ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 477

"ใช่แล้ว อย่างไรล่ะ?"

นายและบ่าวทั้งสามพูดพร้อมกัน

"เจ้าไม่สามารถอยู่รอดได้เกินสามวันบนเกาะจูเสิน" เซียวเฉวียนกล่าวต่อว่า "ไม่ต้องกังวล ตระกูลของเจ้าจะรู้ว่าเจ้าไปอยู่ที่ไหนอย่างแน่นอน พรุ่งนี้ข้าจะคัดลอกหนังสือสารภาพผิดของเจ้าและติดมันให้ทั่วทุกแห่งในเมืองหลวง"

"ไม่ ไม่มีทาง!"

เซียวเฉวียนไม่ได้ฆ่าฉินหลัง แต่เขาจะทําให้ฉินหลังรู้สึกอัปยศ ตายเสียจะดีกว่าที่จะมีชีวิตอยู่!

เพราะเซียวเฉวียนตระหนักดีถึงจุดอ่อนของฉินหลัง

ฉินหลังเป็นลูกชายขุนนางที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง และตามคำบอกเล่าจากผู้อื่นเขาประพฤติตัวดีและมีบุคลิกสง่าผ่าเผย

การพ่ายแพ้ให้กับเว่ยเจียนกั๋ว ไม่ใช่สิ่งที่ไม่พึงปรารถนานัก เพราะขุนนางในราชสํานักครึ่งหนึ่งก็เป็นคนของเว่ยเชียนชิว คนคุ้นเคยกันทั้งนั้น

ในทางกลับกันฉินหลางนั้นต่ำต้อยกว่าคนอื่นๆ และแม้ว่าเขาจะเป็นคนสนิทของเว่ยเชียนชิวแต่เขาก็ไม่เคยรังแกผู้อื่น

แน่นอนว่านี่เป็นความเท็จทั้งหมด

สิ่งเลวร้ายที่ฉินหลังทำอย่างลับๆนั้นเลวร้ายที่สุดในหมู่คนของเว่ยเชียนชิว และก็อยู่ในสามอันดับแรกด้วย

หากเซียวเฉวียนติดคำสารภาพผิดของเขาไปทั่วถนนและตรอกซอกซอย ชื่อเสียงของที่สร้างมาตลอดชีวิตของฉินหลังก็ถูกทำลาย

คนที่รักศักดิ์ศรีเช่นนี้ ถูกทําให้เสียเกียรติดียิ่งกว่าที่จะปล่อยให้ตาย

ไม่เพียงแค่นั้นฉินหลังไม่ต้องการไปที่เกาะจูเสิน แต่เซียวเฉวียนต้องการส่งเขาไป

เมื่อเข้าไปแล้วก็ไม่มีทางที่จะออกมาได้!

ฉินหลังตะโกนด้วยความโกรธ "เจ้าไม่สามารถเนรเทศข้าได้!"

"ข้าเป็นผู้นำชิงหยวน!" เซียวเฉวียนเห็นว่าเขายังคงจองหองอยู่จึงรู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง "เจ้าใส่ร้ายศิษย์ของชิงหยวน! แน่นอนว่าข้าปล่อยเจ้าไปไม่ได้!"

"เสิ่นฉีจะถือเป็นศิษย์ชิงหยวนได้อย่างไร เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้ว!"

ฉินหลังกล่าวอย่างแน่วแน่ "เจ้าไม่สามารถทําตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรือ! ข้าสามารถนําประโยชน์มากมายมาให้เจ้า เสิ่นฉีจะทำอะไรให้เจ้าได้อย่างข้า! "

"ฉินหลัง ที่ข้ากลับมาจากเกาะจูเสินในครั้งนี้ สิ่งแรกที่ข้าต้องการคือสะสางปัญหากับคนที่เนรเทศข้า นั่นคือจ้าวจินไหล สิ่งที่สองคือการล้างแค้นให้พี่น้องของข้า! "

"เวลาในการล้างแค้นยังมีอีกมาก" เซียวเฉวียนกัดฟัน "แล้วใครบอกเจ้าว่าเมื่อทุกอย่างผ่านไป ก็ถือว่าจบ"

ฉินหลังตกตะลึงและเซียวเฉวียนเข้าหาทีละก้าว "เจ้าคิดว่ามันจบลงแล้ว แต่เสิ่นฉีแม้ตายก็ยังไม่จบ!"

