ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 609

“เซียวเฉวียน! เจ้าทำเกินไปแล้ว!” กวนเหลียงทั้งโกรธทั้งร้อนรน เหมือนอย่างพวกเขาที่ชอบประจบผู้มีอำนาจแบบนี้ สิ่งที่ไม่อาจทนเห็นได้มากที่สุดคือคนอย่างเซียวเฉวียนที่มีสายอำนาจมากกว่าพวกเขา “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นลูกศิษย์ของใต้เท้าปีศาจกวี แล้วเจ้าจะทำอะไรก็ได้?”

“บนโลกนี้มีใครที่จะอยากได้ลิ้นของคนกัน!” กวนเหลียงแสดงออกทางสีหน้า เพ้ย นี่มันอำมหิตคาวเลือดเกินไปแล้ว เซียวเฉวียนวิปริตเกินไปแล้ว ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า!

น่าขัน

เซียวเฉวียนมองตรงไปแต่เพียงฮ่องเต้ สายตาไม่แม้แต่จะเหลือบมองกวนเหลียง หลายปีมานี้ จ้าวอีโต้วอาศัยลิ้นสามนิ้ว (พูดโน้มน้าวใจคนเก่ง) ของตนเอง ใส่ร้าย ฆ่าขุนนางของฮ่องเต้ไปเสียเท่าไร?

การตายที่เกิดจากจ้าวอีโต้ว เซียวเฉวียนนับก็นับไม่หมด คนที่ไม่ยืนอยู่ข้างเว่ยเชียนชิว ตาย

คนที่ไปแตะผลประโยชน์ของเว่ยเชียนชิว ตาย

เรื่องที่ทำ เว่ยเชียนชิวไม่พอใจ ตนเองก็ต้องตาย

ตายๆๆ อยู่ในค่ายของเว่ยเชียนชิว ชีวิตเหมือนผักปลา เพียงเว่ยเชียนชิวคนเดียวไม่พอใจ ล้วนต้องตาย ไม่ว่าเจ้าจะยากจนหรือร่ำรวยมีอำนาจ อยู่ตรงนี้เว่ยเชียนชิวกลับเห็นว่าเท่าเทียมกัน

แต่แม้จะเป็นแบบนี้ ก็ขวางคนจำนวนมากที่จะประจบเข้าใกล้เว่ยเชียนชิวไม่ได้ เว่ยเชียนชิวอำนาจทรัพย์สินมากล้น มือเติบ คนจำนวนมากล้วนยินดีติดตามเขา และจ้าวอีโต้วยิ่งยินดียินยอมสุดหัวใจที่จะเป็นหมาสร้างความวุ่นวายให้แก่คนภายนอก เห่าอยู่ทุกวี่วัน ราวกับกลัวว่าคนอื่นไม่รู้ว่าเขาเป็นเหมือนกับหมา

ปากของจ้าวอีโต้ว ไม่รู้ว่าให้โทษไปมากเท่าไร ตอนนี้เซียวเฉวียนเพียงแค่ต้องการเลือดจากลิ้นของเขา นี่ก็อำมหิตคาวเลือดแล้ว?

เซียวเฉวียนไม่ให้ค่า คนอย่างกวนเหลียงและจ้าวอีโต้ว ไม่คู่ควรให้เขาเซียวเฉวียนต่อล้อต่อเถียงด้วย

“ฝ่าบาท ยังคงลองทอดพระเนตรกวนหยางผู้นี้เถอะพ่ะย่ะค่ะ”

การเมินของเซียวเฉวียน ทำให้คำพูดโจมตีของกวนเหลียงและจ้าวอีโต้วเหมือนกระทบลงบนฝ้ายที่อ่อนนุ่ม พวกเขาอ้าปาก เหมือนคนใบ้กินอึ่งโน้ย ขมแต่พูดไม่ออก

“หม่อมฉันขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท”

ภายใต้สายตาให้กำลังใจของเซียวเฉวียน กวนหยางปลอมคนนั้นค่อยๆเดินขึ้นมาทำความเคารพ หลังจากนั้นก็โขกหัวลงอย่างมีมารยาทและมีจังหวะ

ทุกการเคลื่อนไหวของตัวปลอม เป็นกิริยามารยาทชนชั้นสูงที่หญิงชั้นสูงคนหนึ่งควรจะมี

“อืม” ฮ่องเต้พยักหน้า ตัวปลอมหมุนตัว ยิ้มให้กวนเหลียงบางๆ “ท่านพี่ หยางเอ๋อร์ขอทำความเคารพ”

“เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง?” กวนเหลียงไม่รู้เรื่อง พุ่งขึ้นมาถลึงตาใส่นาง หลังจากนั้นทูลขอการลงโทษทันที “ฝ่าบาท น้องสาวของเว่ยเฉินถูกเซียวเฉวียนพามาศาลเฉา ไร้ซึ่งมารยาทอย่างที่สุด ขอฝ่าบาททรงลงโทษด้วย”

ความหมายของคำพูดกวนเหลียงทั้งนอกทั้งในล้วนฟังออกชัดเจน น้องสาวข้าไม่รู้เรื่อง เป็นเซียวเฉวียนพานางมา ถ้าฝ่าบาทจะลงโทษก็ลงโทษเซียวเฉวียนเถิด

“อ้ายชิง นี่คือน้องสาวเจ้า?” ฮ่องเต้สะกิดขึ้นมาหนึ่งประโยคอย่างหน่ายใจ

กวนเหลียงรู้สึกว่าคำพูดนี้แปลกพิลึกมาก ถ้านี่ไม่ใช่น้องสาวของตน จะเป็นเซียวเฉวียนน้องสาวได้หรือ?

กวนเหลียงก้มหน้า “พ่ะย่ะค่ะ น้องสาวเว่ยเฉิน”

“อ้ายชิงอย่าได้จำผิดคนล่ะ” ฮ่องเต้พูดเสียงเย็น กวนเหลียงผู้นี้ในเวลาปกติสมองที่ไว้ใช้ต่อกรกับคนอื่นๆก็ใช้งานได้ดี แต่ตอนนี้กลับโง่เขลานัก

จำผิดคน?

น้องสาวตนเอง ตั้งแต่เล็กจนโต จะจำผิดคนได้ยังไง?

“ฝ่าบาททรงล้อเล่นแล้ว กวนหยางเป็นน้องสาวของเว่ยเฉินแท้แน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย ปิ่นหยกบนศีรษะนาง เมื่อเดือนที่แล้วกระหม่อมเป็นคนไปซื้อมาจากหออู๋เตี่ยนให้นางด้วยตนเอง”

“ดูให้ดีๆเสียเถิด” เซียวเฉวียนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ กรอกตามองเขา

กวนเหลียงเองก็กรอกตามองเขา “ผู้ตรวจการเซียว เรื่องที่ข้ากับฝ่าบาทกำลังพูดคุยกัน ไม่มีส่วนที่ท่านต้องพูดกระมัง”

จ้าวอีโต้วที่อยู่อีกด้านมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมา เขาและทุกคนไม่ได้อยู่ในเรื่องเดียวกันอีกแล้ว

เขากำลังตัวสั่นระริก ทั้งสมองคิดแต่ว่าเป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้ยังไง? ตัวปลอมถูกขังเอาไว้ในที่ลึกลับ ถ้ามีการต่อสู้ขึ้น ตนเองก็จะต้องรู้ เซียวเฉวียนพากวนหยางมาโดยที่เงียบเชียบไม่มีผู้ใดรู้ได้ยังไง?

จ้าวอีโต้วเดิมทีก็เป็นคนไม่มีสมอง เขาไหนเลยจะคิดได้ว่าเซียวเฉวียนเป็นคนปัจจุบัน ไม่เหมือนคนในอดีต ไม่มีทางที่จะอยู่ๆก็ลงโทษฆ่ากัน

เนื่องจากสถานที่ที่ตัวปลอมอยู่เป็นที่ลับมากมาตลอด ไม่เคยมีใครมา ดังนั้นแม้มีชาวยุทธ์แท้อีกมาประมือ แต่คนเหล่านั้นก็จะจัดการได้อย่างสบาย

ลองคิดดู สถานที่ที่ไม่มีใครค้นพบมาเป็นเวลาสิบปี จำเป็นต้องมีการเฝ้าระวังระดับสูงอะไรด้วยเหรอ? ที่เรียกว่าผู้เฝ้าขัง ให้เล่นละครตบตาก็พอแล้ว

ความปลอดภัยและความเงียบที่มีมาเนิ่นนาน ทำให้จิตใจเตรียมพร้อมของชาวยุทธ์แท้ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ตกกลางคืนทุกคนก็นอนกลับ ไม่มีใครสักคนอยู่เฝ้ายาม