"ใช่แล้ว อย่างไรล่ะ?"
นายและบ่าวทั้งสามพูดพร้อมกัน
"เจ้าไม่สามารถอยู่รอดได้เกินสามวันบนเกาะจูเสิน" เซียวเฉวียนกล่าวต่อว่า "ไม่ต้องกังวล ตระกูลของเจ้าจะรู้ว่าเจ้าไปอยู่ที่ไหนอย่างแน่นอน พรุ่งนี้ข้าจะคัดลอกหนังสือสารภาพผิดของเจ้าและติดมันให้ทั่วทุกแห่งในเมืองหลวง"
"ไม่ ไม่มีทาง!"
เซียวเฉวียนไม่ได้ฆ่าฉินหลัง แต่เขาจะทําให้ฉินหลังรู้สึกอัปยศ ตายเสียจะดีกว่าที่จะมีชีวิตอยู่!
เพราะเซียวเฉวียนตระหนักดีถึงจุดอ่อนของฉินหลัง
ฉินหลังเป็นลูกชายขุนนางที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง และตามคำบอกเล่าจากผู้อื่นเขาประพฤติตัวดีและมีบุคลิกสง่าผ่าเผย
การพ่ายแพ้ให้กับเว่ยเจียนกั๋ว ไม่ใช่สิ่งที่ไม่พึงปรารถนานัก เพราะขุนนางในราชสํานักครึ่งหนึ่งก็เป็นคนของเว่ยเชียนชิว คนคุ้นเคยกันทั้งนั้น
ในทางกลับกันฉินหลางนั้นต่ำต้อยกว่าคนอื่นๆ และแม้ว่าเขาจะเป็นคนสนิทของเว่ยเชียนชิวแต่เขาก็ไม่เคยรังแกผู้อื่น
แน่นอนว่านี่เป็นความเท็จทั้งหมด
สิ่งเลวร้ายที่ฉินหลังทำอย่างลับๆนั้นเลวร้ายที่สุดในหมู่คนของเว่ยเชียนชิว และก็อยู่ในสามอันดับแรกด้วย
หากเซียวเฉวียนติดคำสารภาพผิดของเขาไปทั่วถนนและตรอกซอกซอย ชื่อเสียงของที่สร้างมาตลอดชีวิตของฉินหลังก็ถูกทำลาย
คนที่รักศักดิ์ศรีเช่นนี้ ถูกทําให้เสียเกียรติดียิ่งกว่าที่จะปล่อยให้ตาย
ไม่เพียงแค่นั้นฉินหลังไม่ต้องการไปที่เกาะจูเสิน แต่เซียวเฉวียนต้องการส่งเขาไป
เมื่อเข้าไปแล้วก็ไม่มีทางที่จะออกมาได้!
ฉินหลังตะโกนด้วยความโกรธ "เจ้าไม่สามารถเนรเทศข้าได้!"
"ข้าเป็นผู้นำชิงหยวน!" เซียวเฉวียนเห็นว่าเขายังคงจองหองอยู่จึงรู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง "เจ้าใส่ร้ายศิษย์ของชิงหยวน! แน่นอนว่าข้าปล่อยเจ้าไปไม่ได้!"
"เสิ่นฉีจะถือเป็นศิษย์ชิงหยวนได้อย่างไร เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้ว!"
ฉินหลังกล่าวอย่างแน่วแน่ "เจ้าไม่สามารถทําตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรือ! ข้าสามารถนําประโยชน์มากมายมาให้เจ้า เสิ่นฉีจะทำอะไรให้เจ้าได้อย่างข้า! "
"ฉินหลัง ที่ข้ากลับมาจากเกาะจูเสินในครั้งนี้ สิ่งแรกที่ข้าต้องการคือสะสางปัญหากับคนที่เนรเทศข้า นั่นคือจ้าวจินไหล สิ่งที่สองคือการล้างแค้นให้พี่น้องของข้า! "
"เวลาในการล้างแค้นยังมีอีกมาก" เซียวเฉวียนกัดฟัน "แล้วใครบอกเจ้าว่าเมื่อทุกอย่างผ่านไป ก็ถือว่าจบ"
ฉินหลังตกตะลึงและเซียวเฉวียนเข้าหาทีละก้าว "เจ้าคิดว่ามันจบลงแล้ว แต่เสิ่นฉีแม้ตายก็ยังไม่จบ!"
"ในขณะที่เจ้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่เมืองหลวง เพลิดเพลินกับความมั่งคั่งและอำนาจ เขาไม่สามารถนอนหลับในเวลากลางคืนบนเกาะจูเสิน! เขากลัวว่าจะถูกสัตว์ป่ากินในทุกวัน! ใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกผิดที่สูญเสียท่านปู่และท่านย่า!"
