ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 612

"โฮ่ง!"

เซี่ยวเฟิงเห่าเสียงน้อยๆ ไม่มีพลังอะไรสักนิด วิ่งไปกระหนาบกิเลนทันทีโดยไม่รอช้า

”กิเลน! กัดมันให้ตายเลย ! ”

จ้าวอีโต้วคำรามด้วยความโกรธ ตอนนี้เขาสุนัขจนตรอกแล้ว องค์จักรพรรดิก็ไม่เอาเขา เขาต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดด้วยแรงของตัวเองแล้ว

พระราชวังเข้มงวดมาก มีทหารองครักษ์นับไม่ถ้วน ประตูวังหลายชั้นมาก มีเพียงกิเลนเท่านั้นที่สามารถพาเขาออกไปได้

ต้องได้ออกจากวังเท่านั้น เขาถึงจะมีชีวิตอยู่รอดได้!

ต้องได้ออกจากวังเท่านั้น เขาจ้าวอีโต้วถึงจะได้โอกาสมีชีวิตอยู่!

ทุกคนถอยหลบไปหมดแล้ว มีแต่เซียวเฉวียนที่ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ดูเหมือนไม่กลัวแม้แต่นิด แม้ว่ากิเลนจะลุยไฟมาหา เซียวเฉวียนก็ดูไม่ขี้ขลาดสักนิด!

ดังนั้น จ้าวอีโต้วจึงรับรู้แล้วว่า เซียวเฉวียนคืออุปสรรคมาขัดขวางเขาที่ใหญ่ที่สุด!

ดังนั้น ถึงแม้จ้าวอีโต้วจะรู้ว่าเซี่ยวเฟิงเป็นสัตว์สงครามของราชวงศ์ต้าเว่ย และเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ล่วงละเมิดไม่ได้ แต่เขาก็ยังคงออกคำสั่งให้กิเลนฆ่าเซี่ยวเฟิง

เขาอยากมีชีวิตรอด!

อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป!

ใครก็ตามที่มาขัดขวางเขาจ้าวอีโต้ว จะต้องตาย!

เซี่ยวเฟิงตัวน้อยกระโจนเข้าหากิเลนลุยไฟอย่างกล้าหาญ

แม้แต่กีบทั้งสี่ของกิเลนลุยไฟก็ยังลุกเป็นไฟ ในสายตาที่เย่อหยิ่งของมัน ไม่แม้แต่จะมีองค์จักรพรรดิสถานะสูงส่งอยู่ในสายตา ไม่ต้องพูดถึงสุนัขตัวน้อยๆ ? หรือเสือ ?

ไม่เจียมตัว!

ทันทีที่เซี่ยวเฟิงกระโจนเข้ามา กิเลนก็พ่นไฟออกจากปากทันที คลื่นความร้อนก็พุ่งเข้ามา ใบหน้าของบรรดาข้าราชฯ ต่างรู้สึกร้อนดั่งไฟเผา ร้อนเกินไป ร้อนมากๆ !

เซียวเฉวียนตกใจ กิเลนตัวอยู่ข้างนอกตำหนักฉางหมิง ยังอยู่ห่างขนาดนั้น เหตุใดจึงร้อนขนาดนี้ ? เปลวไฟนี้ต้องมีอุณหภูมิอย่างน้อยหลายพันองศาเซลเซียส!

ไฟนี้ถูกพ่นออกไป ทุกคนจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านได้!

ร่างกายที่ทำด้วยเลือดเนื้อจะสามารถทนต่ออุณหภูมิสูงเช่นนี้ได้อย่างไร?

ในขณะที่ทุกคนกำลังหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง ภาพที่ไม่เหมาะสมก็ลอยขึ้นมาในสมองของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขในใจ

ถ้าข้าได้ใช้ประโยชน์กิเลนนี้ มันสามารถพ่นไฟให้เตาอุณหภูมิสูงและสร้างดาบที่ดีกว่าได้

ในขณะที่ทุกคนต่างหวาดกลัว เซียวเฉวียนได้วางแผนไว้ในใจแล้วที่จะจัดเตรียมหาตำแหน่งให้กิเลนทำหน้าที่พ่นไฟเผาเตาที่อยู่ข้างเตาหลอมดาบ

อา ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ !

”เซี่ยวเฟิง! จับตัวเป็นๆ นะ!”

ทันทีที่ความคิดของเซียวเฉวียนเคลื่อนไหว เซี่ยวเฟิงก็สัมผัสได้ถึงความคิดของเจ้านาย เขาหันกลับมาและคำรามด้วยความไม่พอใจ รับเลี้ยงเขาแล้วยังไม่พออีก จะเอากิเลนอีกตัวเหรอ?

กิเลนตัวนี้ไม่ใช่เพศเมียอีก ไม่เอา! เซียวเฉวียนรู้ว่าสัตว์เลี้ยงจะแข่งขันกันเพื่อความโปรดปราน แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าสัตว์สงครามจะแข่งขันกันเพื่อความโปรดปรานด้วย การปฏิเสธของเซี่ยวเฟิงทำให้เซียวเฉวียนร้อนใจ "เฮ้ ๆ ๆ ! เจ้าไม่เชื่อฟังไม่ได้นะ ! ต้องไว้ชีวิตมัน !

