ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 580

ไป๋ฉี่หันไปด้วยความตื่นเต้น ดวงดาวแห่งการช่วยเหลือมาแล้ว ในที่สุดก็มาเสียที!

ยังมีใครที่สามารถขวางเซียวเฉวียนได้อีก?

ยังมีใครกล้าขวางเซียวเฉวียนได้อีก?

แน่นอนว่าต้องเป็นคุณหนูรองเซียวจิงไงเล่า

“ท่านพี่! หยุดนะ!” เซียวจิงใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงมาหนึ่งปี เซียวเฉวียนเลี้ยงดูน้องสาวคนนี้อย่างดี ในวันนี้เซียวจิงไม่ใช่เด็กน้อยหน้าเหลืองตัวซูบคนนั้นอีกแล้ว แต่เป็นหญิงสาวที่มีน้ำมีนวล

นางมีรูปร่างที่เพรียวบาง อารมณ์สดใส การเป็นผู้ที่เปี่ยมไปด้วยความรู้ทําให้นางมีราศีมากขึ้น นัยตาเด็ดเดี่ยวที่เรียนรู้มาจากเซียวเฉวียน ทําให้นางมีความงามเป็นพิเศษ

จ้าวหลานมองด้วยความตกตะลึง ว่ากันว่าคุณหนูรองแห่งตระกูลเซียวเป็นเด็กน้อยที่ไม่อาจเชิดหน้าชูตาได้มิใช่หรือ? ตอนนี้ได้เห็นเช่นนี้แล้ว นางดูน่ารักและมีความสามารถกว่าหญิงสาวคนอื่น ๆ อยู่เล็กน้อย

ฮูหยินจ้าวได้พบเซียวจิง ก็สติหลุดไปชั่วขณะ นึกไม่ถึงว่าจวนเซียวที่ไร้ชื่อเสียงเรียงนาม จะมีบุตรสาวที่รูปร่างดีและราศีจับมากเช่นนี้

ไป๋ฉี่ดีใจจนแทบร้องไห้ออกมา “คุณหนูรอง ในที่สุดท่านก็มา”

เดิมที พรุ่งนี้จะเป็นวันที่จ้าวซิ่นเฉียงไปสู่ขอเซียวจิง ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวสั่งให้คนพาตัวเซียวจิงไปซ่อนที่ศาลาคุนหวู่ ปรากฏว่าเซียวจิงยังไม่ทันเหยียบเข้าไปในศาลาคุนหวู่ ก็ถูกคนรับใช้ของตระกูลจ้าวเชิญมาที่นี่

คนรับใช้ตระกูลจ้าวบอกว่า ท่านพี่กำลังอาละวาดอยู่ที่จวนจ้าว ต้องการให้จวนจ้าวขอโทษนางให้ได้ และยังตกลงมาจากหลังคาอีก เมื่อเซียวจิงได้ยิน แน่นอนว่านางต้องรีบมาในทันที

เซียวจิงรู้ดีว่าเหตุใดท่านพี่จึงไปอาละวาดที่จวนจ้าว เรื่องที่จวนจ้าวทำให้นางเสียชื่อเสียง นางรู้แก่ใจดี

เพียงแต่คนอื่น ๆ รวมทั้งท่านพี่ต่างคิดว่านางอ่อนแอเกินไป เหตุใดนางต้องรนหาที่ตาย เพียงเพราะคำพูดของคนชั้นต่ำเหล่านี้ด้วย?

นางรีบร้อนมาที่นี่เพราะต้องการขวางท่านพี่ไว้ เพื่อไม่ให้ท่านพี่ต้องก่อเรื่องใหญ่เพราะนาง และเพื่อไม่ให้เขาต้องเสียอนาคตเพราะคนชั้นต่ำพวกนี้ มันไม่คุ้มค่าเลย

ในระยะเวลาสั้น ๆ เพียงหนึ่งปี เซียวเฉวียนโตขึ้นมาก และเซียวจิงผู้เป็นน้องก็รู้ความมากขึ้นเช่นกัน

นางเห็นว่าเซียวเฉวียนตกลงมาบาดเจ็บจนใบหน้าเขียวช้ำ ดวงตานางแดงก่ำและรุดเข้าไปขวางกำปั้นของเซียวเฉวียนที่กำลังทุบสมองหมาของจ้าวหลาน “ท่านพี่ พอแล้ว จิงเออร์ไม่เป็นอะไร...”

