอยากจะไปก็ไปเถิด

"ข้าจะไปดูองค์หญิงเสียหน่อย" เซียวเฉวียนหันศีรษะกลับไปกำชับว่า "เรื่องที่ข้ามิอาจสัมผัสได้ถึงกวีสมุทร มิต้องไปบอกผู้ใด ให้พวกเขาคาดเดากันไปเองเถิด"

จริงเท็จ เท็จจริง ในจริงมีเท็จ ในเท็จมีจริง ศัตรูมองตนเองไม่ขาด ตนเองก็จะยิ่งปลอดภัยมากขึ้น

บัดนี้เมืองหลวงเกินการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวงแล้ว

ห้าวันที่เซียวเฉวียนกลับไป ฮ่องเต้ทรงกุมอำนาจในรัฐไป๋ลู่แล้ว

เว่ยเชียนชิวสูญเสียความสัมพันธ์กับรัฐไป๋ลู่โดยสิ้นเชิง

การรวมเป็นหนึ่งของฮ่องเต้ถือว่าประสบความสำเร็จในก้าวแรกแล้ว

เซียวเฉวียนเองก็เป็นเพราะหลับไป ดังนั้นจึงพลาดพิธีพระราชทานรางวัลอันแสนจะคึกคัก เขาถูกเลื่อนขั้นเป็นขุนนางระดับสี่ ได้รับพระราชโองการให้ใช้อำนาจได้ครึ่งหนึ่งในรัฐไป๋ลู่ เป็นแม่เซียวที่เป็นผู้รับมอบแทนให้

จวนเซียวทางฝั่งนี้เสมือนทิวากลางเวหา จวนจ้าวทางฝั่งนั้นมีเสียงร่ำไห้ตลอดวัน

พวกเขานำความผิดที่จ้าวจินไหลจบชีวิตลง โยนลงทุกอย่างไปบนร่างของเซียวเฉวียนทั้งหมด

จ้าวหลานที่เป็นขุนนางฝ่ายบุ๊นผู้หนึ่งยังคงมีความอดทนอยู่หลายส่วน

แต่จ้าวซิ่นบันดาลโทสะจนปล่อยสุนัขออกมาทันที จะกัดเซียวเฉวียนเจ้าเดรัจฉานผู้นี้ให้ตาย!

"บัดนี้เซียวเฉวียนขาขึ้นแล้วจริง ๆ" ฉินหลังโบกพัดไปมา "แต่เขาไม่อาจสัมผัสถึงกวีสมุทรคุนหลุนได้แล้ว พวกเรามิจำเป็นต้องหวาดกลัวเขา"

"ดูท่าเป็นพวกเราที่คิดมากเกินไปแล้ว" เว่ยเชียนชิวหัวเราะร่าเสียงดัง "หากมีความสามารถนั่นจริง ๆ แล้วละก็ ในตอนแรกก็คงจะไม่ต้องไปเป็นนายท่านแต่งเป็นเขยเข้าตระกูลหรอก!"

"ฮ่า ๆ ๆ!" ฉินหลังหัวเราะร่าเสียงดัง ดื่มชาถ้วยนั้นในมือจนหมด "วันนี้ฝ่าบาทมิรู้ว่าเป็นเพราะเหตุอันใด จู่ ๆ ก็เรียกข้าเข้าวังหลวง ดังนั้นผู้น้อยต้องขอตัวไปก่อนแล้ว"

"โอ้?"

เรื่องแปลก

ดวงตาเว่ยเชียนชิวส่องแสงเป็นประกายทันที ฉินหลังเป็นคนของเขา ทุกคนต่างก็ทราบกันดี

แต่ฮ่องเต้กลับเรียกพบเขาเสียอย่างนั้น

"ไปเถิด เขาไม่กล้าทำกระไรกับเจ้าหรอก"