ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 550

เซียวเฉวียนซึ่งในที่สุดก็คิดปัญหานี้ทะลุปรุโปร่งได้ ใต้แสงรุ่งอรุณแห่งอโณทัยอันบางเบา ตัวสั่นโดยมิอาจบังคับตัวเองได้

ในฐานะคนสมัยใหม่ เป็นคนที่หมกมุ่นอยู่กับพิพิธภัณฑ์มาหลายปีและคุ้นเคยกับเรื่องราวราชนิกุลของราชวงศ์ทุกสมัย เซียวเฉวียนรู้สึกยากที่จะยอมรับว่ามีบุคคลเช่นนี้อยู่บนโลก

เซียวเฉวียนรู้ว่าราชวงศ์เป็นชนชั้นสูง พวกเขาโหดเหี้ยม เลือดเย็น และหยิ่งผยอง พวกเขาเชื่อว่าเลือดที่ไหลผ่านตัวพวกเขาเป็นสิ่งที่มีค่าสูงส่งที่สุดในโลก

ในประวัติศาสตร์ยุคโบราณ รวมถึงประวัติศาสตร์สมัยใหม่ อาณาจักรของทุกคนถูกสร้างขึ้นด้วยกองศีรษะและเลือดหยาดเหงื่อของมนุษย์ เริ่มแรกในการก่อตั้งทุกประเทศล้วนผ่านมาด้วยฝนอาบเลือดและลมกลิ่นคาว

ดังนั้น ราชวงศ์กระหายเลือดและโหดเหี้ยม เป็นเรื่องปกติ

แต่ทั้งกะประวัติศาสตร์ของจีนโดยรวม เป็นเวลาราวห้าพันปี ไม่เคยปรากฏมีใครเหมือนเว่ยเชียนชิวนี้เลย!

ไม่มีแน่นอน!

ในประวัติศาสตร์จีน ถึงจะมีกษัตริย์หรือราชวงศ์ที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ จุดเริ่มต้นทางจิตวิทยาและรูปแบบพฤติกรรมของพวกเขาก็ล้วนติดตามได้!

แม้แต่ราชาโจ้วหวังผู้โหดร้าย ก็ยังคิดมี เปาซื่อ ไว้ชื่นชมโปรดปราน!

แม้เป็นราชาที่เย่อหยิ่งและเลือดเย็นสักเพียงใด ก็มีขีดจำกัดของตัวเอง ซึ่งก็คือคนสนิทและพวกพ้องของเขาเอง คนอื่นๆ อย่ามาแตะต้องเด็ดขาด!

แต่สำหรับเว่ยเชียนชิว มันไม่สำคัญ

มันแค่เกมเท่านั้น

ทุกคนเป็นเพียงมดที่อยู่ใต้รองเท้าของเขา บางทีเขาไม่คิดที่จะเหยียบด้วยซ้ำ

น่ากลัวมาก!

น่าสยดสยองมาก!

พวกเขาจะคิดอย่างไรถ้า

ถ้าพวกข้าราชสำนักที่อยู่ฝ่ายเว่ยเชียนชิวรู้ว่าพวกเขาเป็นแค่ของเล่นชิ้นหนึ่ง เป็นตัวหมากรุกที่พร้อมจะถูกทิ้งได้ทุกเวลา พวกเขาจะคิดยังไง

พวกเขาจะยังคงทำงานเพื่อเงินและสถานะ ตรากตรำไม่คิดชีวิตเพื่อเว่ยเชียนชิวอีกไหม?

แต่ก่อนเซียวเฉวียนรู้สึกว่าเว่ยเชียนชิวเป็นคนใจกว้างเอามาก ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่รับเจ้าหน้าที่มากขนาดนั้นไว้รับใช้ตัวเอง

เงินและสถานะที่ติดสินบนและให้รางวัลแก่เจ้าหน้าที่ถือเป็นรางวัลอันยิ่งใหญ่ที่สามารถทำให้พวกเขามีความเจริญมั่งคั่งในตลอดชีวิต

แต่สำหรับเว่ยเชียนชิว มันเป็นแค่ขนหน้าแข้ง

ในสายตาของเว่ยเชียนชิว หากสามารถใช้สิ่งเล็กน้อยแลกมาได้ซึ่งความยอมรับนับถือของคนมากมายขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ทำล่ะ?

