ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 610

กวนหยางตัวจริงเสียงอ่อนแรง เล่าเรื่องของคนปลอมให้ฟังอย่างน่าสนใจ

ทั้งหอตำหนักเงียบมาก ได้ยินเพียงเสียงของกวนหยางที่กำลังเล่าอย่างน้อยอกน้อยใจ

ในที่สุดคดีของคนปลอม ก็ถูกเปิดเผย

คนทั้งราชสำนักตกใจมาก

กวนเหลียงตะโกนด้วยความโกรธ "จ้าวอีโต้ว! ข้าเป็นเพื่อนกับเจ้ามาตั้งหลายปี! ไม่คิดว่าเจ้ามาทำกับข้าอย่างนี้!"

จ้าวอีโต้วตัวสั่น "ท่านกวน มันไม่ใช่! ฝ่าบาท มันไม่ใช่อย่างนั้น!"

”หรือเจ้าจะหาว่ากวนหยางบ้านข้าให้ร้ายเจ้าเหรอ?” กวนเหลียงคว้าตัวปลอมมา “แล้วคนนี้คือใคร! แล้วกิ๊บติดผมไข่มุกที่เธอสวมบนหัวนั่นคืออะไร!”

”ท่านจงฟังคำอธิบายของข้าสิ!”

“ข้าไม่! เจ้าต้องบอกมาดีๆ นะ!”

จ้าวอีโต้วและกวนเหลียงก็ทะเลาะกันขึ้นมา

แต่ในหูของเซียวเฉวียน ได้ยินมีแต่เสียงนี้ "โฮ้ง ๆ ๆ ?"

“โฮ้ง ๆ ๆ !”

“โฮ้ง ๆ ๆ ๆ ๆ?”

“โฮ้ง ๆ !”

สุนัขสองตัวเห่ากันไปเห่ากัน และกัดกันไปกัดกันมา

ไม่น่าแปลกใจที่กวนเหลียงจะโกรธขนาดนี้ เป็นใครๆ ก็โกรธ

แต่เซียวเฉวียนไม่สนใจ สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่แค่ลิ้นของจ้าวอีโต้วเท่านั้น แต่ยังรวมถึงกำจัดเรื่องคนปลอมของ เว่ยเชียนชิวไม่ให้มีอยู่อีกต่อไป สำหรับกระบวนการปัจจุบันเป็นยังไง เซียวเฉวียนไม่ได้กังวลมันมากนัก

หลังจากเปิดเผยเรื่องนี้แล้ว ที่เหลือบรรดาขุนนางราชสำนักก็จะจัดการเอง เรื่องนี้พัวพันกันกว้างมาก จ้าวอีโต้วจะต้องถูกคนทั้งหลายรุมทึ้งอย่างแน่นอน

ถ้าไม่ใช่นี่เป็นตำหนักฉางหมิง ตอนนี้เซียวเฉวียนอยากจะตั้งโต๊ะวางน้ำชา จิบชากันไปพร้อมกับรับชมฉากเรื่องราวอันยอดเยี่ยมนี้ให้มันส์ไปเลย

เวลานี้องค์จักรพรรดิได้ทรงถือโอกาสประกาศรายชื่อผู้ที่ถูกแทนที่โดยคนปลอม ในนั้น ข้าราชฯ ที่เฝ้าดูเหตุการณ์บางคนเอ๊ะขึ้น เฮ่ยอะไรว่ะ ของข้ามีด้วยหรือ?

เฮ่ย แม.....ง ?

กวนเหลียงยิ่งโกรธ เวร ภรรยาของข้าก็โดนเปลี่ยนไปด้วยเหรอ?

