ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 596

ที่จวนฉิน

ฉินเฟิงคุกเข่าอยู่หน้าป้ายจารึกแม่ฉิน และก้มลงเคาะหัวเก้าครั้ง "แม่ ลูกอกตัญญูมิอาจอยู่ต่อหน้าแม่ยามแม่จากไป"

ฉินเซิ่งยืนอยู่ข้างหลังเขา ไม่พูดอะไรสักคำ

วันนี้ ครอบครัวฉินมาอยู่รวมกันพร้อมหน้า

ฉินเฟิง ฉินซูโหรวที่ได้รับการปล่อยตัวจากจวนจงเหริน ฉินหนานฉินเป่ย คุณยายฉิน ฉินเซิ่ง

มาพร้อมหน้ากันอย่างนี้ เป็นโอกาสที่ควรจะได้กล่าวเรื่องสำคัญกัน

“ข้าจะประกาศเรื่องหนึ่งให้รับทราบ” ฉินเซิ่งพูดอย่างเคร่งขรึม “ไม่ว่าพวกเจ้าจะไม่ชอบ ก็ต้องรับทราบไว้”

ฉินเฟิงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาและน้ำมูกแล้วยืนขึ้น "พ่อ เชิญท่านพ่อพูดได้เลย"

”ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เซียวเฉวียนจะเป็นแขกผู้มีเกียรติรับเชิญของจวนฉิน ข้าเป็นคนเชิญเขามานี่เอง”

ฉินเซิ่งพูดเบาๆ โดยไม่แสดงสีหน้า แต่คำว่า "เชิญ" เน้นเสียงหนักมาก

แค่ประโยคดังกล่าว แค่เซียวเฉวียนสองตัวก็เพียงพอที่จะทำให้คนตระกูลฉินมีการแสดงออกที่แตกต่างกัน

ฉินเฟิงตกใจและโกรธแค้น

ฉินซูโหรวมีความสุขเล็กน้อย

ฉินหนานและฉินเป่ยมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ ในขณะที่คุณยายฉินถอนหายใจเบา ๆ ขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร

”พ่อ! เขายังมีข้อกังขาในการตายของแม่! ทำไมพ่อถึงเชิญชวนเขามาเป็นแขกผู้มีเกียรติของเรา!”

ฉินเฟิงถูกเนรเทศไปยังเมืองไป๋ลู่ ที่นั่นทั้งลมทั้งฝุ่นและทรายทำให้เขาผอมแห้งอิดโรยไปมาก เขากลับมาทั้งเสื้อผ้าก็ไม่ทันได้เปลี่ยน ดูเหมือนขอทานคนหนึ่ง แต่สิ่งนี้ไม่ได้ช่วยบรรเทาการดูหมิ่นและเบียดเบียนเซียวเฉวียนของเขาแม้แต่น้อย

แขกผู้มีเกียรติ หมายถึงเพื่อนสนิทหรือบุคคลที่เกี่ยวข้องกับแผนการลับ

ในเมื่อเซียวเฉวียนมิอาจจะกลายเป็นเพื่อนกับผู้ใดได้ในตระกูลฉิน คำพูดของฉินเซิ่งนั้นย่อมหมายถึงประการหลัง

ความหมายของฉินเซิ่งนั้นชัดเจนมาก ฉินเซิ่งกับเซียวเฉวียนจะร่วมมือกันทำการใหญ่

ทำการใหญ่ ฉินเฟิงเข้าใจ แต่ทำไม ถึงเป็นเซียวเฉวียนเขยคนนี้?

เซียวเฉวียนเคยเป็นเขยที่ไม่มีสถานะอะไรเลยในจวนฉิน อยู่ทำอะไรก็ต้องดูสีหน้าคนของตระกูลฉิน

ในเวลาเพียงหนึ่งปี เซียวเฉวียนสามารถมีฐานะเท่าเทียมกับตระกูลฉิน ทั้งพ่อของเขายังใช้คำว่าเชิญด้วยเหรอ?