เสียงเล็กที่อ่อนหวานของน้องสาว ราวกับสายฝนในฤดูใบไม้ผลิที่โปรยปรายอบอุ่น เย็นสดชื่นและลอยอยู่ในหัวใจของเซียวเฉวียน พร้อมกับดับไฟแห่งความโกรธของเซียวเฉวียนลงอย่างรวดเร็ว

เซียวเฉวียนมีหลักการอยู่หนึ่งข้อ เขาจะไม่ฆ่าผู้อื่นอย่างง่ายดายต่อหน้าท่านแม่และน้องสาว เขารู้ว่ามันจะทำให้พวกนางกลัว

แม้แต่ไป๋ฉี่ผู้เป็นเทพแห่งสงครามยังขัดขวางเซียวเฉวียนอย่างเอาเป็นเอาตาย คำพูดเบา ๆ เพียงประโยคเดียวของเซียวจิง ก็สามารถหยุดเซียวเฉวียนไว้ได้

จ้าวหลานจ้องมองเซียวจิงด้วยความตะลึง หญิงผู้นี้คาดเดาสถานการณ์ได้อย่างดีเยี่ยม

ทว่าเซียวจิงไม่เหลือบมองคนตระกูลจ้าวแม้เพียงแวบเดียว นางดึงมือของเซียวเฉวียนไว้ และจัดการปัดดินโคลนที่ติดเต็มเสื้อของเขาออก พลางพูดเสียงสะอื้น “ท่านพี่ ตกลงมาเจ็บหรือไม่ คนตระกูลจ้าวช่างเกินไปเสียจริง ให้จิงเออร์ดูหน่อยว่าเจ็บตรงไหนหรือไม่”

หืม?

จ้าวหลานร้องโหยหวนอยู่ในใจ คุณหนูรอง ท่านพี่ของท่านตกลงมาเองนะ ท่านเห็นเลือดที่หน้าผากของข้าแล้วหรือไม่ นี่คือสิ่งที่ท่านพี่ของท่านทำแตก รอยรองเท้าบนใบหน้าก็เป็นเพราะท่านพี่ของท่าน ผู้ใดที่ทำเกินไปกันแน่?

“ข้าไม่เป็นอะไร เจ้า…” เซียวเฉวียนมองดูน้องสาวที่รู้ความอย่างเจ็บปวดในหัวใจ หนึ่งปีมานี้ ตัวของนางสูงขึ้นมาก หัวเทียบเท่าไหล่ของเขาแล้ว “เจ้ารู้เรื่องที่ตระกูลจ้าวทำความโสมมไว้แล้วหรือ?”

“ข้ารู้” เซียวจิงพยักหน้า นางทั้งปวดใจและอยากตำหนิ น้ำตาในเบ้าหมุนอยู่ในดวงตาของนาง “ท่านพี่ล้มป่วยยี่สิบวันเพิ่งหายดี เหตุใดต้องลำบากเพื่อข้า และมาทำเรื่องเจ็บตัวเช่นนี้ด้วยเล่า?”

“ต่อให้คนพวกนี้เหยียดหยามข้าเป็นหมื่น ๆ ครั้ง จิงเออร์ก็จะไม่ฟังเลยแม้แต่น้อย และก็ไม่กลัวด้วย”

นางสะอื้น “แต่จิงเออร์ไม่อยากเห็นท่านพี่โมโหเช่นนี้ มิหนำซ้ำยังตกลงมากจากที่สูงขนาดนั้นอีก หากโกรธหรือตกลงมาจนเป็นอะไรไป ท่านพี่จะให้ท่านแม่และจิงเออร์ทำอย่างไร? ฮือ...”