ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 597

ข้าเซียวเฉวียน

น้องสาวของข้า

คำพรรณนาดังนี้ ทำให้เซียวจิงรู้สึกไม่ดีในใจ แต่ตอนนี้เซียวเฉวียนตาเมาสลึมสลือ หรือว่าเขาเมาจนพูดไม่รู้เรื่อง?

”พี่ชาย จิงเอ๋อไม่ใช่น้องสาวของพี่หรือ จิงเอ๋อรู้ ว่าพี่ชายใจดีกับน้องเสมอ” มือเล็กๆ อันอบอุ่นของเซียวจิงจับเซียวเฉวียนไว้แน่น

ที่พูดมานี่ ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ

เซียวเฉวียนเบนหน้าเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปจิตวิญญาณอันสดใสอย่างชายหนุ่ม การแสดงออกบนใบหน้าของเขาอ่อนโยนอย่างยิ่ง "จิงเอ๋อ เจ้ารู้ไหมว่าผู้ชายต้องการอะไรมากที่สุด"

”ผู้ชาย?” ดวงตาของเซียวจิงเป็นประกาย ก้มศีรษะลง “จิงเอ๋อยังเด็ก ไม่รู้อะไร”

“ผู้ชายนะ เกิดมาทั้งที ก็ต้องการจะอยู่ให้เป็นมนุษย์ตัวอย่าง” เซียวเฉวียนใช้มือตบต้นขาเบาๆ “อยากมีเงิน ร่ำรวยมีอำนาจ มีหญิงงามรายล้อม”

“ที่พี่ชายพูดมานี้ บ้านเราก็มีพร้อมแล้วไม่ใช่หรือ?” ดวงตาของเซียวจิงดูไร้เดียงสา แต่ก็ไม่สู้บริสุทธิ์นัก

เซียวเฉวียนเป็นชายแท้ อ่านสีหน้าแววตาของผู้หญิงไม่เป็น เซียวจิงยังควรจะเป็นเด็ก แต่ตอนนี้ลักษณะแววตาของเธอดูซับซ้อนขึ้นเล็กน้อยราวกับว่าเธอมีอะไรจะพูดแต่หักห้ามไว้

เซียวเฉวียนเหลือบมองเธอและแตะหัวของเธอ "ใช่ บ้านของเรามีเงินแล้ว และพี่ก็เป็นเจ้าของชิงหยวนด้วย แม้ว่าคนเหล่านั้นยังไม่มองตระกูลเซียวของเราอยู่ในสายตา แต่ก็ไม่มีใครกล้ามารังแกเราตามใจชอบ”

”แล้วพี่ชายยังต้องการอะไรอีกล่ะ จิงเอ๋อไม่เข้าใจ......”

"สร้างครอบครับ"

เซียวเฉวียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม

เขาจ้องเซียวจิง "มีเงิน มีอำนาจมีอิทธิพล ล้วนทำเพื่อครอบครัวของตัวเอง"

”โอ้......” เซียวจิงยิ้มอย่างสดใส “ขอบคุณพี่ชาย”

”และเพื่อคนในครอบครัว”

เซียวเฉวียนสะบัดมือของเธอออกเบาๆ ราวกับมีนัยอะไรสักอย่าง ผู้หญิงคนนี้สวมหน้าของเซียวจิง เขาไม่อาจใจร้ายที่หยาบคายกับเธอมากเกินไป

คนในครอบครัว

เซียวจิงยิ้ม "จิงเอ๋อไม่ใช่สมาชิกในครอบครัวของพี่ชายเหรอ? ต่อไปนี้ไม่ว่าพี่ชายจะอยู่ที่ไหน จิงเอ๋อก็จะอยู่ที่นั่น"

"แต่พี่สะใภ้ของเจ้าหายไปแล้ว เฮ่อ..." เซียวเฉวียนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยเมฆอันมืดมิด และหลอกเธอไปว่า "ไม่รู้จริงๆว่าเธอไปอยู่ที่ไหน"