“ฉินเฟิง เซียวเฉวียนมีสัญญากับพ่อ เป็นสัญญาที่ตกลงไว้แล้ว”

เรื่องของการกำจัดพันธะโลหิต ในบ้านฉินมีเพียงฉินเซิ่ง ฉินซูโหรวและอาเซียงเท่านั้นที่รู้ มันมีความสำคัญอย่างยิ่ง คนนอกไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนได้สัมผัสทะเลกวีคุนหลุน ดังนั้น ฉินเซิ่งก็จะไม่บอกกับลูกชายของเขาและไม่พูด มาก

ฉินเฟิงไม่เข้าใจ และฉินเซิ่งก็ไม่ต้องการให้เขาเข้าใจ

ฉินเฟิงสังหารอรหันต์ 16 คนในกองทัพ และ 16 คนนั้นมีผลงานความชอบ ซึ่งทำให้เขาผู้เป็นพ่อผิดหวังอย่างมากในตัวฉินเฟิง

ตอนนี้ถึงแม้ฉินเฟิงจะกลับมาแล้ว แต่เขาไม่สามารถย้อนสภาพกลับไปเหมือนอดีตได้

เป็นไปไม่ได้ที่ฉินเฟิงจะรับราชการในราชสำนักอีก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงไปทำศึกในสนามรบ ไทเฮาสงสารหลานชายคนนี้จึงเรียกเขากลับมา แต่ฉินเฟิงก็ทำได้แต่เก็บตัวอยู่ในจวนฉิน ใช้ชีวิตอย่างเงียบๆ ไปตลอดชีวิตของเขา มิอาจสำเร็จการงานใดๆ แล้ว

การงานสำคัญในตระกูลฉิน ก็มิอาจให้ฉินเฟิงยุ่งเกี่ยวด้วย

”คนมานี่ คุณชายใหญ่ได้กราบไหว้แม่ของเขาแล้ว มาเชิญเขาออกไปจากห้องบูชาบรรพบุรุษซะ”

”พ่อ? ท่านอยากให้เซียวเฉวียนเป็นแขกผู้มีเกียรติรับเชิญก็เถอะ แต่จะกีดกันลูกด้วยหรือ?”

ฉินเฟิงคอตกเหมือนมะเขือยาวแช่แข็ง ใจไม่ยอมแพ้ สีหน้าสับสนยิ่งนัก

”นี่เป็นเรื่องของราชสำนัก คุณแม่ ฉินเฟิง โหรวเอ๋อ พวกเจ้าทุกคนออกไปข้างนอกเถอะ”

"ค่ะ" ฉินซูโหรว ตอบอย่างใจเย็น เกือบจะเยือกเย็นเล็กน้อย นับตั้งแต่ที่พ่อของเธอทำลายตันเถียนของเธอด้วยตัวเอง ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกสาวก็เริ่มเหินห่าง และจะไม่มีวันกลับไปอย่างก่อนหน้านี้ที่พ่อรักลูกและลูกกตัญญูต่อพ่อ เธอพูดว่า "พี่ใหญ่ ท่านเพิ่งกลับมาจากเมืองไป๋ลู่เหนื่อยๆ น้องจะให้คนมาปรนนิบัติเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำให้"

ฉินเฟิงส่ายมือของเธอออกไปและมองดูพ่อของเขาด้วยความโกรธ "ลูกจะไม่จากไป! เว้นแต่พ่อจะอธิบายให้ฟัง! ทำไมพ่อถึงอยากใกล้ชิดกับเซียวเฉวียนมากกว่าลูก! ท่านย่า! กรุณาช่วยหลานด้วย! "

คุณยายฉินผู้เฒ่าส่ายหัว พิงไม้เท้าและเดินออกจากห้องบูชาบรรพบุรุษไปก่อนอย่างเงียบๆ

ช่วยไม่ได้ ใครที่ได้ทำให้จวนฉินวันนี้ต้องมาพึ่งพาขอร้องเซียวเฉวียนล่ะ?