"แล้วเจ้าล่ะ? เจ้าทำอะไรอยู่ "
เซียวเฉวียนค่อยๆก้าวเข้าหา "เจ้าไม่ได้ทําอะไรเลย! เจ้าไม่แม้แต่จะรู้สึกผิด! เจ้าคิดว่าก็แค่เด็กเหลือขอคนหนึ่ง! เจ้าใส่ร้ายเขา นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าทำเลวไว้หรือ!"
"ไม่ใช่ข้า!" ฉินหลังรู้สึกผิดเล็กน้อยหลังจากถูกเซียวเฉวียนพูดถึงความผิดที่เคยทำ "เซียวเฉวียน ข้าขอเตือนเจ้า เจ้าไม่มีทางส่งข้าไปที่เกาะจูเสินได้สําเร็จ! "
"จากที่นี่ไปเกาะจูเสินจะใช้เวลาเดินทางครึ่งเดือน!"
"ในครึ่งเดือนนี้เจียนกั๋วจะมาช่วยข้าอย่างแน่นอน!" ฉินหลังหัวเราะอย่างภาคภูมิใจและสีหน้าเยาะเย้ย "แม้ว่าเจ้าะพาข้าขึ้นเรือได้สำเร็จ แต่ก่อนที่ข้าจะไปถึงเกาะจูเสิน ต้องหนีกลับมาได้แน่!"
"เมื่อถึงตอนนั้นตัวข้าก็จะเป็นหลักฐานว่าเจ้าได้เนรเทศข้า! ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีที่ยืนในเมืองหลวงอย่างแน่นอน!"
"งั้นหรือ?"
เซียวเฉวียนดีดนิ้วของเขา และมังกรเขียวก็ปรากฏออกมา
"พี่ชายของข้า ใช้เวลาไม่ถึงสามวินาทีในการส่งเจ้าไปที่เกาะจูเสิน"
เซียวเฉวียนยิ้มเล็กน้อย
ชิงหลงยังยิ้มเล็กน้อยด้วยสีหน้ามีความสุข
"ใต้เท้าชิงหลง?"
ฉินหลังตัวสั่น ชิงหลงเป็นแม่ทัพผู้มีเกียรติของต้าเว่ย! แต่เขากลับถูกควบคุมโดยเซียวเฉวียน?
ไม่ จะเป็นไปได้อย่างไร?
ฉินหลังไม่เชื่อสายตาของเขาขนาดจวนเจียนกั๋วยังไม่สามารถขอให้ชิงหลงเคลื่อนพลได้ แต่เซียวเฉวียนบอกว่าชิงหลงเป็นพี่ชายของเขา และชิงหลงไม่ได้ปฏิเสธ?
มีชิงหลงอยู่ ฉินหลังก็อ่อนแรงลงราวกับลูกบอลที่ไม่มีลม
เซียวเฉวียนใช้เสียงที่น่าเกรงขาม "ฉินหลัง เจ้ามีความผิดในการฆ่าศิษย์ของชิงหยวน เจ้ายอมรับหรือไม่?"
"ข้า... ข้า..." ฉินหลังเหลือบมองชิงหลง "ข้าผิดไปแล้ว"
"ข้าผิดเอง! ข้าแค่เลอะเลือน! หุนหันพลันแล่นไป!"
"ปล่อยข้าไปเถอะ! ปล่อยข้าไปเถอะ! "
"ข้ารู้สึกผิด! ข้าไม่ควรฆ่าครอบครัวของเสิ่นฉี! ข้าไม่ควรใส่ร้ายเสิ่นฉี!"
ประโยคสารภาพนี้ไม่ใช่สิ่งที่เซียวเฉวียนต้องการฟัง แต่เขาต้องการให้วิญญาณของเสิ่นฉีและครอบครัวบนสวรรค์ได้รับรู้!
สิบหกน้ำตาไหล ท่านพี่ ท่านได้ยินไหม? เขาสารภาพผิด เขาสารภาพผิดแล้ว!
"เอาล่ะ! ส่งไปยังเกาะจูเสิน! "
"อ๋า?"
เดิมทีฉินหลังคิดว่าการสารภาพผิดจะช่วยเขาได้ แต่ทําไมถึงยังส่งเขาไปที่เกาะจูเสิน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...
ไหนบอกรักลูกน้องหนักหนา เด็กมันอยากจะเข้าไปเป็นสนมก็จะปล่อยให้เข้าไปงั้นเหรอ ตัวเอกเรื่องนี้มันยังไง พิมพ์ด่านะ แต่ก็อ่าน 55555...