และแล้ว กวนเหลียงก็ควบคุมตัวไม่อยู่แล้ว

เมื่อเผชิญกับหลักฐานที่มาอย่างฉับพลันและรุนแรง จ้าวอีโต้วก็ทำอะไรไม่ถูก ตอนกวนเหลียงโผเข้ามาทุบตีกับเขา ปากอันทรงพลังของเขาก็ไร้ประโยชน์ ทำได้แต่ตีประกบกับกวนเหลียงเท่านั้น

ตำหนักฉางหมิงตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย

บรรดาข้าราชฯ ที่มีคนปลอมอยู่ในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นข้าราชฯ ฝ่ายองค์จักรพรรดิหรือข้าราชฯ ฝ่ายเว่ยเชียนชิว เริ่มคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดโดยไม่รู้ตัว

เวรกรรมอะไรเช่นนี้ ข้าราชฯ คนหนึ่งฝ่ายเว่ยเชียนชิว ถึงกับมารดาวัยชราในบ้านก็โดนสลับเปลี่ยนไป!

ข้าราชฯ คนนั้นเป็นลูกกตัญญู เขาตบต้นขา "จ้าวอีโต้ว! ข้าจะเอาชีวิตเจ้า!"

”นี่ ๆ ๆ !” ขันทีหม่ากงกงอยู่ในราชสำนักมาหลายปี ไม่เคยเห็นเหตุการณ์วุ่นวายถึงขนาดนี้มาก่อน เขามองดูพวกข้าราชฯ ผู้ถูกกระทำที่โกรธแค้น ทุบตีกับจ้าวอีโต้วด้วยกัน ไม่รู้จะทำยังไงดี “ฝ่า...ฝ่าบาท ไม่เรียกทหารองครักษ์หน้าตำหนักหรือ? ไม่ห้ามหรือ?”

ข้าราชฯ จำนวนมากประพฤติตนไม่เหมาะสมต่อหน้า เป็นการดูหมิ่นอย่างร้ายแรงต่อฝ่าบาท!

”ไม่เป็นไร มันหลีกเลี่ยงไม่ได้” องค์จักรพรรดิก่ายหน้าผาก รู้สึกลำบากใจยิ่งนัก

น้องสาวชายาของพระองค์ก็ถูกจ้าวอีโต้วสังหาร ไม่ต้องพูดถึงข้าราชฯ ที่ถูกกระทำมิดี แม้แต่องค์จักรพรรดิก็ยังจะก้าวไปข้างหน้าและชกจ้าวอีโต้วผู้ไร้หัวใจคนนี้ให้ตาย

อย่างไรก็ตาม พระองค์คือจักรพรรดิ

พระองค์ทำได้เพียงนั่งนิ่งราวกับภูเขายักษ์ มองดูความวุ่นวายที่อยู่ตรงหน้าพระองค์

”ไปเรียกทหารองครักษ์หน้าตำหนักดีกว่า”

องค์จักรพรรดิกระซิบ "แค่แสดงให้ดูเฉยๆ พอ"

ขันทีหม่ากงกงรู้ความหมาย "มา คนมานี่ ไปห้ามผู้ใหญ่ทุกท่านให้ยั้งมือ! ค่อยๆ อย่าทำให้เจ็บนะ!"

เมื่อจ้าวอีโต้วได้ยิน เขาก็คิดว่า หุ ๆ ๆ ! รอดแล้วเรา!

ทหารองครักษ์หน้าตำหนักอยู่กับองค์จักรพรรดิมาหลายปีแล้ว จะไม่เข้าใจเจตนาขององค์จักรพรรดิได้อย่างไร

ค่อยๆ ขององค์จักรพรรดิ ก็คือไปทำเหมือนห้ามแต่ไม่ห้ามนั่นแหละ

ดังนั้น เมื่อทหารองครักษ์เข้ามา ก็ทำหน้าว่าทำอะไรไม่ถูก แสร้งทำเป็นพูดว่า "อย่าตีกัน อย่าตีกัน ท่านทั้งหลายหยุดตีกันได้แล้ว ที่นี่คือตำหนักฉางหมิง ทำเสียมารยาทไม่ได้ "

ทหารองครักษ์พูดก็พูดไป ถ้าหมัดใครมาลงที่หน้าจ้าวอีโต้ว รับรองไม่มีหมัดไหนพลาด

"อุ๊ย ๆ ๆ ๆ !"

"อ่า ๆ ๆ ๆ ๆ !"