"ในขณะที่เจ้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่เมืองหลวง เพลิดเพลินกับความมั่งคั่งและอำนาจ เขาไม่สามารถนอนหลับในเวลากลางคืนบนเกาะจูเสิน! เขากลัวว่าจะถูกสัตว์ป่ากินในทุกวัน! ใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกผิดที่สูญเสียท่านปู่และท่านย่า!"

"แล้วเจ้าล่ะ? เจ้าทำอะไรอยู่ "

เซียวเฉวียนค่อยๆก้าวเข้าหา "เจ้าไม่ได้ทําอะไรเลย! เจ้าไม่แม้แต่จะรู้สึกผิด! เจ้าคิดว่าก็แค่เด็กเหลือขอคนหนึ่ง! เจ้าใส่ร้ายเขา นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าทำเลวไว้หรือ!"

"ไม่ใช่ข้า!" ฉินหลังรู้สึกผิดเล็กน้อยหลังจากถูกเซียวเฉวียนพูดถึงความผิดที่เคยทำ "เซียวเฉวียน ข้าขอเตือนเจ้า เจ้าไม่มีทางส่งข้าไปที่เกาะจูเสินได้สําเร็จ! "

"จากที่นี่ไปเกาะจูเสินจะใช้เวลาเดินทางครึ่งเดือน!"

"ในครึ่งเดือนนี้เจียนกั๋วจะมาช่วยข้าอย่างแน่นอน!" ฉินหลังหัวเราะอย่างภาคภูมิใจและสีหน้าเยาะเย้ย "แม้ว่าเจ้าะพาข้าขึ้นเรือได้สำเร็จ แต่ก่อนที่ข้าจะไปถึงเกาะจูเสิน ต้องหนีกลับมาได้แน่!"

"เมื่อถึงตอนนั้นตัวข้าก็จะเป็นหลักฐานว่าเจ้าได้เนรเทศข้า! ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีที่ยืนในเมืองหลวงอย่างแน่นอน!"

"งั้นหรือ?"

เซียวเฉวียนดีดนิ้วของเขา และมังกรเขียวก็ปรากฏออกมา

"พี่ชายของข้า ใช้เวลาไม่ถึงสามวินาทีในการส่งเจ้าไปที่เกาะจูเสิน"

เซียวเฉวียนยิ้มเล็กน้อย

ชิงหลงยังยิ้มเล็กน้อยด้วยสีหน้ามีความสุข

"ใต้เท้าชิงหลง?"

ฉินหลังตัวสั่น ชิงหลงเป็นแม่ทัพผู้มีเกียรติของต้าเว่ย! แต่เขากลับถูกควบคุมโดยเซียวเฉวียน?

ไม่ จะเป็นไปได้อย่างไร?

ฉินหลังไม่เชื่อสายตาของเขาขนาดจวนเจียนกั๋วยังไม่สามารถขอให้ชิงหลงเคลื่อนพลได้ แต่เซียวเฉวียนบอกว่าชิงหลงเป็นพี่ชายของเขา และชิงหลงไม่ได้ปฏิเสธ?

มีชิงหลงอยู่ ฉินหลังก็อ่อนแรงลงราวกับลูกบอลที่ไม่มีลม

เซียวเฉวียนใช้เสียงที่น่าเกรงขาม "ฉินหลัง เจ้ามีความผิดในการฆ่าศิษย์ของชิงหยวน เจ้ายอมรับหรือไม่?"

"ข้า... ข้า..." ฉินหลังเหลือบมองชิงหลง "ข้าผิดไปแล้ว"

"ข้าผิดเอง! ข้าแค่เลอะเลือน! หุนหันพลันแล่นไป!"

"ปล่อยข้าไปเถอะ! ปล่อยข้าไปเถอะ! "

"ข้ารู้สึกผิด! ข้าไม่ควรฆ่าครอบครัวของเสิ่นฉี! ข้าไม่ควรใส่ร้ายเสิ่นฉี!"

ประโยคสารภาพนี้ไม่ใช่สิ่งที่เซียวเฉวียนต้องการฟัง แต่เขาต้องการให้วิญญาณของเสิ่นฉีและครอบครัวบนสวรรค์ได้รับรู้!

สิบหกน้ำตาไหล ท่านพี่ ท่านได้ยินไหม? เขาสารภาพผิด เขาสารภาพผิดแล้ว!

