ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 533

ไม่เพียงแต่หยางชูที่สภาพย่ำแย่ปานนี้

เหล่าบัณฑิตอื่นๆ บนถนนจูเชวี่ย ต่างก็ปวดศีรษะแทบระเบิดจนอยากจะล้มกลิ้ง

ในสมองของพวกเขาคล้ายกับมีมือขนาดมหึมาข้างหนึ่ง คอยเล่นกับสติสัมปชัญญะพวกเขาอยู่

ความเจ็บปวดพรรค์นี้ เป็นความเจ็บปวดที่ฝังรากลึกมาจากกระดูก และไม่มีทางบรรเทาได้แม้สักนิด

ยังมีกระทั่งคนที่ทนไม่ไหว ใช้มือข้างหนึ่งกุมศีรษะ ส่วนอีกด้านหนึ่งคุกเข่าร้องขอผู้คน “ฆ่าข้าเถอะ! รีบฆ่าข้าเร็วเข้า!”

การกระทำเช่นนี้ของเหล่าบัณฑิตต่างทำให้คนในครอบครัวของพวกเขาตกใจจนหน้าถอดสี ภายในใจทั้งเจ็บปวดรวดร้าวกว่าเดิม “เวรกรรมเอ๋ยเวรกรรม! เพราะอะไรถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ลูกชายข้า! ลูกชายข้า!”

แรงบีบคั้นมหาศาล แล้วเซียวเฉวียนจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าบัณฑิตคนอื่นถูกลากมาเอี่ยวด้วย?

เซียวเฉวียนโมโหหนัก “เจ้าถึงกับลากคนบริสุทธิ์มารับกรรม!”

“เช่นนั้นแล้วอย่างไร! เซียวเฉวียน! ในตอนนี้ ข้าดูซิว่าเจ้าจะหนีอย่างไร!”

ท่ามกลางความบ้าคลั่ง เหลียงไหวโหรวเผยยิ้มบิดเบี้ยวออกมา

ผนึกมู่อวิ๋นนั้นสะกดทับอยู่ตลอด เซียวเฉวียนคำรามโมโห “เจ้าสังหารข้าก็ช่างเถอะ! เหตุใดต้องทำเรื่องใหญ่โตสะเทือนฟ้าดินปานนี้ด้วย!”

“ชิ หากข้าเห็นว่าชีวิตของคนอย่างพวกเจ้าก็นับว่าเป็นชีวิตด้วย จึงจะคู่ควรว่ามี!” เหลียงไหวโหรวเผยรอยยิ้มคลั่งสุดขีด “หากข้าไม่นับมัน เช่นนั้นพวกเจ้าก็เป็นแค่มดปลวก!”

มีเรื่องนี้ที่ใดกัน!

เซียวเฉวียนขมดวคิ้ว เขาคำรามเดือด “พู่กันเฉียนคุน! ทำลาย!”

“ยังจะพู่กันเฉียนคุนอีกหรือ เหอๆ พู่กันนั้นของเจ้า...” เหลียงไหวโหรวยังไม่ทันเย้ยหยันจบ พู่กันเฉียนคุนที่อาบเลือดก็พุ่งทะลุขึ้นมารุนแรง!

คล้ายต้นไผ่ที่พุ่งทะลาย!

แทงทะลุชั้นเมฆ!

พุ่งไปยังผนึกมู่อวิ๋น!

และครั้งนี้ ไม่ใช่แค่พู่กันด้ามเดียว!

แต่เป็น...

พู่กันสองด้าม!

หนึ่งดำ หนึ่งขาว!

หนึ่งสั้น หนึ่งยาว!

หนึ่งหยาบ หนึ่งละเมียด!

ด้านหนึ่งเผยแสงสีแดง อีกด้ามแผ่แสงสีขาว ลำแสงทั้งสองนั้นพัวพันรัดกัน มุ่งหน้าไปยังผนึกมู่อวิ๋น!

เพราะอะไร?

เซียวเฉวียนยังไม่ทันได้ตั้งสติ เหตุใดมันเปลี่ยนเป็นสองด้ามกันนะ?

เขากะพริบตา ตกใจอย่างสุดแสน พู่กันเฉียนคุน

เฉียนคุน

ในตำราอี้จิง เฉียนนั้นคือฟ้า คุนคือแผ่นดิน

เซียวเฉวียนตื่นตกใจสุดแสน!

