ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 490

มั่วสี่นางเป็นคนอย่างไรกันแน่ นางเคยเป็นทาสคุนหลุนจากเหวอันหยวนและเป็นน้องสาวของราชองค์รักษ์ไป๋ฉี่ นางโชคดีที่เกิดมาพร้อมกับใบหน้าที่สวยงาม ทันทีที่เขาได้พบกันกับฝ่าบาท ฝ่าบาทเองยังทรงแอบให้ความสนใจกับหญิงสาวสวยคนนี้

หลังจากพานางเข้าไปในวังแล้ว มั่วสี่นางก็ยังไม่มีลูก แต่นางก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาด้วย

การกระทำเช่นนี้เพียงพอที่จะทำให้เห็นว่าฮ่องเต้เองนั้นรักมั่วสี่มากแค่ไหน

แต่ครั้งนี้มั่วสี่ไปที่จวนเซียวตามคำนัดหมายที่ให้ไว้กับองค์หญิงต้าถง แต่นางถูกท่านผู้เฒ่าคนหนึ่งในสวนดูถูก นางเป็นผู้หญิงของฮ่องเต้แท้ๆ แล้วฮ่องเต้จะไม่โกรธได้หรือ?

อย่างไรก็ตามอาจจะฟังดูแปลกๆไป

ผู้ชายคนนี้มาจากเว่ยเจียนกั๋วและเป็นลูกศิษย์ของเว่ยเป้ย

แม้ว่าทุกคนจะเคยได้ยินเรื่องที่ว่าท่านผู้เฒ่าคนนี้ชอบผู้หญิง แต่มั่วสี่เองก็เป็นนางสนม ท่านผู้เฒ่าคนนี้จะมาเอาประโยชน์ความใฝ่สูงของนางหรือไม่?

ช่างกล้าดียังไง?

สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่านั้นก็คือสิ่งนี้เกิดขึ้นในจวนเซียว และเซียวเฉวียนตอนนี้ก็อยู่ในวังนั้น

ทุกคนรู้ดีว่าเซียวเฉวียนเป็นคนแบบไหน เขาเป็นคนที่จะไม่บอกใครเลยว่าเขาคิดที่จะทำอะไรตอนไหนอย่างไร!

แต่ท่านหญิงมั่วสี่ยืนยันว่าท่านผู้เฒ่าคนนี้มีท่าทีคิดจะทำบางสิ่งบางอย่าง แล้วยังมีคนอีกมากมายไม่ว่าเป็นสาวใช้หรือภรรยาของคนชนชั้นสูงก็เห็นพ้องต้องกันหมด ดังนั้นท่านผู้เฒ่าจึงมีความรู้สึกจิตตกแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร

ทุกคนต่างรอให้ท่านผู้เฒ่านี้เถียงกลับ แต่กลับกลายเป็นว่าท่านผู้เฒ่าเองกลับถอดเสื้อผ้าออกและยังคงไปสัมผัสตัวของหญิงสาว ตัวเขาเองก็มีความรู้สึกละอายแก่ใจ!

“ฝ่าบาท ฝ่าบาท ข้าพระองค์...”

ในพระราชวังฉางหมิงท่านผู้เฒ่ากลัวตัวสั่น และมั่วสี่ยืนอยู่ข้างฝ่าบาทอย่างไม่เกรงกลัวอะไรกับอารมณ์ที่โกรธมากๆ

เซียวเฉวียนและองค์หญิงต้าถ่งยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง และยังมีภรรยาของชนชั้นสูงที่มีอำนาจหลายคนคุกเข่าอยู่บนพื้นเพื่อเป็นพยานให้อีกด้วย

ท่านผู้เฒ่าคนนี้ไม่มีตำแหน่อะไรที่โดดเด่นเลย และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่ในวัง

ปกติแล้วเขาจะหยิ่งมากในจวนเจียนกั๋วแต่ตอนนี้เมื่อเขาอยู่ที่นี่ เขาไม่กล้าขยับตัวและแถมยังตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

