ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 577

นี่ไม่มีอะไรเกินไป

เซียวเฉวียนหัวเราะเยาะ จุดประสงค์หลักของการมาในครั้งนี้คือการล้างด่างพร้อยให้เซียวจิง ตระกูลจ้าวจะไม่ขอขมาเป็นอีกเรื่อง แต่หากเลือกที่จะขอขมา ก็ต้องกระทำอย่างเอาจริงเอาจัง

คนโบราณไม่เหมือนกับคนยุคใหม่ สำหรับคนยุคใหม่ แนวคิดเรื่องครอบครัวเบาบางกว่าสมัยโบราณมาก

คนยุคใหม่มีเมืองใหญ่ คนส่วนใหญ่จะออกจากบ้านเกิดและมาอยู่เมืองใหญ่เพื่อหาเลี้ยงชีพ ในเมืองใหญ่ แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะพึ่งพาเครือข่ายครอบครัวเพื่อหาทรัพยากรอย่างในชนบท

แม้เมืองใหญ่บางแห่งจะพิจารณาถึงความสัมพันธ์ด้วยก็ตาม แต่สำหรับคนส่วนใหญ่ มันขึ้นอยู่กับกำลังส่วนบุคคลและโอกาสส่วนตัวมากกว่า

ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไป ผู้คนรุ่นต่อรุ่นที่อาศัยอยู่ในตัวเมือง แนวคิดเรื่องครอบครัวก็จืดชืดเบาบางลง หลายคนไม่อาจจัดการความสัมพันธ์ระหว่างญาติได้ด้วยซ้ำ และบรรพบุรุษเป็นแค่ชื่อที่ห่างไกลและไม่คุ้นเคยสำหรับคนในยุคใหม่

คนสมัยก่อนไม่เหมือนกัน สภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ก็มีเพียงเท่านี้ กิจการและมนุษย์สัมพันธ์ก็ถูกสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น สำหรับคนสมัยก่อน บรรพบุรุษก็คือสวรรค์ บรรพบุรุษก็คือความเชื่อความศรัทธา

หากปราศจากการดิ้นรนของบรรพบุรุษเรา ก็ไม่มีตัวเราที่อยู่ในตอนนี้

สำหรับคนโบราณ นอกจากกษัตริย์แล้ว บรรพบุรุษเป็นผู้ที่มิอาจถูกลบหลู่ล่วงเกินมากที่สุด

เซียวเฉวียนผู้รอบรู้ในด้านจิตวิทยาของคนสมัยโบราณ จึงได้เสนอร้องขอเช่นนั้น พูดตามตรง มันทรมานใจยิ่งกว่าให้จ้าวหลานไปตายเสียอีก

คนโบราณนั้นคิดแต่ในกรอบ และไม่ปล่อยวาง บรรพบุรุษถูกฝังอยู่ในดินแล้ว ถึงลูกหลานที่มีชีวิตอยู่จะทำอะไรผิด ใช่ว่าบรรพบุรุษจะรับรู้จริงๆ คำขอของเซียวเฉวียนก็เป็นเพียงให้บุคคลภายนอกได้ดู ทำไมจ้าวหลานทำท่าเหมือนเขาต้องการพบผู้ปกครองของเขาอย่างนั้น

อะไร? แค่จุดธูปเทียน ถวายเครื่องบูชา และพูดไม่กี่คำ บรรพบุรุษจะโกรธจนกระโดดขึ้นมาจากดินงั้นเหรอ?

ถ้าเป็นอย่างนี้ได้ เซียวเฉวียนจะรีบกลับไปตั้งโต๊ะทำอะไรสักหน่อย ดูซิว่าพ่อและอาจารย์จะออกมาพูดคุยเรื่องเก่าๆ กับเขาหรือไม่

คำพูด การกระทำ และความคิดมากมายของคนโบราณทำให้เซียวเฉวียนงงงัน การเคารพบรรพบุรุษเป็นสิ่งที่ดี แต่จ้าวหลานทำหน้าอับอายจนจะมุดดินนั้น ไม่จำเป็นเลย

ถ้าเซียวเฉวียนเป็นตัวจ้าวหลาน เขาจะรีบทำตามที่เซียวเฉวียนพูด ลบล้างจุดด่างพร้อยให้เซียวจิง ทุกคนจะมีความสุขและทุกอย่างจะดีไปเอง

“เป็นไง? เพิ่งบอกว่าจะขอขมา แต่ตอนนี้ไม่ยินดีแล้วเหรอ?”

เซียวเฉวียนเห็นท่าทางเกรี้ยวกราดของคุณนายจ้าว และกลอกตา "ชื่อเสียงของเซียวจิง ตระกูลจ้าวแค่จะโค้งคำนับทีเดียวแล้วให้เรื่องมันจบหรือ?"

แค่โค้งคำนับทีเดียวไม่ได้หรือ?

ใบหน้าทุกคนของบ้านตระกูลจ้าว เหมือนเขียนไว้ว่า เจ้าเรียกร้องมากจริงแฮะ

ชีวิตของคนคนหนึ่ง การขอร้องแค่นี้มันมากไปหรือ? ดวงตาของเซียวเฉวียนเยือกเย็น "ข้าขี้เกียจพร่ำเรื่องไร้สาระกับพวกเจ้า ถ้าไม่ตั้งแท่นบูชาและขอขมาอย่างจริงใจ คืนความบริสุทธิ์ให้กับน้องสาวของข้า"

"ก็คือ ตาย"

ทันทีที่เซียวเฉวียนพูดจบ ไป่ฉีก็ชักดาบจิงหุน “เช้ง” ออกมาทันที

จ้าวหลานทนไม่ได้ ที่เห็นผู้ที่ฆ่าพ่อของเขามาเอะอะโวยวายแบบนี้ในจวนจ้าว!

เขากล้ำกลืนอยู่ไม่ได้จริงๆ!

เขาจ้าวหลานเป็นจ้วงหยวนอยู่แท้ๆ ! เป็นลูกชายเกิดจากตระกูลจ้าวที่สูงศักดิ์ เป็นข้าราชสำนักสำคัญในราชสำนัก! จะก้มหัวโค้งคำนับขอขมาให้ไม่ได้เหรอ?

เซียวเฉวียนทำเกินไปแล้ว!

มันเกินไปแล้วนะ!

จะให้เขาเชิญถึงบรรพบุรุษด้วย!

เซียวจิง คนเปรอะเปื้อนคนหนึ่งคู่ควรให้จ้าวหลานมารับผิดต่อหน้าบรรพบุรุษของเขาหรือ?

เซียวเฉวียนไม่เอาแค่หอมปากหอมคอ แต่เขาได้คืบแล้วจะเอาศอก!

เกินไป!

มันมากเกินไป!

เซียวเฉวียนเห็นดวงตาของจ้าวหลานลุกโชนด้วยไฟ โอ้ นี่คือจังหวะที่จะลุกสู้แล้วใช่ไหม!

เข้ามาเลย!

เซียวเฉวียนจะกลัวเขาเหรอ?

จังหวะที่เซียวเฉวียนคิดว่าจ้าวหลานกำลังลุกสู้อย่างลูกผู้ชาย จ้าวหลานกลับเปลี่ยนท่าทีเหมือนลิงซุนหงอคง สู้เขาไม่ได้ก็ไปขอกำลังเสริม

จ้าวหลานกระทืบเท้า หันไปพูดกับสาวใช้ที่อยู่ข้างๆ "ไป...ไปเชิญท่านเฉามา!"