นอกจากนี้ สิ่งเหล่านี้สำหรับพวกเจ้าหน้าที่ ถือเป็นของขวัญมีค่าจากเว่ยเชียนชิว

แต่เว่ยเชียนชิวรู้สึกว่านั่นเป็นการให้ทาน

เป็นการให้ทานเล็กๆ น้อยๆ กับพวกมดผู้ต่ำต้อยและอ่อนแอกลุ่มนี้

และมดเหล่านี้มีความสุขเพราะสิ่งทำทานพวกนี้ จึงทำงานให้อย่างถวายชีวิต

ตอนนี้พวกข้าราชฯ ฝ่ายเว่ยเชียนชิวเหล่านี้ ซึ่งไม่รู้สึกว่าเว่ยเชียนชิวไม่ใส่ใจคนของพวกเดียวกันเองก็เพราะว่าข้าราชฯ เหล่านี้จิตใจไม่บริสุทธิ์

ไม่ว่าจะเป็นการตายของซ่งจือและอัครเสนาบดีจู หรือการตายของเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ พวกเขาต่างก็รู้ว่าคนเหล่านั้นมือไม่สะอาดทั้งภายในและภายนอก คนตายเหล่านั้นได้ทำผิดสร้างบาปมามากมาย คนตายเหล่านั้นมีจุดอ่อนให้จักรพรรดิจับได้ จักรพรรดิจะลงโทษพวกนั้นถึงตาย เว่ยเชียนชิวก็ไม่อาจพูดอะไรได้

ไม่ใช่ว่าเว่ยเชียนชิวไม่อาจพูดอะไร แต่เขาไม่คิดที่จะพูดต่างหาก

มดตัวหนึ่งตาย ก็จะมีมดตัวใหม่มา ใช้เงินเพียงเล็กน้อย เว่ยเชียนชิวไม่คิดติดใจอะไรเลย

ดังนั้นคนตายเหล่านี้ตัวเองก็ไม่บริสุทธิ์ ทุกคนล้วนตายเพราะมีเหตุ ทำให้ข้าราชฯ ฝ่ายเว่ยเชียนชิวไม่รู้สึกว่านายของเขาใจไม้ไส้ระกำอย่างยิ่ง

อยู่ร่วมกับเสือสิงห์ สักวันก็ต้องโดนเสือสิงห์กินไป

มันเป็นทางเลือกของแต่ละคน

ผู้ที่เลือกเว่ยเชียนชิว กำลังรอผลกรรมที่ตามมา

เซียวเฉวียนไม่ใช่เจ้าแม่ผู้ศักดิ์สิทธิ์ ไม่อาจมาสนใจทุกคนได้

แต่ครูและเพื่อนผู้บริสุทธิ์ของเขา กองทัพตระกูลเซียวผู้บริสุทธิ์ ลูกหลานผู้บริสุทธิ์จากตระกูลยากจน ข้าราชฯ ผู้บริสุทธิ์ ผู้คนที่เว่ยเชียนชิวมองว่าเป็นมดกลับเป็นคนที่เซียวเฉวียนห่วงใยและทะนุถนอมอย่างยิ่ง!

อ่ะ ตอนฉินปาฟางเสียชีวิต พิษเชียนจีร้ายแรงจนมือและเท้าหงิกงอไป

แม่ทัพผู้รับใช้ชาติและประชาชนมาตลอดชีวิต เสียชีวิตอย่างน่าอนาถเช่นนี้ เซียวเฉวียนนึกขึ้นแต่ละครั้ง ใจเหมือนถูกมีดเฉือน

เหวินฮั่นถูกยิงด้วยธนูพิษ เลือดที่ไหลออกมานั้นเยือกเย็นนัก ตอนเซียวเฉวียนอุ้มเขากลับไปยังชิงหยวน เสื้อผ้าเปียกโชกไปหมด เย็นเยือกเข้าไปถึงใจและกระดูก

เซียวเฉวียนไม่เคยลืมมันแม้แต่วันเดียว ไม่เคย...

ก่อนที่ปีศาจกวีเสียชีวิต แขนขาหักไปหมด ตอนเซียวเฉวียนเอาร่างอาจารย์บรรจุโลง เขาต้องหักข้อต่อกลับอย่างแรง

ฝ่ามือของเซียวเฉวียน ยังจดจำได้ถึงความรู้สึกตอนที่สัมผัสร่างของอาจารย์ จิตใจแหลกสลาย

เหี้ยมโหดขนาดไหน...

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงห้าหมื่นคนของกองทัพตระกูลเซียว เลือดไหลเป็นทะเล ได้ยินมาว่า ซากผู้ตายกองรวมกันเหมือนเนินเขา