ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 533

ไม่เพียงแต่หยางชูที่สภาพย่ำแย่ปานนี้

เหล่าบัณฑิตอื่นๆ บนถนนจูเชวี่ย ต่างก็ปวดศีรษะแทบระเบิดจนอยากจะล้มกลิ้ง

ในสมองของพวกเขาคล้ายกับมีมือขนาดมหึมาข้างหนึ่ง คอยเล่นกับสติสัมปชัญญะพวกเขาอยู่

ความเจ็บปวดพรรค์นี้ เป็นความเจ็บปวดที่ฝังรากลึกมาจากกระดูก และไม่มีทางบรรเทาได้แม้สักนิด

ยังมีกระทั่งคนที่ทนไม่ไหว ใช้มือข้างหนึ่งกุมศีรษะ ส่วนอีกด้านหนึ่งคุกเข่าร้องขอผู้คน “ฆ่าข้าเถอะ! รีบฆ่าข้าเร็วเข้า!”

การกระทำเช่นนี้ของเหล่าบัณฑิตต่างทำให้คนในครอบครัวของพวกเขาตกใจจนหน้าถอดสี ภายในใจทั้งเจ็บปวดรวดร้าวกว่าเดิม “เวรกรรมเอ๋ยเวรกรรม! เพราะอะไรถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ลูกชายข้า! ลูกชายข้า!”

แรงบีบคั้นมหาศาล แล้วเซียวเฉวียนจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าบัณฑิตคนอื่นถูกลากมาเอี่ยวด้วย?

เซียวเฉวียนโมโหหนัก “เจ้าถึงกับลากคนบริสุทธิ์มารับกรรม!”

“เช่นนั้นแล้วอย่างไร! เซียวเฉวียน! ในตอนนี้ ข้าดูซิว่าเจ้าจะหนีอย่างไร!”

ท่ามกลางความบ้าคลั่ง เหลียงไหวโหรวเผยยิ้มบิดเบี้ยวออกมา

ผนึกมู่อวิ๋นนั้นสะกดทับอยู่ตลอด เซียวเฉวียนคำรามโมโห “เจ้าสังหารข้าก็ช่างเถอะ! เหตุใดต้องทำเรื่องใหญ่โตสะเทือนฟ้าดินปานนี้ด้วย!”

“ชิ หากข้าเห็นว่าชีวิตของคนอย่างพวกเจ้าก็นับว่าเป็นชีวิตด้วย จึงจะคู่ควรว่ามี!” เหลียงไหวโหรวเผยรอยยิ้มคลั่งสุดขีด “หากข้าไม่นับมัน เช่นนั้นพวกเจ้าก็เป็นแค่มดปลวก!”

มีเรื่องนี้ที่ใดกัน!

เซียวเฉวียนขมดวคิ้ว เขาคำรามเดือด “พู่กันเฉียนคุน! ทำลาย!”

“ยังจะพู่กันเฉียนคุนอีกหรือ เหอๆ พู่กันนั้นของเจ้า...” เหลียงไหวโหรวยังไม่ทันเย้ยหยันจบ พู่กันเฉียนคุนที่อาบเลือดก็พุ่งทะลุขึ้นมารุนแรง!

คล้ายต้นไผ่ที่พุ่งทะลาย!

แทงทะลุชั้นเมฆ!

พุ่งไปยังผนึกมู่อวิ๋น!

และครั้งนี้ ไม่ใช่แค่พู่กันด้ามเดียว!

แต่เป็น...

พู่กันสองด้าม!

หนึ่งดำ หนึ่งขาว!

หนึ่งสั้น หนึ่งยาว!

หนึ่งหยาบ หนึ่งละเมียด!

ด้านหนึ่งเผยแสงสีแดง อีกด้ามแผ่แสงสีขาว ลำแสงทั้งสองนั้นพัวพันรัดกัน มุ่งหน้าไปยังผนึกมู่อวิ๋น!

เพราะอะไร?

เซียวเฉวียนยังไม่ทันได้ตั้งสติ เหตุใดมันเปลี่ยนเป็นสองด้ามกันนะ?

เขากะพริบตา ตกใจอย่างสุดแสน พู่กันเฉียนคุน

เฉียนคุน

ในตำราอี้จิง เฉียนนั้นคือฟ้า คุนคือแผ่นดิน

เซียวเฉวียนตื่นตกใจสุดแสน!

