ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 505

"นี่ท่าน”!

แม่ฉินตกใจ รู้ถึงภาระกำลังของไป๋ฉี่ มันมากเหลือเกิน การฆ่าไป๋ฉี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ว่าใช่ว่าจะป็นไปไม่ได้

พวกเขามีกองกำลังมากมาย

"พูดเรื่องไร้สาระส้ะเสียจริง!"

ไทเฮาเพิ่งจะโมโหเซียวเฉวียนไปได้ไม่ทันไร ยังต้องมาอารมณ์เสียกับทัศนคติขิงไป๋ฉี่ผู้อารักขาที่ต่ำต้อยอีก นางเต็มเปี่ยมไปด้วยบารมีและตะคอกเสียงดังมาว่า “เซียวเฉวียนได้ทำลายความยิ่งใหญ่ขององค์จักรพรรดิและไป๋ฉี่เองก็ได้ก่ออาชญากรรมและพยายามกบฏ!”

“ไป๋ฉี่! ผู้ฆ่าอย่างโหดเหี้ยม!”

ทันทีที่คำสั่งของไทเฮาออกมา ผู้คุมทุกคนก็รับฟังคำสั่งทันที "ฆ่ามัน!"

"ไปจัดการมัน!"

ไป๋ฉี่ตะโกนอย่างเย็นชา ถือมีดที่ชูขึ้นพร้อมกับกระโดดออกไป

“ท่านอย่าประเมินความสามารถของท่านสูงเกินไป” แม่ฉินมองไปที่ไป๋ฉี่ ที่ด้านล่างของบันไดทำหน้าทำตาด้วยความรังเกียจ นี่คือวังของราชวงศ์ต้าเว่ย ไป๋ฉี่เองเป็นเพียงทหารที่ถูกมองเป็นศัตรูของพวกเขาเท่านั้น?

ทหารในวังพากันลงมาตามขั้นบันไดราวกับกระแสน้ำ

และไป๋ฉี่เองก็เหมือนกับเป็นคนที่ว่ายทวนน้ำที่กำลังพุ่งเข้าไปในกระแสน้ำอย่างแรงมีทั้งความปั่นป่วนและการต่อสู้! เอาหล่ะมาสู้กัน!

ทุกๆอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลงไป!

และทุกอย่างค่อยๆบีบบังคับให้ไป๋ฉี่ถอยออก!

อานม้าสีเงินส่องประกายบนม้าขาวเป็นการบ่งบอกว่าจะเริ่มขึ้นแล้ว

ปลุกความเป็นมือสังหารในตัวของไป๋ฉี่และความน่ากลัวของดาบขึ้น พร้อมกับความโหดเหี้ยมของทักษะดาบของซิ่งโหย่ว ทำให้ทหารตายเรียบได้เลย

ไป๋ฉี่สามารถเริ่มจัดการได้เลยแต่เขาหยุดลง และเขาเองก็กลับไม่ได้สังหารทหารคนใดเลย

สิ่งนี้ทำให้ชิงหลงประหลาดใจ ทำไมไป๋ฉี่ถึงออกไปแล้วทิ้งทุกอย่างให้เปล่าประโยชน์เช่นนี้？

ไป๋ฉี่นั้นฟันทหารทั้งหมดที่พุ่งเข้าหาเซียวเฉวียนโดยไม่พูดไม่จาอะไร จากนั้นบังคับให้พวกเขานอนลงบนพื้น!

หากมีใครลุกขึ้น ไป๋ฉี่จะเข้าไปจัดการซึ่งๆหน้า

นี่ไม่ใช่ว่าเพราะเซียวเฉวียนไม่ได้ออกคำสั่ง จึงทำให้ไป๋ฉี่ไม่ได้ฆ่าใคร

ไป๋ฉี่จะจดจำคำพูดของเซียวเฉวียนเสมอ แค่ประโยคที่พูดเพียงนิดเดียวก็ทำให้ความตั้งใจทุกอย่างของการฆ่าที่ขาดสติของไป๋ฉี่ก็กับกลายเป็นเหตุผลและความเห็นอกเห็นใจ

นั่นเป็นวันที่เปลี่ยนชื่อในวันแรกของไป๋เซียวเฉวียนยังคงเป็นนายท่านของจวนฉินในเวลานั้น หลังจากเปลี่ยนชื่อจากรัฐมนตรีการคลังเสร็จ เซียวเฉวียนก็เรียกไป๋ฉี่มาที่ห้องหนังสือและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ไป๋ฉี่ท่านในอนาคต ท่านจะเป็นเทพสงครามที่กล้าหาญอย่างยิ่ง ที่อยู่ยงคงกระพันและไม่มีใครเอาชนะได้อย่างแน่นอน"

