ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 502

อา!

หลังจากเขียนขีดแนวนอนสุดท้ายของคำว่า "เย่" เสร็จ หัวของเซียวเฉวียนแทบจะระเบิด!

ห่างออกไปพันลี้ ตราประทับจูเสินปรากฏตัวอย่างแปลกๆ อีก!

ด้านนอกของตำหนักฉางหมิง บรรดาผู้อารักขาของเจ้าหน้าที่เอี๋ยนกวนสองร้อยคนต่างก็กระอักเลือดออกมาพร้อมกัน!

แต่นี่คือสถานที่พระราชวัง ผู้อารักขามีต้นกำเนิดต่ำต้อย เลือดของพวกเขาจึงลงแตะพื้นไม่ได้

บรรดาผู้อารักขาต้องฝืนกลืนเลือดร้อนเต็มปากลงคอ ขณะที่สับสน พวกเขามองไปที่ผู้อารักขาคนอื่นๆ ถึงได้รู้ว่าพวกเขามีอาการเหมือนกันหมด แปลก ทำไม?

ข้างในตำหนัก ชิงหลงกัดฟัน ไม่ไหว!

ประตูเอาไม่อยู่แล้ว!

"ปัง!"

ตอนนี้ พวกเจ้าหน้าที่เอี๋ยนกวนกระโจมเข้ามาแล้ว!

แรงมหึมาของผู้อารักขาสองร้อยคนชนกระแทกชิงหลงกระเด็นออกไป!

ชิงหลงร่วงล้มลงกับพื้นอย่างแรง มีเลือดเต็มปากพุ่งออกมา แต่ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่พวกเขา "พวกเจ้า...... ทำแบบนี้กับเขาไม่ได้!"

”ท่านชิงหลง ขอโทษด้วย!”

บรรดาเอี๋ยนกวนมองไปที่ชิงหลงอย่างเย็นชา ถึงชิงหลงจะเป็นชาวคุนหลุนมีสถานะที่สูงส่ง แต่อาณาบริเวณของต้าเว่ย คนนอกคนใดจะมาตัดสินใจไม่ได้!

เจ้าหน้าที่เอี๋ยนกวนเดินไปที่ใจกลางห้องตำหนักพร้อมเพรียงกัน ซึ่งมีเซียวเฉวียนอยู่ตรงนั้น

หลังจากเขียนชื่อสุดท้ายเสร็จ เซียวเฉวียนซึ่งฝืนนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างลำบากก็ล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด!

“เจ้า......ต้องรักษากระดาษแผ่นนี้ให้ดี!”

มือของเซียวเฉวียนสั่นเทาชี้ไปที่แผ่นกระดาษที่มีตัวอักษรสีแดงบนพื้นสีขาวที่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคนทั้งแปดได้ เย่าเหล่าตะลึง!

ถึงเวลานี้แล้ว เซียวเฉวียนก็ยังไม่สนใจความเป็นความตายของตัวเอง!

ทั้งดวงตาและหัวใจของเขา จดจ่อแต่กับกระดาษเบาหวิวแผ่นนี้!

เย่าเหล่าผงะ? ทำไม? ทำไมเซียวเฉวียนไม่ได้เป็นอย่างที่แม่ฉินพูดไว้เลย?

เย่าเหล่าได้ยินมาว่าเซียวเฉวียนไม่มีการศึกษา โหดเหี้ยมไร้คุณธรรม และเจ้าเล่ห์มาก เซียวเฉวียน เขยแต่งเข้าบ้านคนนี้ ที่เขาเป็นได้ถึงระดับทุกวันนี้ล้วนอาศัยบารมีของตระกูลฉิน พอมีความสำเร็จหน่อย เซียวเฉวียนก็หักหลังเขาทันที ไม่ต่างอะไรกับหมาป่าตาขาวตัวหนึ่ง

แต่ตอนนี้ เซียวเฉวียนเต็มใจที่จะเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อคนแปดคนนี้!

กระดาษในมือของเย่าเหล่า มันเป็นแผ่นกระดาษซะที่ไหน มันคือชีวิตของเซียวเฉวียนแท้ๆ!

เขารีบเก็บแผ่นกระดาษไว้ให้ดี "ไม่ต้องห่วง ข้าจะรักษามันไว้อย่างดี"

หลังจากเก็บกระดาษแล้ว เย่าเหล่าก็หันศีรษะ มีคนจำนวนมาก คนกลุ่มใหญ่ มีไทเฮาและแม่ฉินยืนอยู่ข้างหน้า

ในความเป็นจริง ไม่มีใครสนใจกระดาษแผ่นนั้น เช่นเดียวกับไม่มีใครสนใจเกี่ยวกับการเสียชีวิตอย่างไม่ยุติธรรมของคนแปดคนนี้ และไม่มีใครสนใจเกี่ยวกับชะตากรรมของครอบครัวของคนแปดคนนี้

กลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้า พวกเขามาเพราะเรื่องเซียวเฉวียน

พวกเธอและพวกเขายืนสูงเหนือเบื้องบน มองดูเซียวเฉวียนที่ล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด สายตามีแต่ดูถูกและมีความสุข

ดูใบหน้าของเซียวเฉวียนที่ซีดเซียวสิ เขาเกือบจะตายแล้วมัง!

“ท่านพี่!” คนเยอะมาก องค์หญิงอุ้มครรภ์ร้องไห้อย่างขมขื่นอยู่ด้านหลังฝูงชน ทำไงดี? จะทำไงดี?

