ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 484

"เฟี้ยว!"

"เฟี้ยว!"

"เฟี้ยว!"

ลูกธนูของเว่ยเป้ยยิงออกไปต่อหน้าต่อตาของเซียวเฉวียน เว่ยอวี๋โกรธจนกระทึบเท้า "นี่เป็นสัตว์สงครามที่ฝ่าบาททรงมอบให้กับเหล่าเซียว เจ้ากล้ายิงมันตายหรือ?”

เสียงหัวเราะและเสียงโห่ร้องในสถานที่นั้นดังมาก ไม่มีใครได้ยินที่เว่ยอวี๋พูดถึงข้อสำคัญที่ว่าแมวตัวใหญ่ก็คือเซี่ยวเฟิง

“เหล่าเซียว! เด็ดไอ้เด็กสารเลวคนนี้ซะ! ปล่อยให้มันอวดดีอย่างนี้ไม่ได้! ชิงหยวนเป็นสถานที่อะไร? อย่าคิดว่ามันเป็นลูกของเว่ยเชียนชิวก็จะมาซ่าที่นี่ได้ตามใจ!”

เว่ยอวี๋อารมณ์ฉุนเฉียวมาก แต่เซียวเฉวียนอยู่นิ่งๆ

ในเมื่อเว่ยเป้ยอยากพาล มีพละกำลัง ก็ปล่อยให้มันซ่าให้หนำใจเสียก่อน ถึงอย่างไรเซี่ยวเฟิงเกิดมาจากภาพหลอนของพลังงานทะเลบทกวี มันไม่มีตัวตน ลูกศรพวกนั้นทำอะไรมันไม่ได้หรอก

อย่างที่ว่า เว่ยเป้ยหอบฮืดฮาดยิงธนูออกไป แต่เซี่ยวเฟิงเพิกเฉยต่อเขา หลบซ้ายที หลบขวาที ถึงมันจะถูกยิง ก็แค่ทะลุร่างของเซี่ยวเฟิงไปเฉยๆ ไม่มีผลเสียหายใดๆ ต่อเซี่ยวเฟิงเลย

เซี่ยวเฟิงทำท่าเหนื่อยหน่าย ราวกับว่าลูกธนูของเว่ยเป้ยนั้นไม่สนุกเท่ากับหมาป่าของจ้าวซิ่นด้วยซ้ำ

ชาวมุงที่ล้อมดูมีความสนุกในตอนแรก แต่พอเห็นเว่ยเป้ยทำอะไรไม่ได้เรื่องเลย พวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะซุบซิบอย่างเงียบๆ

“จะไหวไหมเนี่ย? ยิงธนูไปตั้งสิบกว่าดอกแล้ว! แมวตัวใหญ่นั้นยังไม่ตาย!”

”อย่าพูดไร้สาระ เขาเป็นลูกสุดที่รักของเว่ยเจียนกั๋ว ระวังหัวเจ้าจะหลุด!”

"จุ๊ ๆ ๆ ! จ่ะ!"

เห็นได้ชัดว่า เว่ยเป้ยไม่คิดว่าแมวตัวใหญ่ที่ว่านี้จะจัดการยากเย็นขนาดนี้ บนหน้าผากเขาเริ่มมีเหงื่อออกซิบๆ

แย่จริงๆ !

เขาทำอะไรไม่ได้แม้แต่แมวตัวหนึ่งของเซียวเฉวียนเหรอ?

ความปรารถนาที่จะเอาชนะในใจของเว่ยเป้ยพุ่งพรวดพราด เขาเป็นจวิ้นอ๋องผู้สูงศักดิ์ที่สุด จะปล่อยให้คนมาหัวเราะเยาะไม่ได้!

คนมีความทะเยอทะยานเป็นเรื่องดี แต่กำลังของคนนั้นต้องคู่ควรกันด้วย

เว่ยเป้ยฮึดฮัดยิงธนูออกมาสิบกว่าดอก เซี่ยวเฟิงขี้เกียจแม้แต่จะขยับตัว นอนอยู่บนพื้น อยากยิงก็ยิงไป รู้สึกน่าเบื่อจริงๆ

”กล้ามาดูถูกข้าขนาดนี้หรือ!”

เดิมทีทุกคนคิดว่าเว่ยเป้ยจะบันดานโทสะ แต่คิดไม่ถึงว่าเว่ยเป้ยดันร้องไห้ “โฮ” ออกมา "แมวของเจ้าตัวนี้ไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาหรือ! ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ !"

เซียวเฉวียนตะลึงงง ฮ่ะ?

ร้องไห้?

ไม่ใช่ว่า เว่ยเป้ยเป็นลูกชายสุดที่รักของเว่ยเชียนชิว มีนิสัยคล้ายกับเว่ยเชียนชิวมากที่สุด โหดเหี้ยมเหมือนกัน แต่ไหนมาถูกแมวตัวใหญ่ตัวหนึ่งแกล้งจนร้องไห้?

”อ๊ากกก! น่าโมโหจริง!”

