ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 592

“เพราะอะไร?”

ไป๋ฉี่กับโจโฉประสานเสียงถามขึ้นพร้อมกัน

เพราะอะไร

เซียวเฉวียนโมโหลูกน้องแสนน่ารักสองคนของตัวเองจนแทบจะหัวเราะแล้ว

“นายท่านของข้า ท่านรังเกียจกระบี่ชีวันของข้างั้นหรือ? หรือว่ากลัวข้าจะนำเรื่องมาให้?” พู่กันเฉียนคุนหมุนมาเงียบๆ “อีกหน่อยข้าสามารถไม่เอ่ยแม้ประโยคเดียว เหมือนกับแต่ก่อน อยู่เงียบๆ ของข้าก็พอแล้ว”

พู่กันเฉียนคุน เคลื่อนไหวตามแต่ใจนาย สิ่งที่เซียวเฉวียนคิดทำนั้น โจโฉสามารถสัมผัสได้เจ็ดถึงแปดส่วน

ในเวลานี้ยามนี้ ภายในใจของเซียวเฉวียนนั้นเหมือนมีพายุคลั่งทะเลเดือด ไม่เหมือนความสงบในวันก่อนหน้า และไม่ได้แน่วนิ่งเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว

ใครจะแน่วนิ่งได้กัน?

นี่มันโทษหนักอย่างการฆาตกรรมเลยนะ!

ต่อให้ตอนนี้เซียวเฉวียนจะเก่งกล้าสามารถ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาสังหารใครแล้วจะไม่มีเรื่องได้หรอกนะ

อีกอย่าง แม้ว่าเซียวเฉวียนจะมีป้ายทองคำอภัยโทษอยู่ แต่หากว่าใช้ตรงนี้ก็จะสิ้นเปลืองเกินไปหน่อยจริง

“โจโฉ มิใช่ว่าข้าไม่ต้องการเจ้า” เซียวเฉวียนนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะมอบคำอธิบายอันยอดเยี่ยมที่สุดออกมา “เจ้าไม่อาจจะรั้งอยู่ที่นี่ได้ ไม่ใช่ว่าข้ารับเจ้าไว้ไม่ได้ แต่เพราะต้าเว่ยรับเจ้าไว้ไม่ได้”

“นั่น...ข้าไม่อยากจากไป...” โจโฉเกิดและเติบโตขึ้นที่นี่ แล้วเขายังจะไปที่ไหนได้อีกหรือ?

“โจโฉ” เซียวเฉวียนสายตาเป็นประกาย “ไม่ใช่ว่าข้าให้เจ้าจากไป แต่ข้ามีภารกิจสำคัญยิ่งกว่าเรื่องหนึ่งจะมอบให้เจ้า หากเป็นเช่นนี้ เจ้าก็สามารถหลุดพ้นจากกฎหมายของต้าเว่ย จากนั้นก็สามารถยอมรับข้าเป็นนายได้เช่นกัน”

“นายท่าน ท่านเอ่ยมา” พู่กันเฉียนคุยพลันลอยอยู่กลางอากาศ มันดูคึกคักขึ้นมาทันใด

“ตอนนี้ข้ายังไม่ได้ป้ายผ่านทางไปแคว้นซินเจียง ไม่อาจจะไปซินเจียงได้” เซียวเฉวียนชี้ไปยังแผนที่ด้านหลังตัวเอง “ดังนั้นเจ้าไปที่ซินเจียงก่อน ตามหาองค์หญิงต้าถง ปกป้องนาง ปกป้องลูกของนางกับข้า”

พู่ดกันเฉียนคุนนั้นเป็นศาสตราวุธเทพที่สังหารหมื่นสรรพสิ่งได้ การให้มันไปปกป้องคนผู้หนึ่ง เป็นการใช้ประโยชน์น้อยนิดจากความสามารถมหาศาลของมัน

แต่ว่าเซียวเฉวียนมองมันอย่างมุ่งมั่น “นางคือชีวิตของข้า เจ้าไม่อาจจะให้นางได้รับอันตรายแม้เพียงนิด”

ชีวิตของนายท่าน นั่นสูงค่ายิ่งกว่าแผ่นฟ้า เหนือค่ายิ่งกว่าสรรพสิ่ง โจโฉพลันได้สติขึ้นมาทันที “ขอรับ!”

