ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 503

เกาะจูเสิน

ผนึกจูเสินยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ สียิ่งมีความเข้มขึ้นเรื่อยๆ

ฉินหลังมองดูตำนานแห่งนิรันดร์เหนือสวรรค์ทั้งเก้าของผนึกจูเสินอย่างไม่น่าเชื่อ มุมที่มอง สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า！

เทือกเขาคุนหลุน เกิดการสั่นสะเทือนตามมาอีกครั้ง

นกกระพือปีกบิน อยู่บนท้องฟ้าไปมา บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยนกมากมาย มีนกมากมายหลากหลายชนิด

ผู้อาวุโสที่อาศัยอยู่ในเทือกเขาคุนหลุน ตกใจอย่างมากรีบจับไม้เท้าค้ำยัน เดินออกมา

พวกเขามองดูปรากฏการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างกระทันหัน คิดไปถึงก่อนหน้านี้ที่เกาะจูเสิน เป็นเพราะเซียวเฉวียนก่อไฟทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง ก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

หรือว่า ผนึกจูเสินเกิดการเปลี่ยนแปลงแล้ว？

“ชิงหลงอยู่ที่ไหน？”

“ผู้อาวุโส องค์ชายอยู่ที่ต้าเว่ย อยู่กับเซียวเฉวียน”

“เป็นอย่างไร？”

“ไม่ค่อยดี โดนรังแก”

ผู้อาวุโสสายตาสงบลง ：“ไป！”

พระราชวังต้าเว่ย

เสียงคร่ำครวญของเซียวเฉวียนดังขึ้น แม่ฉินสั่งคนให้ลากเข้าออกไปจากพระราชวังฉางหมิง

เซียวเฉวียนเจ็บปวดอย่างมากจนไม่สนใจอะไรแล้ว แต่ช่วยหยุดทำสิ่งที่หยาบคายได้ไหม อย่างน้อยก็ช่วยเหลือศพของข้าไว้！

เป็นเวรกรรมจริงๆ！

ได้พบเจอกับคนที่เนรคุณลืมบุญคุณคน！

เซียวเฉวียนไม่ยอมแพ้โมโหและหัวเราะออกมา ก่อนที่จะเป็นลมสลบไป เขาอดทนกับความเจ็บปวดกับบาดแผลจนหน้าอกแทบจะระเบิดออกมา ได้พูดทุกสิ่งที่ต้องการจะพูด เมื่อได้มาที่ต้าเว่ย ：“สวรรค์มีตา！ตระกูลเซียวของข้าปกป้องประเทศชาติและประชาชนสืบต่อกันมาหลายต่อหลายรุ่น วันนี้ตอนนี้ พวกเจ้าทอดทิ้งตระกูลเซียว ！”

“พ่อของข้าและกองทหารของตระกูลเซียวห้าหมื่นสู้รบตายในสนามรบ เพื่อแลกมาซึ่งจุดจบอย่างนี้งั้นเหรอ！”

เขาจับพู่กันเฉียนคุนแน่นเหมือนจะทำให้หักออกเป็นสองท่อน มองทุกคนที่อยู่ตรงนั้นด้วยสายตาเคร่งขรึม รวมทั้ง ไทเฮา แม่ฉิน ข้าราชบริพาร องครักษ์：“พวกเจ้าคนเหล่านั้นอยู่สูงส่ง สิ่งที่ควรจะมองเห็นแต่กลับไม่เห็น！”

“บางคนเข่นฆ่าข่มเหงข้าราชบริพารที่จงรักภักดีต่อฮ่องเต้ พวกเจ้ากลับไม่สนใจดูแล！”

“แต่กลับมารังแกลงใส่ข้าเซียวเฉวียนทั้งหมด！”

“พวกเจ้าเนรคุณลืมบุญคุณคนอย่างนี้ ไม่รู้ชั่วดี ซักวันหนึ่งจะต้องกรรมตามสนอง！”

“พวกเจ้า ซักวันหนึ่งจะต้องมาขอร้องข้าเซียวเฉวียน！”

