ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 489

ณ จวนเซียว

ในวันนี้องค์หญิงจัดงานเลี้ยงและเชิญสตรีชั้นสูงและผู้หญิงที่มีชื่อเสียงมาดื่มชาเพลิดเพลินใจ

ทันทีที่ท่านผู้เฒ่าเข้ามาเขาก็บังเอิญได้พบกับสตรีชั้นสูงที่กำลังดื่มชาและกินของว่าง

สตรีผู้สูงศักดิ์เหล่านี้เป็นภรรยาและบุตรสาวของขุนนางผู้มีอํานาจในราชวงศ์

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะไม่มีพรรคพวกในราชสํานัก แต่องค์หญิงถือเป็นผู้มีหน้ามีตาในเมืองหลวง เมื่อสตรีผู้สูงศักดิ์คนอื่นๆเชิญนางไปงานเลี้ยง นางก็ต้องไป เมื่อกินข้าวเสร็จก็ต้องตอบแทนด้วยการเลี้ยงตอบเช่นกัน

ทันทีที่ท่านผู้เฒ่าเข้ามาเขาได้พบกับกลุ่มผู้หญิงและรีบถอยไปสองสามก้าว "ข้าไม่รู้ว่าองค์หญิงและสตรีชั้นสูงอยู่ที่นี่ ล่วงเกินพวกท่านแล้ว"

"อย่าพูดอย่างนั้น" เจ้าหญิงยิ้มให้ "ท่านชายเป็นถึงท่านอาจารย์ของเว่ยเป้ยแห่งจวนเจียนกั๋ว เป็นเกียรติของจวนเซียวแล้วที่ท่านมาเยี่ยม เชิญนั่งเถิด"

"ไม่เป็นไร ข้ายังมีเรื่องสําคัญที่ต้องคุยกับใต้เท้าเซียว"

มีผู้หญิงอยู่จํานวนมากและทุกคนเป็นสมาชิกในตระกูลของผู้มีอํานาจ ท่านผู้เฒ่าจึงต้องการเลี่ยงข้อครหา แต่เขาหันไปเห็นว่าเซียวเฉวียนที่อยู่ที่นั่นในขณะที่เขาพูดและตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เงา

"เจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าไม่รบกวนท่านแล้ว ห้องหนังสืออยู่ด้านขวามือ เชิญเถิด"

องค์หญิงพูดอย่างสุภาพและสั่งให้คนพาท่านผู้เฒ่าไปห้องหนังสือของเซียวเฉวียน

"ท่านปู่ มีผู้หญิงหลายคนที่นี่ในวันนี้" จูเอ๋อเป็นเด็กผู้หญิงที่ฉลาด ดังนั้นเธอจึงมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง "จะเป็นเรื่องหรือเปล่าเจ้าคะ?"

"ตราบใดที่ไม่ยุ่งกับพวกนาง จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไป พวกเรารีบไปห้องหนังสือเถอะ"

วันนี้เขาจะต้องสั่งสอนเซียวเฉวียนผู้ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ แม้แต่เว่ยเป้ยก็กล้าที่จะทําให้เขาอับอาย เซียวเฉวียนรนหาที่ตายจริงๆ!

แต่คําถามนั้นมันไม่ง่ายเลยที่จะตอบ

ท่านผู้เฒ่าไม่มีรู้สึกต่ำต้อยในใจ เมื่อปีที่แล้วเซียวเฉวียนมีคะแนนเต็มในการสอบคำนวณ เขายังนึกว่าเซียวเฉวียนทำได้เพราะโกง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขามีความสามารถอยู่บ้าง

แต่มีแล้วอย่างไรล่ะ? เขาแก้โจทย์ได้ทั้งหมดและความสามารถของเซียวเฉวียนก็มีแค่นี้เอง

ก่อนถึงห้องหนังสือจะต้องผ่านสวนหลังบ้าน

ในสวนมีบ่อน้ำพุร้อน ท่านผู้เฒ่าและจูเอ๋อเดินผ่านจึงพบว่ามีหญิงสาวกำลังอาบน้ำอยู่

จูเอ๋อส่งเสียง "อ๋า" เบาๆออกมา ท่านผู้เฒ่าก็ตกใจเมื่อรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและผลักจูเอ๋อออกไป "จูเอ๋อรีบออกไปจากที่นี่เร็ว!"

"ท่านปู่..."

จูเอ๋อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ขัดท่านผู้เฒ่าไม่ได้ เธอจึงยอมถอยออกไป

เมื่อท่านผู้เฒ่าเห็นจูเอ๋อถอยไปแล้ว ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้น

ผู้หญิงคนนั้นกําลังอาบน้ำในบ่อน้ำพุร้อนและ หยดน้ำก็หยดลงมาบนแผ่นหลังอันเรียบเนียนของเธอ ซึ่งน่าหลงใหลอย่างยิ่ง

ท่านผู้เฒ่ากลืนน้ำลาย เขาเป็นม่ายมานาน เขาเลี้ยงดูลูกชายจนเติบโตขึ้นและแต่งงาน และลูกสะใภ้ของเขาเสียชีวิตตอนให้กำเนิดจูเอ๋อ ต่อมาลูกชายของเขาก็ตรอมใจตายตาม