“แต่เจียงซานของต้าเว่ย ประชาชนของต้าเว่ย และทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับต้าเว่ย ล้วนเป็นกองทัพตระกูลเซียวและทหารจากตระกูลอื่นๆ ที่เสียสละชีวิตและเลือดของพวกเขา”

“หากในอนาคตความชั่วร้ายของต้าเว่ยเข้ามาจัดการและเราถูกสังหาร ท่านต้องห้ามลืมเด็ดขาดและจำไว้ว่าต้าเว่ยนี้คือต้าเว่ยของประชาชนไม่ใช่ต้าเว่ยของแค่คนในราชวงศ์เท่านั้น”

“ท่านไม่สามารถทำลายต้าเว่ยของประชาชนเพียงเพราะท่านมีความเห็นที่ต่างกับราชวงศ์”

“สิ่งที่ท่านต้องทำคือปกป้องต้าเว่ย ประชาชนและทหารที่นี่”

ในเวลานั้น ไป๋ฉี่เองไม่เข้าใจ "ถ้าทหารต้องการฆ่าท่าน ข้าขอจัดการพวกมันด้วยไม่ได้เหรอ?"

“การฆ่าไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุด” เซียวเฉวียนมองเขาอย่างจริงจัง “พวกเขาไม่ได้ต้องการฆ่าข้าจริงๆ พวกเขาแค่ต้องฟังคำสั่งของผู้ที่อยู่เหนือกว่าและยังต้องหาที่พึ่งให้กับตัวเอง”

"ข้าควรทำเช่นไร?"

“บังคับให้พวกมันยกทัพกลับ แล้วที่เหลือปล่อยให้หน้าที่ข้า”

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้านายท่านได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือหมดสติไปหล่ะ?”

"แค่ปกป้องข้าก็พอ ข้าเชื่อว่า ข้าจะไม่โดดเดี่ยวและไร้ความช่วยเหลือ"

“นายท่าน ทำไมท่านถึงใช้แผนตื้นๆเช่นนี้”

ไป๋ฉี่สับสนมาก เขาคิดว่าการฆ่าทุกคนที่คิดร้ายกับนายของตัวเองน่าจะดีเสียกว่า?

ถ้าเกิดคนเหล่านั้นมีเจตนาฆ่านายท่านจริง แล้วคิดเหรอว่าจะปล่อยพวกนั้นไปง่ายๆได้อย่างไร?

บางทีในเวลานั้นเซียวเฉวียนเห็นว่าไป๋ฉี่ฆ่าคนได้หมดเพื่อปกป้องนายของเขามากกว่าชีวิตตัวเอง ดังนั้นเขาจึงพูดประโยคนั้นที่ทำให้ไป๋ฉี่ไม่สามารถฆ่าใครได้อย่างง่ายดายโดยไม่คำนึงเหมือนเมื่อก่อนได้อีก

ในเวลาเดียวกันนั้นเซียวเฉวียนเองก็จ้องมองเขาด้วยแววตาของความโกรธ " ผู้คนในต้าเว่ยเหล่านี้คือคนที่พ่อของข้าและตระกูลเซียวได้ต่อสู้เพื่อปกป้องข้า ข้าปล่อยให้พวกเขาตายในมือของข้าไม่ได้เหมือนกัน"

“ไม่อย่างนั้น ความพยายามของพ่อข้าจะมีประโยชน์อันใด?”

“การตายของพวกเขาอย่างนั้นเหรอขอรับ?”

“ไป๋ฉี่ เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดใช่หรือไม่?”

คนที่พ่อของข้าปกป้องไม่สามารถตายด้วยน้ำมือของข้าได้

ไป๋ฉี่ตกใจ ดูเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจเลยสักนิด

แต่มีบางสิ่งที่สะกิดใจเขาอย่างอธิบายไม่ได้ว่าทำไมความไร้หัวใจของพวกฆาตกรถึงให้ความเป็นเซียวเฉวียนที่อ่อนโยนคนนี้ขึ้นได้

ในที่สุดเซียวเฉวียตบไหล่เขาเบาๆ “ไป๋ฉี่ หากเจ้าต้องการความสงบสุขและความเจริญรุ่งเรืองในประเทศและความปลอดภัยของประชาชน เราจึงไม่สามารถใช้วิธีกำจัดทิ้งได้ตลอด "

"แล้วต้องอาศัยวิธีใดล่ะขอรับ?"

