ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 522

ร่างกายที่สวยงามและเพรียวบางของหงอวี้ ทอดยาวไปทั่วพื้นดิน ผิวงามสว่างราวกับหยก ผมยาวงามดกดำ

ก่อนที่หล่อนจะตาย ทิศทางดาบในมือ ยังคงชี้ไปทางเซียวเฉวียน ลมหายใจสุดท้าย แม้รู้ว่าตนไม่สามารถเอาชนะเซียวเฉวียนได้ แต่ก็กลับใช้แรงเฮือกสุดท้ายทั้งหมด ต้องการฆ่าเซียวเฉวียนให้ตาย

ไม่ว่าหญิงจะสวยงามแค่ไหนเธอก็กลายเป็นคนไม่น่ารักไปเสียแล้ว

ถ้าหากหงอวี้ไม่ใช่ราชองครักษ์ แต่เป็นเพียงผู้คนธรรมดา เธอเป็นถึงสาวงามที่ไร้ที่ติ ด้วยใบหน้าและหุ่นที่สวยงามเช่นนี้ เธอจะโด่งดังและเป็นที่รักไปทั่วโลกอย่างแน่นอน

แต่น่าเสียดาย หล่อนป็นราชองครักษ์คนหนึ่ง

เมื่อเธออยู่ในช่วงวัยรุ่นหรือวัยยี่สิบ ไม่ได้ชมทิวทัศน์ที่สวยงาม ไม่มีชีวิตที่สวยงามเหมือนกับหนุ่มสาว ไม่มีคนรัก มีเพียงแต่นายท่าน มีแต่การสังหารไม่จบไม่สิ้น

ราชองครักษ์ที่เกิดจากทาสคุนหลุน แม้ว่าพวกเขาส่วนใหญ่จะมีผิวพรรณที่ดี แต่พวกเขาทั้งหมดเกิดมาในความวุ่นวายและตายในการฆ่า

เดิมทีควรจะมีชีวิตเยี่ยงหนุ่มสาว แต่กลับไม่มีแม้แต่น้อย

แม้ตายไปแล้ว ก็ถือว่าเป็นความล้มเหลวของภารกิจเท่านั้น อีกทั้งยังโดนนายท่านดูถูกซ้ำอีก

แน่นอนว่าเซียวเฉวียนเป็นคนเดียวที่ถอนหายใจและเสียใจกับการตายของหงอวี้ ในขณะที่แม่ฉินขมวดคิ้วแน่นและพูดอย่างเย็นชา”น่าเสียดายที่ตอนนี้ข้าคิดถึงหล่อนมากเหลือเกิน!เดิมทีเจ้าก็มิใช่สิ่งสวยงามอะไร เป็นสิ่งไร้ค่าอย่างหนึ่งก็แค่นั้น!”

คำที่แม่ฉินพูดออกมานี้ ไม่มีผู้ใดไม่ใช่สิ่งไร้ค่า

มีเพียงแต่หล่อนที่เก่งกาจที่สุด

มีเพียงราชวงศ์ของเธอและตระกูลฉินเท่านั้นที่ยอดเยี่ยมที่สุด

แต่ผู้อื่นสำหรับในสายตาหล่อน แม้ว่าใครบางคนจะเก่งกว่าหล่อนจริง แต่พวกเขาก็ยังเป็นสิ่งไร้ค่าอยู่ดี

แม้หมาแมวตาย ก็ยังมีผู้คนเวทนาสงสาร

แต่หงอวี้ตาย เขาก็เป็นแค่สิ่งไร้ค่าสำหรับแม่ฉินก็เท่านั้น

“ชาติหน้าฉันใดขอให้เกิดเป็นผู้คนธรรมดา อย่าได้เป็นราชองครักษ์อีกเลย”

เซียวเฉวียนมองดวงตาของหงอวี้ พึมพำอยู่ภายในใจ เขาก้มตัวโค้งเอวเล็กน้อย ยื่นมาออกมาปิดตาหงอวี้ที่ตายแล้วแต่ตายังไม่ปิด

“แสร้งทำเป็นใสซื่อ! ที่นี้ก็มีแต่พวกเรา เจ้าจะแสร้งทำเป็นคนดีให้ผู้ใดดูกันเล่า?”

