ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 478

ดวงตาของ ไป๋ฉี่เปิดกว้างขึ้น นายท่านของเขาเคยบอกว่าเว่ยอวี๋นั้นมีความคิดที่จะส่งต่งจัวกลับมา ในเวลานั้นเองไป๋ฉี่ ไม่ค่อยอยากจะเชื่อแต่ตอนนี้ที่พูดมาทุกอย่างนั้นจริงทุกประการ

เว่ยอวี๋ถูกส่งต่งจัวกลับมา แต่เขายังมีความอับอายอยู่

เว่ยเชียนชิวกลับมาแล้ว ส่วนเซี่ยวเฟิงนั้นเขาป่วยมีอาการโรคทางจิตและมีการดูแลโดยต่งจัว และทำให้เซียวเฉวียนขุ่นเคือง?

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นพี่น้องกัน แต่เว่ยอวี๋ก็ยังเข้าใจตามหลักความเป็นจริงที่ว่าผู้ชายที่ดีไม่ควรเอาสิ่งที่คนอื่นชอบไป

อย่างที่สองตงจั่ว ตามเขาไปและเขาเองก็มีความสามารถมากอีกเช่นกัน

ถึงแม้ว่าเว่ยอวี๋จะรู้ว่าต่งจัว เป็นคนหนึ่งที่ค่อนข้างอันตราย แต่เว่ยอวี๋ก็ชอบเขามาก

แต่เว่ยอวี๋เป็นคนที่ไม่ชอบการต่อสู้ ดังนั้นต่งจัว คงจะไร้ประโยชน์ถ้าเขาติดตามเขาไป

อย่างที่สาม ตอนนี้เซียวเฉวียนกำลังอยู่ในช่วงเวลางาน เมื่อพวกเขาอยู่บนเกาะจูเสินต่งจัวและเซียวเฉวียน ร่วมมือกันอย่างราบรื่นมากจนเห็นได้ว่าทั้งคู่ต้องการกันและกันเป็นอย่างมาก

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ทําไมถึงไม่มีความสุขล่ะ!

เว่ยอวี๋หรี่ตาลงและยิ้มเล็กน้อย "มาเถอะ ยกย่องข้า ยกย่องข้าที่เป็นพี่ชายที่ดีเช่นนี้!"

เซียวเฉวียนตบไหล่เว่ยอวี๋ "อย่าเป็นกังวลไปเลยหลังจากที่ข้าได้ลองอะไรแล้วมันดี ท่านเองก็จะได้ลองเหมือนกันกับข้า”

คำพูดของเซียวเฉวียนทำให้ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นเกิดตกใจขึ้นกันหมด

เซียวเฉวียนเป็นคนใจกว้างมาโดยตลอดทำไมเขาถึงให้สัญญาง่ายๆกับเว่ยอวี๋ นี่มันดูขี้งกเกินไป

ใครจะรู้ว่าเว่ยอวี๋มีความสุขมากจนเขาพูดว่า "เอาล่ะ โอเค! โอเค โอเค! ฉันอยากกินใบยี่หร่าที่เจ้าปลูกด้วย!"

“ทั้งหมดนี่ให้ท่าน!!"

ปัจจุบันนี้เราสามารถเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้เพียงแค่แบ่งปัน คนรุ่นเก่าๆอย่าง ไป๋ฉี่โดยธรรมชาติแล้วไม่เข้าใจว่าการที่เราจะเป็นเพื่อนกันสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้

ในเวลานี้ต่งจัวส่งเสียง และคุกเข่าต่อหน้าเซียวเฉวียน "ข้าได้พบนายท่านแล้ว!"

"ลุกขึ้นเถิด!"

เซียวเฉวียนดีใจมาก วิ่งมาตบไหล่ของต่งจัวอย่างแรง ต่งจัวท่านกลับมาได้ทันเวลาพอดี ข้ามีสิ่งสำคัญสองอย่างที่ต้องฝากวานให้ท่านทำ

“ต่งจัว มีหลายสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงในขณะที่ท่านไม่อยู่จึงทำให้ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าต้องอาศัยอยู่กับข้า ท่านเป็นคนที่มีศิลปะการต่อสู้และมีร่างกายแข็งแกร่ง ข้ามีสิ่งที่สำคัญให้ท่านช่วยทำ”

“นายท่านโปรดออกคำสั่งแก่ข้าด้วย!”

