ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 482

ในลานกว้าง เซียวเฉวียนกำลังชงชาให้เฉาสิงจือ

เฉาสิงจือยังจำวันแรกที่ได้พบกับเซียวเฉวียนได้ คือสนามสอบของการสอบตำแหน่งบัณฑิตในชนบท

เซียวเฉวียนในตอนนั้นแต่งกายเป็นสามัญชน มีหมึกดำเปื้อนอยู่บนแขนเสื้อ แต่กำลังวังชาไม่เลวเลย ความทรงจำของเฉาสิงจือก็ยังสดใส

พริบตาเดียวก็ใกล้จะหนึ่งปีเต็มแล้ว

บัดนี้เซียวเฉวียนได้เลื่อนสู่ตำแหน่งสูงสุดแล้ว เป็นตำแหน่งที่คนรุ่นใหม่นำหน้าคนรุ่นเก่ากินขาด

โดยเฉพาะชาหลงจิ่งวันนี้ สมคำร่ำลือจริง ๆ เฉาสิงจือดื่มอย่างสบายใจ

ตราบใดที่คนเราสบายใจ ไม่ว่าอะไรก็พูดออกมาอย่างง่ายดาย

เซียวเฉวียนเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองมากคนหนึ่ง เฉาสิงจือก็พูดทุกอย่างอย่างวางใจ “ใต้เท้าเซียว การสอบขุนนางระดับเคอจี่อีกปีเริ่มขึ้นแล้ว นักศึกษาปีนี้เกรงว่าจะลำบากกว่ารุ่นของเจ้า”

เฉาสิงจือค่อนข้างมีชื่อเสียงในราชสำนัก ทำให้เขาพูดเช่นนี้ได้ เกรงว่าเขาคงกลัดกลุ้มจริง ๆ

“ใต้เท้าเฉาอยากพูดอะไรก็พูด ไม่เป็นไร”

“ไอหยา ไม่ใช่เพราะปีนี้มีคนต้องเข้าร่วมการสอบ มีเขาอยู่ คนอื่นก็ไม่มีโอกาส”

“ใคร เก่งขนาดนี้เลยเหรอ?”

เซียวเฉวียนยิ้มเยาะเล็กน้อย ดูท่าจะเป็นเด็กเส้น

“ลูกชายของเว่ยเจียนกั๋ว เว่ยเป่ย”

หา?

เซียวเฉวียนหยุดหัวเราะฉับพลัน ลูกของซือชือชื่อเว่ยเป่า

ลูกชายของเว่ยเชียนชิวชื่อเว่ยเป่ย

ดูท่าความสัมพันธ์ฉันพี่น้องของแว่ยเชียนชิวและซือชือจะเป็นไปในทางที่ดี

ซือชือเองก็คาดไม่ถึงว่าเว่ยชิงลูกชายของตัวเองจะตายด้วยเงื้อมมือของเว่ยเชียนชิว

ราชวงศ์ที่เรียกกันเห็นแก่ความเป็นพี่น้องที่ไหนกัน มีแต่ผลประโยชน์ ถึงจะมีมิตรภาพ

เซียวเฉวียนยิ้ม “เว่ยเชียนชิวแก่ขนาดนี้ ยังจะมีลูกชายที่เล็ดขนาดนี้อีกหรือ?”

“นางสนมให้กำเนิด เว่ยเจียนกั๋วอายุมากแล้ว ส่วนเด็กนั้นปีนี้ก็เพิ่งจะอายุสิบสี่ปี”

“รู้แล้ว”

เซียวเฉวียนกล่าวเสียเบา ข้อสอบระดับขุนนางของต้าเว่ยเดิมทียากอยู่แล้ว ลูกหลานขุนนางมีแต่คนเก่งนับไม่ถ้วน แต่ผู้มีอำนาจกลับควบคุมเส้นทางของการสอบขุนนาง

เซียนเฉวียนฆ่ามาตลอดทาง ปีนี้ลูกชายของเว่ยเชียนกั๋วเข้าร่วมการสอบขุนนาง ขุนนางจอหงวนผู้นั้นก็คือเด็กคนนี้ แต่คนที่กล้าข่มขู่เด็กคนนี้มีแต่ความตายเท่านั้น

ก่อนที่ฉินหลังจะถูกส่งตัวไปเกาะจูเสิน เขารับหน้าที่สอนเว่ยเป่ย พอได้ยินว่าเว่ยเป่ยมีความสามารถโดดเด่น มีสติปัญญาสูงเป็นพิเศษ

แต่บทกวีและการคำนวณที่เฉาสิงจือเคยเห็นของเว่ยเป่ย แม้ว่าจะโดดเด่น แต่ก็ไม่ถึงระดับของจอหงวน

เพื่อให้ลูกชายของตัวเองถึงระดับขุนนางจอหงวน เว่ยเชียนชิวได้รับการคุ้มกันไปตลอดทาง ขจัดอุปสรรคของเว่ยเป่ยจนว่างเปล่า

ถึงตอนนั้นก็ไม่รู้ว่ามีปัญญาชนจำนวนกี่คนที่ต้องตายภายใต้การสอบขุนนางเคอจี่ครานี้

เฉาสิงจือที่รักในความสามารถมักจะเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ แค่กลับทำอะไรไม่ได้ นี่คือเนื้อร้ายตลอดชีวิตของต้าเว่ย

วันนี้ที่เฉาสิงจือและเซียวเฉวียนพูดเช่นนี้ ก็เพราะอยากบอกถึงความขมขื่นในใจ

เซียวเฉวียนได้ยินก็ได้แค่พยักหน้า ไม่พูดสิ่งใด

“ใต้เท้าเซียว เฉินหลังคือฆาตรกรคดีเสิ่นฉีในตอนนั้นหรือ? เจ้าจับเขาได้ใช่หรือไม่?”

