ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 532

เหลียงไหวโหรวออกคำสั่ง ตราประทับมู่อวิ๋นลอยขึ้นไปบนอากาศอย่างรวดเร็ว ！

“ตกลงมา！”

เหลียงไหวโหรวแค่กระดิกนิ้วเพียงเล็กน้อย ก็สามารถบีบอัดกระดูกที่แข็งแกร่งของเซียวเฉวียนจนแหลกละเอียดได้！

จะได้ไม่ต้องมีคนมาแย่งชิงฉินซูโหรวจากเขาได้อีก！

ณ.เวลาตอนนั้น！

เซียวเฉวียนรับรู้ได้ว่าโอกาศมาถึงแล้ว！

ทันใดนั้นตราประทับมู่อวิ๋นลอยขึ้น ทำให้เซียวเฉวียนมีโอกาศได้ตอบโต้กลับ！

“เผชิญหน้ากับความตาย อย่างกล้าหาญสง่างามดั่งเทือกเขาคุนหลุน ！พู่กันเฉียนคุน！เข้ามาเลย！”

ห่างออกไป ฉินเซิงนำกองกำลังหยู่หลินขี่ม้านำมาด้านหน้า

เสียงดังสั่นสะเทือนอย่างมาก ทำให้เหล่ากองทัพม้าตื่นตระหนกตกใจหยุดลง ครึ่งหนึ่งร่างกายยืดยกขึ้น ตะโกนออกไป！

“หยุด！”

“หยุด！”

การเคลื่อนไหวอย่างกระทันหัน ทำให้ฉินเซิงและคนอื่นๆรีบจับเชือกไว้แน่น กองกำลังจึงต้องหยุดลง

“ท่านแม่ทัพ นั่นมันอะไร？” จงกุ้ยแม่ทัพของกองกำลังหยู่หลินพูดขึ้น และชี้ไปบนท้องฟ้าที่มีสิ่งผิดปกติ ตกใจอย่างมาก：“นี่มันตราประทับใช่ไหม？”

เพียงแค่เห็นท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เหมือนกับสามารถขยับได้ เมฆเหล่านั้นมีสีออกเทาๆ ไปจนถึงดำสนิท ปกคลุมเต็มท้องฟ้า และสิ่งที่ตามมาด้วย ยังมีรอยประทับสีแดงขนาดใหญ่มากหนึ่งรอย

รอยประทับสีแดงและเมฆสีดำ เป็นเอกลักษณ์ของตราประทับ

ทั่วท้องฟ้าทั้งมืดทั้งแดง เหมือนอย่างกับนรกขุมที่สิบแปด

สถานการณ์นี้ เหมือนกับพันอสุรากำลังจะลงมาที่พื้นดินนี้ เหมือนกำลังจะฆ่าล้างทุกคน

“ใช่.....ใช่ตราประทับมู่อวิ๋น เป็นตราประทับมู่อวิ๋นที่สูญหายไปนานแล้ว！

ใครกันที่มีครอบครองไว้？และยังกล้าบังอาจ นำมาใช้ที่เมืองหลวง？

คนที่ใช้ตราประทับมู่อวิ๋น ทำให้ตราประทับมู่อวิ๋นมีกำลังแข็งแกร่งมากมหาศาล ！แรงกดดันที่มากมายอย่างนี้ มีกำลังเหลือล้นพอที่จะสามารถฆ่าปัญญาชนคนหนึ่งได้

ไม่เพียงเท่านั้น ตราประทับมู่อวิ๋นยังสามารถฆ่าปัญญาชนคนอื่นๆบนถนนจูเชวี่ยอีกด้วย！

“ไม่ทันการแล้ว！เจ้ารีบกลับไปเอาตราประทับของฮ่องเต้มาเร็ว！”

ฉินเซิงรีบร้อนอย่างมาก เขารีบหันหน้ากลับไปพูดกับจงกุ้ยว่า: “ข้าจะอพยพปัญญาชนไปอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียงก่อน！”

“แล้วปัญญาชนคนนั้นที่อยู่ที่บนถนนจูเชวี่ย ไม่ช่วยแล้วใช่ไหม？”

จงกุ้ยตกตะลึง ในตอนนี้เขาและฉินเซิงไม่รู้ว่าคนๆนั้นก็คือเซียวเฉวียน ฉินเซิงขมวดคิ้ว ：“จะช่วยยังไง！ไม่ทันการแล้ว！เสียสละส่วนน้อยเพื่อแลกกับส่วนมาก！เร็วเข้ารีบอพยพปัญญาชนไป！”

“ขอรับ！”

จงกุ้ยรีบพาคนขี่ม้าหันหลังกลับไปทันที แยกย้ายกันไปดำเนินการ

ฉินเซิงถือดาบ ขมวดคิ้วแน่น กังวลร้อนใจอย่างมาก！

ถนนจูเชวี่ย บ้านของประชาชนที่สะอาดเรียบง่าย ภายในลานบ้านเล็กๆและเก่าๆนั้น เต็มไปด้วยดอกไม้ต้นหญ้าเขียวชอุ่ม