“สิ่งแรกคือที่ข้าจะให้ท่านทำ คือไปที่ป่าไผ่ในชนบทและไปตามหาคนของเถ๋าจี เถ๋าจีเป็นนักสู้ชาวยุทธ์แท้ของข้า ท่านอาจารย์บอกว่าเขาอาศัยอยู่ที่นั้น”

“อย่างที่สอง เจ้าไปกับเขาไปที่ซินเจียงอันหนาวเย็นเพื่อตามหาหญ้าอสุรา”

“ได้ขอรับ!” ต่งจัวพยักหน้า เมื่อรับฟังคำสั่งเสร็จแววตาของเขาเองแสดงให้เห็นถึงความหวังที่รอมาเนิ่นนาน!

เมื่อเห็นเขามีความสุขมาก เซียวเฉวียนก็มีความสุขมากตามไปด้วย "เอาล่ะ! ข้าเชื่อท่าน! ท่านจะสามารถทำงานให้สำเร็จอย่างแน่นอน!"

ในบรรดา ไป๋ฉี่เหมิงเอ้าและต่งจัวมีเพียงต่งจัวเท่านั้นที่เป็นคนดื้อรั้นมากและการพาเขาออกไปข้างนอกยังดีกว่าการกักขังเขาไว้ในเมืองหลวง

ท้ายที่สุดแล้ว ตัวตนที่แท้จริงของต่งจัวนั้นค่อนข้างเป็นคนป่าเถื่อนและเกเร และโลกภายนอกก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะเป็นอิสระ

การที่สอนนักเรียนตามความเข้าใจของเขาเองจะทำให้เขาทำออกมาได้ดีและเซียวเฉวียนเชื่อว่าเรื่องนี้จะทำให้ต่งจัวกลายเป็นแม่ทัพใหญ่ที่เก่งกาจในอนาคต และครั้งนี้เขาจะไม่ทำเซียวเฉวียนผิดหวังในตัวเขาอย่างแน่นอน

ตั้งแต่นั้นมา ค่ายของเสี่ยวเฉวียนก็เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นกว่าที่คิดเอาไว้ โดยมีสถานศึกษาชิงหยวนอยู่ในมือ

ทหาร ผู้อารักขา ได้แก่ ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้า รวมถึงอีกจำนวนหนึ่งถึงสิบคน

ชาวยุทธ์แท้ ได้แก่ ต่งจัวและเถ๋าจี

คหบดี ได้แก่ อี้กุยและโย่วควน

ส่วนที่เหลือ ได้แก่ เว่ยอวี๋และฮ่องเต้

นอกจากนี้ยังมีสิบหกบุคคลที่รอดพ้นความตายจากเกาะจูเสินและฉินซูโหรวย่างหวุดหวิด ซึ่งในอนาคตข้างหน้า เขาจะเป็นผู้พิทักษ์ที่ดีที่สุดของจวนเซียวให้กับพวกเรา

เซียวเฉวียนได้เตรียมการไว้อย่างหนักไม่ว่าจะเป็นส่วนไหน และการฆ่าเว่ยเชียนชิวไอ้สารเลวก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม!

แม้ว่าความสามารถของกวีสมุทรคุนหลุนจะเหมือนกับไฟร้อนแรงในกระทะ แต่เซียวเฉวียนได้ตัดความสัมพันธ์กับตระกูลฉินและฉินซูโหยวอย่างหมดสิ้น และเซียวเฉวียนก็รู้สึกดีอย่างมากที่ทำแบบนี้

คนที่ทำให้พระอรหันต์ทั้ง 18 พระองค์ถูกเนรเทศไปยังเกาะจูเสินมาจากเว่ยเชียนชิวที่อยู่เบื้องหลัง

คนในกลุ่มนี้จะถูกแยกออกจากสถานที่ศึกษาชิงหยวนไม่ได้เด็ดขาดดังนั้นผู้คนเหล่านี้ต้องไปเป็นนักเรียนของสถานศึกษาชิงหยวนเท่านั้น

เมื่อไหร่ก็ตามผู้ที่เรียนในชิงหยวน ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักแค่ไหนและไม่ว่าอยู่ในราชการจะสูงแค่ไหน พวกเขายังคงเป็นศิษย์ของชิงหยวน