ในตอนที่เฉาสิงจือมาถึงชิงหยวนในวันนี้ บนถนนที่เต็มไปด้วยคำประกาศเรื่องที่ฉินหลังถูกเนรเทศ ชาวบ้านต่างถกเถียงเรื่องนี้เป็นค่อนวัน

บนประกาศนั้นมีตราประทับสีแดงของชิงหยวนอยู่ด้วย

เซียวเฉวียนกำลังบอกทุกคนว่า ‘เขาคือคนที่ข้าเนรเทศ เป็นอย่างไร?’

บนประกาศเขียนต้นสายปลายเหตุไว้ชัดเจน แถมยังมีตราประทับยอมรับผิดของฉินหลังอีกด้วย ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะทำถูกหรือผิกกฎ ถึงอย่างไรเจ้าตัวก็ถูกเนรเทศไปแล้ว จะทำอย่างไรได้?

ไม่เห็นจะสำคัญตรงไหนแค่บอกว่าเซียวเฉวียนไม่สนใจกฎหมาย ทั้งยังทำเกินหน้าที่

แต่วิธีการนี้ก็ดูจะบีบบังคับเกินไปหน่อย บัดนี้ในฐานะที่เซียวเฉวียนเป็นประมุขแห่งชิงหยวน จึงรับผิดชอบแทนเสิ่นฉีศิษย์เมื่อหลายสิบปีก่อน ซึ่งสอดคล้องกับกฎระเบียบ

สาเหตุที่ห้องหนังสือชิงหยวนดูทรงเกียรติ นั้นเพราะอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของชิงหยวน ตำแหน่งที่สูงส่ง ศิษย์ชิงหยวนล้วนแต่ได้รับการปกป้องอย่างลึกล้ำมาตลอด

“ขอบคุณในความเป็นห่วงของใต้เท้าเฉา ข้าและเขาเหมือนน้ำและไฟ ข้าไม่สนใจว่าพวกเขาจะโกรธเคืองเท่าไหร่ ฮ่าๆ”

เซียวเฉวียนผ่อนคลาย ไม่มีท่าทีเคร่งเครียดสักนิด

ดูท่าการไปเกาจูเสินรอบนี้ จิตใจของเซียวเฉวียนโตขึ้นมาก

เห็นได้จากความเชื่อมั่นของเขา เฉาสิงจือยังถามถึงปัญหาที่ทุกคนเดาได้ตลอด “ใต้เท้าเซียวไม่เคยสัมผัสกับกวีสมุทรคุนหลุนมาก่อนหรือ?”

“ไม่เคย”

“ไม่เคยแล้วเจ้ายังกล้า....” ยังกล้าไปขวางเว่ยเชียนชิว?

เฉาสิงจือไม่ได้โพล่งออกมา ถึงอย่างไรเซียวเฉวียนก็ไม่เกรงกลัวสิ่งใด แม้แต่อัครเสนาบดีจูก็ยังถูกเขาบีบเค้นให้ตายทั้งเป็นได้ ต่อให้ไม่เคยสัมผัสกับกวีสมุทรคุนหลุนมาก่อน ใครจะรู้เล่าว่าเซียวเฉวียนจะใช้ไม้ตายอะไรกับเว่ยเชียนชิว?

เซียวเฉวียนรู้ความหมายของเขา จึงคลี่ยิ้ม “ข้าไม่กลัว”

“ไม่ผิด ไม่ผิด”

เฉาสิงจือตาแดงก่ำ ดูท่าเรื่องที่เซียวเฉวียนเป็นศิษย์ปีศาจกวีคงจะถูก

ตอนนี้มีแค่ชิงหยวนที่กลายเป็นที่พักพิงแก่ปัญญาชน

“กรร ๆ!”

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังดื่มอย่างมีความสุข ตั้งใจจะพูดคุยกันต่อนั้น เสียงสุนักขู่คำรามก็ดังขึ้นเป็นระลอก

มีคนถลันเข้ามาในลานกว้างของเซียวเฉวียน

พอได้ยินเสียงนี้ คาดว่าเป็นจ้าวซิ่น

เซียวเฉวียนเตรียมจะลุกขึ้น เฉาสิงจือกดเขาไว้ “ไม่ต้องออกไป อันตราย”

“ก็แค่จ้าวซิ่น ไม่ต้องกลัว”

เซียวเฉวียนกำหมัดแน่น สามสิ่งที่ควรปฏิบัติต่อคนที่เพิ่งได้รับตำแหน่ง ไฟลุกครั้งแรก จะไม่ให้ลุกลามได้อย่างไร?

เซียวเฉวียนรับปากสิบหกแล้ว ว่าจะปล่อยหลานชายคนนี้ไป ปล่อยในที่นี่คือจะไม่ตีเขาจนตาย แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ตีเขา