ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 561

ฉินซูโหรวสายตาทอประกายวาบ เพียงเหมิงเอาได้เห็นก็ดูออกแล้วว่าสตรีผู้นี้กำลังจะรังแกคนอีกแล้ว

ผลก็คือ ฉินซูโหรวส่ายหน้า เห็นได้ชัดว่านางกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง ทว่าร่างกายเอาแต่สั่นสะท้านตลอด

หากพูดว่า เดิมทีเซียวเฉวียนไม่รู้ว่ากำจัดจุดตันเถียนแล้วจะทำลายสัญญาเลือดได้ เช่นนั้น...

เช่นนั้นจะต้องเป็นท่านพ่อที่บอกเขาเป็นแน่

ถ้าเซียวเฉวียนขจัดสัญญาเลือดสำเร็จ เรื่องนี้นอกจากจะเป็นประโยชน์ต่อตัวเซียวเฉวียนเอง และทำให้เฉวียนสามารถไปทำสงครามได้อย่างสบายใจแล้ว มันยังมีประโยชน์ต่อตระกูลฉินด้วย

มิเช่นนั้นเซียวจิงคงไม่นำชีวิตของพวกฉินหนานฉินเป่ยทั้งหลายมาแลกเปลี่ยนกับฉินซูโหรวหรอก

ส่วนในตระกูลฉินนั้น ผู้ที่เชี่ยวชาญด้านตันเถียนและเรื่องรากอักษรที่สุดก็คือฉินเซิง

เป็นท่านพ่อ...

ฉินซูโหรวตัวสั่นเทาทั้งร่าง เป็นท่านพ่อบอกกับเซียวเฉวียนว่ามีเพียงทำลายจุดตันเถียนเท่านั้นถึงจะปลดสัญญาเลือดได้

ท่านพ่อเตรียมที่จะสังเวยและกำจัดนางทิ้งเพื่ออนาคตของตระกูลฉินแล้ว

ฉินซูโหรวเงยหน้าขึ้นมองไปยังเหมิงเอ้าอย่างตื่นตะลึง

นางคือเม็ดไข่มุกกลางฝ่ามือของตระกูลฉิน เป็นคนที่บิดาของนางใส่ใจเป็นอันดับหนึ่ง นับแต่เล็กจนโต ไม่ว่าน่าจะดื้อรั้นเพียงใด ท่าพ่อไม่เคยเอ่ยวาจารุนแรงแม้สักประโยค

ทว่าตอนนี้ ท่านพ่อต้องการทำลายจุดตันเถียนของนางอย่างนั้นหรือ?

แล้วอีกครึ่งชีวิตที่เหลือของนางจะทำเช่นไร？

“จวนฉิน...ถึงคราวต้องการการปกป้องจากเซียวเฉวียนแล้วอย่างนั้นหรือ?”

นางไม่กล้าเชื่อจริงๆ ตระกูลฉินถือเป็นตระกูลอภิมหาทรงอิทธิพลมีชื่อของต้าเว่ย เหตุใดถึงต้องให้เขยโอหังที่ถูกปลดไปแล้วอย่างเซียวเฉวียนมาปกป้องกัน?

มิใช่ว่าตระกูลฉินยังมีท่านพ่ออยู่หรือไร?

มิใช่ว่ายังมีท่านย่าอยู่หรือ？

มิใช่ว่ายังมีท่านอาอย่างฝ่าบาทอยู่หรอกหรือ?

“ไม่ พ่อของข้าไม่ทำกับข้าเช่นนี้แน่!” ฉินซูโหรวส่ายหน้า แทบจะพ่นน้ำลายออกมาแล้ว “น่าตลกสิ้นดี! ตระกูลฉินของข้านอกจากเซียวเฉวียนแล้วหรือว่าไม่มีผู้ใดสามารถกอบกู้ได้อีกงั้นหรือ?”

“ข้ายังมีเสด็จอาฮ่องเต้!”

หากแม้กระทั่งฝ่าบาทยังไม่อาจพิทักษ์ตระกูลฉิน แล้วเซียวเฉวียนจะทำได้อย่างไร?

อาศัยนิสัยชั่วร้ายเจ้าเล่ห์ของเขาอย่างนั้นหรือ?

หรือว่าฝีปากอันเฉียบคมของเขาอย่างนั้นหรือ?