เซียวเฉวียนมือถือภาพรุ่งอรุณแห่งฤดูใบไม้ผลิไว้และเลิกคิ้ว "เจ้าสิบหกพอใจก็ดีแล้ว เหล้านี้จะดื่มก็ดื่มไป ดื่มกันให้หนำใจไปเลย! ให้หนำใจ! ฮ่า ๆ !"

พบจบ เซียวเฉวียนเอามือไพล่หลังจากไปอย่างร่าเริง ท่าทางที่สุขสำราญและมองโลกในแง่ดีของเขาดูคล้ายกับปีศาจกวีจริงๆ

เจ้าสิบหกมองดูแผ่นหลังของเขาด้วยความขอบคุณและกรอกเหล้าเข้าไปเต็มปาก หลังจากได้ติดตามเจ้านายเช่นนี้ ถึงตายเพื่อเขาก็ยอม!

ในเวลานี้ จดหมายฉบับหนึ่งก็ส่งถึงจวนฉินพอดี

"เฟี้ยว!"

ลูกศรดอกหนึ่งแอบยิงมาปักอยู่บนพื้นด้านนอกห้องบูชาบรรพบุรุษ

ฉินเซิ่งถอดจดหมายออกจากหางลูกศร เป็นลายมือของเซียวเฉวียน ในนั้นเขียนไว้เป็นชื่อคนหนึ่ง จ้าวอีโต้ว

ฉินเซิ่งดูเข้าใจ ด้วยมือทั้งสองบีบทีหนึ่ง กระดาษก็กลายเป็นผุยผง เขาหันศีรษะและมองไปที่ฉินหนานและฉินเป่ยอย่างเคร่งขรึม ทำปากพูดชื่อของจ้าอีโต้ว "เข้าใจไหม"

"ครับพ่อ"

ฉินหนานและฉินเป่ยพยักหน้า "ลูกขอรับคำสั่ง"

แหขนาดใหญ่ ทอดเข้าหาสถานที่ซ่อนลับของเว่ยเชียนชิว

เซียวเฉวียนนั่งอยู่บนเก้าอี้โยก ตากลมเย็นหวิวๆ ลมนี้พัดมาเป็นวันแล้ว ทำไมฝนยังไม่ตก?

ใกล้จะถึงกำหนดสอบคัดเลือกขุนนาง เหลือเวลาให้เซียวเฉวียนไม่มากแล้ว

เว่ยเชียนชิวเอยเว่ยเชียนชิว สนุกไหม? ล้อเล่นกะข้าแล้วเจ้าจะเสียใจ เซียวเฉวียนจิบเลิศเหล้าที่เขากลั่นเองแล้วยิ้มเยาะ

”พี่ชาย อย่าดื่มเยอะ” เซียวจิงที่อยู่ข้างๆ ชิงเอาขวดเหล้าไปจากมือของเซียวเฉวียนด้วยความห่วงใย

“จ้ะ จิงเอ๋อเก่ง พี่จะดื่มน้อยลง” เซียวเฉวียนวางไหเหล้าลงพร้อมยิ้มเล็กน้อย เขามองเซียวจิงด้วยสายตาลึกๆ ราวกับว่าจะมองทะลุเธอให้ได้

เซียวจิงผงะ "พี่ชาย วันนี้พี่เป็นอะไร? พี่ทำไมมองจิงเอ๋ออย่างนี้"

“ไม่มีอะไร เธอน่าจะรู้ ข้าเซียวเฉวียนรักน้องสาวของข้ามาก” เซียวเฉวียนพูดบางอย่างขึ้นมาเหมือนไม่ได้ตั้งใจซึ่งทำให้เซียวจิงผงะ