ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 488

ใครต่างก็พูดว่าปัญญาชนต่างดูถูกกันเอง เฉกเช่นท่านผู้เฒ่าคิดว่าตนเป็นบุรุษที่มีชื่อเสียงมากในเมืองหลวง เป็นถึงครูฝึกของอ๋องรอง เซียวเฉวียนกล้าใจร้ายถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!

แค่ให้ทำโจทย์คณิตศาสตร์ของเด็กมัธยมปลายถือว่าใจร้ายแล้วอย่างนั้นหรือ?

เซียวเฉวียนไม่เอาข้อสอบแคลคูลัสของมหาวิทยาลัยมาออกก็บุญโขเท่าไหร่แล้ว!

ถึงแม้วิชาคณิตศาสตร์ของเซียวเฉวียนจะเรียนอย่างงูๆปลาๆแต่มันก็มากพอที่จะจัดการกับคนสมัยก่อน

ที่เซียวเฉวียนให้ข้อสอบวิชาคำนวณเช่นนี้ไปช่างง่ายนัก เพียงแต่คนสมัยก่อนไม่เข้าใจวิธีการทำก็เท่านั้น แม้แต่มัธยมต้นก็คงทำไม่ได้

ท่านผู้เฒ่าผู้นี้ไม่เคยร่ำเรียนวิธีการแบบนี้มาก่อน ไม่ต้องพูดถึงคำตอบ แม้แต่หัวข้อเขาก็อ่านไม่เข้าใจ!

อ่าน!ไม่!เข้าใจ!

ท่านผู้เฒ่าไม่อยากจะเชื่อในสายตาของตน มือของเขาสั่นเทา อ่านซ้ำไปซ้ำมา เหมือนอ่านหนังสือจากสวรรค์กิมิปาน

สาวน้อยเลอโฉมรีบถามด้วยความกังวลใจ“ท่านปู่ ข้อนี้มีปัญหาอะไรหรือไม่เจ้าคะ?”

แน่นอนสิ เป็นปัญหาใหญ่เสียด้วย!

ท่านผู้เฒ่าขมวดคิ้วหนัก ก็เพราะว่าเขาอ่านไม่เข้าใจอย่างไรล่ะ!

ตนเป็นถึงครูฝึกวิชาคำนวณของอ๋องรอง ถ้าหากเขาไม่เขาใจโจทย์ที่เซียวเฉวียนคิดออกมา มิใช่ว่าตนจะโดนผู้คนหัวเราะเยาะเย้ยหรอกหรือ!

ท่านผู้เฒ่าลูบคำถามไปมาและขยำทิ้งลงพื้น “ใต้เท้าเซียวของพวกเจ้ามีศักดิ์สูงสุด! ข้าซึ่งเป็นครูฝึกของจวนเจียนกั๋ว วันนี้ที่ข้ามาที่นี่เพราะข้าอยากจะถามเขาบางอย่าง! เรียกเขาให้เขาออกมาพบข้า!

“ท่านไร้หน้าที่เป็นหลักแหล่ง อีกทั้งไม่มีบัตรเชิญ และจวนเซียวก็มิได้เชิญท่าน เหตุใดนายท่านของพวกเราจะต้องมาเจอท่านด้วยเล่า?”

ชิงกั่วคำพูดที่เย็นชาเช่นนี้ เป็นเซียวเฉวียนเองที่สอนหล่อนพูด

เป็นอย่างที่คดชิด พอท่านผู้เฒ่าได้ยินคำดังนั้นก็ระเบิดอารมณ์ออกมา หรือแค่คำว่าจวนเจียนกั๋วสามคำนี้ ยังไม่มากพอที่จะให้จวนเซียวเปิดประตูให้ขนาดนั้นเชียวหรือ?”

จวนเซียวนี่มันช่างน่าเกรงขามเสียจริง!

“แต่ก่อนจวนเซียวของพวกเจ้าเป็นแค่ตระกูลตกต่ำในเมืองหลวง บัดนี้ได้ได้รับความดีความชอบในการสู้รบ ได้กลายเป็นชนชั้นสูงผู้มีอำนาจคนใหม่ จึงกล้าดูหมิ่นจวนเจียนกั๋วได้ถึงเพียงนี้เชียวเหรอ?