หรืออาศัยเพียงบทกลอนของเขา?

ฉินซูโหรวจับจ้องเหมิงเอ้าอย่างไม่ยอมแพ้ “เจ้ากลับไปบอกเจ้านายเจ้า คิดอยากทำลายจุดตันเถียนของข้าน่ะฝันไปเถอะ! ตระกูลฉินของเราไม่ต้องการเซียวเฉวียน! ต่อให้ฟ้าจะถล่มลงมา ตระกูลฉินก็ไม่ต้องการเซียวเฉวียน!”

เหมิงเอ้าสายตาทะมึน เขาเอ่ยเสียงเย็น “ท่านคิดดีแล้วหรือไร?”

....

ฉินซูโหรวตกตะลึงสติหลุดไป

คำพูดประโยคนี้ของเหมิงเอ้ากล่าวได้รุนแรงและหนักหน่วงยิ่ง

รุนแรงหนักหน่วงจนภายในใจของฉินซูโหรวสะดุด “กึก” เซียวจิงแค่นเสียงเย็นชาครั้งหนึ่ง “ที่พวกเรามาที่นี่ในวันนี้เพราะท่านบาดเจ็บหนัก เป็นโอกาสอันดีในการทำลายจุดตันเถียน”

“หากท่านไม่ยินยอม ก็อย่าได้โทษที่ข้าไม่ได้เตือนท่าน ท่านจะต้องเสียใจแน่...”

แต่ไหนแต่ไรมาฉินซูโหรวเอาแต่วางตัวสูงส่งกว่านอื่น มีเพียงผู้อื่นที่น้อมตัวลงคุกเข่าเบื้องหน้านาง เซียวจิงใช้ท่าทีโอหังเช่นนี้ ทำให้นางไม่พอใจมาก “เจ้าพูดเพ้อเจ้อ! ข้าย่อมไม่ยินยอมอยู่แล้ว!”

“แล้วก็นะ! จวิ้นจู่เช่นข้าจะไม่เสียใจเป็นอันแน่!”

ความทะนงตนของฉินซูโหรวทำให้เซียวจิงถอนหายใจเบาๆ ครั้งหนึ่ง การตกต่ำของตระกูลฉิน คงจะหนีไม่พ้นมาจากความเห็นแก่ตัวของบรรดาอนุชนในตระกูลฉินเหล่านี้ละ

“เฮอะ” ฉินซูโหรวแค่นเสียงเหยียดหยามเป็นที่สุด “หากว่าเซียวเฉวียนต้องการปลดสัญญาเลือดละก็ เขาทำลายจุดตันเถียนของตัวเองไปเลยไม่ได้หรือไง? เหตุใดต้องมาทำขงข้า ถือว่าดีดลูกคิดทำกำไรมาดีนักนี่”

“ฟังจากเจตนาท่าแล้ว” เหมิงเอ้าขมวดคิ้วแน่น “หลังจากที่นายท่านของพวกเราทำลายจุดตันเถียน ท่านจะสามารถปกป้องตระกูลฉินได้หรือไม่?”

ฉินซูโหรวผู้นี้เกรงว่าจะไม่ได้ตรองสถานการณ์ในตอนนี้ให้ละเอียด

แม้เซียวเฉวียนจะสั่งให้ฉินซูโหรวทำลายจุดตันเถียน แต่เซียวเฉวียนสัญญาไว้ว่าจะปกป้องตระกูลฉิน

สำหรับเซียวเฉวียนแล้ว นี่คือการแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อ และไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความรู้สึกเลยสักนิด

ทว่าข้อเสนอที่ฉินซูโหรวให้เซียวเฉวียนทำลายจุดตันเถียนนั้น ในสายตาของทุกคนแล้วแต่เห็นว่าเรื่องนี้ตลกมากๆ

เพราะหากทำเช่นนี้ ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรกับทั้งสองฝ่ายเลย ฉินซูโหรวผู้ที่สตรีบอบบองผู้หนึ่งจะทำอะไรเพื่อตระกูลฉินได้กัน?

น้ำเสียงของเหมิงเอ้าเต็มไปด้วยอาการเยาะเย้ย ทำให้ฉินซูโหรวไม่พอใจอย่างมาก “เจ้า...ตระกูลฉินของพวกข้าไม่ต้องการให้เขยโอหังอย่างมันมาปกป้อง!”

