ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 556

ต้นฤดูใบไม้ร่วงของต้าเว่ยอากาศนั้นค่อนข้างจะอบอุ่นและเย็นคล้ายๆกับฮว๋าเซี่ย มีความอบอุ่นแต่ไม่ได้ถึงกับแห้งชื้น

ลมอ่อนๆพัดเข้ามาเล็กน้อย ทำให้รู้สึกสบายในช่วงแรก แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่นานจะรู้สึกหนาวขึ้น

ขุนนางทั้งหลายและฮ่องเต้กำลังรอการมาถึงของเว่ยเชียนชิว ในขณะที่พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการเมืองอื่นๆ ที่เซียวเฉวียนไม่ค่อยให้ความสนใจ

ในตอนเช้าตรู่นั้นทั้งมือและเท้าของขุนนางก็เริ่มรู้สึกเย็นขึ้น ในส่วนเว่ยเชียนชิวนี่ไม่ต้องพูดถึงเพราะว่าไม่มีแม้แต่บุคคลจากจวนเจียกั๋วที่จะมาที่นี่

ได้เวลาคุยโม้กันแล้ว!

จ้าวอีโต้วมองไปที่เซียวเฉวียนพร้อมกับนึกคิดว่านอกจากเซียวเฉวียนจะไร้ยางอายแล้ว แถมยังมั่นใจในตัวเองมากเกินไปอย่างที่ไม่สามารถจะใช้คำอะไรมาพูดได้เลย

จวนเจียนกั๋วไม่มีใครโผล่หน้ามาเลยเซียวเฉวียนใช้วิธีใดที่จะให้จวนเจียนกั๋วมาได้อย่างไร?

ขุนนางทั้งหลาย ท่านมองมาที่ข้าหรือ ข้าแค่มองเจ้าไง เขายิ้มที่มุมปากและกำลังยิ้มเยาะเย้ยเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนยังอ่อนต่อโลกเกินไป ตอนมาราชสำนักครั้งแรกเขาควรจะยับยั้งความเฉียบแหลมของเขา เพราะท้ายที่สุดแล้วต้าเว่ยนั้นปลงต่อทุกๆอย่างแล้ว แต่เซียวเฉวียนคนนี้เอาจริงเอาจังกับตัวเองมากซะเหลือเกิน

เมื่อเซียวเฉวียนมาถึง เขาไม่เพียงแต่ขอให้ฝ่าบาทตรวจสอบและเลิกจ้างที่ปรึกษาทั้งสามสิบแปดคน และตอนนี้เขายังจะกล้าที่จะมุ่งเป้าไปที่จวนเจียนกั๋วอีกด้วย

หากยังไม่ได้รับบทเรียนนั้นจึงไม่รู้สึกถึงความกลัว เขาใช้สิ่งนี้เปรียบเทียบกับเซียวเฉวียน ถึงแม้ว่าเขาจะมีความสามารถบางอย่างก็ตาม แต่เด็กคนนี้มีความเย่อหยิ่งมาก

เมื่อระฆังและกลองดังขึ้นเท่ากับตอนเช้าสิ้นสุดลง ฮ่องเต้ผู้ซึ่งพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อชะลอเวลาไว้แต่ไม่สามารถชะลอเซียวเฉวียนได้อีกต่อไป

เว่ยเชียนชิวเขาไม่ได้มาเลย

ไม่เห็นแม้แต่ปลายเส้นผมของเว่ยเชียนชิว

“ฝ่าบาท! เซียวเฉวียนอวดโอ้ แกล้งโอรสสวรรค์และข้าราชบริพาร เขาควรถูกพิพากษาฐานหลอกลวง!”

ทันทีที่จ้าวอีโต้วได้ยินเสียงกลอง เขาก็แทบรอไม่ไหวที่จะขอให้ฝ่าบาทลงโทษเซียวเฉวียนเหมือนกับว่าเขากลัวที่จะพลาดโอกาสนี้

ฝ่ามือของเซียวเฉวียนแอบเหงื่อออก เป็นไปได้ไหมว่าเขาเข้าใจเว่ยเชียนชิวผิด?