"เอาล่ะ! ส่งไปยังเกาะจูเสิน! "

"อ๋า?"

เดิมทีฉินหลังคิดว่าการสารภาพผิดจะช่วยเขาได้ แต่ทําไมถึงยังส่งเขาไปที่เกาะจูเสิน?

แต่ในเวลากลางคืน เขากลับตบตีนางทันที

ฉินซูโหรวร้องไห้และเรียกแม่ของนาง แม้แต่ฉินเซิงและแม่ฉินก็ไม่สามารถห้ามได้เพราะประตูปิดอยู่ พวกเขาไม่สามารถเข้าไปได้

"ทําไมท่านถึงตบตีข้า! ทําไมกัน!"

ฉินซูโหรวร้องไห้และถามเขา เหลียงไหวโหรวไม่ได้พูด แต่ดึงผมของนางและทุบตีเรื่อยๆ!

ทําไม？

ยิ่งฉินซูโหรวถามมากเท่าใด เหลียงไหวโหรวก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น!

ฉินซูโหรวยังมีหน้ามาถามว่าอะไร!

เขาโดนนางสวมเขามาตลอด นางเคยแต่งงานกับเฉินอี้มาก่อน จากนั้นยังอยู่กับเซียวเฉวียนเป็นเวลาหลายวัน และตอนนี้ทุกคนในราชสำนักล้วนหัวเราะเยาะเขา!

นางยังมีหน้ามาถามว่าอะไร!

ทุกวันหลังจากที่ฉินซูโหรวโดนเหลียงไหวโหรวทำร้าย นางจะซ่อนตัวอยู่ในห้องใต้หลังคาและร้องไห้

แม่ฉินผู้ดุร้ายในอดีต ไม่สามารถทำอะไรเหลียงไหวโหรผู้ที่มีเว่ยเชียนชิวหนุนหลังอยู่ได้เลย!

ถ้ารู้แต่แรกคงปล่อยให้ฉินซูโหรวอยู่ในจวนเซียวเสียดีกว่า!

เป็นครั้งแรกที่แม่ฉินรู้สึกนึกเสียใจ!

และที่ไร้เดียงสาไปกว่านั้นคือฉินซูโหรว นางมีสัญญาเลือดกับเซียวเฉวียน ถ้านางถูกทุบตี เซียวเฉวียนก็ต้องเจ็บปวดด้วย และเขาจะมาช่วยนางอย่างแน่นอน!

"เซียวเฉียว...ฮือ รีบมาเถอะ..."

ฉินซูโหรวร้องไห้อย่างเงียบๆ

ขณะที่ทางฉินซูโหรวกําลังร้องไห้อย่างน่าอนาถ ส่วนจวนเซียวก็กำลังมีความสุขอย่างมาก

"มา ขอฉลองให้กับความสำเร็จในการส่งตัวฉินหลังไปยังเกาะจูเสิน!"

แก้วเหล้าหลายแก้วชนกันและเซียวเฉวียนพูดเสียงดัง "พรุ่งนี้! ชิงหยวนจะกลายเป็นสนามรบหลักของเรา! เราต้องคุ้มกันชาวบ้านและป้องกันศัตรู! ทํางานอย่างหนักเพื่อความรุ่งเรืองของต้าเว่ย! "

เว่ยอวี๋ส่ายหัวด้วยความรำคาญ "อย่าพิธีรีตองเยอะนัก! พูดให้เข้าใจง่ายหน่อย! "

"ได้" เซียวเฉวียนพยักหน้า "มาฆ่าไอ้พวกสารเลวที่กดขี่เรากันเถอะ! มีแค้นต้องชำระ เราต้องการแก้แค้น! เราต้องการเงิน! ต้องการอำนาจ! ต้องการกำลังพล! ต้องการทุกอย่าง!"

"ครอก! ดี! เหมิงเอ้าตื่นเต้นมากจนส่งเสียงเหมือนหมูร้อง ทุกคนหัวเราะและเว่ยอวี๋พูดอย่างร่าเริง "วันนี้มีความสุขมากพี่น้อง! วันนี้ข้ามีคนจะคืนให้! "

"ต่งจัว!" เว่ยอวี๋หันกลับมาและพูดว่า "มาพบนายใหม่ของเจ้าสิ!"

เซียวเฉวียนตะลึง เว่ยอวี๋คิดจะคืนคนคนนี้ให้เขาจริงหรือ?