ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 494

พูดให้ถูกคือ เขามีเลือดออกจากหว่างคิ้วเรื่อยๆ!

เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากคิ้วของเซียวเฉวียน ใบหน้าของเขาซีดเซียวมากและฮ่องเต้ก็ตกใจ "ตามหมอหลวง! เร็ว!"

ว่านโหลวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าเขาแสดงความภาคภูมิใจ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ความสุขก็ผุดขึ้นในใจ เขาสมควรได้รับมัน! สมควร! ใครปล่อยให้เซียวเฉวียนยุ่งเรื่องคนอื่น!

มีปัญหาแล้ว!

ฮ่าฮ่า!

ช่างโชคร้าย!

โดนสวรรค์ลงโทษ!

ว่านโหลวกัดฟัน เซียวเฉวียนได้รับผลกรรมที่ปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้อย่างรวดเร็ว!

ดี! ยอดเยี่ยมมาก!

ไม่จำเป็นต้องให้เว่ยเจียนกั๋วจัดการกับเด็กไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำผู้นี้!

ดวงตาขององค์หญิงต้าถงเป็นสีแดง นางกอดเซียวเฉวียนอย่างสิ้นหวัง "ท่านพี่! อดทนไว้! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

นิ้วเรียวของนางเช็ดเลือดเบาๆระหว่างคิ้วของเขา เลือดสีแดงตัดกับสีขาวของผิวนางทําให้นางรู้สึกทุกข์

นางกังวลมากจนลืมมารยาทและฮ่องเต้โดยตรง "ทำไมหมอหลวงยังไม่มา! ยังไม่มาอีก!"

"ฮึ!" ร่างกายส่วนบนของเซียวเฉวียนเจ็บปวดมาก โดยเฉพาะที่หน้าอกและหลังของเขาราวกับว่าหินก้อนใหญ่กําลังทับและบดขยี้กระดูกของเขาอยู่!

หน้าอกดูเหมือนว่ามันจะระเบิดออก!

กล้ามเนื้อและกระดูกจะหักทีละข้อ!

ในที่นี้ดูเหมือนจะมีพลังที่มองไม่เห็นที่ทําให้เซียวเฉวียนไม่สามารถเขียนชื่อของพวกเขาได้!

เซียวเฉวียนกัดฟัน ไม่ให้เขาเขียน

ทําไมข้าถึงเขียนชื่อไม่ได้?

เขาต้องการเขียน!

ปีศาจกวีเป็นคนธรรมดาเหมือนนกกระเรียนป่าเมฆที่มาตลอด เขาไม่สนใจหลายสิ่งหลายอย่าง เขาจะไม่ตั้งกฎที่ไร้ประโยชน์โดยไม่มีเหตุผล!

เขียน! อย่างไรก็ต้องเขียน!

ในเวลานี้แสงสีแดงของพู่กันจินหลุนเฉียนคุนก็รุนแรงขึ้น ยิ่งแสงนี้แรงขึ้นเท่าใด เซียวเฉวียนก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น!

มันเจ็บมากจนเขาแทบจะคว้าพู่กันจินหลุนเฉียนคุนไม่ได้!

ไม่!

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะเขียนชื่อคนทั้งแปดนี้ให้ได้!

"เหริน...โจว..."

มือของเซียวเฉวียนสั่นแต่ยังยืนกรานที่จะเขียนชื่อสุดท้ายบนกระดาษสีขาว

"โอะ!"

เซียวเฉวียนกระอักเลือด เขาหันศีรษะทันทีเพื่อไม่ให้เลือดของเขากระเด็นใส่ชื่อในกระดาษสีขาว

"ท่านพี่!" องค์หญิงต้าถงรู้สึกทุกข์ใจ "อย่าเขียนเลย ไม่ต้องเขียนแล้ว!"

"หมอหลวงยังไม่มาอีก ข้าจะตัดหัวพวกเขา!" ฮ่องเต้ตกใจและตะโกนด้วยความโกรธ และขันทีหม่าก็รีบพูดว่า "ฝ่าบาท! หมอหลวงขี่ม้ามาแล้ว!"

"เร็วเข้า!" ฮ่องเต้มองไปที่เซียวเฉวียน คิ้วของพระองค์เหี่ยวย่นและรู้สึกกังวลอย่างมาก

เซียวเฉวียนปวดหัวมาก แต่เขายังคิดในใจว่ายังมีชื่อคงเฉงเย่ที่ยังไม่ได้เขียน

เขาตัวสั่นและยกปากกาขึ้นอีกครั้ง ฮ่องเต้ก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้ามือของเขาไว้เพื่อหยุดเขา "ขุนนางรัก! พอแค่นั้นแหละ!"

