ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 542

จวนเซียวรอการกลับมาที่ล่าช้าของเซียวเฉวียน

ขันทีหนุ่มก็มาพร้อมกับตะเกียงและขี่ม้าไปข้างหน้า โดยบอกว่าเซียวเฉวียนจะอยู่ในวังคืนนี้และพรุ่งนี้เขาจะตรงไปราชสำนัก ดังนั้นเขาจะไม่กลับจวน

ตระกูลเซียวตกใจมากจนสั่น ขันทีหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม "อย่าตกใจเลย นี่คือพระกรุณาของฝ่าบาท ให้เซียวเฉวียนพักในวังเพื่อพูดคุยเรื่องต่างๆและเล่นหมากรุก"

ขันทีพูดเช่นนี้ ตระกูลเซียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่ขันทีพูดเร็ว ไม่เช่นนั้นไป๋ฉี่จะถือดาบจิงหุนพุ่งเข้าไปในวังแน่นอน

ด้วยคําพูดเหมิงเอ้า ไป๋ฉี่ก็หยุดฝีเท้า "กังวลอะไร! นายท่านฉลาดมาก แม้ว่าเขาจะพบกับอันตราย เขาก็สามารถเปลี่ยนความชั่วร้ายให้กลายเป็นโชค นับประสาอะไรกับที่ตอนนี้เขาไม่ได้พบอันตราย!"

ไป๋ฉี่เลิกคิ้วและไม่พูดอะไร

เขาเก็บดาบอย่างเงียบๆและหันหลังกลับไปที่ห้องของเขา

ทุกวันนี้ไป๋ฉี่ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่

เขารู้สึกว่าเจ้านายของเขาเปลี่ยนไป สนิทสนมกับเขาน้อยลงและใกล้ชิดกับองครักษ์คนอื่นน้อยลง

เป็นไปได้ไหมว่านายท่านกําลังตําหนิเขา? ในวันนั้นนายท่านถูกผนึกจูเสินจู่โจมในวังและไป๋ฉี่ไม่สามารถปกป้องเขาได้อย่างดี ทําให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากกระดูกหักทั่วร่างกาย

เหมิงเอ้ายิ้มและไม่สังเกตเห็นว่าไป๋ฉี่มีอะไรผิดปกติ

ในทางกลับกันสิบหกพบว่าช่วงนี้ไป๋ฉี่กระสับกระส่าย แม้ว่าเขาจะยังมีความคิดรอบคอบและทำงานหนัก แต่เขาก็ไม่ผ่อนคลายหรือมีความสุข

"ไป๋ฉี่มานี่ ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง มาดื่มเหล้าที่เจ้านายของเจ้าหมัก อุ่นร่างกายสักหน่อย"

"ขอบคุณท่านอาสิบหก"

ไป๋ฉี่หยิบเหล้าอย่างเชื่องช้า แต่ไม่ได้ดื่มแม้แต่จิบเดียว

ในช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงอากาศเย็นลงเล็กน้อย มีลมก็รุนแรงเล็กน้อย หญ้าและต้นไม้ในสวนก็ไหวไปมา ไป๋ฉี่นั่งบนก้อนหินมองไปที่ทะเลที่ส่องประกายระยิบระยับตรงหน้า เขารู้สึกใจหาย

"อาสิบหก ท่านคิดว่านายท่านโกรธข้าหรือไม่?"

ไป๋ฉี่ถามคําถามนี้ซึ่งทําให้สิบหกแปลกใจมาก "ทําไมใต้เท้าเซียวต้องโกรธเจ้าด้วย?"

ไป๋ฉี่พูดถึงเหตุการณ์ล่าสุด เซียวเฉวียนยุ่งมาก เขาไม่ได้พาไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าไปด้วย ขนาดตอนที่เขาต่อสู้กับแม่ฉินและเหลียงไหวโหรวที่ถนนจูเชวี่ย

"เจ้าทุกข์ใจเพราะเรื่องนี้หรือ?"

ไป๋ฉี่พยักหน้า

สิบหกตกตะลึง แม้ว่าไป๋ฉี่จะเป็นนับรบ แต่จิตใจของเขาก็ละเอียดอ่อนและการกระทําของเซียวเฉวียนล้วนมีผลกระทบต่อเขา

องครักษ์อันดับ 1 ของเมืองหลวงผู้นี้รักเจ้านายอย่างสุดหัวใจ

สิบหกก็เคยอาศัยในเมืองหลวงมาก่อน และเป็นข้าราชการผู้เยาว์ แม้ว่าเขาจะถูกเนรเทศไปยังเกาะจูเสินเป็นเวลาหลายปี ถึงกฎเกณฑ์ของเมืองหลวงจะพอจำได้เลือนลาง แต่ความสัมพันธ์มิตรศัตรู

เขายังจําได้ดี

"ไป๋ฉี่ เรื่องของใต้เท้าเซียวกับเหลียงไหวโหรวและองค์หญิงใหญ่ เจ้าไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้"

"แต่แม่ฉินเรียกหงอวี้ได้!" ไป๋ฉี่งงงวย "แม่ฉินเรียกองครักษ์และแม่ทัพของตระกูลฉิน นี่เป็นเหตุผลว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าควรจะปรากฏตัว"

"แต่นายท่าน..." ไป๋ฉี่ย่นคิ้ว เขาเสียใจมาก "ออกคําสั่งว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้าห้ามเข้าไปยุ่งเด็ดขาด"

ดวงตาของไป๋ฉี่เปลี่ยนเป็นสีแดง "ข้าทำได้เพียงยืนอยู่ข้างๆและดูเขาต่อสู้กับหงอวี้เท่านั้น"

"และดูเขาสู้กับตระกูลฉิน"

"ดูเขาถูกผนึกมู่อวิ๋นจู่โจม"

"ดูดาบในมือเหลียงไหวโหรวแทงฝ่ามือของเขา"

ไป๋ฉี่กําหมัดแน่นและรอยระหว่างคิ้วของเขากลายเป็นสีแดงมากขึ้นเรื่อยๆ "ไม่ว่ายังไงก็ตามข้าไม่สามารถลงมือได้! ข้าทำได้แค่ดูเท่านั้น!"

"อาสิบหก! ท่านว่า? ทําไมถึงเป็นเช่นนั้น? นายท่านไม่พอใจข้าหรือไม่?"

จิตใจของไป๋ฉี่นั้นละเอียดอ่อนมาก เขาซื่อสัตย์ที่จะปกป้องเจ้านายเสมอ เซียวเฉวียนก็ไม่ต้องการเขาอีก ดังนั้นจึงทำให้เขาคิดเช่นนั้น

"แม้แต่วังข้าก็กล้าเผา แค่แม่ฉินและเหลียงไหวโหรว ข้าจะต้องกลัวอีกหรือ?"

ไป๋ฉี่ไม่เข้าใจ

"ไป๋ฉี่" สิบหกผู้มีร่างผอม แต่ดวงตาของแหลมคมมาก เขาสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆได้อย่างชัดเจน "ใต้เท้าเซียวไม่ยอมให้เจ้าเข้าไปยุ่ง ไม่ใช่เพราะเจ้าไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้"