เดิมทีพู่กันเฉียนคุนนั้นคือพู่กันที่รวมสองกลายเป็นหนึ่ง!

“ไปๆๆ! ไปให้ไกลจากที่นี่! เร็วเข้า!” ทางด้านนั้น ฉินเซิงที่ร้อนใจสุดขีดกำลังไล่พวกบัณฑิต ทันใดนั้นปฏิกิริยาประหลาดบนฟากฟ้าก็ปรากฏ เขาหันไปเห็นลำแสงสองเส้นพุ่งทะลุหมู่เมฆ!

“ตู้มๆๆ!”

บนเก้าชั้นฟ้านั้น เกิดเสียงกระหึ่มก้องพาให้คนใจสั่นดังเสียงอัสนีกัมปนาทไม่หยุด!

เดิมทีผนึกมู่อวิ๋นที่กำลังจะเผ่นไปอย่างรวดเร็วกลับแขวนลอยอยู่บนฟ้า!

กลางผนึกสีแดงนั้น มีแสงสีแดงที่แดงเสียยิ่งกว่าผนึกสีแดงกับลำแสงสว่างอีกเส้นกำลังแทงทะลุใจกลางมันอยู่!

ฉินเซิงเพ่งสายตามอง นั่นเป็นพู่กันสองด้าม!

พู่กันสองด้ามนี้ใช้แสงสีแดงของผนึกมู่อวิ๋นเป็นหมึก และกำลังวาดอะไรบางอย่างกลางผนึกพู่กัน

เดิมที ผนึกมู่อวิ๋นนั้นเป็นยันต์ที่ถูกต้องตามรูปแบบชิ้นหนึ่ง การที่แสงสองเส้นก่อเรื่องเช่นนี้ทำให้เส้นลวดลายของผนึกมู่อวิ๋นกลับยุ่งเหยิงจนกลายเป็นกองมูลสุนัขไปแล้ว!

ไม่สิ วุ่นวายจนเป็นกองด้ายกองหนึ่ง!

หลังจากที่เส้นลวดลายของผนึกมู่อวิ๋นสับสน พลังกดดันอันยิ่งใหญ่นั้นก็พลันหายไป!

เหลียงไหวโหรวที่ได้ใจไม่เกินสามวินาทีก็เกิดชะงัก เซียวเฉวียนแข็งแกร่งปานนี้หรือ?

ไม่สิ ต่อให้เซียวเฉวียนไม่รู้ พู่กันเฉียนคุนเหตุใดจึงปรับแก้ผนึกมู่อวิ๋นได้กัน

นี่มิใช่ความสามารถดั้งเดิมที่เซียวเฉวียนทำได้แน่

นี่คือความสามารถของตัวพู่กันเฉียนคุนเอง

หรือว่า เพราะพู่กันเฉียนคุนแยกหนึ่งเป็นสอง กลับสู่ร่างเดิม ถึงได้แก้ไขผนึกมู่อวิ๋นให้สยบได้ง่ายดายกัน?

หากว่าสิ่งนี้ทำให้เหลียงไหวโหรวตกตะลึงแล้ว เช่นนั้นลำดับต่อมาเรียกได้ว่าเขาตกใจจนวิญญาณหลุด

หลังจากที่ผนึกขนาดยักษ์สีแดงหายไปนั้น ผนึกมู่อวิ๋นที่มีขนาดเท่าฝ่ามือก็ค่อยๆ ลดระดับลงช้าๆ

พู่กันเฉียนคุนนั้นประกบซ้ายขวา คล้ายกับคนควบคุมก็ไม่ปาน มันประคองผนึกลงมา

ผนึกมู่อวิ๋นกะพริบแสงอ่อนจางสั่นไหว เหลียงไหวโหรวยื่นมือออกไปอย่างเงียบงัน แต่ว่า...มันกลับไม่ได้ตกลงในมือของเหลียงไหวโหรว

แต่กลับตกอยู่เบื้องหน้าเซียวเฉวียนแทน

ขอโทษด้วย? เหลียงไหวโหรวขมวดคิ้ว ผนึกมู่อวิ๋นต้องติดตามเขาสิถึงจะถูก

ในมือของพวกเขายังมีถั่วกับแตงอยู่กำหนึ่ง “ถูกๆๆ เป็นใต้เท้าเหลียงที่ใช้กระบี่นั้นสังหารองค์หญิงใหญ่”

ทั้งพยานและวัตถุพยานต่างอยู่ครบ

ที่เหลียงไหวโหรวสนใจนั้นไม่ใช่ว่าเหตุใดจึงมีพยานจำนวนมากบอกว่าเขาสังหารใคร ทว่า...