เว่ยเป้ยพลางร้องไห้ พลางชักธนูและยิงต่อไป เว่ยอวี๋ระเบิด “ก๊าก”เสียงหัวเราะ "ดูเหมือนว่า เว่ยเป้ยจะไม่ติดเชื้อของพ่อมันมาเสียเลย"

"เฟี้ยว ๆ ๆ "

หลังจากยิงลูกธนูสิบดอกติดต่อกัน แขนของเว่ยเป้ยก็ปวดเมื่อยอ่อนแรง ลูกธนูที่ยิงออกไปก็เบาแรงลง

เปลือกตาของเซี่ยวเฟิงลดต่ำ "เฮ้ย เอาอีกสิ หน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนี้ มีหกเจ็ดสิบเปอร์เซนต์คล้ายกับเซียวเฉวียนเจ้านายเขามากกว่า

"โฮ!"

เว่ยเป้ยโกรธและร้องไห้เสียงดังยิ่งขึ้น

เด็กรับใช้ที่มาด้วยตกใจจนตาค้างปากค้าง วันนี้เจ้านายและจ้าวซิ่นมาก็เพื่อจะวางอำนาจเซียวเฉวียนซะหน่อย แต่สุดท้ายนอกจากจะวางอำนาจไม่สำเร็จ ยังโดนยั่วให้โกรธเคืองจนร้องไห้ หากเว่ยเจียนกั๋วรู้เรื่องนี้เข้า คนรับใช้อย่างพวกเขาต้องรับกรรมแน่ๆ

”หยุดร้องไห้ได้แล้ว จวิ้นอ๋อง ผู้น้อยไปจับแมวตัวนั้นให้!”

ดูท่าทีเกลี้ยกล่อมของเด็กรับใช้ ทำให้เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว

เว่ยเป้ยคนนี้ดูไม่เลวร้าย เขามีสภาพจิตใจแบบเด็ก ๆ

ทุกคนคุกเข่าลงพร้อมเพรียงกัน ยกเว้นจ้าวซิ่นและเว่ยเป้ยที่ยังยืนหน้าเซ่อ

พวกเขาเข้ามาเพื่อหาเรื่องกับเซียวเฉวียน ไม่ใช่มาคุกเข่าให้เขา!

บอกให้คุกเข่าก็คุกเข่า ไม่ขายขี้หน้าเขาหรือ?

“ข้าไม่คุกเข่า!” เว่ยเป้ยเงยหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ “เซียวเฉวียน! ข้าเป็นจวิ้นอ๋อง ทำไมจะต้องคุกเข่าให้เจ้า ข้าจะบอกเจ้าไว้ ถ้าไม่เพราะเจ้าสามารถทำยาอายุวัฒนะ พ่อของข้าก็คงไม่เก็บชีวิตเจ้าไว้หรอก!”

"หากเจ้าฉลาดพอ ก็มอบยาอายุวัฒนะมาให้ซะดีๆ!"

“เหรอ? ถ้าข้ามอบให้ไป ข้าก็ต้องตายละสิ ทำไมข้าจะต้องมอบมันให้ด้วย?”

เซียวเฉวียนคำเดียวทำให้เว่ยเป้ยหน้าดูงุนงง นั่นสิ จะมอบให้ทำไม? ถ้าเป็นเขาเขาก็ไม่มอบ

ในที่สุดเซียวเฉวียนก็ดูออกแล้วว่าเว่ยเชียนชิวเป็นคนโหดเหี้ยมเจ้าเล่ห์ ฉลาดแกมโกง แต่ลูกชายในไส้ของเขากลับเป็นเสือกระดาษ เทียบไม่ได้แม้หนึ่งในสิบของบิดาบังเกิดเกล้า

คนนอกบอกว่าเว่ยเป้ยมีปัญญามีไหวพริบดีอย่างนี้อย่างโน้น นั่นอาจเป็นแค่ภาพที่เว่ยเชียนชิวสร้างขึ้นให้กับลูกชายของเขา

คนอย่างนี้สอบได้เป็นจ้วงหยวน ต้องถือเป็นความอยุติธรรมอย่างยิ่งสำหรับบุคคลอื่นๆ

"ฮึ่ม! ข้าถึงแม้จะเป็นนักเรียนของชิงหยวน แต่ชิงหยวนก็ดูงั้นๆ ปีนี้ข้าจะต้องสอบได้ที่หนึ่งอย่างแน่นอนและเป็นจ้วงหยวนให้ดู!"

นี่ยังไม่ทันได้เป็นจ้วงหยวน เว่ยเป้ยก็เต๊ะท่าอวดดีให้ดูแล้ว "ชิงหยวนควรภาคภูมิใจในตัวข้า แต่เซียวเฉวียน เจ้าแค่แมวตัวเดียวก็ไม่ให้ข้า จะไม่ตระหนี่ไปหน่อยหรือ"

“คนอย่างเจ้า จะสอบได้เป็นจ้วงหยวน? คิดว่าต้าเว่ยไม่มีคนเหลืออยู่แล้วเหรอ?”

คำพูดของเซียวเฉวียนนี้ทำให้เฉาสิงจือ เว่ยอวี๋และคนอื่นๆ ตกใจแทบตาย

บรรดานักเรียนทั้งหลายยิ่งสะดุ้งเฮือก เซียว เซียวเจี้ยวยวี่พูด...พูดอะไรไป?

ท่านแอบบอกว่าเว่ยเป้ยเป็นคนโง่เหรอ?

เว่ยเป้ยยิ่งเบิกตากว้างมากขึ้น นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาได้ยินคนมาพูดถึงเขาแบบนั้น!