“หัวใจประชาชน” เซียวเฉวียนมองเขาอย่างเงียบๆ และนี่เป็นครั้งแรกที่ไป๋ฉี่ยอมรับคำสอนจากนายท่าน

ในตอนแรกไป๋ฉี่ค่อยไม่เข้าใจมากนัก แต่ตอนนี้เขาเข้าใจมันอย่างแท้จริง

ริมฝีปากของแม่ฉินสั่น เธอรู้ว่าไป๋ฉี่แข็งแกร่งในการต่อสู้ แต่เธอไม่รู้ว่าเขาแข็งแกร่งมากขนาดนี้

เธอมีความตื่นตระหนกและถอยกลับเล็กน้อย

ไป๋ฉี่เหยียบร่างทหารทีละก้าว และเดินไปหาแม่ฉินและไทเฮา

มีดที่น่ากลัวในมือของเขาส่องแสงสะท้อนขึ้น

“เหตุใดท่านจึงละทิ้งนายท่านของข้า？”

“ทำไมต้องทำร้ายเขาด้วย？”

ไป๋ฉี่เริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ มีทหารผู้พ่ายแพ้อยู่แทบเท้าของเขา แล้วผู้ใดจะมากล้ามาเข้าช่วย?

เหล่าผู้คุมต่างตกตะลึง พวกเขาตัวสั่นเทา และต้องการส่งคนออกไปเพื่อปกป้องตัวเอง แต่ไป๋ฉี่เป็นที่รู้จักในฐานะผู้อารักขาอันดับหนึ่งในเมืองหลวง

ที่สำคัญกว่า! ตอนนี้เซียวเฉวียนเป็นขุนนางระดับสี่ และไป๋ฉี่ไม่ต้องมารับผิดชอบในการฆ่าพวกเขา

เท้าของไป๋ฉี่เต็มไปด้วยเลือด และก็มีเสียงร้องเมื่อเขาเหยียบไปทีละก้าว

อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด

แม่ฉินแทบไม่เชื่อเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า องครักษ์ทั้งหมดที่ส่งมาเมื่อกี้นี้ล้มลงภายใต้มีดของไป๋ฉี่

แม่ฉินรู้ดีว่ามีองครักษ์กี่คน สามร้อยยี่สิบเจ็ด

บันไดยาวของพระราชวังฉางหมิงมีสามร้อยยี่สิบแปดขั้น และจำนวนองครักษ์ที่เฝ้าพระราชวังฉางหมิงนั้นน้อยกว่าขั้นบันไดเพียงหนึ่งขั้นเท่านั้น

เพราะจำนวนขั้นที่เหลือแสดงถึงฮ่องเต้

ไป๋ฉี่ฆ่าพวกเขาทั้งหมดสามร้อยยี่สิบเจ็ดคน!

ยิ่งไปกว่านั้น เขายืนอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้านิ่งตึง รอยระหว่างคิ้วของเขาเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ และยกมีดที่น่ากลัวขึ้นแล้วชี้ไปที่แม่ฉิน "เหตุไฉนท่านจึงทำร้ายนายท่านของข้าพ？"

"นายท่านของเจ้า เขาผูกขาดพระราชวังฉางหมิงแต่เพียงผู้เดียว! มันผิด! มันไม่ชอบธรรม!" แม่ฉินโกรธมากจนผู้อารักขาที่ต่ำต้อยชี้มีดออกมา "การตัดสินใจของข้าผิดตรงไหน! เจ้าทำร้ายผู้อารักขามากมาย เจ้าสมควรได้รับการลงโทษ!”

แม่ฉินเอาแต่พูดว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเซียวเฉวียน

แต่ไป๋ฉี่ไม่ใช่ไป๋ฉี่ที่เคยยืนอยู่ข้างหลังเซียวเฉวียนอีกต่อไป

เขาขวมดคิ้วและพูดทีละคำว่า "งั้นบุตรของท่านสมควรได้การลงโทษด้วยเหตุอันใด เพียงแค่เขาฆ่าคนที่แสวงหาผลประโยชน์ทางทหารในกองทัพ?”

เหล่าทหารที่ล้มลงกับพื้นต่างก็มีจิตใจอันแน่วแน่ในการสู้รบ ตระกูลฉินจะสังหารผู้ที่มีคุณูปการทางการต่อสู้อย่างนั้นหรือ?

“เจ้าพูดเหลวไหลอะไร!” ไทเฮามีท่าทีที่ตกใจเป็นอย่างมาก!

แม่ฉินลุกลี้ลุกลน เธอไม่คาดคิดว่าไป๋ฉี่จะเปิดเผยเรื่องนี้ เธอกัดฟันถามเบาๆว่า "เจ้าบ้าไปแล้วรึ! คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะกล้าใส่ร้ายตระกูลฉิน?”