ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 589

เซียวเฉวียนตกใจ ทำไมเหลียงไหวโหรวถึงรู้ละเอียดขนาดนี้?

ไม่ใช่เรื่องไร้สาระเหรอ?

ถึงยังไง เซียวเฉวียนเองก็ไม่รู้ว่าเซียวจิงมีไฝอยู่ที่ไหนบ้าง

เหลียงไหวโหรวไม่สนใจเขา และพูดต่อ "เซียวจิงชอบเค้กเกล็ดหิมะ หวานและเค็ม เธอดื่มเหล้าฉยงซูที่เจ้ากลั่นได้ครั้งละครึ่งถ้วยเล็กเท่านั้น"

”เธอชอบลูกผลไม้เคลือบน้ำตาลที่ชายชราขายบนถนนเสวียนอู่มากที่สุด กินสามเสียบไม้ทุกครั้ง กินแล้วท้องเสียทุกครั้ง แต่เธอก็ยังไม่เลิกกิน”

"บทกวีที่เธอชื่นชอบไม่ใช่ "ตึงเกา" อันโด่งดังของเจ้าในเมืองหลวง ไม่ใช่ "หมั่นเจียงหง" ที่ดังในการร้องครั้งแรกของเจ้า แต่เป็นบทแสงจันทร์ปลายเตียงของเจ้า

เซียวเฉวียนตกตะลึง

"ตึงเกา" และ "หมั่นเจียงหง" นั้นเซียวเฉวียนท่องให้ชาวโลกฟัง ทุกคนก็รู้ ส่วน "จิ้งเยว่ซือ" (คิดคำนึงในคืนสงบ)ของหลี่ไป๋เป็นบทกวีคิดถึงบ้านเกิดที่เซียวเฉวียนท่องเองในวันแรกของเขาที่มายังต้าเว่ย

บทกวีนี้เรียบง่ายและเรียนรู้ได้ง่าย เขาสอนให้เฉพาะเซียวจิงเท่านั้น คนนอกไม่มีทางรู้

“ปลายเตียงจันทร์ส่องแสง หรือน้ำค้างบนดิน เงยหน้ามองแสงจันทร์ ก้มหัวคิดบ้านไกล”

เหลียงไหวโหรวท่องเสียงค่อยๆ "ช่างเป็นบทกวีที่สวยงาม เป็นความรู้สึกคิดถึงบ้านเกิดอย่างแท้จริง หากบทกวีนี้ถูกแพร่ออกไป มันจะกลายเป็นผลงานที่มีชื่อเสียงอย่างเป็นอมตะเช่นเดียวกับบทกวีอื่นๆ ของเจ้าอย่างแน่นอน คุณหนูเซียวกล่าวว่าบทกวีนี้เป็นความลับน้อยๆ ระหว่างเจ้าสองคน”

”เซียวเฉวียน ข้าบอกอย่างอื่นเจ้าไม่เชื่อ แต่อันนี้เจ้าเชื่อแล้วใช่ไหมล่ะ”

เหลียงไหวโหรวมองหน้าเขา สายตานั้นแรงเยาะเย้ยน้อยลงไป "ทีนี้ เจ้าคงเชื่อแล้วว่าเซียวจิงเป็นตัวปลอม"

แสงเยือกเย็นส่องออกจากดวงตาของเซียวเฉวียน ดูเหมือนจะฉีกเหลียงไหวโหรวให้เป็นชิ้นๆ เขาคว้าเหลียงไหวโหรวแล้วพูดว่า "เจ้าทำไมถึงรู้ละเอียดได้ขนาดนี้! จิงเอ๋อจะบอกเจ้าได้ยังไง!"

“เจ้าเฝ้าติดตามเธอเหรอ? เจ้าส่งคนมาแอบติดตามเธอตลอดใช่ไหม!”

เหลียงไหวโหรวถูกหิ้วแรงจนแทบจะหายใจไม่ออก "ติดตามไปทำไม? จวนเจียนกั๋วไม่ทำสิ่งที่ด้อยประสิทธิภาพอย่างนั้นหรอก เซียวเฉวียน เจ้าเคยเห็นการลงโทษที่ทารุณในจวนเจียนกั๋วไหม"

ทารุณ?

พวกเขาทำการทารุณเซียวจิงเมื่อไร?

“เมื่อไรที่จวนเจียนกั๋วทำการทารุณ อย่าว่าแต่สาวน้อยอย่างเซียวจิง แม้แต่ผู้ชายแบบเจ้าก็ยังทนไม่ไหว เจ้าลืมไปแล้วหรือ เจ้าลืมว่าตอนนั้นที่เซียนกวีและเซียนยุทธ์เอาตัวเจ้าไปขังในเรือนจำน้ำ เจ้าขอความเมตตายังไง?”

เรือนจำน้ำ?

คิ้วของเซียวเฉวียนกระตุก

”เซียวจิ่งทนความทารุณไม่ได้ เธอก็บอกทุกอย่างจนหมด” เหลียงไหวโหรวตกอยู่ในความบ้าคลั่งอีกหนทั้งหัวเราะเสียงลั่น ไม่รู้ว่าเขาหัวเราะเยาะตัวเองหรือเยาะเซียวเฉวียน “ข้าว่า เจ้าคงคิดไม่ถึง น้องสาวของเจ้าไม่ใช่น้องสาวคนนั้นแล้ว”

”ตอนแรกข้าก็ไม่เคยคิดว่าจะมีคนกลุ่มหนึ่งในโลกที่สามารถเลียนแบบบุคคลอื่นได้อย่างแนบเนียนถึงขนาดที่แม้แต่คนที่ใกล้ชิดที่สุดก็ไม่สามารถแยกแยะของจริงหรือของปลอมได้”

เหลียงไหวโหรวส่ายหัวเหมือนคนบ้าจนผมเผ้ากระเซิงยุ่งเหยิง "ญาติของพวกเจ้า ไม่ใช่ญาติของพวกเจ้าอีกต่อไป แต่เป็นสายลับและไส้ศึกที่เว่ยเชียนชิวส่งเข้ามา ฮ่าๆ! เซียวเฉวียน เจ้าเห็นไหม คนอย่างพวกเราที่มาจากครอบครัวยากจน จะปกป้องใครได้?

ดวงตาของเซียวเฉวียนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเหลือเชื่อ ไม่นะ มันเป็นไปไม่ได้

เหลียงไหวโหรวเหมือนจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นสีหน้าเช่นนี้ เขาเบียดตัวเข้ามา จ้องมองที่เซียวเฉวียนและพูดว่า "เจ้าบอกว่าเจ้าสามารถปกป้องครอบครัวของเจ้าได้ แต่ว่า จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนในครอบครัวของเจ้านั้นไม่ใช่คนเดิมในครอบครัวของเจ้าแล้ว?"

“เจ้าว่า เจ้ากำลังปกป้องใครกันแน่”