ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 486

ขันทีหม่าก็ไม่เข้าใจ จริงสิ เซียวเฉวียนจะทำสิ่งใด

ฮ่องเต้ครุ่นคิดอย่างละเอียด ด้วยความตัวสั่นงันงก

เซียวเฉวียนกำลังต่อต้านเว่ยเชียนชิว ถ้าบอกว่าเมื่อก่อนเซียวเฉวียนต่อกรกับเว่ยเชียนชิวเป็นแค่เรื่องเล็ก เจ้าฆ่าข้า ข้าก็ฆ่าเจ้า ตอนนี้เซียวเฉวียนจึงสร้างอำนาจของตัวเองขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

บ่อนพนันและโรงเหล้ามีอี้กุยและโย่วควนอยู่แล้ว

กององครักษ์มีหลี่หมู่ที่มีความสามารถมากอยู่คนหนึ่ง

ชิงหยวนมีเว่ยอวี๋ผู้สูงส่ง

เทือกเขาคุนหลุนที่ต้าเว่ยให้ความเคารพ มีชิงหลง

สัตว์สงครามมีเซี่ยวเฟิงที่มีชื่อเสียงเลื่องลือ

สถานะคือประมุขแห่งชิงหยวนและพระราชบุตรเขย

สู่ขอองค์หญิง อำนาจภายนอกคือซินเจียง

เกี่ยวกับอาณาเขต เซียวเฉวียนมีสิทธิ์ครอบครองรัฐไป๋ลู่ครึ่งหนึ่ง

แต่ทั้งหมดนี้ แม้ว่าทั้งหมดนี้จะเป็นของขวัญที่ได้รับพระราชทานมาจากฮ่องเต้ ความจริงแล้วเป็นความพยายามของเซียวเฉวียนเอง

แต่ความพยายามครั้งแล้วครั้งเล่านี้ ขณะที่รอให้ฮ่องเต้ได้สติกลับมา เซียวเฉวียนฝึกฝนพลังของตัวเองอย่างเงียบ ๆ

แม้ว่าตอนนี้อำนาจของแต่ละคนจะยังอ่อนแอ แต่มหาสมุทรเริ่มต้นจากกว่าสะสมเล็ก ๆ น้อย ๆ

ฮ่องเต้ที่ประทับอยู่บนเก้าอี้มังกรขมวดคิ้วแน่น เซียวเฉวียนเอาจริง

ใตที่เต็มไปด้วยความแค้นของเซียวเฉวียน ไม่ใช่ความคิดชั่ววูบ และไม่ใช่เพราะความใจร้อน

แต่เพราะความยาวนาน ความร้อน เด็ดเดี่ยว ไม่ปล่อยวาง

การเปลี่ยนแปลงที่ละนิดทีละน้อย ฮ่องเต้ดูออก ใจที่เซียวเฉวียนต่อต้านเว่ยเชียนชิวไม่มีใครต้านทานได้

ฮ่องเต้ดีใจ เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ เซียวเฉวียนไม่ทำให้เขาผิดหวังแน่นอน

“ฝ่าบาท เซียวเฉวียนหัวรั้น มีความสามารถโดดเด่น วันนี้เขาใช้ประโยชน์จากฝ่าบาทได้ แล้วอนาคตจะไม่ใช้ประโยชน์จากฝ่าบาทหรือ?”

“ไม่มีทาง”

ฮ่องเต้เข้าใจเขา “เขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์ เชื่อมั่นในคุณงามความดี...”

“ฝ่าบาท เรื่องในราชสำนักเกี่ยวข้องกับร่างกาย แล้วจะเชื่อใจคนที่มีคุณธรรมได้อย่างไร? บางคนที่มีคุณธรรม พอพูดว่าไม่มีก็คือไม่มี....”