เขาใช้พู่กันเฉียนคุนเขียนให้กับเว่ยเชียนชิวได้รับ รู้ถ้าข้านั้นเข้าใจถูกต้องท่านก็คงน่าจะมา

ท่านมีเหตุผลอะไรทำไมท่านถึงไม่มา?

เป็นไปได้ไหมที่พู่กันเฉียนคุนไม่ได้เขียนตามคำที่ข้าพูดไป?

ทำไมโกงอะไรเช่นนี้!

พู่กันเฉียนคุนนี้เชื่อถือไม่ได้มาโดยตลอดและเหมือนจะมีความคิดเป็นของตัวเอง เป็นไปได้ไหมที่เขาจะเปลี่ยนไปทางทิศอื่นเอง?

ชีวิตของนายท่านช่างเปลี่ยนไปง่ายพอๆกันกับพู่กันเฉียนคุนจริงๆ!

หลังจากที่ออกมาจากศาล เหตุผลที่เขาไม่ทำลายปากกาทั้งสองดาบนี้ทิ้งไปเพราะถ้าเกิดว่าเขาทำลายมันทิ้งไปนั้นเขาจะไม่มีสิทธิใช้นามสกุลของเซียว!

ณ จวนเจียนกั๋ว

เว่ยเชียนหลับตาลงและเพลิดเพลินไปกับตัวเอง

การเดาของเซียวเฉวียนนั้นถูกต้องไม่ผิดไป พู่กันเฉียนคุนผู้ดื้อรั้นวิ่งไปครึ่งทางเพียงเท่านั้น แล้วบินไปที่บ้านทางชนบทเพื่อแวะเล่นไก่และเป็ดของชาวนาคนอื่นๆ บินไปทั่วและส่งเสียงดังไปหมด

คู่สามีภรรยาหนุ่มสาวซึ่งเป็นเจ้าของบ้านที่นี่ ไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน พวกเขากลัวมากจึงซ่อนตัวอยู่ในบ้านและไม่กล้าออกมา

พู่กันเฉียนคุนทั้งสองเล่นกันเลอะเทอะไปหมด จากนั้นพวกเขาก็เหวี่ยงเล่นอย่างมีความสุขไปที่จวนเจียนกั๋ว

เมื่อเขามาถึงเว่ยเชียนชิวที่กำลังเพลิดเพลินกับตัวเองและหลับตาอยู่ ปล่อยให้สาวงามทั้งสองของเขาบีบนวดเท้าของเขาด้วย

"เสียงโวยวายดังขึ้น!"

พู่กันเฉียนคุนแวบเข้ามาและมีกลิ่นสังหาร ทำให้เว่ยเชียนชิวลืมตาขึ้นทันที

พู่กันเฉียนคุนทั้งสองอยุ่ตรงหน้าเขาแล้ว

คำสีแดงสองบรรทัดลอยอยู่ในอากาศเว่ยเชียนชิวข้าชื่อเซียวเฉวียนฉันกำลังรอท่านอยู่ที่ศาลเฉา

อ๋า! เว่ยเฉียนชิว?

เว่ยเชียนชิวไม่เคยได้ยินใครเรียกเขาแบบนี้มาเป็นเวลานานมากแล้ว

เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังมาก

แต่ทำไมเขาต้องไปล่ะ? เขาจำเป็นต้องไปด้วยหรือ แค่คำพูดจากเด็กหนุ่มเพียงคำเดียวงั้นหรือ เขาเป็นถึงผู้คุมที่สง่างามจำเป็นจะต้องไปตามนัดรึยังไง？

พู่กันเฉียนคุนกระพริบอีกครั้ง และบรรทัดถัดไปก็ปรากฏขึ้น ข้าต้องการเล่นเกมกับท่านและถ้าท่านชนะ ข้านั้นจะมอบยาอายุวัฒนะให้กับท่าน

เมื่อพูดทั้งหมด พู่กันเฉียนคุนทั้งสองก็หมุนเป็นวงกลมอย่างภาคภูมิใจ จากนั้นก็หายไปพร้อมกับเสียงลม

นี่คือพู่กันจินหลุนเฉียนคุนที่กำลังพูดถึงเว่ยชิงในตอนแรกใช่ไหม?

