ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 591

ดาบเฉิง เป็นดาบที่ใช้เลือดเนื้อของคนในการฝึกฝนเพื่อที่จะได้มา ใช้เลือดเนื้อฝึกพละกำลังให้อยู่ภายในดาบ จิตวิญญาณจะต้องถูกฝังไว้อยู่ภายใน

ดังนั้นดาบเฉิงได้รับการขนานนามว่าเป็นดาบต้องห้ามลำดับที่หนึ่ง นอกจากจะเป็นเพราะต้องใช้ชีวิตของคนๆหนึ่ง อีกอย่างก็เพราะว่าเรื่องนี้มันไม่มีเหตุผลที่ต้องฝังจิตวิญญาณของคนเอาไว้

คนยุคโบราณใส่ใจกับการฝังลงดินถึงจะเรียกว่าสงบสุข คนๆหนึ่งตาย ก็ควรจะฝั่งกลบลงดินนอนอย่างสงบสุข มาพูดกระซิบข้างหูเจ้าทุกวันๆ ใครจะสามารถทนได้ละ？

เซียวเฉวียนทนไม่ได้

ถึงแม้ว่าพู่กันเฉียนคุนจะไม่ได้ใช้เลือดเนื้อของเฉาเชา แต่ก็ได้ผลลัพธ์ที่เหมือนกัน เป็นเพราะเทพเฉาเชาถูกกักขังอยู่ที่นี่ สิ่งที่แย่มากก็คือ เขายังสามารถพูดได้！

ดาบเฉิงเล่มนี้ คุณสมบัติพื้นฐานก็เหมือนกันไม่มีอะไรแตกต่างกัน！

ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า เซียวเฉวียนคงจะถูกตัดหัวในทันที เขาไม่กล้าที่จะโยนพู่กันเฉียนคุนทิ้ง รีบหยิบเก็บโดยเร็ว และขอร้องว่าอย่าพูด อย่าพูด！

“ห๊ะ？นายท่าน ไม่ทิ้งแล้ว？”

ไป๋ฉี่ยังไม่ทันได้สติกลับคืนมา เซียวเฉวียนโบกมือไม่ได้ จะทิ้งได้ยังไง รีบไปเอามาเก็บไว้ให้ดี！

เซียวเฉวียนขยับตัวรวดเร็ว รีบจับพู่กันเฉียนคุนไว้ กลับไปที่ตระกูลเซียว

“เอ๊ะ？นี่ก็ไม่มีแล้ว？ห๊ะ？”

ผู้คนที่อยู่ที่หอปี๋เซิ่งรู้สึกผิดหวังวางตะเกียบลง ครั้งนี้จวนเซียวต่อสู้กันภายใน ไป๋ฉี่ชนะ หรือว่าหลี่มู่ชนะละ？

“ไม่สนไม่สน！ไม่สนแล้วว่าใครจะชนะ！มาพวกเรามาดื่มกันก่อน！”

เหล่าบรรดาคนขี้เหล้าก็เพียงแค่หาข้ออ้างเพื่อดื่มเหล้า ในเมื่อตอนนี้ไป๋ฉี่และหลี่มู่ไม่สามารถแบ่งแยกได้ว่าใครชนะ งั้นทุกคนดื่มกันทั้งหมด！

“มามามามา！เติมให้เต็ม！เติมให้เต็ม！”

“ดื่มดื่มดื่มดื่ม！”

“เหอะ” ดูท่าทางเซียวเฉวียจะไม่สนุกด้วย ดวงตาของเซียวเฉวียนนิ่งสงบเปล่งประกาย หันหลังกลับ เบนหน้าและเดินเข้าไปในห้อง

“คุณหนู คุณหนู？” ชิงกั่วยังไม่ทันได้เรียกสติกลับคืนมา เซียวเฉวียนก็เข้าไปแล้ว ชิงกั่วมีสีหน้าสงสัย คุณหนูอยู่ดีๆทำไมถึงดูไม่มีความสุข？

ภายในห้องหนังสือของจวนเซียน

เซียวเฉวียนให้ไป๋ฉี่ทำฉากกั้นขึ้นมา ยิ่งหนาเท่าไรยิ่งดี ชั้นเดียวไม่พอ ต้องเพิ่มอีกหนึ่งชั้น

เซียวเฉวียนเอาพู่กันเฉียนคุนวางไว้บนโต๊ะ ：“เฉาเชา！ทำไมเจ้าถึงดื้อรั้นอย่างนี้？ทำไมเจ้าถึงไปก่อเรื่องวุ่นวายที่บ้านของประชาชนทั่วไปด้วย！ทำไมจะต้องยื้อเวลาไม่ให้ข้ากับเว่ยเชียนชิวได้เจอกันด้วย？”

“เจ้านาย ข้าโดนใส่ร้าย！”

น้ำเสียงดังและหยาบกระด้างของโจโฉ มีความรู้สึกเสียใจเล็กน้อยออกมา

“เจ้ายังกล้ามีหน้ามาบอกว่าเสียใจ？” ถ้าไม่เป็นเพราะเห็นว่าเจ้าโจโฉ นั่นเป็นฮ่องเต้ที่มีชื่อเสียงของฮว๋าเซี่ย เซียวเฉวียนไม่สามารถฆ่าคนดื้อรั้นเช่นนี้ได้？