แม้แต่ฝ่าบาทยังถูกควบคุมตัวโดยไทเฮา จะมีใครมาช่วยเซียวเฉวียนได้อีก?

ใครช่วย?

ต้องช่วยเหลือตัวเองล่ะสิ!

ดวงตาของเซียวเฉวียนเบลอเพราะความเจ็บปวด ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่นิด

ดวงตาของเขาพร่ามัว เย่าเหล่าปกป้องเขาและถามซ้ำๆ “ เป็นไงบ้าง? เขียนชื่อพวกนี้เสร็จ ดีขึ้นหน่อยไหม? ฮะ?”

"…..."

เซียวเฉวียนกระดูกเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก เย่าเหล่ายังคงถามซ้ำซากด้วยสีหน้าเป็นกังวล หากใบหน้าของเย่าเหล่าไม่ร้อนใจและหวาดกลัวจริง เขาจะคิดว่าชายชราคนนี้กำลังแกล้งเขา!

”ใครก็ได้ ลากเขาออกไป”

แม่ฉินพูดเย็นชา เย่าเหล่าหันศีรษะมา "เจ้าหญิง! อย่าแตะต้องเขาอีก! ถ้าทำเช่นนั้น เขาจะตาย!"

ก็นั่นแหละ อยากให้เซียวเฉวียนตาย

ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดแล้ว!

มิหนำซ้ำ เซียวเฉวียนยังนำเสนอหน้ามาเองด้วย!

ถุย!

ถ้าไม่ใช่เซียวเฉวียนไม่มีแรง เขาอยากจะถ่มน้ำลายใส่หน้าผู้หญิงไร้ยางอายคนนี้จริงๆ!

กล้าเรียกตัวเองว่าแม่เหรอ?

อายุของเซียวเฉวียนในยุคปัจจุบันคืออายุ 27 ปี และแม่ฉินมีอายุแค่สามหรือสี่สิบปีเท่านั้น หากไม่ไปดูอายุที่ไม่สมกันแล้ว แม่ฉินจะมีคุณสมบัติอะไรมาเรียกตัวเองว่าแม่?

ในตาของเขามีแต่ความรังเกียจและความเฉยเมย แม่ฉินก็รู้อย่างแจ่มแจ้งแถลงไข

นางไฟลุกในทรวงอก เซียวเฉวียนเป็นอะไรที่เหมือนของแข็งยิ่งกว่ากระดูก!

ถ้าเป็นคนอื่นตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ต้องยอมอ่อนข้อร้องขอความเมตตาอย่างแน่นอน!

แต่สำหรับเขา ทะนงตัวจริงๆ !

ไม่ก้มหน้าแม้แต่นิด!

“ไปพูดอะไรกับเขามากมายทำไม” ไทเฮาเอ่ยปากขึ้นว่า “บุคคลนี้ทำให้พื้นที่ตำหนักฉางหมิงเป็นมลทิน ทำลายพระบารมีขององค์จักรพรรดิ ทำไมยังไม่ลากตัวลงไป!”

ไทเฮามาทำเพื่อองค์จักรพรรดิจริงๆ แต่แม่ฉินมาด้วยเหตุผลเห็นแก่ตัวของนางเอง

แม่ฉินยิ้มเชิงขอโทษต่อไทเฮา "ท่านแม่ ชายคนนี้เกรี้ยวกราดยิ่งนัก แค่ลากเขาออกไปก็ไม่มีประโยชน์ ต้องทำให้เขายอมรับผิด จะได้ไม่กล้าทำซ้ำอีก!"

ไทเฮาขมวดคิ้วเล็กน้อย แม่ฉินก็หันศีรษะทันทีและกระซิบกับเซียวเฉวียน "เจ้าปล่อยให้ฉินเฟิงกลับเมืองหลวง และคราวนี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!"

เช่อะ ที่แท้ทำเพื่อฉินเฟิงนี่เอง

ฉินเฟิงและฉินซูโหรวฆ่าเว่ยไป๋และคนอื่นๆ ฉินซูโหรวยังโยนภรรยาที่รักของเขาลงไปในบ่อน้ำทั้งตัวเป็นๆ

ไม่ฆ่าฉินซูโหรวให้ตายก็ถือว่าเซียวเฉวียนรู้จักตอบแทนบุญคุณแล้ว! เขาทำเพราะฉินปาฟางที่มีบุญคุณกับเขา! ถ้าไม่ใช่เพราะฉินปาฟาง เซียวเฉวียนคงไม่อาจมาในโลกนี้ได้อย่างราบรื่น!

แต่ตอนนี้แม่ฉินจะถือโอกาสนี้เพื่อบังคับให้เขาย้ายตัวฉินเฟิงกลับ? แล้วใครจะเป็นผู้รับผิดชอบการตายของเว่ยไป๋และอรหันต์ 18 คนล่ะ!

ในเมื่อเขาเนรเทศฉินเฟิงไปแล้ว ไม่มีทางที่ฉินเฟิงจะกลับมาได้อีกอย่างเด็ดขาด!

เซียวเฉวียนกัดฟันและใช้พลังเฮือกสุดท้าย "แค่เจ้านี่หรือ...... จะมาต่อรองเงื่อนไขกะข้า?"

แม่ฉินฉุนเฉียวมาก ดวงตาลุกเป็นไฟ นางโกรธมากจนพูดไม่ชัด "มา คนมานี่!"

“คอยดู จะดูว่ากระดูกของเจ้านี้แข็งไม่แข็ง!”