ในครั้งนี้เมื่ออยู่ใกล้มาก ทำให้เว่ยเชียนคุนมองเห็นได้ชัดเจนมากว่ามีอาวุธเหล่านี้มีแสงเปร่งประกายออกมาและเป็นอาวุธที่เหนือกว่าอาวุธทั่วๆไปนั่นเอง

เว่ยเชียนชิวครุ่นคิด ยาอายุวัฒนะช่างน่าดึงดูดความสนใจสำหรับเขาจริงๆ

แต่เซียวเฉวียนนั้นกำลังพูดถึงอะไรหรือแค่กำลังเล่นเกมอยู่?

เกมรึ?

"ฮ่าๆๆๆ!"

...

ณ พระราชวังฉางหมิง

“ฝ่าบาท โปรดลงโทษเซี่ยวเฉวียนเสียเถิด สำหรับความผิดโทษฐานที่หลอกลวงฝ่าบาท!”

ในเวลานี้จ้าวอีโต้วนั้นคุกเข่าลงบนพื้นและขอร้องอ้อนวอนฝ่าบาท

ตึก…

ตึก…

หัวใจของเซียวเฉวียนเต้นอย่างกังวล

ฝ่ามือของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

จ้าวอีโต้วพูดอย่างใจร้อน "อำนาจของกษัตริย์! ต้องไม่ถูกดูหมิ่น! และตอนนี้เซียวเฉวียนนั้นก็ยโสทะนงตัวต่อหน้าฝ่าบาท ฝ่าบาทไม่เห็นต้องรออะไรเลยขอรับ!"

“ผู้ที่มีเล่เหลี่ยมกับกษัตริย์เยี่บงนี้ ไม่คู่ควรที่จะเป็นข้าบริพารอีกต่อไป!”

“ตามกฎหมายของต้าเว่ยผู้ยิ่งใหญ่นั้น โทษประหารชีวิตสามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่ความทุกข์ความขมขื่นนั้นต่างหากที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้!”

“ฝ่าบาท โปรดปลดตำแหน่งทั้งหมดออกจากบุคคลนี้เสียเถิดขอรับ ลดตำแหน่งเขาให้เป็นพลเรือน และอย่าให้บุคคลนี้เข้าร่วมในการสอบขุนนางระดับเคอจี่อีก!”

ขุนนางต่างสูดลมหายใจเข้าพร้อมกัน และมีความคิดว่าจ้าวอีโต้วนั้นช่างโหดร้ายเสียจริง

ด้วยวิธีนี้ตัวเลือกการหลบหนีของเซียวเฉวียนจึงหมดไป

นี่มันชัดเจนมาก

ที่ปรึกษาคุกเข่าลงทีละคน "ข้ามีข้อเสนอ! ข้าเพียงขอให้ฝ่าบาทให้ปลดเซียวเฉวียนออกจากตำแหน่ง และเขาจะต้องไม่ได้รับอนุญาตให้ได้รับการแต่งตั้งอีกตลอดชีวิต!"

ในสมัยโบราณ การลงโทษดังกล่าวหมายความว่าตระกูลเซียวนั้น ไม่มีทางทำอะไรได้หลายชั่วอายุคน

นี่มันช่างโหดร้าย

อย่างไรก็ตาม ความโหดเหี้ยมเป็นสิ่งสำคัญมากที่สุดในศาล

เซียวเฉวียนกลอกตา ข้าจะบ้าตายมากแบบนี้!

ได้โอกาสโต้แย้งแล้ว เซียวเฉวียนนั้นยกมือขึ้นอย่างไม่เต็มใจ "ฝ่าบาท โปรดให้เวลาข้าอีกสักหน่อยขอรับ!"

ไม่ได้!