เซียวเฉวียนทำตัวเป็นเหมือนพี่ชาย พูดคุยกับที่ว่าน้องสาวคนนี้เหมือนดั่งปกติที่ผ่านมา

เขาไม่ได้แตะต้องเซียวจิงคนนี้

เพราะเซียวจิงไม่เคยได้ทรยศเขามาจนถึงตอนนี้

ก่อนหน้านี้ เซียวเฉวียนส่งเธอและเหมิงเอ้าไปทำลายตันเถียนของฉินซูโหรว เรื่องนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง ไม่เช่นนั้น เซียวเฉวียนคงจะไม่ปล่อยเธอและเหมิงเอ้าไป

เธอไปเช่นนี้ ก็รู้ว่าเซียวเฉวียนได้สัมผัสทะเลกวีคุนหลุนแล้ว และก็รู้ด้วยว่าเซียวเฉวียนไม่ได้ถูกผูกมัดกับพันธะโลหิตอีกต่อไป

คนที่อยู่ฝ่ายเว่ยเชียนชิวไม่มีปฏิกิริยาอะไร ไม่รู้ว่าเธอไม่ได้พูดหรือไม่กล้าพูด

สรุปคือ เธอยังไม่ได้ทรยศเซียวเฉวียน

บางทีเธอก็อาจเป็นบุคคลน่าสงสารที่ถูกจ้าวอีโต้วบังคับให้มาที่จวนเซียว

ถึงอย่างไร ในโลกนี้จะมีใครหรือที่เต็มใจยอมเป็นบุคคลอื่น?

เซียวจิงคนนี้ไม่น่าใช่คนชั่วร้ายมากนัก อย่างมากเธอเป็นเพียงสายลับที่เก่งในการปลอมตัว

ในสมัยโบราณ ผู้หญิงที่ไม่มีสถานะและอำนาจ เป็นเพียงแหนลอยน้ำ ถูกพวกผู้มีอำนาจหยอกเล่นและใช้สอย

พูดตรงๆ เธอและเซียวเฉวียนก็เป็นคนประเภทเดียวกัน

คิดไปแล้ว เธอมาอยู่ในจวนเซียวเป็นเวลานาน เห็นความเรียบง่ายและเมตตาของคนในตระกูลเซียว เธอก็คงไม่ใจร้ายที่จะทรยศเซียวเฉวียนกระมัง

ตอนแรกที่องค์หญิงต้าถงหายตัวไป เซียวจิงก็เสียใจร้องไห้จริง

จู่ๆ ที่เซียวเฉวียนเป็นโง่ไปนั้น เธอก็กังวลจริง

เซียวเฉวียนตกลงมาจากหลังคาของบ้านจ้าว เธอดูเหมือนแทบจะร้องไห้ ดูเหมือนเธอไม่ได้เสแสร้งเลย หากเธอเสแสร้งจริงๆ เซียวจิงคนนี้จะได้ชนะรางวัลออสการ์สาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน

เพียงแต่ว่าเธอมีภารกิจติดตัว บางครั้งดวงตาของเธอก็เหินห่างและเย็นชามาก

จะโทษเธอก็ไม่ได้ เธอไม่ใช่เซียวจิงตัวจริง แต่เธอต้องมาอยู่ในบ้านเซียว และปฏิบัติต่อคนบ้านเซียวเหมือนเป็นครอบครัว

“เราจะไม่แต่งเมีย”

”บ้า! ผู้ชายโตแล้วก็ต้องแต่งเมียผู้หญิงโตแล้วก็ต้องมีผัว! เจ้ากับเหมิงเอ้าอย่าคิดที่จะเกาะข้าไปตลอดชีวิต!” เซียวเฉวียนถ่มน้ำลายใส่เขา ต้องแต่งงาน เทพเจ้าแห่งสงครามกลุ่มนี้จะต้องแต่งงานกันทุกคน