เดิมทีพู่กันเฉียนคุนนั้นคือพู่กันที่รวมสองกลายเป็นหนึ่ง!

“ไปๆๆ! ไปให้ไกลจากที่นี่! เร็วเข้า!” ทางด้านนั้น ฉินเซิงที่ร้อนใจสุดขีดกำลังไล่พวกบัณฑิต ทันใดนั้นปฏิกิริยาประหลาดบนฟากฟ้าก็ปรากฏ เขาหันไปเห็นลำแสงสองเส้นพุ่งทะลุหมู่เมฆ!

“ตู้มๆๆ!”

บนเก้าชั้นฟ้านั้น เกิดเสียงกระหึ่มก้องพาให้คนใจสั่นดังเสียงอัสนีกัมปนาทไม่หยุด!

เดิมทีผนึกมู่อวิ๋นที่กำลังจะเผ่นไปอย่างรวดเร็วกลับแขวนลอยอยู่บนฟ้า!

กลางผนึกสีแดงนั้น มีแสงสีแดงที่แดงเสียยิ่งกว่าผนึกสีแดงกับลำแสงสว่างอีกเส้นกำลังแทงทะลุใจกลางมันอยู่!

ฉินเซิงเพ่งสายตามอง นั่นเป็นพู่กันสองด้าม!

พู่กันสองด้ามนี้ใช้แสงสีแดงของผนึกมู่อวิ๋นเป็นหมึก และกำลังวาดอะไรบางอย่างกลางผนึกพู่กัน

เดิมที ผนึกมู่อวิ๋นนั้นเป็นยันต์ที่ถูกต้องตามรูปแบบชิ้นหนึ่ง การที่แสงสองเส้นก่อเรื่องเช่นนี้ทำให้เส้นลวดลายของผนึกมู่อวิ๋นกลับยุ่งเหยิงจนกลายเป็นกองมูลสุนัขไปแล้ว!

ไม่สิ วุ่นวายจนเป็นกองด้ายกองหนึ่ง!

หลังจากที่เส้นลวดลายของผนึกมู่อวิ๋นสับสน พลังกดดันอันยิ่งใหญ่นั้นก็พลันหายไป!

เหลียงไหวโหรวที่ได้ใจไม่เกินสามวินาทีก็เกิดชะงัก เซียวเฉวียนแข็งแกร่งปานนี้หรือ?

ไม่สิ ต่อให้เซียวเฉวียนไม่รู้ พู่กันเฉียนคุนเหตุใดจึงปรับแก้ผนึกมู่อวิ๋นได้กัน

นี่มิใช่ความสามารถดั้งเดิมที่เซียวเฉวียนทำได้แน่

นี่คือความสามารถของตัวพู่กันเฉียนคุนเอง

หรือว่า เพราะพู่กันเฉียนคุนแยกหนึ่งเป็นสอง กลับสู่ร่างเดิม ถึงได้แก้ไขผนึกมู่อวิ๋นให้สยบได้ง่ายดายกัน?

หากว่าสิ่งนี้ทำให้เหลียงไหวโหรวตกตะลึงแล้ว เช่นนั้นลำดับต่อมาเรียกได้ว่าเขาตกใจจนวิญญาณหลุด

หลังจากที่ผนึกขนาดยักษ์สีแดงหายไปนั้น ผนึกมู่อวิ๋นที่มีขนาดเท่าฝ่ามือก็ค่อยๆ ลดระดับลงช้าๆ

พู่กันเฉียนคุนนั้นประกบซ้ายขวา คล้ายกับคนควบคุมก็ไม่ปาน มันประคองผนึกลงมา

ผนึกมู่อวิ๋นกะพริบแสงอ่อนจางสั่นไหว เหลียงไหวโหรวยื่นมือออกไปอย่างเงียบงัน แต่ว่า...มันกลับไม่ได้ตกลงในมือของเหลียงไหวโหรว

แต่กลับตกอยู่เบื้องหน้าเซียวเฉวียนแทน

ขอโทษด้วย? เหลียงไหวโหรวขมวดคิ้ว ผนึกมู่อวิ๋นต้องติดตามเขาสิถึงจะถูก