แต่ภายในบ้าน ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งส่งเสียงร้องไห้อย่างหมดหนทาง

ตรงหน้าของเธอมีคนๆหนึ่งกระอักเลือดออกมา พุ่งล้มลงบนพื้น

"ผู้หญิงคนนั้นคุกเข่าลงร้องไห้ ต้องการจะพยุงเขาขึ้น แต่เมื่อโดนตัวเขา เขาก็ส่งเสียงร้องคร่ำครวญ：“คุณชาย！ท่านเป็นอะไร？ไม่สบายตรงไหน？”

คนที่ล้มลงบนพื้น ใส่เสื้อผ้าเรียบง่ายธรรมดา อายุก็ยังน้อย ดวงตาทั้งสองข้างดูใสสะอาดบริสุทธิ์

ผู้หญิงคนนั้นตกใจทำอะไรไม่ถูก ร้องไห้อย่างหนัก แต่ยังดูสวยงามจนทำให้คนสงสาร：“คุณชาย ！ทำไมอยู่ดีๆท่านถึงเป็นอย่างนี้？”

“ข้าตายไป......เจ้าก็ไปหาเจ้านายคนใหม่เถอะ” สายตาของหยางชูเต็มไปด้วย ความรักความอาลัยไม่อยากจะจากไป เขาไม่พอใจอย่างมาก......

เกิดเป็นคนอยู่มามีอายุสิบห้าปี เขาเป็นคนดีมีน้ำใจต่อทุกๆคน ยังไม่ทันได้เริ่มต้นใช้ชีวิต ก็ต้องมาพบกับเรื่องโชคร้ายอย่างนี้......

เขามองใบหน้าที่งดงามของหยางหยู่หวน น้ำตาอุ่นๆของนาง ไหลหยดลงบนใบหน้าของเขา รู้สึกอบอุ่นอย่างมาก

“คุณชายหยาง！” หยู่หวนเห็นดวงตาของเขาค่อยๆปิดลง นางร้องตะโกนออกไป เจ็บปวดเสียใจอย่างมาก ใจสลาย

น้ำเสียงของนาง เหมือนกับทำให้หยางชูมีพลังขึ้นมาเล็กน้อย เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง พูดติดๆขัดๆ：“ข้า....ข้าอยู่ที่เมืองหลวงรู้จักคนไม่เยอะ ไม่รู้จะฝากฝังเจ้าไว้กับใครได้......”

“ในเมืองหลวงมีคนๆหนึ่ง แม้ว่าจะมีนิสัยดื้อร้น ชื่อเสียงไม่ค่อยดีนัก......”

“แต่ข้า......ก็ไม่เคยได้ยินว่าเขาจะเคยทำร้ายคนอื่นมาก่อน เขาเป็นประมุขแห่งชิงหยวน เขาจะคุ้มครองเจ้า.....ปัญญาชนอย่างพวกเราได้ เขา....เขาเป็นคนที่พาพวกเจ้าออกมาจากเหวอันยวน......”

“คุณชายหยาง ข้าไม่ต้องการคนอื่น......ข้าไม่ต้องการ” หยางหยู่หวนจับมือที่เย็นของเขาไว้ ร้องไห้เจ็บปวดเสียใจมาก ：“ข้าไม่ต้องการจริงๆ......”

“เขา เขา เขาชื่อว่าเซียวเฉวียน” หยางชูจับมือของนางไว้แน่น : “เจ้า เจ้า เจ้าต้องไปฝากตัวอยู่กับเขา รับปากข้า จะต้องไปฝากตัวอยู่กับเขา！”

“นอกจากเขาแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถคุ้มครองดูแลเจ้าได้”

“เจ้า.....เจ้าเข้าใจแล้วใช่ไหม！ถ้าเจ้าไม่ยอมไป ข้าคงนอนตายตาไม่หลับ......”

หยางชูจ้องมองนาง สายตาเจ็บปวดเสียใจ ปล่อยวางไม่ได้：：“นี่เป็นคำสั่งของข้า......ถ้าเจ้าไม่ยอมตกลง ข้า....ข้า..... ”

“เฮือก！”

หยางชูกระอักเลือดออกมา หยู่หวนร้องไห้พยักหน้า：“ข้าตกลง！ ข้าตกลง！ข้าจะไปหาเซียวเฉวียน！ขอร้องให้เขายอมรับข้าไว้”

“ดี” แรงเฮือกสุดท้ายของหยางชู สามารถพูดออกมาได้เพียงคำเดียว ศีรษะของเขาก็ตกลง และหมดลมหายใจไป

ภายในลานบ้าน ทันใดนั้นก็เกิดมีลมพายุพัดขึ้นมา ดอกไม้ต้นหญ้าถูกพัดปลิวตกลงบนพื้น

ภายในห้อง ได้ยินเสียงร้องไห้เจ็บปวดเสียใจของหยางหยู่หวน: “คุณชาย！ฮือฮือฮือ！”