ฐานะของท่านผู้เฒ่าเป็นถึงครูฝึกของจวนเจียนกั๋ว ไปถึงที่ไหนก็มีแต่ความสะดวกสบาย

หยิบฐานะนี้ออกไปใช้ แม้แต่ออกไปข้างนอกไปกินข้าวซื้อเสื้อผ้า แต่ไหนแต่ไรก็ไม่มีใครกล้ารับเงินจากเขา

คำว่าจวนหลานกั๋วสามคำนี้ ถ้าพูดออกมา ก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนตัวสั่นและหวาดกลัว

แต่จวนเซียวจึงไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เลยหรืออย่างไร?

คนที่ไม่เคยหลังชนฝาอย่างท่านผู้เฒ่า อกแทบจะระเบิดออกมา ชักจะเกินไปแล้ว! มากเกินไปแล้ว!

“ท่านผู้เฒ่า ท่านมิต้องจัดแจงองค์ชายของพวกเราหรอก พูดมาได้เยี่ยงไรว่าพวกเราไม่เคารพต่อจวนเจียนกั๋ว พวกเราให้ความเคารพต่อจวนเจียนกั๋วเป็นอย่างมากอยู่แล้ว”

ชิงกั่วยกยิ้มเล็กน้อย “หากแค่องค์ชายของเราชอบที่จะศึกษาหารือกับผู้อื่นก็เท่านั้น ขอแค่ท่านแก้โจทย์ข้อนี้ได้ ท่านก็ได้จะได้เป็นแขกคนสำคัญของจวนเซียวทันที”

“ที่จวนเซียวของพวกเรา จะปรนนิบัติการกินการดื่มและมีมารยาทอย่างดีเป็นแน่” ชิงกั่วเห็นใบหน้าไม่สู้ดีของท่านผู้เฒ่า แล้วนึกขำอย่างเยือกเย็น “หรือว่า ท่านมิสามารถทำได้?

ยังไม่ทันที่ท่านผู้เฒ่าจะพูด ฝูงชนที่ดูความสนุกสนานข้างบ้านโบกมือทันทีด้วยความไม่พอใจ “จะเป็นไปได้อย่างไร!ท่านชายเป็นถึงคนที่สอนวิชาคำนวณของต้าเว่ยที่ดีที่สุด!”

“นั่นน่ะสิ นั่นน่ะสิ ลูกข้าอยากจะเข้าไปเรียนสถานศึกษาเอกชนวิชาคำนวณของท่านชาย แย่งชิงกันแทบตายยังเข้าไม่ได้เลย”

“คำถามที่ท่านใต้เท้าเซียวคิดออกมา ท่านชายจะต้องทำได้อย่างแน่นอน!”

“ดูเหมือนว่า ท่านใต้เซียวก็เหมือนกับในตำนานจริงๆ ยึดมั่นถือตนว่าใหญ่คับฟ้า คิดว่านอกจากเขาแล้วคนอื่นก็คงเทียบไม่ได้”

“ท่านชาย ท่านคำนวณออกมาสิขอรับ! สั่งสอนท่านใต้เท้าเซียว!”

“ใช่!ใช่! ฆ่าความมาดโอหังของท่านใต้เท้าเซียวทิ้งเสีย!”

ในเมื่อตนถูกเยินยอมาขนาดนี้แล้ว ขี่หลังเสือแล้วก็ยากที่จะลง ให้ตายเถอะปัญหานี้ไม่สามารถแก้ได้จริงๆ

ท่านผู้เฒ่าสบถด่าในใจและกัดฟันแน่น “จูเอ๋อร์ หยิบคำถามขึ้นมา”

“เจ้าค่ะ ท่านปู่” สาวน้อยเลอโฉมนั้นรีบหยิบกระดาษที่ถูกขยำเป็นก้อนขึ้นมาแล้วส่งให้เขาตรงหน้า

ท่านผู้เฒ่าไม่สบอารมณ์ ตนไม่อยากจะเชื่อ ว่าตนแพ้หนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งอย่างนั้นหรือ?

ข้างบนหลังคา มีเซียวเฉวียนและไป๋ฉี่ที่กำลังนั่งอย่างรื่นรมย์

ไม่มีผิด คนที่เยินยอไม่กี่คนพวกนั้น ล้วนเป็นคนของเซียวเฉวียนทั้งสิ้น