ในดวงตาของเซียวเฉวียนเต็มไปด้วยความดื้อด้านไม่ยอม ในที่สุดไทเฮาก็ได้เห็นคารมคมคายฝีปากกล้าของเซียวเฉวียนที่คนเขาเล่าลือกัน แม้แต่เครื่องประกับมุกที่มีค่าที่ติดอยู่บนผมของเธออยู่ก็สั่นเล็กน้อยเพราะอารมณ์โกรธ ：“พูดไร้สาระบังอาจมาก！”

“ตระกูลเซียวของเจ้าตายในสนามรบเพื่อต้าเว่ย นั่นก็ถือว่าเป็นเกียรติของพวกเจ้า！”

“เจ้าชั่งกล้าเอาเรื่องทหารของตระกูลเซียวมาพูด？”

เซียวเฉวียนไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง คำพูดของไทเฮา ที่ว่าตระกูลเซียวตายในสนามรบ ทั้งหมดเป็นสิ่งตอบแทนที่มอบให้

ดี ดี

ถ้าเป็นคนอื่น แค่คำพูดของไทเฮาแค่สองประโยคคงฟังไม่ออกว่าจะสื่อความหมายว่าอย่างไร

แต่เซียวเฉวียนนั่นเป็นใคร คุ้นเคยอ่านประวัติยุคโบราณฮวาเซี่ย รู้ชีวประวัติของฮ่องเต้ในยุคต่างๆ เขารู้ลึกซึ้งเป็นอย่างดี

มีไทเฮาหายคนของฮว่าเซี่ยมีอำนาจแข็งแกร่งค่อยช่วยเหลือฮ่องเต้ แทรกแซงงานแผ่นดิน ประชาชนเป็นทุกข์ ประเทศชาติไม่สงบสุข ห่างจากยุคที่ใกล้เคียงที่สุดคือซูสี

เซียวเฉวียนไม่ได้มีความคิดลำเอียงในเรื่องการที่ผู้หญิงเป็นใหญ่มีอำนาจ เพียงแต่ไม่ว่าใครที่ครอบครอบอำนาจของประเทศ ก็ควรจะทำให้ประเทศชาติเจริญรุ่งเรืองประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข สร้างความสงบสุขให้เกิดขึ้นถึงจะถูกต้อง

แต่ไทเฮาของต้าเว่ยคนนี้คำพูดช่างเลวทรามชั่วร้าย แสดงให้เห็นชัดเจนว่าไม่ใช่พวกเดียวกันกับฮ่องเต้ที่รักประชาชน

ในตอนนี้ เซียวเฉวียนสงสารฮ่องเต้มาก ยิ่งไปกว่านั้นสงสารข้าราชบริพารที่จงรักภักดีสละชีวิตเพื่อต้าเว่ย พวกเขามีจิตใจที่รักประเทศชาติและประชาชน มีความศรัทธาเสียสละตัวเอง แต่คิดไม่ถึงว่า ที่พวกเขาให้ความซื่อสัตย์นั่นไม่ใช่ฮ่องเต้

ฮ่องเต้ไม่เพียงแต่ดูแลประเทศที่มีศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างเว่ยเจียนกั๋ว และยังมีไทเฮาที่ค่อยแทรกแซงงานราชการ ที่จริงต้าเว่ยก็เหมือนอยู่ภายใต้การปกครองของเว่ยเจียนกั๋วกับไทเฮา

ฮ่องเต้ที่อายุยังน้อย ก็เป็นเพียงแค่หุ่นเชิด

ถ้าฮ่องเต้เป็นเพียงหุ่นเชิด จะสามารถปกป้องดูแลประเทศ ประชาชน และข้าราชบริพารที่จงรักภักดีได้อย่างไร ？

ที่จริงแล้ว ข้าราชบริพารที่จงรักภักดีต้าเว่ยถูกใส่ร้ายตายไปมากมาย เป็นเพราะศัตรูของฮ่องเต้มีมากมายและแข็งแกร่งมาก

และตระกูลเซียวก็ได้ถูกละทิ้งไปนานแล้ว

เหล่าแม่ทัพที่ผ่านชีวิตและความตายมาแล้ว ถูกประเทศของตัวเองละทิ้ง เป็นความโศกเศร้าอย่างที่สุดและไม่สามารถทำอะไรได้！

กองทัพของตระกูลเซียวถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น เสียสละตัวเองเพื่อประเทศ เหลือไว้เพียงแต่ชื่อจอมปลอมเท่านั้น

และมีข้าราชบริพารที่จงรักภักดีถูกใส่ร้ายจนตาย แม้แต่ชื่อก็ไม่มีเหลือทิ้งไว้ และยังโดนใส่ความอีกด้วย

เลว เลวมาก

ต้าเว่ยเป็นประเทศที่วุ่นวายมากจริงๆ

มันโหดร้ายเกินไป！

ถ้าตอนนี้เซียวเฉวียนสลบอยู่ก็น่าจะดี อย่างน้อยถ้าเจ็บปวด เซียวเฉวียนก็จะได้ไม่ต้องรับรู้ถึงความรู้สึกนั้น

แต่ว่า ผนึกจูเสินสะท้อนกลับไปที่เขา ส่งผลกระทบต่อจิตวิญญาณของเขา ทำให้เขารู้สึกตัวเหมือนปกติ

ความเจ็บปวดทุกครั้ง เซียวเฉวียนรับรู้ได้อย่างชัดเจนสมจริง！

“ทุกคนจะต้องตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มีความจงรักภักดีต่อประเทศฝากชื่อจารึกไว้ในประวัติศาสตร์......”

เซียวเฉวียนหลับตาลง พึมพำออกมา นี้เป็นบทกวีของบรรพบุรษเรือนอู๋ก่อนตาย ผ่านบทกวีบทหนึ่ง

ในตอนนี้ เขาก็เข้าใจบรรพบุรษเรือนอู๋ที่หมดหนทางต่อราชวงค์นี้แล้ว

ที่จริงแล้ว เขาไม่ได้โศกเศร้า

เขาก็แค่คิดถึงบทกวีหนึ่งขึ้นมาได้ ก่อนที่จะตาย กำลังเสแสร้งทำตัวว่าเป็นคนมีคุณธรรมสูงส่ง

วันนี้เป็นแบบนี้แล้ว ยังจะทำอย่างไรได้ เพียงแค่สงสารองค์หญิงที่สวยงามเฉลียวฉลาด จะต้องเป็นม่ายแล้ว

อย่างไรซะถ้าไม่มีข้าแล้ว ไม่แน่ว่าหลังจากที่กลิ้งลงบันได้ไปแล้ว ข้าก็อาจจะกลับไปในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดซึ่งสามารถอยากกินอะไรก็ได้？

เขายิ้มออกมา ขมวดคิ้ว เจ็บ！เฮือก！

สายตาของทุกคนจับจ้องมองตามเซียวเฉวียนไป เขาเหมือนกับนกอินทรีย์ที่ปีกหัก จากจุดที่สูงที่สุดของบันได ตกลงไปสู่จุดที่ต่ำที่สุด

“ไป๋ฉี่........” ในตอนนี้เซียวเฉวียนรู้สึกท้องฟ้ามืดมนไปหมด เขาพูดออกมาหนึ่งประโยค “ดูแลคนของตระกูลข้าให้ดีด้วย”

“สามี！” องค์หญิงเจ็บปวดใจอย่างมาก！

ทำไม！

เขาไม่ได้ทำอะไรผิดแม้แต่น้อย！

ทำไมคนพวกนี้จะต้องทำร้ายเขาด้วย！

“ไม่！” องค์หญิงต้าถงจะพุ่งตามลงบันไดไปด้วย ก็ถูกแม่ฉินดึงรั้งเอาไว้：“พระเจ้าน้องนางเธอ เขาตายแล้ว ต้าเว่ยจะหาพระราชบุตรเขยใหม่ที่ดีให้กับเจ้า”

องค์หญิงต้าถงหันหน้ากลับมา กัดฟันมองจ้องดูนาง：“เจ้า......”

ในขณะที่แม่ฉินกำลังดีใจกับชัยชนะ มีร่างหนึ่งแวบผ่านไป รองรับร่างของเซียวเฉวียนที่กำลังจะตกลงบนพื้น

ทุกคนต่างตกตะลึง เห็นเพียงแค่สายตาของคนๆนั้นเยือกเย็นอย่างมาก ：“พวกเจ้า ละทิ้งเจ้านายของข้า”