ท่านผู้เฒ่าเลี้ยงดูหลานสาวของเขาคนเดียวและเป็นเวลาหลายปีที่เขาไม่ได้แตะต้องผู้หญิงด้วยซ้ำ

คนในสมัยโบราณแต่งงานกันเร็วและตอนนี้ท่านผู้เฒ่าอายุเพียงห้าสิบปีเท่านั้น เพราะเขาทํางานหนักจึงดูแก่กว่ามาก

สวนหลังบ้านนี้มีขนาดเล็กและเงียบสงบ เขามองไปรอบๆและไม่พบใคร

ผู้หญิงคนนี้ดูไม่เหมือนสตรีสูงศักดิ์ แต่เป็นคนรับใช้ในจวนเซียว

ทันทีที่เขามีตัณหา เขาก็เริ่มมีความคิดผิดๆ

เขากล้าที่จะลงมือเพราะเขาเป็นคนของจวนเจียนกั๋ว นั่นก็แค่สาวใช้ ถ้าเขาต้องการ เซียวเฉวียนจะทําอะไรได้?

แม้แต่ในจวนเจียนกั๋ว เว่ยเชียนชิวก็จะส่งหญิงสาววัยแรกแย้มไปถึงเตียงของเขา

การได้รับความโปรดปรานจากเขา ถือเป็นโชคดีของหญิงผู้นี้ นางต้องดีใจอย่างแน่นอน เซียวเฉวียนจะทำอะไรกับเขาได้?

จวนเซียวมีบ่อน้ำพุร้อนสามแห่ง และบ่อนี้มีให้สำหรับสาวใช้โดยเฉพาะ

สวนหลังบ้านนี้ลับมาก ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนนำทางมา เขาคงเดินเข้ามาไม่ถูก

เมื่อครู่ที่ท่านผู้เฒ่าพูดกับจูเอ๋อ เขาจงใจใช้เสียงเบาเพื่อไม่ให้รบกวนหญิงงามผู้นี้

ร่างกายส่วนบนของสาวไม่มีอะไรปกคลุมและดวงตาของท่านผู้เฒ่าก็เบิกกว้าง

"นายท่าน ท่านเก่งมากจริงๆ" ในมุมหนึ่งเหมิงเอ้าและไป๋ฉี่แอบดู เหมิงเอ้ารู้สึกประทับใจมาก "เจ้าโน้มน้าวคุณชายโย่วได้อย่างไร"

"ยังไงก็ตาม หลังของคุณชายโย่วนั้นสวยกว่าผู้หญิงจริงๆ นักร้องเพลง รูปร่างช่างดีเสียจริง"

ถ้าเขาต้องสาวใช้คนหนึ่ง มันก็เป็นเรื่องง่ายมาก

"คือคนที่ท่านไม่สามารถล่วงเกินได้"

โย่วควนรังเกียจเสียงของตัวเองและขนลุก

"มาเถอะ! ข้าจะให้ความอบอุ่นแก่เจ้า!"

เพียงแค่เห็นหญิงสาววัยแรกแย้ม ท่านผู้เฒ่ามักจะอดใจไม่ไหว ดูเหมือนว่าเขามักจะทำเรื่องแบบนี้อยู่เสมอ

ท่านผู้เฒ่าเข้าไปในบ่อน้ำพุร้อนอย่างซุกซน โย่วควนบีบคอของเขา "อา! ไม่นะ! อย่านะ!"

"ไป๋ฉี่ เหมิงเอ้า ถึงเวลาแล้ว!"

ด้วยคําสั่งของเซียวเฉวียนไป๋ฉี่จึงหยิบเข็มเงินออกมา ขว้างไปที่ท่านผู้เฒ่าและทำให้หมดสติ

ร่างของเหมิงเอ้าก็วูบวาบ และพาโย่วควนออกจากบ่อน้ำพุร้อน

เซียวเฉวียนดึงเซียวจิงออกไปทันที และมีสาวงามคนหนึ่งเดินเข้ามาที่บ่อน้ำพุร้อนดึงเสื้อผ้าบนไหล่ของนางออกเล็กน้อยและรอให้สาวใช้มา

"พระนาง! พระนาง!"

สาวใช้รีบวิ่ง และพบกับเหตุการร์นี้ "พระนางเป็นอะไรหรือไม่เพคะ! พระองค์เสด็จมาที่นี่คนเดียวได้อย่างไรเพคะ?"

"ใครก็ได้! ส่งไอ้สารเลวผู้นี้กลับไปที่วัง!"

ดวงตาของมั่วสี่จมลงและเย็นชาขึ้น

"ขอรับ!"

ผู้คุมก้าวไปข้างหน้าทันทีและพาท่านผู้เฒ่าออกไป

ในไม่ช้าเรื่องอับอายของพระสนมมั่วสี่ก็แพร่กระจายไปทั่วผ่านคำบอกเล่าของสตรีผู้สูงศักดิ์สู่ชาวบ้านสามัญชน

พระสนมอันเป็นที่รักอับอายขายหน้าและฮ่องเต้ก็โกรธมาก