ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 524

ณ ถนนจูเชวี่ย

"โอ้ย!

แม่ฉินปิดตาที่เปื้อนเลือดและตะโกน

หลังจากที่พู่กันเฉียนคุนทิ่มตาของแม่ฉิน มันก็กลับมาที่มือของเซียวเฉวียน

ในเวลานี้ปากของแม่ฉินไม่ได้ว่าใครเป็นเศษสวะแล้ว พู่กันเฉียนคุนทําร้ายดวงตาของนาง ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทําให้นางพูดอะไรไม่ออกนอกจากกรีดร้อง

เซียวเฉวียนสะบัดเลือดปลายพู่กันด้วยความรังเกียจ พู่กันเฉียนคุนเป็นอาวุธ โดยปกติแล้วจะกระหายเลือดและไม่หยุดจนกว่าจะได้เลือด

เจ็บ

เจ็บปวดมาก!

แม่ฉินอยู่ในสนามรบมาเป็นเวลานาน นางได้รับบาดเจ็บทั้งภายในและกระดูกหักนับไม่ถ้วน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้รับบาดเจ็บในที่สำคัญอย่างดวงตา!

พู่กันนี้มีพิษจริงๆ!

แม่ฉินคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ร่างที่หยิ่งผยองของนางไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป นางปิดตาคุกเข่าลงบนพื้นและกรีดร้องเบาๆ

"อย่าทําแบบนี้อีก ไม่ทันไรก็โจมตีจนคนเขามีสภาพเช่นนี้ เขาจะเสียหน้ามากรู้ไหม"

แม่ฉินฟังซียวเฉวียนพูดคําดังกล่าว นางเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เชื่อ และเห็นเซียวเฉวียนสอนพู่กันเฉียนคุน พู่กันนั่นก็ส่ายไปมาแสดงความไม่พอใจ

ดูเหมือนว่านี่เป็นเพียงเกมระหว่างเซียวเฉวียนกับมัน และเมื่อเล่นมากเกินไป เซียวเฉวียนจะแสร้งทําเป็นต่อว่าสองสามประโยค

พู่กันเฉียนคุนทำกับแม่ฉินเช่นนี้ แท้จริงแล้วไม่ใช่ความปรารถนาของเซียวเฉวียน

เจตนาเดิมของเซียวเฉวียนคือให้มันปิดปากของแม่ฉิน เขาไม่รู้ว่าพู่กันเฉียนคุนจะเข้าใจเจตนาผิดหรือจงใจทำ แต่สุดท้ายมันก็พุ่งไปทำร้ายดวงตาของแม่ฉิน

เซียวเฉวียนยั่วยุแม่ฉินซึ่งเป็นแม่ทัพใหญ่และต้องการชัยชนะอย่างรวดเร็ว

เขาจะไม่ฆ่าใคร ขอเพียงแค่ต้องบรรลุเป้าหมายของเขา

แต่ดูเหมือนพู่กันเฉียนคุนจะไม่คิดเช่นนั้น

อาจเป็นไปได้ว่าการปฏิบัติของตระกูลฉินต่อองค์หญิงและเซียวจิงทําให้มันโกรธมาก ดังนั้นจึงไม่ยอมไว้ชีวิตแม่ฉินง่ายๆ

อย่างไรก็ตามองค์หญิงและเซียวจิงชอบพู่กันวิเศษนี้มาก ปกติแล้วพวกเขามักจะเช็ดพู่กันเฉียนคุนและทาสีใหม่ เมื่อแดดดีพวกเขาจะพาตากแดดเป็นครั้งคราวเพื่อให้มันเงางาม พร้อมกับตากให้แห้งป้องกันไม่ให้แมลงสัตว์กัดต่อย

แม้แต่พู่กันก็ยังแยกความดีความเลวออก ในโลกนี้ยังมีหลายคนที่เทียบพู่กันไม่ติด

ตัวอย่างเช่น แม่ฉิน

แม่ฉินไม่ใช่คนที่ยอมรับความพ่ายแพ้ได้ง่าย นางต้องการด่าเซียวเฉวียน แต่เมื่อนางอ้าปาก เส้นประสาทตาที่ได้รับบาดเจ็บส่งผลให้ทั่วทั้งใบหน้าเจ็บปวดไปด้วย

เหลียงไหวโหรวจ้องมองไปที่พู่กันเฉียนคุน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพู่กันนั่น เขาขมวดคิ้วและใจเต้นแรง ไม่น่าแปลกใจที่เว่ยชิงหมกมุ่นอยู่กับมันมาก่อน มันคือพู่กันวิเศษ!

เขามองอย่างไม่วางตาและตาเป็นประกายเมื่อมองไปพู่กันเฉียนคุน ของวิเศษเช่นนี้กลับอยู่กับเซียวเฉวียน ช่างเสียของจริงๆ

"เจ้าใจร้อนจริงๆ ข้าคิดว่าเจ้าจะแข็งแกร่งมากกว่านี้" เซียวเฉวียนก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและนั่งยองๆต่อหน้าแม่ฉิน "เจ็บ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำอะไรผิด? น้องสาวของเซียวเฉวียน ไม่ใช่คนที่เจ้าจะสามารถรังแกได้!"

แม่ฉินปิดตาและยิ้มเยาะเย้ย นางอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรงและพูดว่า "ก็แค่...คนต่ำต้อยด้อยค่าทําไมข้าจะรังแกไม่ได้?"

ดวงตาของเซียวเฉวียนมืดลง

"คนต่ำต้อย..." แม่ฉินเงยหน้าขึ้นมองเขา "บุตรสาวที่มาจากครอบครัวยากจน คิดว่าสูงส่งแค่ไหนกัน"

"น้องสาวของเจ้าเทียบไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วของตระกูลฉิน!"

ดวงตาของเซียวเฉวียนยิ่งมืดขึ้น

"น้องสาวของเจ้าควรถูกกดขี่โดยคนนับพันและถูกบดขยี้โดยคนหมื่นคน!" แม่ฉินกัดฟัน "นี่คือการชดเชยให้ลูกๆของข้า!"

"แล้วข้าจะผิดอะไร"

"ข้าผิดที่ไหนกัน"

"เจ้าต่างหากที่ผิด!" แม่ฉินปิดตาของนางและตะโกนด้วยเสียงต่ำ "หากไม่มีเจ้าเซียวเฉวียน เรื่องพวกนี้จะไม่เกิดขึ้น! เจ้าทํามันทั้งหมด! เจ้าผิด! เจ้าควรโทษตัวเอง!"

แม่ฉินเป็นบุตรสาวบุญธรรมของฮ่องเต้องค์ก่อน นางไม่ใช่จากสายเลือดราชวงศ์ที่แท้จริง

ไม่มีใครรู้ว่าพ่อแม่ผู้ให้กําเนิดของแม่ฉินคือใคร แต่ตอนนี้สิ่งที่แม่ฉินทำนับประสาอะไรกับสายเลือดราชวงศ์ แม้แต่หญิงชาวบ้านนางก็เทียบไม่ติด