หรือว่า พวกเขาทั้งหมดล้วนรู้ว่าเขาคือ...

“อ้อ! พวกเรารู้กันหมดแล้ว ว่าเจ้าเป็นลูกชายลับๆ ของเสด็จอาข้า!”

เว่ยเป้ยเอ่ยเสียงอ้อแอ้ ยืนยันความสงสัยในใจของเหลียงไหวโหรว ถูกแล้ว เจ้าเดาได้ถูกแล้ว

“พวกเจ้า...อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ตั้งแต่แรก”

เว่ยอวี๋กับอี้กุยต่างตอบประสานเสียง เหลียงไหวโหรวตกตะลึงสุดขีด

เพราะอะไร เขากลับไม่ได้สังเกตเห็นแม้แต่นิดเดียว?

“เหลียงไหวโหรว เจ้าเป็นถึงเชื้อพระวงศ์กลับกล้าเปิดใช้ผนึกอักษร วางแผนสังหารบัณฑิต แถมยังกระทำการบ้าคลั่งป่วยจิตสังหารองค์หญิงใหญ่ด้วย” แม่ทัพฉินพูดทีละคำทีละประโยค “จับเป็นเขาซะ กลับไปรับโทษต่อหน้าพระพักตร์!”

เหลียงไหวโหรวกัดฟัน “นี่เจ้าจะไม่ทำแม้กระทั่งจะถามงั้นหรือ? เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่เซียวเฉวียนเองก็อยู่ที่นี่ พยานพวกนี้ล้วนเป็นเพื่อนของเซียวเฉวียน ข้า...”

“เซียวเฉวียนไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้”

คำพูดประโยคหนึ่งของฉินเซิง ก่อเกิดคลื่นนับพันชั้นภายใต้จิตใจของเหลียงไหวโหรว “ข้าเองก็เป็นลูกเขยของท่าน! เพราะเหตุใดท่านเอาแต่ลำเอียงเชื่อเซียวเฉวียน!”

ไม่มีสักคนที่เอ่ยวาจา

ไม่มีสักคนที่คิดจะตอบเขา

ทุกคนล้วนแต่มอบความเงียบงันอย่างยิ่งให้เหลียงไหวโหรว

เรื่องที่เจ็บปวดที่สุดเรื่องหนึ่งของคนผู้หนึ่งนั้นก็คือยามที่เจ้าภาวนาอย่างทุกข์ใจ ทุกคนต่างเงียบงันใส่เจ้า

คล้ายกับว่าคำถามนี้ของเขามันช่างโง่จนไม่น่าโง่ไปได้อีกแล้ว

เหลียงไหวโหรวไม่ยินยอม ทว่าก็ไม่มีใครตอบคำถามของเขา

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ภายในใจของเขาพลันว่างเปล่า เขาเข่าอ่อนล้มลงไปกับพื้น

บนถนนจูเชวี่ยปลายถนน มีเสียงตะโกนของเซียวเฉวียนดังขึ้น “อ๊ากกกกก! พวกเจ้าจะพาข้าไปที่ไหน!”

พู่กันสองด้ามนั้น บวกกับผนึกมู่อวิ๋นอีกชิ้นหนึ่ง ลากตัวเซียวเฉวียนไปยังส่วนลึกของมุมถนนจูเชวี่ย

“พลั่ก!”

พู่กันเฉียนคุนพุ่งชนประตูแผ่นหนึ่งคล้ายจะพาเซียวเฉวียนพัดเป็นพายุหมุนก็ไม่ปาน มายังข้างตัวคนสองคน

“เจ้าเป็นใครกัน?” หยางจูหวนผงะไป พลางมองเซียวเฉวียนที่ปรากฏตัวกะทันหัน