“ไม่ต้องการ!”

“พวกเจ้าสองคนไสหัวไปซะ!”

สุดท้ายฉินซูโหรวก็เข้าใจแล้วว่าที่เซียวจิงพูดว่าเสียใจคืออะไร

หากว่าเหมิงเอ้ากับเซียวจิงไม่ทำลายจุดตันเถียนของนาง เช่นนั้นฉินเซิงจะทำเอง

ยังจะมีอะไรที่น่าสิ้นหวังยิ่งไปกว่านี้อีกหรือ?

บิดาที่ตนรักเป็นที่สุดจะเป็นผู้ทำลายตัวนางด้วยตนเอง

“ท่านพ่อ! ท่านจะทำเช่นนี้ไม่ได้!” ฉินซูโหรวส่ายหน้า นางร้องไห้ “ข้าแต่งให้เซียวเฉวียน ก็มิใช่ด้วยความยินยอมของข้า! ข้ากับเขามีสัญญาเลือดกัน ก็มิใช่ด้วยความยินยอมของข้า!”

“เพราะอะไร! เพราะอะไรถึงทำกับข้าเช่นนี้!”

“มิใช่ว่าท่านไปทำลายจุดตันเถียนของเซียวเฉวียนก็พอหรอกหรือ! เป็นแบบนั้นก็ปลดสัญญาเลือดได้แล้วมิใช่หรือ!”

ฉินซูโหรวสิ้นหวังเป็นที่สุด “ท่านพ่อ ขอร้องท่าน ปล่อยข้าไปเถอะ”

“ปล่อยลูกสาวไปเถอะ!”

ฉินเซิงหลับตา เขาหยิบเอากระบี่ประจำกายขึ้นมา แม้จะปวดใจ แต่สายตาของฉินเซิงกลับยิ่งเด็ดเดี่ยวกว่าเดิม “ตระกูลฉินต้องการเซียวเฉวียน ข้ากับเขาทำข้อตกลงกันแล้ว นี่คือค่าตอบแทนที่น้อยที่สุดแล้ว”

ค่าตอบแทที่น้อยที่สุดอย่างนั้นหรือ?

ฉินซูโหรวมองไปยังฉินเซิง สิ่งเดียวในชีวิตมนุษย์ของตัวนาง นับว่าเป็นค่าตอบแทนที่น้อยที่สุดแล้วอย่างนั้นหรือ?

“ท่านพ่อ! ไม่เอา! ไม่เอานะ!”

ฉินซูโหรวส่ายหน้า ฉินเซิงใช้สายตาเวทนาในโชคชะตาและคับแค้นที่นางไม่ได้ดังใจมองบุตรสาวตนเอง น้ำเสียงนั้นเจือสะอื้น “หากว่าเจ้าไม่หย่ากับเซียวเฉวียน ต่อให้เซียวเฉวียนบรรลุระดับกวีสมุทรคุนหลุน ขอเพียงสามีภรรยาใจเดียวกัน สัญญาเลือดนี้จะไม่กระทบพวกเจ้าเลยสักนิด!”

“แต่เจ้า!” ฉินเซิงกัดฟัน “คราแรกไม่เชื่อฟัง! จำเป็นจะต้องหาเรื่อง จะต้องหย่ากับเซียวเฉวียนให้ได้!”

ฉินซูโหรวส่ายหน้า นางรู้สึกอยุติธรรมเป็นที่สุด “ท่านพ่อ...ข้า...”

“เซียวเฉวียนมีอะไรไม่ดีกัน เจ้ากับแม่ของเจ้าถึงได้ยอมรับเขาไม่ได้สักที!”

“บาปกรรม! บาปกรรม!” ฉินเซิงส่ายหน้า “ทุกสิ่งนี้ ล้วนเป็นตระกูลฉินหาเรื่องเอง!”

ฉินเซิงยกกระบี่ขึ้นพลางหลับตา “โหรวเอ๋อร์! อย่าได้โทษบิดา!”

ในจวนคุมประพฤติ ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของฉินซูโหรวดังขึ้น

เหมิงเอ้ากับเซียวจิงที่เอาแต่กังวลว่าฉินเซิงจะไม่กล้าลงมือนั้นสบตากัน เยี่ยม สำเร็จแล้ว