ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 602

ณ จวนจ้าว

จ้าวอีโต้วล้างหน้าด้วยความสดชื่น จิตวิญญาณ แก่นแท้และพลังของเขาเต็มเปี่ยม เพราะเขาเชื่ออย่างแน่วแน่ว่า วันนี้พู่กันเฉียนคุนจะต้องเป็นของเขา

รอให้เขามอบพู่กันเฉียนคุนแก่เว่ยเชียนชิว ก็จะได้เลื่อนขั้นและได้ขึ้นเงินเดือนในทันที ฮ่า ๆ! ถึงเวลานั้น เซียวเฉวียนจะยังคงเป็นเพียงขุนนางผู้ตรวจการระดับหก เทียบไม่ติดแม้แต่ฝุ่นของจ้าวอีโต้ว

“ดื่มสิ”

จ้าวอีโต้วโยนผ้าขนหนูเข้าไปในอ่างล้างหน้า และพูดกับคนผู้หนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ

จ้าวอีโต้วเป็นคนหน้ามัน หลังจากล้างหน้าเสร็จ บนผิวน้ำก็เต็มไปด้วยน้ำมันเยิ้ม ๆ ลอยอยู่ และยังมีรังแค น่าสะอิดสะเอียนเป็นอย่างมาก

ผู้หญิงคนนั้นส่ายหน้า “ไม่... ข้าไม่ดื่ม”

สตรีผู้นั้นที่กำลังหวีผมให้จ้าวอีโต้วหันมาตะโกนใส่ “เป็นบุญแค่ไหนที่ได้ดื่มน้ำล้างหน้าของใต้เท้าจ้าว! เจ้ายังไม่ดื่มอีกหรือ? เจ้าคงไม่คิดว่าท่านพี่ของเจ้าจะมาช่วยเจ้าจริง ๆ หรอกนะ?”

สตรีผู้นี้คือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของจ้าวอีโต้ว เป็นผู้หญิงที่มาจากครอบครัวธรรมดาที่ฐานะต้อยต่ำ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสโอหัง ราวกับว่าตัวเองเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลที่สูงส่ง

คนผู้นั้นที่ถูกสองสามีภรรยาดุด่าไม่ใช่ใครอื่น ผู้นั้นก็คือเซียวจิงตัวจริงเสียงจริง

หลายวันมานี้ นางถูกขังอยู่ในห้องลับของห้องนี้ หากจ้าวอีโต้วอารมณ์ดีก็จะปล่อยนางออกมา

อย่างเช่นวันนี้ จ้าวอีโต้วอารมณ์ดีมาก ดังนั้นจึงเรียกเซียวจิงออกมาดื่มน้ำล้างหน้า

ตอนเย็นอารมณ์ดีก็ให้นางออกมาดื่มน้ำล้างเท้า

ไม่มีใครคิดว่า ห้องของจ้าวอีโต้วที่ไม่ได้มีขนาดใหญ่มาก กลับมีห้องลับซ่อนอยู่

เซียวจิงถูกขังอยู่ในห้องนี้มาเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว แต่ละวันของนางผ่านไปเนิ่นนานเหมือนเป็นปี นางหวาดกลัวอย่างมาก

ทว่าต่อให้นางกลัวมากเพียงใด นางยังคงเชื่อเสมอว่าท่านพี่จะมาช่วยนางแน่นอน

“ข้าไม่ดื่ม!”

เซียวจิงส่ายหัว นางจะปฏิเสธในทุกครั้ง แต่ทุกครั้งก็ไม่เคยปฏิเสธได้สำเร็จ

ครั้งนี้ก็ยังคงเหมือนกับครั้งก่อน ๆ นางปฎิเสธที่จะไม่ดื่ม นายหญิงสกุลจ้าวก็กดหัวของนางเข้าไปในอ่างล้างหน้า “นังผู้หญิงอวดดี! ไม่ดื่มก็ต้องดื่ม! เร็ว! ผู้ใดใช้ให้ท่านพี่ของเจ้าทำให้สามีข้าโกรธเล่า!”

อั้ก ๆ อั้ก ๆ

“เอื้อก!”

เซียวจิงฝืนกลั้นหายใจอยู่ในน้ํามันที่มันเยิ้ม สุดท้ายก็ไม่อาจกลั้นไหว นางดื่มลงไปหลายอึกดังเอื้อก ๆ

ขอเพียงนางดื่มน้ำลงไป นายหญิงสกุลจ้าวก็พอใจ นางเสยผมของเซียวจิงขึ้น และพลักนางลงพื้นด้วยความรุนแรง เซียวจิงร้องไห้ออกมา “ข้าไม่กลัวพวกท่าน! ข้าไม่กลัว!”

“ท่านพี่ของข้าเป็นผู้ชายที่กล้าหาญที่สุดในเมืองหลวง! พี่ชายที่เก่งที่สุด!”

เซียวจิงร้องไห้ออกมาอย่างพรั่งพรู “เขาจะต้องมาช่วยข้าแน่! พวกท่านทำเช่นนี้กับข้า เขาไม่ปล่อยพวกท่านไปแน่!”

“พวกท่านมันเลว! เลวเกินไปแล้ว!”

คำพูดของเซียวจิง จ้าวอีโต้วได้ยินจนเบื่อ “แม่นางน้อย เจ้ายังคงเพ้อฝันอะไรอยู่อีก? ตอนนี้จวนเซียวมีเซียวจิงอยู่อีกหนึ่งคน เซียวเฉวียนจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าอยู่ที่นี่?”

“จ้าวอีโต้วไม่ได้ล้อเจ้าเล่น” เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็น “บางคนแก่จนตายไปแล้วก็ยังไม่รู้ว่าผู้แอบแฝงของข้าเป็นของปลอม เจ้าเนี่ยนะ ถอดใจเสียเถอะ ทำตัวดี ๆ อยู่จวนจ้าว ให้ข้าได้ระบายความโกรธที่ท่านพี่ของเจ้าทำต่อข้า”

“รอให้เจ้าโตขึ้นอีกหน่อย เจ้าค่อยเป็นเมียรองของข้า และให้กำเนิดบุตรแก่ข้าด้วยนะ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่จ้าวอีโต้วพูด นายหญิงสกุลจ้าวไม่พอใจอย่างมาก และมองเซียวจิงด้วยสายตาที่ดุร้าย

“ฝันไปเถอะ! ท่านคิดว่าจะหลอกท่านพี่ของข้าได้อย่างนั้นหรือ? ไม่นานเขาก็จะรู้ ท่านพี่ของข้าเป็นผู้ที่ฉลาดที่สุด!”

เซียวจิงร้องไห้ แม้ร่างกายจะอ่อนแอ แต่สายตากลับเหมือนกับเซียวเฉวียน ซึ่งไม่มีคำว่ายอมแพ้เลย