ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 501

“พวกเจ้าทำไมทอดทิ้งเจ้านายของข้า!”

พอเสียงคำรามของไป่ฉีซึ่งคุกเข่าอยู่ดังขึ้น พลังอาฆาตกระเพื่อม ก้อนหินดินทรายปลิวว่อน พายุลมแรงกดดันจนเหมิงเอ้าถอยตัวไป!

”ไป่ฉี!”

เหมิงเอ้าตกใจ เกิดอะไรขึ้น! ทอดทิ้ง? ใครทอดทิ้ง?

หรือว่าเจ้านายตกอยู่ในอันตราย?

แต่ทำไมเขาไม่รู้สึกอะไรเลย?

"ดาบจิงหุน! มานี่!"

ไป่ฉีลั่นคำสั่ง ดาบจิงหุนทั้งหมดของผู้อารักขาที่อยู่ในจวนเซียวถูกไป่ฉีเรียกมาหมด!

แม้แต่ดาบของเหมิงเอ้าก็ไม่เว้น!

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆดำครึ้ม ท้องฟ้าเดิมทีมีแสงแดดเจิดจ้าในฤดูร้อน ทันใดนั้นมีเมฆดำมืดมารวมกลุ่มกัน

"เกิดอะไรขึ้น!"

เจ้าสิบหกนำเจ้าหนึ่งถึงเจ้าสิบวิ่งมาหา เมื่อตะกี้ดาบจิงหุนที่อยู่ในมือของพวกเขาจู่ๆ ถูกชักออกไป บินไปสู่สถานที่แห่งเดียวกันอย่างรวดเร็ว พวกเขาจึงรีบไล่ตามมันถึงนี่!

พอมาถึง พวกเขาถึงกับช็อก!

ดาบจิงหุนทั้งสิบสองเล่มของบรรดาผู้อารักขาไม่ได้ถืออยู่ในมือของไป่ฉี แต่บินวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวไป่ฉี

แรงอาฆาตของไป่ฉีนั้นทรงพลังมากจนเขาสามารถควบคุมวิถีและทิศทางของดาบจิงหุนทุกเล่มได้อย่างแม่นยำ!

ดาบจิงหุนสิบสองเล่ม เหมือนวงกลมสามมิติ ห้อยอยู่เหนือตัวไป่ฉี!

แรงอาฆาตนั้นเข้มข้นมากถึงขนาดที่พวกของเจ้าสิบหกซึ่งไม่ได้มารวมอยู่ใกล้กัน ผิวหนังโดนบาดจนเจ็บจากขอบของแรงอาฆาตนั้น!

”ไป่ฉี! นี่ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่!”

เจ้าสิบหกผู้รับผิดชอบความปลอดภัยของจวนเซียวคำรามเสียงดัง

ไป่ฉีที่กำลังคุกเข่าและมือจับหน้าอกค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ทุกการเคลื่อนไหวมีพลังอย่างมาก ซึ่งเห็นได้ที่กล้ามเนื้อของเขาอยู่ในสภาพที่ดีเยี่ยม

เขาหันศีรษะกลับมาอย่างแผ่วเบา ทำให้เหมิงเอ้าและเจ้าสิบหกถอยหลังหนึ่งก้าวด้วยความตกใจ

ดวงตาทั้งคู่ของไป่ฉีเป็นสีแดงเลือด แรงอาฆาตกระเพื่อม ในดวงตาของเขาไม่เห็นมีอารมณ์แม้แต่นิด ไม่มีแสงประกายแม้แต่น้อย!

ยิ่งไปกว่านั้น มีรอยสัญลักษณ์สีแดงเลือดปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเขา!

สีแดงเลือดเข้มสุดๆ!

เหมิงเอ้าตกตะลึง "ไป่ ไป่...... ฉี?"

ไป่ฉีดูเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรอย่างแปลกๆ ยืนเงียบๆ ตรงที่เดิม เหมือนกำลังคอยให้คนมาเรียกอยู่ตลอดเวลา

ดวงตาสีแดงเลือดคู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธเคืองและความเคียดแค้น ในตานั้นเป็นทะเลเพลิงของนรก

”ไป่ฉี!” เหมิงเอ้าตะโกนอย่างเป็นห่วง

ไป่ฉียืนนิ่งเฉยๆ ไม่โต้ตอบใดๆ

แต่ทุกคนก็ตกใจแล้ว

ไป่ฉีเป็นเหมือนเทพเจ้าแห่งสงครามร่างสูงสงบเงียบ ดาบจิงหุนหมุนไปมาเหนือตัวเขา กลิ่นอาฆาตโชยมากระทบหน้า เหมือนกำลังเป่าแตรดังขึ้นเพื่อให้ออกไปฆ่ารบกัน

แต่เขาดูกำลังรออะไรอยู่

กำลังรออะไรอยู่หรือ

ที่พระราชวัง

"ทำไมมาบีบบังคับถึงขนาดนี้"

ชิงหลงคำรามและยืนขวางหน้าประตูของตำหนักฉางหมิง!

องครักษ์และเจ้าหน้าที่เอี๋ยนกวนที่อยู่ด้านนอกมาชนประตูตำหนักอย่างบ้าคลั่ง "เซียวเฉวียน! ออกมา!"

”ออกมาเร็วเข้า!”

“เจ้ามีสิทธิอะไรที่จะอยู่ในนั้น!”

“นี่มาลบหลู่หน้าตาของโอรสสวรรค์แท้ๆ!”

ชิงหลงถือดาบอันคมกริบในมือ สร้างสิ่งกำบังขึ้นภายในตำหนัก! เพื่อพยายามสกัดกั้นการโจมตีของพวกนั้น!

ผู้เฒ่าแห่งภูเขาคุนหลุนเคยเตือนชิงหลงอย่างเคร่งขรึมว่าเนื่องจากการมีอยู่ของตราประทับจูเสิน ห้ามมิให้มีจิตใจก่อกบฏอย่างเด็ดขาด

หากชาวคุนหลุนมีจิตใจคิดก่อการกบฏ ตราประทับจูเสินจะปราบปรามชาวคุนหลุน กรณีขนานเบา เส้นเอ็นหลอดเลือดขาดสิ้น ไร้ยารักษา พิการไปตลอดชีวิต กรณีขนานหนักก็ถึงแก่ชีวิต!

เขาไม่สามารถสังหารหมู่เจ้าหน้าที่ของต้าเว่ยได้ ไม่เช่นนั้นจะเป็นกบฏ!

ดังนั้น ชิงหลงจึงทำได้เพียงอยู่ในท่าทีระวังตัวเองและการป้องกัน พยายามซื้อเวลามากขึ้นให้กับเย่าเหล่าและเซียวเฉวียน!

แต่ว่า เขาใกล้จะขวางไม่อยู่แล้ว!

เพราะเจ้าหน้าที่เอี๋ยนกวนสองร้อยคนต่างเรียกผู้อารักขาของตัวเองออกมาชนิดที่คาดไม่ถึง!

ดังนั้น กำลังต่อสู้ที่เพิ่มขึ้นมหาศาลของพวกผู้อารักขาและองครักษ์จึงเข้าชนประตูตำหนักอย่างบ้าคลั่ง ไทเฮาและแม่ฉินเฝ้ามองอย่างเย็นชา เศษไม้เหนือประตูร่วงลงมาแล้ว อีกสักครู่ ประตูคงถูกกระแทกพังจนเปิดออก !