ผู้เฒ่าคนนี้กล้ามาแตะต้องสนมของเขา

ฝ่าบาทขมวดคิ้ว ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร สิ่งที่มั่วสี่พูดยังไงก็เป็นความจริง

“คนระดับล่าง…”

ท่านผู้เฒ่าเองนั้นจำได้ว่าเขาถอดเสื้อผ้าออกแล้วแตะไหล่ของหญิงสาวจริงแต่เขาก็ยังไม่ทำอะไรแล้วยังเป็นลมไปก่อน

“อ่อ สิ่งที่ท่านหมายถึงคือว่า ท่านนั้นมาสัมผัสท่านหญิงมั่วสี่แล้วก็ไม่เป็นอะไรอย่างนั้นหรือ?”

เซียวเฉวียนพูดอะไรบางอย่างด้วยความเย็นชา ซึ่งทำให้ท่านผู่เฒ่าเองกลัวและโบกมือปฎิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ไม่! นั่นไม่ใช่สิ่งที่ท่านหมายถึง!ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย!

“ไม่ ข้าแค่...”

ท่านผู้เฒ่าเองมีความสับสนอย่างมาก และตอนนี้ความหวังทั้งหมดของเขาฝากไว้ที่เว่ยเชียนชิว

เขาเป็นครูสอนเลขคณิตของเว่ยเป้ยและคิดว่าเว่ยเจียนกั๋วจะมาช่วยเหลือเขาอย่างแน่นอน

แต่ก็..ไม่มีใครมาเลย

ไม่เพียงแต่เว่ยเชียนชิวจะไม่มา อีกทั้งคนของฝั่งเว่ยเชียนชิวมาอีกด้วยแม้แต่สักคนเดียว

ดูเหมือนว่าท่านผู้เฒ่าคนนี้ไม่มีสำคัญสำหรับเว่ยเชียนชิวเลย

คนที่ไม่สำคัญสำหรับเว่ยเชียนชิวก็สามารถทำลายอนาคตของข้าราชการทั้งแปดคนได้

คนพวกนี้ไม่อย่างไรก็สามารถทำร้ายผู้อื่นได้มากมาย

เซียวเฉวียนเองกำหมัดของเขาด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่าเว่ยเชียนชิวจะเป็นบุคคลที่มีอำนาจมากและคนของเขาเองสามารถอยู่ภายใต้คำสั่งของเขาเท่านั้น

คราวนี้เซียวเฉวียนสร้างเรื่องขึ้นมา และไม่ยอมถอยเพื่อพระอรหันต์ทั้งแปดแต่เพียงเท่านั้น

นอกจากนี้เพื่อเป็นการตรวจสอบเว่ยเชียนชิวด้วย

เขาจะไม่รอให้เว่ยเชียนชิวทำบางอย่างกับเขาเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป ตอนนี้เป็นเซียวเฉวียนขอเป็นคนที่เป็นคนเริ่มเรื่องเองบ้างแล้ว

เขาต้องการล่อลูกน้องของเว่ยเชียนชิวทีละคน

อย่างไรก็ตามฉินหลังเองก็ถูกเนรเทศและท่าผู้เฒ่าเองถูกจับได้ แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะมีความโกรธ แต่เขาก็ไม่คิดที่จะกังวลเลย

เหตุที่เว่ยเชียนชิวโกรธก็เพราะมีคนกล้ามาแตะต้องคนของเขา แทนที่จะเขามีสิทธิที่จะสามารถออกคำสั่งได้เพียงคนเดียว

ไม่ว่าจะเป็นฉินหลังหรือท่านผู้เฒ่า สำหรับเว่ยเชียนชิวนั้นคนเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่มีผลอะไรมากไปกว่าคนที่เอามาทำผิดแทนตัวเขาเอง

เมื่อคนเหล่านั้นสร้างปัญหาขึ้นก็จะให้ทางรัฐบาลจัดการไป ส่วนเว่ยเชียนชิวจะโกรธเพียงชั่วครู่แล้วก็กำจัดคนเหล่านั้นทิ้งเสีย

ฉินหลังเป็นแบบนี้

ท่านผู้เฒ่าคนนี้ก็คงเป็นเช่นกัน