ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 476

เสียงนี้ฟังแล้วรู้สึกหนาวสะท้าน ทั้งยังดูไม่พอใจเอามาก ๆ ด้วย

“ใครกัน?”

ฉินหลังขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเปิดม่านหน้าต่าง

เงาดำรูปร่างสูงสง่าสามร่างยืนขวางอยู่กลางถนน ดูน่าเกรงขามท่ามลางความมืดมิด ความประกายทางแววตาคล้ายจะมองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

“เซียวเฉวียน?”

ฉินหลังจ้องเขม็ง คนที่อยู่ตรงกลางใช่เซียวเฉวียนใช่ไหม?

ซ้ายและขวาคือไป๋ฉีและเหมิงเอ้า พวกเขามีสีหน้านิ่งสงบ แววตาเยือกเย็น

พอเห็นท่าทางที่แฝงไปด้วยกลิ่นอายจิตสังหารของทั้งนายและบ่าว ฉินหลังก็ถึงกับไม่สบอารมณ์ “ข้าเผลอไปล่วงเกินใต้เท้าเซียวตรงไหนไม่ทราบ?”

“ดึกดื่นค่อนคืน ใต้เท้าเซียวขวางทางข้าเช่นนี้มีเรื่องอันใด?”

เขารู้ดี เซียวเฉวียนไม่เกี่ยวข้องกับกวีสมุทรคุนหลุน ไม่เคยเห็นเซียวเฉวียนอยู่ในสายตา

อายุแค่นี้ เขาฉินหลังจะสู้ไม่ได้เชียวหรือ?

ฉินหลังคิดเยอะ เขาสู้ไม่ได้จริง ๆ นั้นแหละ

ฉินหลังสะบัดพัด ‘พรึ่บ’ และแกว่งไปมา “ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าถูกเนรเทศไปรัฐไป๋ลู่ ซึ่งข้าไม่ใช่คนทำ แต่เป็นเพราะจ้าวจินไหล บีบบังคับให้ฝ่าบาทลงโทษเจ้า”

ฉินหลังสะบัดพัดไปมา เดินออกมาจากเสลียงไม่เร็วไม่ช้า จากนั้นก็คลี่ยิ้มบาง ๆ “จ้าวจินไหลมันฆ่าตัวตายไปแล้ว ใต้เท้าเซียวจะมาหาความโชคร้ายจากข้าได้อย่างไร?”

“ที่ข้ามาครานี้ก็เพื่อศิษย์แห่งชิงหยวน”

เซียวเฉวียนมีอำนาจ มีความหยิ่งยโส เป็นคนซื่อตรง

นายและบ่าวมีอำนาจข่มเหงผู้อื่น ทำให้ฉินหลังต้องก้าวถอยหลังอยู่เงียบ ๆ

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะไม่เกี่ยวข้องกับกวีสมุทร แต่พลังการต่อสู้ของไป๋ฉีและเหมิงเอ้าไม่เป็นสองรองใคร ดูจากท่าทีเหี้ยมโหดของทั้งสามคนแล้ว ฉินหลังมีความระแวดระวังมากขึ้น “อ่า? ศิษย์? ข้าจำได้ ช่วงนี้ข้าไม่ได้ล้วงเกินใครนะ?”

“เจ้าต้องจำเสิ่นฉีได้แน่นอน” ทันทีที่เซียวเฉวียนโพล่งออกไป สีหน้าของฉินหลังก็เปลี่ยนไปทันที เดิมทีเซียวเฉวียนมาเพื่อนคนผู้นี้

“ที่ข้ากลับมาครานี้ ประเด็นหลักคือเข้ายึดชิงหยวน ศิษย์แห่งชิงหยวนที่ได้รับความไม่เป็นธรรม ข้าต้องดูแลอย่างทั่วถึงแน่นอน”

ฉินหลังเคร่งเครียดอยู่ในใจ มิน่าล่ะ ฮ่องเต้ถึงได้ถามเรื่องของเสิ่นฉีกับตน

ดูท่าที่เซียวเฉวียนปฏิบัติต่อเว่ยเจียนกั๋วอย่างตรงไปตรงมาก่อนหน้านั้น กระทั่งไปส่งเซี่ยวเฟิง ความจริงแล้วเซียวเฉวียนและฮ่องเต้เป็นพวกเดียวกัน！

แย่แล้ว!

