ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 587

แข็งแกร่ง แข็งแกร่งเกินไป

“ไป๋ฉี่สุดยอดมาก คุณหนูรองท่านว่าหรือไม่เจ้าคะ?” ชิงกั่วปรบมือด้วยความชื่นชม พลางหันไปหัวเราะกับเซียวจิง มีไป๋ฉี่อยู่ที่นี่เช่นนี้ จะยังมีผู้ใดกล้ามารังแกจวนตระกูลเซียวได้อีก? มิอาจมิบอกได้เลยว่า คุณชายสายตาแหลมคมจริง ๆ ถึงได้เลือกไป๋ฉี่ออกมาจากทาสคุนหลุนจำนวนมากได้

"อืม"

เซียวจิงตอบกลับเบา ๆ สายตาของนางมีความมืดมนเล็กน้อย

ชิงกั่วพลางเหม่อมองคุณหนูรองด้วยความสับสน มิรู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่คุณหนูรองดูอารมณ์ไม่ดีเช่นนี้ ก่อนหน้านั้นคุณหนูรองมักจะร่าเริงทั้งยังไร้เดียงสา ทว่า คุณหนูรองในยามนี้ดูเหมือนจะโตขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย

แม้กระทั่งทุกวันที่คุณชายใหญ่ไปจัดการตระกูลจ้าวในวันนี้ คุณหนูรองยังกล้าที่จะเข้าไปขัดขวางคุณชายใหญ่เช่นนั้นได้

หากเป็นคุณหนูรองในอดีต นางมักจะหวาดกลัว พร้อมทั้งร่ำไห้ออกมาด้วยความหวาดผวา ในบางครั้งก็ยังหันมากอดซบชิงกั่วเพื่อให้นางปลอบใจอีกด้วย ทั้งยังเอ่ยถามว่าพวกเราจักทำเช่นไรกันดี

ทุกคนล้วนแต่รู้กันดี จวนตระกูลเซียวต้องเผชิญกับหลายสิ่งหลายอย่างมามากเกินไปในปีนี้ บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้เซียวจิงเติบโตขึ้นมาก็เป็นได้

แท้จริงแล้วหาได้เป็นเช่นนั้นไม่

ก่อนที่เหลียงไหวโหรวจักถูกตัดสินโทษประหารนั้น ยามที่เขากำลังสนุกสนามมัวเมาอยู่ในหอเฉาเทียนนั้น

ในยามนั้นเอง เขาได้มาพบกับเซียวเฉวียน

เดิมทีเหลียงไหวโหรวรู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก เขายังมิคิดยอมแพ้ง่าย ๆ ว่าตนเองจักต้องตายลง

ทั้งยังรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากอีกด้วย เขามิสบอารมณ์ที่เซียวเฉวียนกำลังได้ดี ทั้งยังมีท่าทีได้ชัยเช่นนี้

เขามิพอใจที่เซียวเฉวียนมีกลิ่นอายที่น่าเกรงขาม ทั้งยังได้ครอบครองพู่กันเฉียนคุนเช่นนั้นอีก แม้จะอายุอานามรุ่นราวเดียวกัน ทว่าเขากลับห่างไกลกับเซียวเฉวียนยิ่งนัก

ดังนั้น ก่อนที่เขาจะตายจากไป เพื่อเป็นการแก้แค้น เขาจักบอกความลับที่น่าตกตะลึงแก่เซียวเฉวียนเช่นกัน

เพียงแค่ความลับนี้ถูกเปิดเผยขึ้นมาย่อมทำให้เซียวเฉวียนรู้สึกสูญเสียการควบคุมไปในทันที

มันจักทำให้เซียวเฉวียนโมโหโกรธจัด

มันจักทำให้เซียวเฉวียนก็โทษตัวเองและรู้สึกผิด

นี่คือเหตุผลว่า ทำไมหลังจากที่เซียวเฉวียนออกมาจากหอเฉาเทียนนั้น เขาจึงกลับไปที่จวนตระกูลเซียวอย่างเงียบ ๆ ก่อนยืนอยู่ข้างบ่อน้ำทั้งคืน

เขากำลังขอขมา

เขากำลังขอขมาต่อบิดาที่อยู่ในบ่อน้ำ

ในยามที่เขยิบเข้ามาใกล้ใบหูของเซียวเฉวียนด้วยใบหน้าแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์นั้น เขาพลางกล่าวออกมาด้วยท่าทีกึ่งประชดประชันและกึ่งสงสารว่า "เซียวเฉวียน เจ้าคิดว่าตนเองควบคุมทุกอย่างเอาไว้หมดแล้วงั้นหรือ?"

“เจ้าคิดว่าตนเองทำลายตราประทับมู่อวิ๋นและช่วยหยางซูเอาไว้ได้ มันจักช่วยผู้เฒ่าเอาไว้ได้หรือ? แม้แต่ตัวของเจ้าเองยังมิอาจช่วยเอาไว้ได้เลย”

“ เจ้าคิดว่าหากตนเองสังหารข้าและแม่ฉินได้ จวนตระกูลเซียวจักสงบสุขงั้นหรือ?”

เหลียงไหวโหรวพลันส่ายหัวไปมา "ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ เราทุกคนต่างก็เป็นเพียงเบี้ย เป็นเพียงมดปลวก เป็นเพียงหุ่นเชิดในวังวนแห่งอำนาจเท่านั้น"

“ที่จริงแล้ว เจ้าเองก็เป็นเหมือนกับข้า ที่เว่ยเชียนชิวสั่งให้ทำสิ่งใด ก็จักต้องทำตามเขา”

“หากเขาต้องการจะสังหารผู้ใด ก็สามารถสังหารได้ หากเขาต้องการเอาชีวิตผู้ใดก็สามารถจัดการได้เช่นกัน” ลมหายใจของเหลียงไหวโหรววนเวียนอยู่รอบหูของเซียวเฉวียน “เจ้ากล่าวว่า เจ้าสงสารข้าที่เป็นสุนัขรับใช้เว่ยเชียนชิว สงสารข้าที่ต้องตบแต่งกับกับฉินซูโหรวที่ยังมีสมีเก่าอยู่ในใจอย่างเต็มอกเช่นนี้”

“ฉันรู้เซียวเฉวียน ว่าข้ามิใช่บุรุษที่ดี ในยามที่เจ้ากำลังหัวเราะเยาะเย้ยข้านั้น” เหลียงไหวโหรวจ้องมองเซียวเฉวียนไปด้วยความแน่วแน่ “เจ้าอยู่เหนือกว่าข้า เจ้าคิดว่าเจ้าควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างได้งั้นหรือ!”

เซียวเฉวียนชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นเหลียงไหวโหรวก้มหน้าลงพลางยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น "ข้ารู้ว่าข้าหาใช่บุตรสายนอกของเว่ยเฉียนชิวไม่ อีกทั้งข้ายังนึกโกรธตัวเองที่เชื่อในคำโกหกของเจ้า"

“เจ้าต้องการที่จะยืมมือข้าเพื่อสังหารแม่ฉิน”

เหลียงไหวโหรวเป็นคนฉลาด หลังจากใช้เวลาส่วนใหญ่ในการคิดทบทวนภายในหอเฉาเทียนนั้น เขาก็ฉุกคิดเรื่องราวต่าง ๆ เอาไว้มากมาย