คนกลุ่มนี้มีแรงอาฆาตโดยธรรมชาติอยู่ในสายเลือด หากไม่ลองสัมผัสถึงความเมตตา ความชอบธรรม และความอ่อนโยนของมนุษย์ ก็ยากที่จะชะล้างความดุร้ายในกระดูกออกไป

หากพวกเขาเกิดธาตุไฟเข้าแทรก สูญเสียการควบคุมแรงอาฆาตในตัว เข้าทางผิด ผู้อารักขาพวกนี้เดินออกนอกลู่นองทางนั้นเป็นเพียงรอกาละเวลาเท่านั้น

มนุษย์มีจุดอ่อนเป็นเรื่องไม่ดี จะถูกผู้อื่นคุกคามได้ง่าย

แต่ถ้ามนุษย็คนหนึ่งไม่มีอารมณ์อยู่ในใจ เขาก็คือเครื่องจักร

กลุ่มผู้อารักขาเป็นเครื่องจักรสังหารโดยกำเนิด หากพวกเขาไม่มีความอ่อนโยนในใจ พวกเขาจะยังเป็นมนุษย์หรือ?

หากต้องการเป็นมนุษย์ แค่มีอิสระยังไม่เพียงพอ ต้องมีเลือด มีเนื้อ และมีอารมณ์ด้วย

เมื่อพูดถึงเรื่องแต่งงาน ไป่ฉีดูเหมือนจะเขินอายมาก เขาเริ่มช่ำชองในการเปลี่ยนเรื่องคุย "เจ้านายไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงาน"

ตอนนี้ไป่ฉีได้คุ้นเคยกับคำศัพท์ต่างๆ ของเซียวเฉวียน เมื่อสื่อสารกับเซียวเฉวียนก็เหมือนคนรุ่นใหม่ครึ่งหนึ่ง

”อ่า! ไอ้สารเลวจ้าวอีโต้วนั่น!” เซียวเฉวียนนอนแผ่หลาอยู่บนเก้าอี้เอนหลัง "ถ้าไม่ใช่เพราะเขา พรุ่งนี้ข้าจะต้องตื่นเช้าขนาดนั้นเหรอ?"

“รอให้ข้าเรียนรู้การปราบด้วยวาจาได้ ทำลายตราประทับจูเสิน ขึ้นถึงระดับที่สาม ข้าจะไม่ไปขึ้นราชสำนักรอบเช้าอีกต่อไป! มันไม่ใช่สิ่งที่ให้คนทำจริงๆ! ลัทธิทุนนิยมยังไม่มีให้ผู้คนมาตื่นเช้าขนาดนี้ทุกวันเลย! "

”เอาเถอะ เจ้านายไปนอนเถอะ” ไป่ฉีเฉพาะอยู่ต่อหน้าของเซียวเฉวียนเจ้านายคนนี้ เขาถึงจะมีน้ำเสียงอันอ่อนโยน

คำพูดอ่อนโยนและให้ความห่วงใยของผู้ชายนั้น ทำให้เซียวเฉวียนขนลุก "อย่าทำแบบนี้ เจ้ากับข้าหนุงหนิงกันอยู่อย่างนี้ คนอื่นเดี๋ยวจะคิดว่าข้ากับเจ้ามีอะไรกัน"

“มีอะไรกัน?”

ไป่ฉีไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี หลังจากที่เจ้านายหายดี ปากอันร้ายกาจก็กลับมาอยู่ครองระดับเดิม

"ไปนอนไปนอน" เซียวเฉวียนหลับตาลง นอนบนเก้าอี้ตรงนั้นหลับไปเลย

ไป่ฉียืนเงียบๆ อยู่ข้างเซียวเฉวียนราวกับองค์เทพเจ้าผู้ปกป้องที่สูงใหญ่

ใต้แสงค่ำคืน ลายมังกรได้แผ่ออกมาจากข้อศอกมือซ้ายของเซียวเฉวียน ไป่ฉีมองดูและเห็นว่ารากฝึกตนของเจ้านายได้เติบโตยืดขึ้นมาอีกแล้ว