“เจ้ามาฆ่าข้า?”

ฉินหลังขมวดคิ้วแน่น เซียวเฉวียนยิ้มเยาะเย็นชา เสิ่นฉีตายแล้ว ฆ่าฉินหลังไปก็ไม่มีประโยชน์

เซียวเฉวียนหยิบหนังสือยอมรับโทษฉบับหนึ่งออกมา และหยิบโคลนสีแดงกล่องหนึ่งออกมา “มานี่มา ประทับลายนิ้วมือ”

ด้านข้อเท็จจริง ถูกเขียนไว้อย่างครบถ้วน

ทั้งกระบวนการฆ่าและแรงจูงใจของฉินหลัง รวมถึงวิธีฆ่าท่านปู่และท่านย่าผู้น่าสงสาร วิธีการใส่ร้ายความผิดให้กับเสิ่นฉี สุดท้ายก็การใช้อำนาจในทางที่ผิดโดยการเนรเทศเสิ่นฉีไปอยู่เกาะจูเสิน

ฉินหลังมองตัวอักษสีขาวและสีดำ ซึ่งมันไม่ต่างกันสักนิด！

“ความผิดบาปนี้ได้รับการตรวจสอบจากฝ่าบาทมาแล้ว เจ้าะไม่ยอมอีกหรือ?”

นัยน์ตาของเซียวเฉวียนเย็นยะเยือก “ประทับลายนิ้วมือเถอะ ประทับเสร็จข้าจะได้ไปส่งเจ้าที่เกาะจูเสิน”

ฉินหลังตัวสั่น เขายอมตายแต่เขาไม่ยอมไปเกาะจูเสิน！

“ข้าไม่เคยทำเรื่องนี้ ！ข้าไม่เคยทำ！”

ก่อนตายฉินหลังยังเถียงอยู่เลย

เซียวเฉวียนไม่ว่างฟังเขาพูดจาไร้สาระ จึงโพล่งออกไปตรง ๆ “ช่วงแรกที่เจ้าทำร้ายเสิ่นฉี ก็เพื่อบุตรชายของตัวเอง ฉินหลัง เจ้าไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร เช่นนั้นข้าก็จะจับตัวบุตรชายของเจ้าไปเกาะจูเสินแทน”

“เจ้ากล้า！” ฉินหลังขมวดคิ้วแน่น “ข้าเป็นแค่คนของเว่ยเจียนกั๋ว！เป็นหัวใจของเขา！เจ้าเป็นขุนนางขั้นสี่ กล้าแตะต้องข้า?”

“เจ้าไม่กลัวเว่ยเจียนกั๋วจะสร้างปัญหาให้เจ้าหรือ?”

เมื่อคนทั่วไปได้ยินคำว่า ‘เว่ยเจียนกั๋ว’ ก็พากันกลัวจนหัวหดหมด เซียวเฉวียนกลับดูถูก ท่าทางไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน “ข้าเป็นเช่นนี้ โลกใบนี้มีใครที่ข้าต้องกลัวอีกหรือ?”

ประโยคนี้มีเลศนัย พอได้ยินฉินหลังก็ตัวสั่นงันงก หมายความว่าอย่างไร? เซียวเฉวียนเคยสัมผัสกับกวีสมุทรคุนหลุนมาก่อนอย่างนั้นหรือ?

มิเช่นนั้น เขาจะกล้าพูดโอ้อวดเช่นนี้หรือ?