"ฝ่าบาท..." เซียวเฉวียนค่อยๆเงยหน้าขึ้นด้วยความเจ็บปวดและดวงตาของเขามั่นคงมาก "ในวันนี้ศิษย์ชิงหยวนที่ตายอย่างไม่เป็นธรรมจะได้รับการชดเชย กระหม่อมซึ่งเป็นเจ้านายแห่งชิงหยวนจะเขียนชื่อของคนที่เสียชีวิตอย่างไม่ยุติธรรมด้วยเลือดให้จงได้... นี่คือหน้าที่ที่ต้องทำ"

"แล้วถ้าเจ้าตายล่ะ"

ฮ่องเต้โกรธ ทําไมเซียวเฉวียนถึงดื้อรั้น!

"ท่านแม่" ฉินหนานดูเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าแม่ของเขาจะพูดเช่นนี้ จึงพูดกลับไปว่า "ไม่สําคัญว่าเซียวเฉวียนจะเสียชีวิตด้วยอาการป่วยหรือไม่ แต่ความบริสุทธิ์ของท่านพี่ยังขึ้นอยู่กับเขา! หากเซียวเฉวียนตายแล้ว ใครจะพิสูจน์ได้ว่าท่านพี่และเฉินอี้เป็นเพียงแผนชั่วคราวเท่านั้น?"

"เพียงเพราะเรื่องของท่านพี่ไม่ชัดเจน นางจึงถูกเหลียงไหวโหรวทุบตีทุกวันตั้งแต่นางกลับมา" ดวงตาของฉินหนานเปลี่ยนเป็นสีแดง "เหลียงไหวโหรวได้รับการสนับสนุนจากเว่ยเจียนกั๋ว สิ่งที่เราทําไม่ได้มีเพียงเซียวเฉวียนเท่านั้นที่สามารถคืนความบริสุทธิ์ให้กับท่านพี่ได้!"

เมื่อแม่ฉินได้ยินเช่นนี้ นางก็ขมวดคิ้วและไม่พอใจอย่างมาก "เจ้าพูดเช่นนี้ต้องการให้ข้าแสดงความหวังดีโดยให้หมอเทวดารักษาเขา"

คําว่าหวังดีแม่ฉินพูดออกมาและรู้สึกว่าไร้ค่านัก!

นางเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ที่มีเกียรติ์ ทําไมนางถึงต้องช่วยเซียวเฉวียน?

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะจะชนะการรบ แต่ก็แค่ครั้งเดียว! ประโยชน์ทางทหารของเขามีมากพอๆกับตระกูลฉินหรือ? มากกว่าตระกูลฉินซะที่ไหน?

เจ้าเด็กโง่ เจ้าคิดว่าได้ทำคุณความดีสำเร็จแล้ว คิดว่าได้เป็นเจ้านายแห่งชิงหยวน ถือว่าเจ้าอยู่เหนือคนอื่นแล้วหรือ?

เฮอะ!

"ปล่อยให้เขาดูแลตัวเอง!" รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแม่ฉิน "ไว้เขาใกล้ตายจริงๆเมื่อไหร่ ถ้าเขามาขอร้องข้าด้วยตัวเอง ข้าจะคิดดูอีกครั้ง เมื่อถึงตอนนั้นข้าจะให้เซียวเฉวียนปล่อยพี่ชายเจ้ากลับมา"

แม่ฉินค่อยคิดทีละน้อย นางคำนวณแผนการอย่างคร่าวๆเพื่อลูกชายของนาง

ตั้งแต่ฉินเฟิงถูกเนรเทศ ความเกลียดชังของนางที่มีต่อเซียวเฉวียนก็เพิ่มขึ้นกว่าเดิม และก็ไม่มีเหตุผลขึ้นเรื่อยๆ

ครั้งที่แล้วนางเดินผ่านสวนและได้ยินสาวใช้คนหนึ่งในจวนพูดว่า "ดอกไม้นี้เหี่ยวแล้ว เราต้องกำจัดมันอย่างเร็ว"

เพียงเพราะสาวใช้คนนี้พูดคำว่าเซียว แม่ฉินโกรธมากและสั่งให้คนโบยสาวใช้คนนี้สามสิบที สาวใช้ถูกตีจนฟันหลุดหมดปากและตายไปอย่างน่าอนาถ

ตั้งแต่นั้นมา คำว่าเซียวและเฉวียน รวมถึงคําพ้องเสียงไม่ได้รับอนุญาตให้พูดในจวนฉินอีก

ทุกคนรู้ดีว่าสิ่งต้องห้ามในจวนฉินคือคำว่าเซียวเฉวียน

"ฉินหนาน อย่ายุ่งกับเรื่องนี้อีก! ไปทำหน้าที่ของเจ้าได้แล้ว! เพิ่งเข้าทำงานในพระราชสำนัก จะขี้เกียจไม่ได้เด็ดขาด" แม่ฉินพูดจบก็เดินกลับไปห้องของนาง โดยเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ แต่งตัวอย่างสวยงามเพื่อรอตระกูลเซียวมาขอร้องนางเหมือนเมื่อก่อน

ณ เกาะจูเสิน

ฉิงหลังในสภาพผมยุ่งเหยิง รู้สึกตกใจเมื่อเห็นตราประทับจูเสินที่จู่ๆก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า