พูดให้ถูกคือ เขามีเลือดออกจากหว่างคิ้วเรื่อยๆ!
เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากคิ้วของเซียวเฉวียน ใบหน้าของเขาซีดเซียวมากและฮ่องเต้ก็ตกใจ "ตามหมอหลวง! เร็ว!"
ว่านโหลวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าเขาแสดงความภาคภูมิใจ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ความสุขก็ผุดขึ้นในใจ เขาสมควรได้รับมัน! สมควร! ใครปล่อยให้เซียวเฉวียนยุ่งเรื่องคนอื่น!
มีปัญหาแล้ว!
ฮ่าฮ่า!
ช่างโชคร้าย!
โดนสวรรค์ลงโทษ!
ว่านโหลวกัดฟัน เซียวเฉวียนได้รับผลกรรมที่ปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้อย่างรวดเร็ว!
ดี! ยอดเยี่ยมมาก!
ไม่จำเป็นต้องให้เว่ยเจียนกั๋วจัดการกับเด็กไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำผู้นี้!
ดวงตาขององค์หญิงต้าถงเป็นสีแดง นางกอดเซียวเฉวียนอย่างสิ้นหวัง "ท่านพี่! อดทนไว้! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"
นิ้วเรียวของนางเช็ดเลือดเบาๆระหว่างคิ้วของเขา เลือดสีแดงตัดกับสีขาวของผิวนางทําให้นางรู้สึกทุกข์
นางกังวลมากจนลืมมารยาทและฮ่องเต้โดยตรง "ทำไมหมอหลวงยังไม่มา! ยังไม่มาอีก!"
"ฮึ!" ร่างกายส่วนบนของเซียวเฉวียนเจ็บปวดมาก โดยเฉพาะที่หน้าอกและหลังของเขาราวกับว่าหินก้อนใหญ่กําลังทับและบดขยี้กระดูกของเขาอยู่!
หน้าอกดูเหมือนว่ามันจะระเบิดออก!
กล้ามเนื้อและกระดูกจะหักทีละข้อ!
ในที่นี้ดูเหมือนจะมีพลังที่มองไม่เห็นที่ทําให้เซียวเฉวียนไม่สามารถเขียนชื่อของพวกเขาได้!
เซียวเฉวียนกัดฟัน ไม่ให้เขาเขียน
ทําไมข้าถึงเขียนชื่อไม่ได้?
เขาต้องการเขียน!
ปีศาจกวีเป็นคนธรรมดาเหมือนนกกระเรียนป่าเมฆที่มาตลอด เขาไม่สนใจหลายสิ่งหลายอย่าง เขาจะไม่ตั้งกฎที่ไร้ประโยชน์โดยไม่มีเหตุผล!
เขียน! อย่างไรก็ต้องเขียน!
ในเวลานี้แสงสีแดงของพู่กันจินหลุนเฉียนคุนก็รุนแรงขึ้น ยิ่งแสงนี้แรงขึ้นเท่าใด เซียวเฉวียนก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น!
มันเจ็บมากจนเขาแทบจะคว้าพู่กันจินหลุนเฉียนคุนไม่ได้!
ไม่!
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะเขียนชื่อคนทั้งแปดนี้ให้ได้!
"เหริน...โจว..."
มือของเซียวเฉวียนสั่นแต่ยังยืนกรานที่จะเขียนชื่อสุดท้ายบนกระดาษสีขาว
"โอะ!"
เซียวเฉวียนกระอักเลือด เขาหันศีรษะทันทีเพื่อไม่ให้เลือดของเขากระเด็นใส่ชื่อในกระดาษสีขาว
"ท่านพี่!" องค์หญิงต้าถงรู้สึกทุกข์ใจ "อย่าเขียนเลย ไม่ต้องเขียนแล้ว!"
"หมอหลวงยังไม่มาอีก ข้าจะตัดหัวพวกเขา!" ฮ่องเต้ตกใจและตะโกนด้วยความโกรธ และขันทีหม่าก็รีบพูดว่า "ฝ่าบาท! หมอหลวงขี่ม้ามาแล้ว!"
"เร็วเข้า!" ฮ่องเต้มองไปที่เซียวเฉวียน คิ้วของพระองค์เหี่ยวย่นและรู้สึกกังวลอย่างมาก
เซียวเฉวียนปวดหัวมาก แต่เขายังคิดในใจว่ายังมีชื่อคงเฉงเย่ที่ยังไม่ได้เขียน
เขาตัวสั่นและยกปากกาขึ้นอีกครั้ง ฮ่องเต้ก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้ามือของเขาไว้เพื่อหยุดเขา "ขุนนางรัก! พอแค่นั้นแหละ!"
"ฝ่าบาท..." เซียวเฉวียนค่อยๆเงยหน้าขึ้นด้วยความเจ็บปวดและดวงตาของเขามั่นคงมาก "ในวันนี้ศิษย์ชิงหยวนที่ตายอย่างไม่เป็นธรรมจะได้รับการชดเชย กระหม่อมซึ่งเป็นเจ้านายแห่งชิงหยวนจะเขียนชื่อของคนที่เสียชีวิตอย่างไม่ยุติธรรมด้วยเลือดให้จงได้... นี่คือหน้าที่ที่ต้องทำ"
"แล้วถ้าเจ้าตายล่ะ"
ฮ่องเต้โกรธ ทําไมเซียวเฉวียนถึงดื้อรั้น!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...
ไหนบอกรักลูกน้องหนักหนา เด็กมันอยากจะเข้าไปเป็นสนมก็จะปล่อยให้เข้าไปงั้นเหรอ ตัวเอกเรื่องนี้มันยังไง พิมพ์ด่านะ แต่ก็อ่าน 55555...