แม่ฉินเยาะเย้ยอย่างเยือกเย็น คนอย่างเซียวเฉวียนเป็นคนหน้าซื่อใจคด กะแค่ราชองค์รักษ์ตายแค่คนเดียว เซียวเฉวียนถึงแสดงท่าทีทนไม่ไหวขนาดนั้น ช่างเสแสร้งเสียจริง!

พอแม่ฉินพูดเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็ยิ่งเกลียดเข้าขั้นสุด

น้ำเสียงของหล่อนช่างแสบแก้วหู คำพูดที่ออกมาจากปากหล่อนมีแต่จะทำให้ผู้คนไม่ชอบ

ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมองค์หญิงใหญ่ผู้สง่างามถึงใช้ชีวิตเหมือนคนปากร้ายเช่นนี้ได้ “ตึง!”

ปลายดาบอันน่าสะพรึงกลัว เมื่อกระทบกับแผ่นหินก็จะเกิดเสียงยาวและบาดแก้วหู

แม่ฉินฟังแล้วแยกเขี้ยวยิงฟัน เสียงช่างน่าขนลุก

หล่อนกำลังจะอ้าปาก เซียวเฉวียนก็โยนเข็มบินออกไปและแทงแม่ฉิน!

แต่แม่ฉินนั้นหลบได้ทัน เข็มบินจึงมาปักที่รถม้าของตน การโยนเข็มของเซียวเฉวียนนี้พลาดเสียแล้ว

“ โถ ดูท่าทางสายตาเจ้าไม่ค่อยดีนะเซียวเฉวียน” แม่ฉินหัวเราะร่า เซียวเฉวียนช่างเล่ห์เหลี่ยมนัก คิดจะทำร้ายตนอย่างนั้นหรือ?

ในที่สุด ก็บังคับแม่ฉินออกจากรถม้า

เซียวเฉวียนมองด้วยสายตาเยือกเย็น หยิบมีดเหวี่ยงขึ้นมา!

“เจ้าเด็กโง่!” แม่ฉินยืนอยู่บนรถม้า “วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้รู้ว่าขุนพลข้าเก่งกาจที่สุด ! จะดูซิว่าเจ้าจะยังกล้าบังอาจได้อีกหรือไม่!

บนถนนจูเชวี่ยได้เกิดพลังแรงสังหารขึ้นอีกครั้ง ม้าที่ลากเกวียนต่างตกใจกลัว จนส่งเสียงร้องออกมา

ณ จวนฉิน

เด็กรับใช้คนหนึ่งเดินโซซัดโซเซ วิ่งรีบเข้ามาราวกับเจอภูตผีปีศาจ “มิ มิได้การแล้ว!”

“พวกเจ้ามานี่กันเร็ว! มานี่กันเร็ว!”

เหล่าทาสรับใช้ตระกูลฉินต่างตกใจและรีบรวมตัวกัน นี่มันเกิดเรื่องอะไรกัน?

ฮูหยินผู้เฒ่าค้ำไม้เท้าเดินออกมา แล้วตะคอกใส่ “เอะอะโวยวายทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมอะไรเช่นนี้?

เด็กรับใช้นี้เช็ดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผาก “ฮูหยินผู้เฒ่า!นายหญิงที่ปกครองบ้านเมืองและนายท่านเริ่มต่อสู้กันแล้วขอรับ!”

“มิ มิใช่ๆขอรับ” เด็กรับใช้ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบเปลี่ยนคำพูด “เป็นนายท่านคนก่อน นายหญิงและเซียวเฉวียนเริ่มต่อสู้แล้วขอรับ!”