ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 557

มีเสียงคัดค้านดังขึ้น! เมื่อดูจากเสียงแล้ว รู้สึกว่าเสียงนั้นจะไม่เห็นด้วยมากกว่าจ้าวอีโต้วเสียอีก

หากจ้าวอีโต้วต้องการลงโทษเซียวเฉวียน แต่เสียงนี้นั้นรอไม่ได้ยิ่งกว่าเพราะเขาต้องการจัดการเซียวเฉวียนทันที

เซียวเฉวียนหันไปมองและเห็นว่านั่นคือจ้าวหลาน

ในหัวใจของตระกูลจ้าวนั้น เซียวเฉวียนคือผู้ที่สังหารจ้าวจินไหล แน่นอนว่าจ้าวหลานจะไม่ยอมปล่อยโอกาสดังนี้หลุดไปเด็ดขาด "ฝ่าบาท ไม่สิ! เซียวเฉวียนช่างกะล่อนและไว้ใจไม่ได้! "

ที่ปรึกษาคนอื่นๆ ก็ช่วยเหลือตระกูลจ้าวเช่นกัน "ใช่ ใช่ ใช่แล้ว ฝ่าบาทต้องลงโทษให้ถึงที่สุด"

“มันก็สมเหตุสมผล แต่ก็ไม่น่าเชื่อ”

สักพักทุกคนต่างก็แย่งกันพูดถึงเรื่องนี้และความหมายหลักคือ อ๋า! เซียวเฉวียนเจ้าเล่มาก! ถ้าเรายังคงเชื่อคำพูดของเขา เราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้อีกรึ?

คนสมัยก่อนมักจะให้ความสำคัญกับการตรงต่อเวลามาก

เซียวเฉวียนเพิ่งบอกว่าเว่ยเชียนชิวจะได้รับเชิญอย่างแน่นอน และช่วงเวลาที่นัดกันของทุกคนคือช่วงเช้าตรู่

หลังจากในช่วงเช้าตรู่ไปแล้วเท่ากับเซียวเฉวียนนั้นกำลังหลอกลวงฝ่าบาทอยู่

ในปัจจุบันซียวเฉวียนข้อจำกัดในการเป็นตนเอง เห็นได้ชัดว่ามีเป็นความเบี่ยงเบนความสนใจระหว่างของเขาและทุกคน

เมื่อจ้าวอีโต้วเห็นว่าจ้าวหลานซึ่งเป็นบุคคลระดับสูงพูดขึ้น เขาก็พูดขึ้นมา "ฝ่าบาท โปรดออกพระราชกฤษฎีกาด้วยขอรับ!"

สวีซูผิงตะคอกขึ้นมา คนพวกนี้ใจร้อนจริงๆ

อย่างไรก็ตามเซียวเฉวียนนั้นน่าสงสารมาก เขาอ่อนแออยู่และมีผู้คนรุมพูดอีกมากมายมาย หากสวีซูผิงเป็นเซียวเฉวียนนั้นเขาคงจะทนไม่ไหว

แต่ตอนนี้เซียวเฉวียนกลับดูสงบ และสวีซูผิงก็ประทับใจในตัวของเซียวเฉวียนมาก

เขาไม่รู้ว่าเหงื่อบนฝ่ามือของเซียวเฉวียนแทบกำลังจะไหลเป็นน้ำแล้ว

“ฝ่าบาท ข้านั้นมิอาจหลอกลวงท่าน หากท่านั้นให้เวลาข้าอีกสักหน่อย ฝ่าบาทจะรอได้จนถึงเว่ยเจียนกั๋วอย่างแน่” เซียวฉวนต่อสู้และไม่คิดที่จะยอมแพ้

“ท่านคิดว่าท่านเป็นใครมาจากไหนกัน!” จ้าวอีโต้วถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าของเซียวเฉวียน “ถ้าท่านนั้นต้องการเวลา ฝ่าบาทจะทรงให้เวลาท่าน ฝ่าบาทมีเวลาพักพระวรกายของฝ่าบาท และฝ่าบาทมีงานอีกมากมาย ท่านนั้นต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่ให้ท่านงั้นหรือ?”