“ในอนาคตข้าจะไปที่ซินเจียง ไปรับนางกับลูกของข้ากลับมา ถึงเวลานั้น เจ้าเองก็จะได้ตามกลับมาด้วย”

แต่ละคำแต่ละประโยคของเซียวเฉวียน เต็มไปด้วยความตั้งมั่นเต็มเปี่ยม “ข้าสาบานว่า ในเมื่อเจ้ายอมรับข้าเป้นนาย เช่นนั้นต่อให้เจ้าเป็นพู่กันเฉียนคุน ข้าก็จะไม่มีวันละทิ้งเจ้าตลอดไป”

“ขอรับ! ขอรับ...” น้ำเสียงของโจโฉสั่นสะท้านเล็กน้อย พอฟังออกว่า น้ำเสียงนี้มีแววซาบซึ้งอยู่หลายส่วน

“โจโฉ หลังเจ้าตาย ข้าปวดร้าวเป็นอย่างยิ่ง” เซียวเฉวียนกำพู่กันเฉียนคุน “ในเมื่อวาสนาระหว่างเจ้ากับข้ายังไม่สิ้น และดวงจิตของเจ้าไม่สลาย ชาติก่อนคำพูดที่ข้ารับปากเจ้าทั้งหมด ข้าย่อมจะถือเอาตามนั้น”

“อีกหน่อยข้าจะให้เจ้าได้เป็นราชา ได้เป็นวีรบุรุษ และกลายเป็นอาวุธเทพที่สามารถปรากฏตัวอยู่ในต้าเว่ยได้อย่างเปิดเผย!”

ร่างกายไร้รูปของโจโฉพยักหน้า ทว่าน่าเสียดายที่เซียวเฉวียนไม่เห็น “ขอรับ! ขอรับ! ขอบคุณนายท่าน! ขอบคุณมากขอรับ!”

“แต่ว่า” เซียวเฉวียนน้ำเสียงหนักอึ้ง เขาพลันเกิดความเจ็บปวดที่ไม่ทันรู้ตัวขึ้นมา

สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่อยากให้โจโฉนั้นเป็นเหมือนกับบิดาและอาจารย์ของตน ที่ดวงจิตถูกขังอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งไปนิรันดร์ “แต่ว่า หากว่าอีกหน่อยเจ้าไม่ยินดีจะรั้งอยู่ เจ้าอยากตัดทอนดวงจิต ข้าจะช่วยให้เจ้าสมประสงค์”

“นายท่าน...”

“อย่าได้รีบร้อนปฏิเสธข้อเสนอนี้ของข้า ข้ารู้ว่าจิตใจของเจ้าอยู่สูงส่งกว่านั้น” เซียวเฉวียนปล่อยมือ ก่อนจะโยนพู่กันเฉียนคุนไปกลางอากาศ “นี่เป็นเรื่องหลังจากนี้ หากว่าเจ้าต้องการจะไป ข้าจะไม่ห้ามอย่างแน่นอน”

“ขอรับ” น้ำเสียงของโจโฉนั้นทั้งหนักแน่นและมั่นคงยิ่ง ทำให้คนวางใจ

“ก่อนหน้าที่เจ้าจะจากต้าเว่ยไป ช่วยไปที่หนึ่งกับข้าก่อนเถอะ”

“ขอรับ”

เซียวเฉวียนยกขาขึ้นพลันชะงักร่าง เขากำชับอย่างไม่วางใจหนึ่งประโยค “ออกจากประตูนี้ไป เจ้าอย่าได้เอ่ยวาจาแม้สักครึ่งคำ ยังคงเป็นพู่กันเฉียนคุนเหมือนก่อนหน้าเสีย”

“ขอรับ”

เซียวเฉวียนเป็นคนที่พูดอย่างไรก็จะทำเช่นนั้นคนหนึ่ง จนใจแต่ว่ารอบนี้ดันเปลี่ยนเป็นคนโง่กะทันหัน จนทำให้พลาดสิ่งที่สัญญากับเหลียงไหวโหรว

ได้ยินมาว่า ก่อนหน้าเหลียงไหวโหรวสิ้น เขาเอาแต่เรียกชื่อเซียวเฉวียนตลอด

เซียวเฉวียนไม่คิดเลยว่า การผิดสัญญาครั้งแรกของตนนั้นจะเป็นการผิดสัญญากับเหลียงไหวโหรว

“นายท่าน...เป็นเช่นนี้ไม่ดีหรือไม่”

เบื้องหน้าหลุมศพของเหลียงไหวโหรว ไป๋ฉี่ขมวดคิ้ว “เขาตายไปแล้ว ใช้พู่กันเฉียนคุนสังหารเขาอีกครั้ง ก็ดูไร้ประโยชน์ไปหรือเปล่า”

“คำพูดก็ต้องเป็นคำพูดสิ พู่กันเฉียนคุน ขึ้นมา!”

เซียวเฉวียนพลันโบกมือ จากนั้นพู่กันเฉียนคุนก็พุ่งเข้าไปในกองดิน “ฟึ่บๆๆ” มันชะงักค้างก่อนจะลอยอยู่เหนือกองฝุ่นดิน กว่าครึ่งครู่นั้น พู่กันเฉียนคุนถึงได้โผล่พ้นจากดินขึ้นมา ฟื้นคืนชีพ เรียบร้อย