ในสมัยต้าเว่ย สถานศึกษาชิงหยวนเป็นสถาบันการศึกษาสูงสุด

ดังนั้นสถานะของเซียวเฉวียนจึงสูงส่งมากโดยเป็นปกติ

เซียวเฉวียนช่วยเขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว"ยินดีต้อนรับสิบหก ตอนที่ข้ายุ่งอยู่ในชิงหยวนและยุ่งในกองราชองครักษ์ ท่านช่วยข้าดูแลจวนเซียวให้ข้าด้วย การที่ท่านช่วยข้าดูในครั้งข้าจะถือว่าเป็นความกตัญญูอย่างมากเลย”

สำหรับงานนี้เซียวเฉวียน จ่ายเงินห้าสิบตำลึงให้เป็นค่าตอบแทนต่อเดือน ซึ่งเท่ากับไป๋ฉี่ เหมิงเอ้าและคนอื่นๆในทุกๆอย่าง

ห้าสิบตำลึงนี้เพียงพอสำหรับสิบหกที่จะใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในเมืองหลวง

สิบหกพยักหน้าตอบ"ไม่ต้องกังวล ท่านเซียว! ข้าจะป้องกันไม่ให้แม้แต่แมลงวันเข้าไปในจวนเซียวเลย!"

“ดี!” เซียวเฉวียนพยักหน้าอย่างชื่นชม

เว่ยอวี๋หัวเราะเบาๆ และยกแก้วของเขา "เอาล่ะทุกคนตกลงตอนนี้พวกเราทุกคนเป็นพี่น้องกัน! อย่าคุกเข่าลงเลย ทุกคนมีคุณค่าอยู่ในตัวเองกันหมด!"

"มาเลย ดื่ม! ดื่ม! เฉลิมฉลองความสุขของฉินหลางบนเกาะจูเสิน! และเฉลิมฉลองการยึดครองชิงหยวนอย่างเป็นทางการของท่านเซียวของพวกเราด้วย!"

"ดื่ม!"

ถึงจะมีความสุขและมีเสียงหัวเราะกันแต่ในใจเซียวเฉวียนรู้สึกเหมือนยังมีอะไรอยู่ในใจ แม้ว่าชินหลงจะเห็นความเหงาที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของเซียวเฉวียนแต่ชินหลงก็ไม่ได้พูดมันออกมา

นับตั้งแต่เซียวเฉวียนยังคงอยู่ในวังวนและเขาก็มีความวิตกกังวลในตลอด

ทุกคนนั้นสามารถสังเกตเซียวเฉวียนได้กันหมดและตัวเซียวเฉวียนเองก็ยอมรับออกมาเองว่ามีอะไรในใจ แต่ทุกคนเลือกที่จะไม่พูดออกมา และดื่มด่ำความสุขกันต่อไปเรื่อยๆ

ณ นอกจวนเซียว

มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งลงคุกเข่าต่อหน้าวังเซียวและหมอบลง "ได้โปรดให้ข้าเข้าไปพบนายท่านของข้าด้วยเถอะ!"

“อะไรนั่น!” ชิงกั่วและอวิ๋นกั่วพูดพร้อมกันอย่างไม่ตั้งใจ “ท่านชายของเรากลายเป็นพระราชบุตรเขยแล้ว และอาจจะไม่ใช่นายท่านจวนฉินอีกต่อไปแล้ว แม่นางได้โปรดกลับไปเถิด”

"ช่วยแม่นางคนนี้เถิด!"

ผู้ที่มานั้นไม่ใช่ใครนั่นคืออาเซียง แม้ว่านางจะถูกไล่ไปเหลียงไหวโหรว แต่นางยังคงเป็นห่วงเป็นใยฉินซูโหรวนายเก่าของนาง เมื่อได้ยินว่าฉินซูโหรวถูกทุบตีทุกวัน อาเซียงรู้สึกเจ็บปวดและมาขอร้องเซียวเฉวียนให้ช่วย

มีเพียงเซียวเฉวียนเท่านั้นที่จะช่วยนางได้!

"นางทั้งคู่ล้วนเป็นคนดีมากได้โปรดช่วยพวกนางด้วยเถิด!"

อดีตสาวใช้ของจวนฉิน ทำให้ทุกคนตกใจมากเมื่อได้ยินคำขอความช่วยเหลือเช่นนี้จากพวกเขา

ในอดีตนั้นจวนฉินไม่ได้สนใจเซียวเฉวียนแม้แต่เล็กน้อย แต่ในตอนนี้กลับมาต้องการปรองดองด้วยและยังกลับมาขอความช่วยเหลืออีก?