ขันทีหม่ายังพูดต่อ ฮ่องเต้ขยิบตาแวบหนึ่ง ขันทีหม่าก้มหน้าลง “ข้าน้อยพูดมากไป”

“ทหาร” ฮ่องเต้โบกมือ ขันทีคนหนึ่งรีบหยิบสมุดเล่มหนึ่งออกมา

“ข้าจะอ่านให้ขันทีหม่าฟัง หลายวันมานี้เซียวเฉวียนทำสิ่งใดบ้าง?” ฮ่องเต้ยิ้ม ส่งสัญญาณให้เขาอ่านเร็ว ๆ

“เมื่อวาน ใต้เท้าเซียวอยู่ในเรือนทั้งวัน ไปได้ไปกององครักษ์ ไม่ไปชิงหยวน ไม่ไปบ่อนพนัน และไม่ไปโรงเหล้า”

“เมื่อสองสามวันก่อน ใต้เท้าเซียวอยู่ในเรือนทั้งวัน ไม่ได้ไปกององครักษ์ ชิงหยวน บ่อนพยัยและไม่ได้ไปโรงเหล้า”

“หลายวันก่อน ใต้เท้าเซียวยังคงไม่ออกไปไหน อยู่แต่ในเรือนทั้งวัน”

เสียงพึมพำจอแจนี้ดังขึ้น เขียนร่องรอยของเซียวเฉวียนออกมาอย่างจริงจังและชัดเจน

ตั้งแต่กลับมาจากเกาะจูเสิน เซียวเฉวียนก็ไม่ออกไปไหน เขาไม่เพียงแต่ไม่เข้าตำหนักแล้ว แม้แต่กององครักษ์ก็ไม่มา

นอกจากสหายของเซียวเฉวียนแล้ว จวนเซียวก็ไม่มีใครมาเยี่ยมเยือน

ว่ากันว่าเซียวเฉวียนเลื่อนขั้นและได้รับสิทธิ์ในการปกครองรัฐไป๋ลู่ครึ่งหนึ่ง คนที่ส่งของขวัญน่าจะมีฐานะสูงส่ง

แต่ไม่มีเลยสักคน

แม้แต่ของขวัญก็ไม่มีใครส่ง

สีหน้าของเว่ยเชียนชิวเคร่งขรึม “คุมไม่เกินคืนนี้หรอก ว่ามาเถอะ มีเรื่องอะไร?”

“อะไร?” สีหน้าลำพองใจของนางสนมดูเคร่งขรึมลงทันที “ลูกชายของข้ามีความโดดเด่น ครูฝึกคนไหนของชิงหยวนกล้าขังเขา?”

เด็กรับใช้โพล่งเรื่องของเว่ยเป่ยออกมา “อ๋องรองตอนนี้ยุ่งกับการเก็บกวาดของเซียวเฉวียน เราโน้มน้าวอ๋องรองออกไป แต่อ๋องรองไม่ยอม”

“เจียนกั๋ว” นางสนมกระทืบเท้า “เซียวเฉวียนคนนี้กล้าหาญชาญชัย กล้าให้ลูกชายของเราทำงานให้เขา”

“ลูกชายของเขาเป็นถึงอ๋องรอง เขาเป็นขุนนางขั้นสี่ เหมาะสมแล้วหรือ? อีกอย่างลูกชายของเราก็จับแต่พู่กัน จะไปทำงานให้เซียวเฉวียนได้อย่างไร” นางสนมร้องไห้อย่างไม่เป็นธรรม “ข้าน้อยยังคงอาลัยอาวรณ์ เขาเป็นถึงจอหงวน”

เว่ยเชียนชิวทำหูทวนลม ถูกนางสนมผู้นี้ยั่วยุจนโกรธ “ทหาร”

“เอาตัวเซียวเฉวียนออกมา”

“ข้าต้องการให้เขาคุกเข่าขอโทษลูกชายของข้า”

เว่ยเชียนชิวใช้อำนาจบาตรใหญ่กับต้าเว่ยมาก่อน การตัดสินใจครานี้ไม่ใช่เรื่องแปลก

“ขอรับ”

นักรบบริสุทธิ์หลายคนถืออาวุธ นัยน์ตาของเว่ยเชียนชิวเคร่งขรึม เซียวเฉวียนหวังแต่คุณประโยชน์การรบ

“เอาเถอะ อย่าร้องไห้เลย เซียวเฉวียนคุกข่าลง ขอโทษเราเสีย”

เว่ยชียนชิวร้อนใจ ทำร้ายฉินหลังได้ไม่นาน ขาไม่ได้สนใจความวุ่นวายของเซียวเฉวียนสักนิด

คนที่ทำตัวลำพองใขถูกส่งมาถึงที่

จวนเซียว

มีหลายคนอยู่นอกจวนเซียว

ชิงหลงโบกมือไปมา “ไอหยา ไม่เพียงแค่นี้”