ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 480

“ข้าคือแม่ของเจ้านะ ！เจ้าจะพูดเช่นนี้กับข้าใช่หรือไม่?”

ฉินซูโหรวต้องบ้าไปแล้วแน่ ก่อนหน้านั้นรู้สึกว่าเซียวเฉวียนไม่มีความหมาย คาดไม่ถึงว่าเหลียงไหวโหรวจะไม่มีความหมายยิ่งกว่า！

องค์หญิงผู้สูงส่งอย่างนางยอมรับเหลียงไหวโหรวเป็นสามีของนาง นั้นคือคำอวยพรจากฟากฟ้าแล้ว！

แต่บัดนี้เหลียงไหวโหรวกลับใช้ประโยชน์จากเขา คิดจะใช้ประโยชน์จากนางอาจจะได้รับความมั่งคั่งยิ่งกว่า

กระทั่งทำร้ายนางและลูกของเขาอย่างไม่ลังเล?

ตอนที่เซียวเฉวียนรู้ว่านางมีลูก เขาดีใจมาก ซื้อแต่ของเล่นให้เด็กที่ยังไม่เกิดทุกวัน

ในตอนที่ผู้เป็นแม่บีบบังคับนางทำร้ายลูก เซียวเฉวียนโกรธมาก บุกไปสร้างความวุ่นวายถึงจวนฉินเลยทีเดียว

เซียวเฉวียนชอบเด็กมาก แต่นางโกหกเขา

ในตอนที่นางบอกมีลูกจริง ๆ เหลียงไหวโหรวคนนั้นกลับให้นางเอาเด็กออก！

“เจ้าทำกับข้าเช่นนี้！มันชักเกินไปหน่อยนะ...เกินไปจริง ๆ” ฉินซูโหรวกัดฟันกรอด จากนั้นก็ง้างมือเตรียมตบหน้าเขา

“ใครจะรู้ว่าลูกของเขาจะใช่ลูกของข้าหรือไม่?”

เหลียงไหวโหรวบีบมือของฉินซูโหรว ประโยคที่โพล่งออกมาเหมือนจะดูธรรมดาในสายตาของเขา แต่กลับเป็นประโยคที่เหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ สำหรับฉินซูโหรว

“เจ้าสงสัยข้า?”

ประโยคที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมทำให้ฉินซูโหรวทั้งโกรธทั้งแค้น ทำให้เหลียงไหวโหรวรู้สึกขบขัน “ไม่แน่ว่าเด็กคนนี้อาจจะเป็นของเฉินอี้จอมยุทธ์คนนั้นก็ได้ ไม่ก็เป็นของเซียวเฉวียน สรุปก็คือไม่ใช่ของข้าแน่นอน”

ฉินซูโหรวเหมือนได้รับความอัปยศอดสู จึงตะโกนออกไปเสียงดัง “ของเจ้า！”

“ข้าว่าเป็นของเซียวเฉวียน” เหลียงไหวโหรวย้ำชัดถ้อยชัดคำ “ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องทำลายมันอยู่ดี”

ในสมัยโบราณ ความต้องการของเหลียงไหวโหรวดูเป็นเรื่องปกติมาก

หญิงสาวแต่งงานเป็นครั้งที่สอง ลูกคนแรกก็ต้องเอาออก พอตั้งท้องลูกคนที่สอง ชายหนุ่มถึงจะมั่นใจว่าเป็นลูกของตน หญิงสาวถึงจะคลอดลูกได้ปกติ

ช่วยไม่ได้ฉินซูโหรวเป็นถึงองค์หญิง ไม่เคารพกฎระเบียบ เมื่อก่อนนางเป็นอย่างไร ก็ไม่มีใครสนใจ

ส่วนเหลียงไหวโหรวเป็นคนที่มีจิตใจคับแคบ มีเว่ยเชียนชิวให้พึ่งพิง ไม่กลัวนาง

ในที่สุดฉินซูโหรวก็ตระหนักได้ว่าเหลียงไหวโหรวและเซียวเฉวียนแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะหัวรั้น แต่กลับมองทุกอย่างอย่างตรงไปตรงมา

เหลียงไหวโหรวมีจิตใจอึมครึ้ม ยิ่งทำให้ดูโหดเหี้ยม

รู้เช่นนี้สู้ปรนนิบัติรับใช้อยู่ในจวนเซียวอย่างสบายใจดีกว่า

ฉินซูโหรวรู้สึกเสียใจที่กลับบ้าน แต่ในเมื่อง้างสายธนูแล้วไม่มีหวนกลับ เพื่อหลบเลี่ยงการโจมตีของเหลียงไหวโหรว ในที่สุดนางก็ก้มศีรษะที่ดูสูงส่งนั้นลง “ได้ ข้าจะไปตีสนิทกับเซียวเฉวียน เพื่อเอายาอายุวัฒนะ”

“เร็วเข้า！”

เหลียงไหวโหรวตะโกนด้วยความโกรธ ฉินซูโหรวตัวสั่นเทิ้ม ริมฝีปากกลับแข็งทื่อ “รู้แล้ว”

เหลียงไหวโหรวในวันนี้ไม่จู้จี้จุกจิกแล้ว “รู้ก็ดี มิเช่นนั้นเจ้าไม่มีวันได้มีชีวิตที่ดีแน่”

กล่าวจบ เหลียงไหวโหรวก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

เสียงร้องไห้คร่ำครวญของฉินซูโหรวดังขยายออกมาจากห้องใต้หลังคาของจวนฉิน

เจ้าเก้าที่นั่งอยู่บนหลังคาส่ายศีรษะ “ไอหยา พอเจ้านายไม่อยู่ สตรีผู้นี้ก็ไม่เคยมีชีวิตที่ดีจริง ๆ สักวัน”

ฉินซูโหรวและเซียวเฉวียนแยกจากกัน เจ้าเก้าและคนอื่นได้รับคำสั่งให้ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาเฝ้าจวนฉิน ครานี้นายท่านกลับมาจากรัฐไป๋ลู่ บอกว่าต่อไปไม่ต้องดูแลจวนฉินอีก สัญญาของนายท่านและฉินปาฟางสิ้นสุดลง

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เจ้าเก้าจะอยู่เฝ้าจวนฉิน

นายท่านกล่าวไว้ สาเหตุที่เลือกวันนี้เพราะวันนี้เมื่อปีที่แล้ว นายท่นและฉินซูโหรวแต่งงานกัน ทุกอย่างล้วนมีต้นสายปลายเหตุ

ชะตากรรมของเซียวเฉวียนและจวนฉินสิ้นสุดลงในปีนี้

ระยะเวลาสั้น ๆ เพียงหนึ่งปี เซียวเฉวียนและฉินซูโหรวได้แต่งงานกันและหย่าร้างกัน กระทั่งแต่งงานกันครั้งที่สอง ความเร็วระดับนี้กลายเป็นที่พูดถึงกันทั่วเมืองหลวง

ที่น่าแปลกก็คือ เซียวเฉวียนมาจากครอบครัวผู้ยากจน เริ่มสอบจากในชนบทเล็ก ๆ ไปจนถึงขุนนางขั้นสี่ มีสิทธิ์ปกครองรัฐไป๋ลู่เกินครึ่ง รวมถึงเป็นผู้นำแห่งชิงหยวน