“งั้นเจ้าลองพูดมา เจ้าโจโฉรู้สึกเสียใจอะไร？”

“และอีกอย่างทางที่ดีเจ้าอธิบายให้ข้าเข้าใจ ในเมื่อเจ้าสามารถพูดได้ ทำไมวันนี้เพิ่งจะพูด？หรือว่าอยากจะให้คนทั้งโลกรู้ว่า ข้าเซียวเฉวียนทำผิดต่อข้อห้ามลำดับที่หนึ่ง？

ห๊ะ？เจ้าไม่พอใจข้าก็มาสู้กับข้าสิ ทำไมเจ้าต้องทำร้ายข้าอย่างนี้ด้วย？”

เซียวเฉวียนโกรธอย่างมาก แต่ว่า เมื่อคิดว่าเขากำลังสั่งสอนโจโฉ และเชาเฉาที่เป็นฮ่องเต้แต่กลับเชื่อฟังคำสั่งสอนของคนธรรมดา ความรู้สึกที่เหนือกว่าของลูกผู้ชาย เพิ่มขึ้นอย่างแปลกๆอธิบายไม่ได้

“เจ้านาย ข้าโดนใส่ร้ายจริงๆ”

น้ำเสียงของโจโฉร้อนร้นเต็มไปด้วยความน้อยใจเสียใจ

ที่จริงแล้ว โจโฉไม่ได้ตั้งใจที่จะไม่พูด แต่ว่าวันนี้เพิ่งจะสามารถพูดได้

หลังจากที่โจโฉถูกฆ่าตาย ที่จริงแล้วจิตวิญญาณของเขาก็ต้องแตกสลายไป เขาล่องลอยอยู่ภายใต้หมอกสีดำ ที่แห่งนั้นไม่มีกาลเวลา มองไม่เห็นภาพหรือคนแม้แต่นิดเดียว

โจโฉอยู่ภายใต้กลุ่มก้อนหมอกนั้นล่องลอยไป เขาคิด บางทีนี้ก็อาจจะเป็นภาพบรรยากาศหลังความตาย

ร่างกายของเขาเบามากๆ เขาดูเหมือนจะจำอะไรไม่ได้

เขาจำได้เพียง เจ้านายกวีผู้โง่เขลาของเขาฆ่าเขา

ดาบของเจ้านายคมกริบ รวดเร็วมาก ดาบปาดลงคอของเขา

เขาไม่กล้าที่จะตำหนิเจ้านายที่โหดร้ายลงมือฆ่าเขา ที่จริงในใจเขาซาบซึ้งกับคำพูดของเซียวเฉวียนจริงๆ

ดวงจิตวิญญาณของโจโฉลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แต่กลับจดจำคำพูดก่อนที่จะตายได้อย่างชัดเจน คนที่มองเห็น

สายตาในตอนนั้นของเซียวเฉวียนเป็นประกาย ：“เจ้ายอมรับข้าเป็นเจ้านายเถอะ เจ้าเป็นคนเก่ง ไม่ควรที่จะเป็นแค่ผู้อารักขา เจ้าเป็นแม่ทัพที่กล้าหาญ เป็นวีรบุรุษที่ใน

อนาคตจะมีคนเคารพชื่นชมเป็นหมื่นคน......”

“เจ้ายอมรับเจ้านายกวีผู้โง่เขลาเป็นเจ้านาย แน่นอนว่าก็ต้องมีอะไรบ้างอย่างที่ไม่พอใจ เพราะว่า......”

เซียวเฉวียนมองเข้าไปในดวงตาของเขา：“จิตใจของเจ้าลึกล้ำ คิดเหมือนกับสิ่งที่ข้าคิด แน่นอนจะต้องมีเสียงๆหนึ่งกำลังเรียกหาเจ้า มองมาที่เจ้ากวักมือเรียกเจ้าไม่หยุด พูดกับเจ้าว่า เจ้าเป็นฮ่องเต้ เจ้าเป็นวีรบุรุษ เจ้าไม่ควรอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต ใช่หรือไม่？”

โจโฉยังจำได้ว่าตอนนั้นตัวเองยังตกตะลึงประหลาดใจ：“เจ้า......”

“มีเพียงข้าที่เข้าใจเจ้า ” เซียวเฉวียนตบไหล่เขา “มีเพียงข้า ที่จะสามารถทำให้เจ้ากลายเป็นคนอย่างนั้นได้ มีเพียงข้า ที่จะสามารถทำให้เจ้าจากที่เป็นผู้อารักขา และกลายเป็นผู้นำกองทัพได้”

ดวงตาของโจโฉเป็นประกาย ใช่ ในใจของเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ......

เขาคิดว่า ตัวเองเป็นฮ่องเต้

เขาจะเป็นฮ่องเต้ในอนาคต！

เขาวางกลยุทธ์！

ต้องการความฉลาดไหวพริบก็มีความฉลาดไหวพริบ！

ต้องการความสำเร็จก็มีความสำเร็จ

เขาไม่ควรจะเป็นแค่ผู้อารักขาเท่านั้น！