คำสี่คำ "ไว้ชีวิตมัน" นี้ทำร้ายจิตใจของจ้าวอีโต้วอย่างลึกซึ้ง

ถุย! ไว้ชีวิต?

จ้าวอีโต้วทำหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ไม่ลืมที่จะหัวเราะเสียงดัง "เสือกระจิดอย่างเจ้าจะเอาชนะกิเลนได้อย่างไร ฮ่า ๆ ๆ ๆ !"

ในหอตำหนักฉางหมิงอันเงียบสงบ เสียงหัวเราะของจ้าวอีโต้วฟังดูแสบแก้วหูเป็นพิเศษ

ตีกันก็ตีกัน เวลาที่คนร้ายสุนัขจนตรอกแล้วชอบหัวเราะเสียงลั่น? กระโดดข้ามกำแพงเงียบๆ ไม่ได้เหรอ? หัวเราะดังๆ มันทำให้มีโอกาสรอดได้มาขึ้นหรือไง?”

เซียวเฉวียนมองดูจ้าวอีโต้วไม่พูดอะไร แต่ใบหน้าสื่อความหมายว่า เจ้าคงไม่ใช่คนปัญญาอ่อนใช่ไหม

จ้าวอีโต้วหัวเราะเสียงดังอยู่คนเดียว และทันใดนั้นก็รู้สึกเขินอายเมื่อพบว่าเซียวเฉวียนกำลังมองเขาแบบนี้ ถุยทำไมเขาต้องรู้สึกเขินอายด้วย? ทำไมเขาต้องดูสีหน้าของเซียวเฉวียน?

เขาฝืนหน้าด้านหัวเราะจนจบ "ฮ่า ๆ ๆ ......"

การแสดงออกของเซียวเฉวียนยิ่งดูรังเกียจมากยิ่งขึ้น

แต่เมื่อมองดูการแสดงออกที่เจ็บปวดของกิเลน กิเลนมีตัวตนหรือ?

ถ้ามีตัวตน มันเป็นของจริงล่ะสิ?

ให้ตายเถอะ!

คนงานเตาหลอมคนนี้ เซียวเฉวียนเอาไว้แน่ๆ !

เซียวเฉวียนกระโดดลุกขึ้นยืน ราวกับว่าเซี่ยวเฟิงได้เปรียบในตอนนี้ "เซี่ยวเฟิง! ไว้ชีวิตเขาให้ข้านะโว่ย! ไม่งั้น เจ้าจะต้องไปพ่นไฟสร้างดาบแทนให้ข้า! "

พูดจบปั๊บ กิเลนก็สะบัดหางอย่างแรง “โอ๊ย!” เซี่ยวเฟิงร้องลั่นพร้อมกับนอนคว่ำอยู่บนพื้นกางเท้าทั้งสี่ ดูเศร้าโศกมาก เขาตัวเล็กและสู้เขาไม่ได้

เซียวเฉวียนฉุนมาก "เจ้าเห่าอะไร! เจ้าไม่มีตัวตนสักหน่อย! เจ้าไม่ได้เจ็บปวดอะไร!"

เซี่ยวเฟิงกลอกตา ยกพุงขึ้น อ้าปากหายใจอย่างแรง เฮ้ เหนื่อย

”ลุกขึ้น! ให้เจ้ากินเนื้อนี้เปล่าประโยชน์” เซียวเฉวียนพูดไม่ออก ในที่สุดเซี่ยวเฟิงก็แลบลิ้นออก สัตว์สงครามตัวนี้ไม่ไหวแล้ว

"ดี!" จ้าวอีโต้วปรบมือและร้องดีใจ!

เซียวเฉวียนไม่เจียมตัวจริงๆ!

มีของเล่นตัวนิดเดียวแค่นี้ กล้ามาสู้รบกับกิเลนของเขา!

กิเลนลุยไฟเหลือบมองที่เซี่ยวเฟิง ส่ายหัวอย่างเย่อหยิ่ง และก้าวไปที่ตำหนักฉางหมิง ทหารองครักษ์หน้าตำหนักหลั่งไหลออกมาราวกับกระแสน้ำและปิดกั้นทางเข้าห้องโถงใหญ่ แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่ามีกำลังคนละชั้น แต่พวกเขายังคงจ้องมองไปที่กิเลน "ตำหนักฉางหมิง อาวุธหรือสัตว์สงครามใดๆ ห้ามเข้า!"

ดวงตาสิงโตคู่ของกิเลน ราวกับอสุรนรก เต็มไปด้วยความดูถูก มันยกคอขึ้น ลดศีรษะลงทันที และพ่นเปลวไฟอุณหภูมิสูงใส่ทหารองครักษ์!

”เซี่ยวเฟิง! รีบปิดกั้นมันเร็วเข้า!”

เซี่ยวเฟิงใช้ทะเลบทกวีคุนหลุนเป็นพลังงาน และเซียวเฉวียนต้องการทำให้มันทรงพลัง เขาจึงต้องท่องบทกวีช่วย ได้ยินเสียงคำรามสะท้านฟ้าดังขึ้นของเซียวเฉวียน “ข้ามถิ่นทุรกันดารทางตอนเหนือ ดาวพายัพเปล่งประกายเจิดจ้า! จดหมายขนนกไวดั่งสายฟ้า ไฟศึกสว่างขึ้นทั้งวันและคืน!”

”เซี่ยวเฟิง! ปิดกั้นไฟ!”