หูของเสี่ยวเฉวียนผึ่ง จ้าวอีโต้วต้องการจบชีวิตของเขาด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ ช่างฝันไปเสียจริงๆ!

เซียวเฉวียนมองอย่างเย็นชา ปากของเขาคงจะไม่ได้พูดมานานและทนไม่ไหวแล้ว และตอนนี้จ้าวอีโต้วก็มาที่ประตูของเขา ถ้าเขาไม่ถูปากนี้ลงบนพื้น เขาจะคู่ควรกับการศึกษาภาคบังคับเก้าปีได้อย่างไร?

เซียวเฉวียนพูดอย่างตรงไปตรงมา "ท่านไม่ใช่ฝ่าบาท ฝ่าบาทยังไม่ได้พูด หากท่านขัดจังหวะเช่นนี้ เท่ากับหมายความว่าท่านไม่ให้ความสำคัญกับฝ่าบาท!"

“ฝ่าบาทยังไม่ได้ตัดสินใจ ท่านนั้นเอาแต่กดดันข้า ท่านเองต้องการอะไร”

“ท่านกำลังสมรู้ร่วมคิดกับเหลียงไหวโหรวหรือไม่? ท่านกลัวว่าฝ่าบาทจะเชื่อว่าข้านั้นคือผู้บริสุทธิ์สินะ”

“ท่าน…ท่านพูดอะไร?” หลังจากพูดไม่กี่คำตระกูลจ้าวก็ฉุนขึ้นทันที “เซียวเฉวียน! ท่านมีหลักฐานอะไรในการพูดเช่นนั้น? ท่านจะกล่าวหาข้าที่ซื่อสัตย์ต่อฝ่าบาทได้อย่างไร?

“ท่านบอกว่าเว่ยเจียนกั๋วจะไม่มา! ท่านมีหลักฐานอะไร?” เซียวเฉวียนตอบพร้อมกับส่งสายตา “แล้วท่านละรู้ได้อย่างไรว่าเขาจะไม่มา! ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเขาจะไม่มาช้า!”

“ท่านกำลังเอาแต่ตะโกนและตะโกน ตอนนี้เพราะท่านไม่เอาจริงเอาจังกับฝ่าบาทใช่ไหม หรือท่านไม่ต้องการรอเว่ยเจียนกั๋ว!”

อ๊ะ!

อ๋า!

เซียวเฉวียนใส่เรื่องบ้าๆไว้ในหัวของเขา!

จ้าวอีโต้วโกรธจนตัวสั่น

และสวีซีผิงหัวเราะจนลมแทบจับ!

“เซียวเฉวียน! ข้าไม่ได้พูดอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับจวนเจียนเลย และข้านั้นก็ไม่ได้ดูหมิ่นฝ่าบาท! หยุดบ้าได้แล้ว!”

จ้าวอีโต้วโกรธมาก

เซียวเฉวียนยิ้มเล็กน้อยและหยุดตอบทันที ขุนนางทั้งหลายต่างก็ปิดปากและขมวดคิ้วทันที

จ้าวอีโต้วตกตะลึง เขาพูดอะไรผิด?

เมื่อกี้ข้าแค่บอกว่า...

“ข้าไม่ได้พูดอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับจวนเจียนสักนิดเลย และข้าเองไม่ได้พูดอะไรที่ไม่เคารพต่อฝ่าบาท!”

ด้วยความสิ้นหวังจ้าวอีโต้วจึงวางเว่ยเจียนกั๋วต่อหน้าฝ่าบาท

ในสมัยโบราณ มีการเรียงลำดับความเหนือกว่าและความด้อยกว่า และเมื่อมีความสัมพันธ์มักจะมีเส้นบางๆกั้นอยู่ระหว่างความเหนือกว่าและความด้อยกว่าและค่อนข้างจะเข้มงวดมาก

เมื่อพูดถึงตัวละครมักจะให้ความสำคัญว่าในตอนนั้นกำลังพูดถึงใครอยู่

ขาของจ้าวอีโต้วสั่นคลอนและเขาคุกเข่าลงกับพื้นในพริบตา และกระแทกศีรษะอย่างแรง "ฝ่าบาท! ข้าคือผู้ต่ำต้อยทำผิดพลาดและทำผิดมารยาท โปรดลงโทษข้าด้วย!"